(origineel bericht op be-more.nl)
Hello Africa
<strong>Hello Africa!</strong>
<u>31 december 2011</u>
Labiel. Dat is het woord dat mij het best kan omschrijven de dag van vertrek. De zenuwen hadden toch een beetje de overhand genomen. Gelukkig hoefde ik me geen zorgen te maken of ik alles wel bij me had, nog nooit zo lang ingepakt! Uiteindelijk 25 kilo, best netjes toch? Op schiphol wat ‘Hello Goodbye’ taferelen en toen eindelijk het vliegtuig in! Eten en slapen lukte niet echt, maar na een tijdje raakte ik aan de praat met mijn Ugandese buurman: Nektarios. Een hele vriendelijke man die mij meteen kennis liet maken met de
Ugandese cultuur. Hij is opgegroeid in Uganda en is nadat hij zijn universiteit had afgemaakt in 2008 naar Canada verhuisd. We hebben zo’n 2 uur zitten praten over de verschillen tussen de Westerse en Afrikaanse wereld. Zo heb ik gevraagd of het klopte dat Ugandezen inderdaad zulke vriendelijke mensen zijn. Hierop antwoordde hij dat er geen verschil is met Westerlingen. Wel noemde hij expliciet het verschil in ‘appreciation’. Dit is de houding naar Westerlingen/blanken in Uganda. Toen zei ik dat de meeste mensen in ons
land dit niet hebben naar buitenlanders. Ik kwam niet niet op de juiste, of eigenlijke nette, woorden waardoor we tegelijk zeiden: ‘They don’t give a shit!’ Ook hebben we het gehad over de openheid van Westerlingen over onderwerpen en dan met name seks. Nektar is dus al aardig ingeburgerd in de Westerse wereld, aangezien ik het hier goed met hem over kon hebben. In Uganda bestaat niet iets zoals voorlichting door ouders. Ouders zeggen simpelweg tegen hun kinderen dat ze geen seks moeten hebben, maar leggen vervolgens niet uit waarom. Deze manier van opvoeden creeert volgens Nektar juist alleen maar meer nieuwsgierigheid naar seks, wat vaak uitmondt in experimenteren hiermee. Aan de ene kant hebben singles in Nederland gewoon seks met jan en alleman, terwijl dit in Uganda uit den boze is. Maar aan de andere kant is het in NL weer uit den boze om meerdere vrouwen te
hebben, terwijl dit weer in Uganda meer dan normaal is. Een raar iets vonden wij.
Hierna kwam de steward naar me toe met de mededeling dat er nog twee andere meisjes van Be More (Britt & Gaby) in het vliegtuig zaten. Met hen zou ik samen overnachten in het Green Valley hostel. Verder heb ik nog de film ‘Drive’ gekeken: Ryan Gosling, love it. Helaas niet kunnen afkijken vanwege tussenstop op Kigali. De beste man naast me heeft de rest van de vlucht alleen maar geslapen, met letterlijk een deken over zijn hoofd haha. Eenmaal op Entebbe, stond Kim van Be More ons netjes op te wachten. We zijn toen snel naar de rest van de vrijwilligers gebracht om samen met hen een biertje te drinken en zo het nieuwe jaar in te luiden. Nektar had mij al verteld dat oud & nieuw hier niet heel uitbundig gevierd werd. Mensen gaan hier de straten op en schreeuwen wat. Dit klopte inderdaad. Geen vuurwerk zoals
in NL maar wel lekker Nederlands een slok champagne gehad! Francien, die hier voor de tweede keer is, had een fles meegenomen. Nektar’s: ‘You Dutch drink like crazy’, ging dit oud & nieuw niet helemaal op, aangezien ik al om 2 uur in mijn bed lag.
<u>1 januari 2012</u>
De volgende dag ging de wekker om 9 uur en voor het eerst sinds jaren was ik niet brak op 1 januari! Na een korte briefing zijn we met z’n allen Kampala ingegaan met twee lokale gidsen. Het eerste wat me opviel is hoe bizar groen het hier overal is, heel mooi wel. Ook zie je overal, maar dan ook overal, brommertjes. De mannen rijden hier de hele dag op of ze zitten erop langs de weg. Best apart om te zien! Ondanks dat Nektar geen verschil ziet in
vriendelijkheid, viel mij dit meteen op. Overal zeggen mensen je dag en vragen ze hoe het met je gaat. Dat kun je je in NL niet voorstellen. Bij de fruitmarkt stonk het behoorlijk, maar goed ook dat is Afrika. Ik heb hier trouwens gefrituurde sprinkhanen gegeten! Serieus best lekker. Smaakt een beetje naar chips! Daarna hebben we de taxi standplaats van Kampala
gezien. Nu zul je denken, dat was vast een suffe bedoeling. Niks is minder waar… echt honderden taxi busjes vol gebouwd op een paar meter. Normaal gesproken staan ze nog dichter op elkaar, dat je zelfs de grond niet meer kunt zien maar vandaag was een relatief rustige dag (1 januari).
