(origineel bericht op be-more.nl)
Spelend leren
Het is vrijdagochtend 25 januari, 8 uur s’morgens. Een mooi moment van de dag, het waait het beetje, het is (nog) niet benauwend warm. Bijna 2 weken Engelse les gegeven, voor 4 groepen, alle groepen komen een uur tot anderhalf uur per dag. Deze week verzorg ik de lessen, terwijl Dinie en Janine het individuele lees- en conversatie Engels verzorgen. De bibliotheek is inmiddels op orde, de kinderen hebben een bieb-kaart en kunnen Engelse boekjes lenen. Dat moet nog wel stevig worden aangemoedigd.
Ik verzorg het lesprogramma met als topic ‘sport’. Dinie helpt me, zo kunnen we de groep soms opdelen waardoor de leerlingen vaker aan de beurt komen. We werken goed samen, improviseren, adviseren, corrigeren, soms lekker in een Twents dialect. Een nieuwe ervaring in onze relatie! Volleybal- en voetbaloefeningen dienen als middel om de kinderen en jongeren Engelse woorden en zinnetjes aan te leren, en voortdurend te werken aan hun uitspraak. Voorbeeld: ‘I kick the ball, you kick the ball’ . Voor de oudere groep: ‘Yesterdag the ball was yours, but today it is mine’ . Enzovoorts.
Het geeft veel voldoening dat de kinderen erg veel plezier hebben en sterk gemotiveerd zijn zich te verbeteren in de voor hen vreemde taal. Het laatste half uur weer in de klas, grammatica, woordjes, zinnetjes schrijven en spreken. Een mooie combinatie!
Janine en Dinie verzorgen deze week de individuele lees- en conversatielessen. Janine staat open voor de talloze praktische ideeën die Dinie heeft op basis van haar onderwijservaring. Het programma wordt per dag effectiever en overzichtelijker. Was het de eerste week nog hectisch, de tweede week is al veel beter gestructureerd.
Kortom, s’ avonds om 20.30 stappen we gesloopt, maar erg tevreden in de tuk-tuk van mr. Sok, om 21.00 uur zijn we in het guesthouse, even eten, een biertje, douche en slapen. Mijn respect voor onderwijzers en leraren groeit per dag, het is een pittig vak.
Naar aanleiding van wat reacties: in de individuele conversatie lessen vragen sommige (oudere) leerlingen waarom we hier zijn, waarom we dit doen. Als we dat uitleggen (welvarend land, eerlijk delen, iets terug willen doen, kennis is macht en kracht) dan stralen de adolescenten en zijn erg dankbaar. Dan smelt je, maar dat komt waarschijnlijk door de hitte.
Zoals bekend bivakkeren we in Kep. Een rare plaats, erg lang uitgerekt langs de zuidpunt van Cambodja. In de 20e eeuw onder het Franse bewind een wat decadente badplaats voor de koloniale bewindvoerders. Een aantal leegstaande, vervallen gebouwen herinneren duidelijk aan die tijd. De Fransen vertrokken in 1953, vervolgens hebben de Russen en Chinezen (via Noord Vietnam) nog geprobeerd dit land onder hun invloed te krijgen. Kep raakt in verval, en het schrikbewind van de Rode Khmer is de nekslag.
De laatste jaren probeert de overheid Kep weer de allure van de vorige eeuw terug te geven. Gefinancierd door Japanners, Chinezen en Russen verrijzen er hier en daar wanstaltige hotels en restaurants langs de kust, de infrastructuur verbeterd opvallend, de wegen worden van een betere deklaag voorzien. Ik denk dat het onvermijdelijk is dat financiers louter uit winstbejag hier investeren, met een enorme overkill. Een blind paard kan zien dat het geen zin heeft zoveel te bouwen, terwijl er nog vrijwel niemand neerstrijkt. Het contrast tussen de kust en het binnenland is zoals in alle 3e wereldlanden erg groot. Vijf kilometer met de tuk-tuk, en we rijden tussen de rieten hutjes op palen naar Kep Gardens.
De ambitie hier is om Thailand te volgen. Laten we hopen dat Kep geen tweede Phuket wordt.