(origineel bericht op be-more.nl)
Traditionele kookles
Het is vrijdag 16 november 2012 tegen het einde van de middag als wij, 5 zeer enthousiaste dames, samen met een lokale kok naar de markt in Zomba lopen. Het echte werk gaat voor ons beginnen, tijd dat wij Nederlandse (en 1 Belgische) vrouw(en) nu zelf een Malawiaans gerecht gaan bereiden volgens traditionele wijze. Bovenaan het boodschappenlijstje staaat met grote letters; ’ CHICKEN." We lopen de markt op en de geur van vis overvalt ons. Van groot tot klein, van dik naar dun, alle soorten (verse) vissen liggen netjes uitgestald je aan te kijken. Wij lopen door en worden bevangen door het anstige gekrijs van het pluimvee. Voor ik er erg in heb kijk ik een kip recht in zijn ogen aan die voor mijn gezicht hangt. Een verkoper heeft een kip aan zijn poten uit het gepakt, waardoor de kip op zijn kop hangt, die hij mij vervolgens aanbiedt. “Good chicken, nice price,” roept de man. Al fladderend en krijsend hangt de kip nog steeds op z’n kop vlak voor mij gezicht, hij raakt mij nog net niet aan. Verbaasd en geschrokken kijk ik de verkoper aan en bedank hem vriendelijk, terwijl ik snel achter de rest van de groep aanloop. Ondertussen staat onze kok te onderhandelen met een verkoper en wordt de deal voor zo’n 1500,- Kwacha (ongeveer 3,50 Euro) gesloten. De laatste uren van de spierwitte kip met lichtblauwe ogen zijn geslagen. Voor onze kok is dit de normaalste zaak van de wereld en kijkt vervolgens weer op het boodschappenlijstje wat wij nog meer aan producten nodig hebben. Ondertussen drukt hij mij de kip in mijn armen. Hij doet dit met hetzelfde gemak zoals wij bij de Jumbo onze boodschappen in de kar of in het mandje leggen. Met een levende kip op de arm loop ik volgzaam achter onze kok aan, terwijl de overige verse ingredienten worden ingeslagen. Pompoenbladen, groene paprika’s, tomaten, chinese kool, vele tenen knoflook, verse curry, rode uien etc. Alles wat wij nodig hebben ligt uitgebreid gesorteerd op kleur uitgestald. Op een afstand lijkt het een fleurige lapjesdeken maar dan van groente en fruit. Nadat wij alles hebben wat op het lijstje staat lopen wij terug naar Pakachare. Tot mijn verbazing is de kip rustig en ik hou mijzelf voor dat de kip ontspannen in mijn armen ligt, aangezien hij de ogen al een tijdje heeft gesloten. Zal de kip zich dan toch kunnen ontspannen door de massage die ik hem geef? Of zal de kip het door hebben dat hij niet lang meer te leven heeft en zich hierbij hebben neergelegd? De gedachte dat wij straks deze kip zelf moeten slachten geven mij rillingen over mijn hele lichaam en doet mij tevens beelden oproepen van vroeger,…bij mijn opa in Hollandscheveld. Als klein meisje heb ik vaak gezien hoe mijn opa een kip zijn nek omdraaide. Gefasineerd bleef ik altijd de kip volgen die naar mijn idee toen nog, na de gruwelijke handeling, nog probeerde weg te lopen. Ondertussen merk ik dat ik de strik van plastic om de poten van de kip aan het losmaken ben. " Laten dan de laatste minuten van voor de kip dan toch maar zo aangenaam mogelijk zijn," denk ik bij mijzelf, terwijl wij ondertussen bijna bij Pakachare zijn aangekomen. Ik leg mijn idee voor aan de andere dames om de kip binnen de muren van Pakachare los te laten lopen. Iedereen vindt het een goed idee en (zelfs) meerdere ideeen volgen. Maar dan realiseren wij ons dat het loslaten binnen de muren van Pakachare ook geen optie is, aangezien daar 2 hongerige honden (los)lopen.
In Nederland zouden wij achterom naar de keuken gaan, maar hier lopen wij met de nog levende kip op de arm, langs de receptie, de trap op naar boven, door de lounge gedeelte om vervolgens linksaf de keuken in te gaan. Door zet ik de kip in de voorraadkamer op de grond. Hier kan hij nog even zijn pootjes strekken en wat rond scharrelen, terwijl ondertussen het water op het vuur wordt gezet. " Zijn allerlaatste minuten zijn geteld." Buiten worden 2 vuurtjes op houtskool gemaakt, enthousiast maar vooral hongerig komen de 2 honden aan. Moederhond samen met haar ongeveer 3 maanden oud puppie komen mij enthousiast besnuffelen. Natuurlijk niet omdat zij zo blij zijn om mij weer te zien, maar vooral om de geur van de kip die ik bij mij draag.
Het moment is daar als de kok met de kip aan komt gelopen. Weer krijg ik de kip aangereikt en zonder na te denken pak ik de kip aan en zet hem vervolgens in 1 beweging op de grond. Samen met 2 andere dames schreeuwen wij naar de kip dat hij weg moet rennen. Maar zelfs onze handgebaren waarmee wij hem weg proberen te jagen mag niet baten. Na 3 wilde ontsnappings sprongen komt de kip terug en valt in handen van de kok met het grote scherpe mes. Enigszins teleurgesteld staan wij samen de de honden toe te kijken hoe de kok de kip slacht. Verbijsterd zijn wij, als wij zien dat het puppie zich niet bedenkt en er met de inmiddels afgehakte kippenkop er vandoor gaat. Zelfs moederhond is totaal verrast door deze actie en zet alsnog snel een sprintje in om zo nog iets van het lekkernij te kunnen nuttigen.
" Idyani bwino," - " enjoy your food" - " eet smakelijk."
Lesley