(origineel bericht op be-more.nl)
Tranen van verdriet
30 oktober 2013:
vandaag dan wakker geworden met zijn tweetjes; om 07.00 uur ff lekker buiten gaan zitten en bijkomen; wel heerlijk geslapen. Na een kwartiertje is Gerda ook wakker. Na het ontbijt en verzorging naar het kantoor. Op de planning staat dat we de school bezoeken waar Esther werkt; Gerda en Marleen waren hier vorige week ook. Op school deden we allerlei werkzaamheden; schoolwerk voorbereiden; les geven, spelen met de kinderen etc. We hadden een emmer met koekjes meegenomen en ballonnen; het was een feest voor de kinderen. Na de ochtendles naar huis onderweg nog wat eetbaars scoren. We gooide wat tomaten, paprika en wat eieren in de pan; sneetje geroosterd brood erbij; wat een lunch!!! Daarna met noah huisbezoek naar een meisje van 13 jaar wat een baby heeft van 6 dagen; dit is heftig; haar borstvoeding komt niet goed op gang omdat ze soms zelf niks te eten heeft. Bij aankomst dacht ik oh het huis ziet er van buiten aardig uit; dus niet ze mochten hier zolang verblijven. Binnen zit het meisje en haar moeder welke hiv pos. Is op de grond te eten. De baby slaapt in een kamertje ernaast. Bij navraag halen ze de baby welke Jonathan heet; we mogen hem zelfs even vasthouden en foto’s maken. De moeder van de baby ziet er afgevlakt uit; ze kijkt niet goed uit haar ogen; niet gek ook ze hoort naar school te gaan en te spelen met leeftijdsgenoten. We hebben een uitgebreide anamnese afgenomen niet dat het meerwaarde heeft; dit meisje heeft gewoon direct hulp nodig; het zou best kunnen dat ze een postnatale depressie heeft; haar lichamelijke toestand is ook niet echt helder. Volgende week gaan we naar de markt om spullen zoals matrassen en kleren kopen voor dit meisje. We bedanken moeder en dochter voor hun tijd en gaan naar buiten. Eenmaal buiten komen de emoties los; de tranen biggelen ons over de wangen; we pakken elkaar vast; alleen dit is al genoeg; woorden zijn niet nodig. We gaan terug naar ons huis; we hebben dringend koffie nodig. We besluiten naar de fricandellen bar te gaan om even te kunnen afschakelen. Buiten nog even met Samantha gesproken; ze had geen goed nieuws; de moeder van het kindje Mike dat ik in een eerder verhaal heb genoemd; waar Diane een paar dagen voor heeft gezorgd; heeft waarschijnlijk zelfmoord gepleegd; althans dat zijn de geruchten. Pfff hoeveel kan een mens aan; wat een verschrikkelijk nieuws; morgen gaan we hier verder over praten. Gerda en ik voelen ons goed aan en we weten dat nu het moment is om ff te gaan afschakelen. We zitten nu bij fricandellen en woorden zijn niet nodig; even de emoties van ons afschrijven.
This is africa; they need ouwer help so very much!!!