Tijdens de lunch werden we geintroduceerd met de Ugandese keuken. Ik moet zeggen dat het me meeviel. Matooke is heel populair hier. Het zijn gekookte groene bananen. Dit smaakte heel zuur, niet echt een aanrader. Verder nog een droog pannekoekje, kip, rijst, bonen en wat groenten. Niet dat je denkt top(sy) maar het was te doen! Daarna naar een marktje gegaan om souvenirs in te slaan. De terugweg naar hostel duurde langer vanwege file. De wegen zijn hier vanzelfsprekend een stuk slechter geregeld dan in NL, maar beter dan ik had verwacht. Tuurlijk zijn er hobbels, maar heb nog geen reispil aangeraakt. Wel zorgen de wegen regelmatig voor gevaarlijke situaties waarbij auto’s letterlijk langs elkaar schuren om in te halen. Verder wassen Ugandezen regelmatig hun auto’s. Zij vinden dit erg belangrijk. Alhoewel in NL het meestal de mannen zijn die je helpen bij de benzinepomps, doen hier de vrouwen dit. Langs de wegen zie je alleen maar shops, shops en
shops. Vooral de airtime (=beltegoed) shops zie je hier veel. Na de tour heb ik samen met Jeanine en Toska drie prima pizza’tjes gescoord. De terugweg naar het hostel was het leukst. We zijn met een bodaboda (brommer taxi) gegaan. Dit houdt in: chauffeur + drie meisjes gepropt op 1 brommertje. Een hele ervaring dus! Daarna koude douche en gaan slapen.
<u>2 januari 2012</u>
Vandaag ging de wekker om kwart over 7, om naar Masaka te gaan voor een gezamenlijke meeting en dan allemaal naar onze projecten. Jeroen, de regio coordinator van Be More hier, vertelde ons dat we veel politie onderweg gingen zien. Dit vanwege een constante terreurdreiging. Geen concrete hoor! Nadat we 10 minuten onderweg waren werden we al aangehouden door een politieagent vanwege alle tassen op het dak van de auto. Hij zag echter dat de auto nieuw was en er allemaal blanken in zaten, waardoor we gelukkig mochten doorrijden. Naar mate we dichterbij Masaka komen, nemen ook de zwaaiende kindjes toe. Zij zien niet zo vaak een blanke en dit is dan ook een hele belevenis. Iedereen langs de weg staart je aan vanwege je blanke huid. Je voelt je soms net een celebrity hier haha.
Terugekomend op de gevaarlijke situaties op de weg, na zo’n 3 uur onderweg te zijn reden we heuvelafwaards en zagen we dat er een soort controle plaatsvond. Het busje van Be More dat voor ons reed, waarschuwde ons. Hierdoor stonden we al op de rem om niet tegen hen op te
botsen. Ineens hoorden we een knal en allemaal gegil vanachter. Eerst dachten we dat onze auto een klapband had, maar het bleek dat een busje achter ons met een knal tegen ons aan was gereden. De hele achterruit lag aan diggelen en glas verspreid in onze auto. Gelukkig zijn wij allemaal ongedeerd gebleven. De verpleegkundigen onder ons zijn er op afgerend, en
ook bij de andere auto’s bleek het mee te vallen. Niemand was ernstig gewond. Een wonder aangezien het busje letterlijk omgevallen was.
Nadat iedereen een beetje bijgekomen was van de schik, zijn we wat gaan drinken op een paar meter afstand van de evenaar! Hierna heel rustig doorgereden naar hostel in Masaka, waar we even konden chillen en hierna hebben Kim en Jeroen ons alle belangrijke dingen zaken voor de projecten uitgelegd (communicatie, gezondheid, veiligheid etc.) Daarna hebben we een welkomstdiner gehad met de hele groep. Om de avond mooi af te sluiten speelden Jeanine en Toska nog wat gitaar, waarop een paar meezongen. Toen het even stil was, hoorden we twee Afrikanen heel hard lachen. Ze lachten de mzungu’s (=blanken) uit om hun kattengejank haha.
<u>3 januari 2012</u>
Vandaag werden we om kwart over 9 opgehaald door de mensen van ons project. Ze waren een kwartiertje te laat, dus zeer op tijd voor Afrikaanse begrippen. Toen hebben Tanja en ik eindelijk ons huisje gezien waar we de komende tijd veel zullen verblijven. Het viel me ontzettend mee. Prima bed, klamboe, stromend water (wel koud) en er is stroom (die overigens wel vaak uitvalt haha). Aan de latrines moet ik nog wennen. Doe mij maar een gewone wc, maar goed oefening baart kunst toch? Eenmaal binnen, gingen we eerst met de mensen van ons project bidden. Ze baden voor het feit dat ons niets was overkomen tijdens het ongeluk. Tom, de Ugandees die ook in ons huisje woont, vertelde dat we onze tassenk konden gaan uitpakken en relaxen. Wij reageerden hier nogal teleurgesteld op, aangezien we vandaag wilden beginnen met het project. Tom bracht ons daarom mee naar het kippenproject. Hier hebben we een uur lang kippenvoer staan mengen, heel zwaar werk!! Daarna ging Tanja het kippenhok in om de kippen te eten te geven en de eieren op te halen. Ik was hier zelf te schijterig voor! Hierna zijn we naar Cafe Frikadellen gegaan. Dit is een internetcafe in
Masaka, waar ze wifi hebben en Westers eten. Heaven dus! Helaas deed het internet het niet, dus ik kon mijn blog nog niet uploaden. Na wat eten, wc papier enz ingeslagen te hebben weer terug naar het huisje gegaan. Nog even voor het huisje gezeten en gespeeld met de kindjes die naast ons wonen. Die beginnen elke keer te gillen van het lachen als ze ons zien en doen hun handjes voor hun ogen. Volgens mij puur vanwege het feit dat we een blanke
huid hebben. Toen we naar binnen gingen, bleek de stroom te zijn uitgevallen en hebben we gegeten met een zaklamp aan. Daarna gezellig thee gedronken en gepraat met Tom. Bijzonder om zijn levensverhaal te horen. Tanje vroeg hem naar zijn motivatie voor CHEDRA. Ik zei toen: ‘A good heart’, wat hij vervolgens met een grote glimlach beantwoordde. Na een uur kwam Vera, de housekeeper, binnen om doodleuk het licht aan te doen. De stroom bleek het al een tijdje weer te doen, zonder dat wij het door hadden gehad…