(origineel bericht op be-more.nl)
Time is Money
De afgelopen week is alweer zo snel voorbij gegaan, dat ik even niet weet waar ik moet beginnen! Ik merk dat ik in deze derde week al echt helemaal gewend ben aan het Afrikaanse leven en ik me steeds meer thuis begin te voelen in dit bijzondere, mooie land. Het na worden geroepen blijft een bizarre gewaarwording, maar ik denk dat dit na twee maanden ook wel gewend is en ik dit zelfs misschien in Nederland zal gaan missen. In deze week zijn er dagen geweest waarin ik me soms een beetje nutteloos heb gevoeld en ook weer geheel nuttig. In Afrika is het de gewoonte om met 12 mensen één ding te doen. Iets wat wij in Nederland niet zouden doen. De meeste lijken zich daar ook niet om te bekommeren en dan zit er voor ons niks anders op dan ons er ook niet druk om maken. Time is Money, is een typisch westerse uitdrukking die je hier niet snel zult uitspreken. Toch hoorde ik een Ugandeze man deze zin laatst uitspreken. Ik kan je zeggen dat ik toch wel even vreemd stond te kijken. Time is Money, maar in Uganda lijkt Time geen geld te kosten. Het is niet anders dan je erbij neerleggen en meegaan in de stroom van geduld, geduld, geduld en….ja, geduld.
Dinsdagmiddag laat in de middag ben ik met Ritah en Joseph van FOHO naar het meisje gegaan die niet zelfstandig loopt. Met een roze autootje onder de arm kwam ik aan op het erf waar zij woont. Haar moeder met haar kindjes waren thuis en Julie zat naakt op de grond. Ze herkende me van de vorige keer en er verscheen een brede glimlach op haar lieve gezichtje. Haar moeder was ontzettend blij dat we weer terug waren gekomen en bleef me maar bedanken. Julie pakte al gauw het autootje vast en probeerde zich met haar hele lichaampje op te hijsen. Zo bleef ze staan zonder een stapje te zetten. Al gauw ging ze weer zitten. We pakten het autootje weer op en deden net of we weer weggingen. Dat liet ze toch echt niet gebeuren en probeerde zich weer op te drukken. Na veel inspanningen gebeurde het wonder….Ze ging staan en….ze liep….Parmantig met haar beentjes wijd zette ze de eerste stapjes in haar leven, zich vasthoudend aan het roze autootje. Ik kan je zeggen, dat was een emotioneel moment… Haar moeder riep blij dat ze nog nooit zoveel had gelopen. Julie was erg blij en liep 10 hele stappen achter elkaar het erf over. Ik heb haar moeder op het hart gedrukt dat ze goed moet blijven oefenen met Julie. Over een week komen we weer kijken of Julie al meer kan lopen.
Het electriciteitsverhaal is nog niet echt gevorderd helaas, gelukkig heb ik nog even tijd. Hopelijk is er meer duidelijkheid over het donatiegeld en kan de man aan de slag.
Sinds kort hebben Irene en ik er een huisgenootje bij, een meisje van 17 jaar die haar ouders verloren is aan aids. Zijzelf heeft ook aids en slikt hier medicijnen voor. Zij is dol op de hagelslag van Irene en ze eet alle koekjes op. Verder is het een lieve meid, heeft ze behoefte aan gezelschap en wast zij uit zichzelf al onze kleren. Mukasa is op zoek naar een verblijfplaats voor haar, want ze heeft niemand waar ze naartoe kan op dit moment.
Donderdag hebben we een muzikale dag gehad op een school, met allemaal leuke, inspirerende en kippenvelgevende optredens! Daarna zijn we naar een massage salon gegaan om ons, dachten wij, lekker te laten verwennen…Ik kan je zeggen, een martelkamer is aantrekkelijker om in te gaan dan deze massage te ondergaan. Ik heb serieus beurze plekken op mijn armen en benen van de kracht die deze mevrouw heeft gezet op mijn arme botjes…Toen ik vroeg of het zachter kon, zij ze met opeengeklemde kaken: Dus je wilt het zachter?! Waarbij ze met dezelfde intensiteit mijn ledematen begon te bewerken…Ik had toen ineens wel even erge heimwee naar mijn persoonlijke masseuse uit Bilthoven 
Het afgelopen weekend hebben we safari gehad bij de Murchison Falls, nationaal park, echt fantastisch!!! Een gebied van ongeveer 3800 vierkante kilometer met olifanten, anti lopen, giraffes, buffels, heel veel mooie vogels, nijlpaarden, krokodillen, pumba’s(everzwijnen)….en nee, helaas geen leeuwen. Ja, ergens in een bosje, wat net zo goed ook een koe had kunnen zijn van een afstand. Afijn, geweldige omgeving, prachtige natuur, mooie dieren en veel indrukken die ik niet snel zal vergeten. Zaterdag hadden we onze tweede safari, waarna we daarna een prachtige tocht op de Nijl hebben gemaakt met de boot. Oog in oog gestaan met een krokodil van vier meter lang, op nog geen meter afstand. Mijn hemel, ik voelde de spanning toen wel even, zeker toen ie ook nog begon te bewegen. Na de tocht hebben we een hike gemaakt naar boven, om de watervallen te bekijken. Op de top is deze waterval 60 meter breed! Mooie plek trouwens ook om te slapen, in een lodge waar buffels omheen liepen midden in de nacht. Zelfstandig naar onze slaapplek mocht dan ook niet, dus kregen we een body guard mee.
Ik heb een jigger, een zandvlo in mijn teen, opgelopen. Een beestje die in de zachte huid kruipt en daar eitjes legt. Ik heb hem in mijn kleine teen, onder mijn nagel. Er hebben twee Afrikaanse vrouwen gevochten om de jigger eruit te halen. Met een naald en watje trokken ze ten strijde om deze gemene vlo eruit te krijgen. Na een half uur heftig pulken onder mijn nagel was de jigger eruit, maar de eitjes zaten er nog in. Oef, het was best pijnlijk kan ik zeggen, maar nu is het waarschijnlijk weer goed, de eitjes zullen vanzelf oplossen door een paars goedje die erop is gesmeerd.
Ik had deze week geen tijd en geen internet, dus vandaar dat het een lang verhaal is geworden : )
See you!