(origineel bericht op be-more.nl)
Time Fly’s…
When you have a good time !
Alweer een week voorbij. De planning van deze week is niet helemaal gehaald doordat er veel aandacht is besteed aan de komende manifestatie in het kader van de nationale gehandicapten dag, dat trouwens ook al verschoven is naar de woensdag. We waren stom verbaas toen bleek dat de zaal nog niet geregeld was, en dus niet beschikbaar bleek te zijn. Nu wordt het een kleinere, voor 200 mensen, vinden wij nog groot genoeg, en dus verschoven woensdag.
We hebben mee gedacht over slogans, die we gaan stickeren in de stad, T shirts ontworpen, en over onze presentaties. Daarom is er niet meer geschilderd wat wel jammer is.
De compound incl. internaat, heeft wel prioriteit nr 1. Hoe belangrijk deze is werd me vandaag nog eens duidelijk. Met Estefanos op de motor op huisbezoek bij Desali. Een half uur rijden over dirth roads, door een voor mij prachtige omgeving, groen, vruchtbaar, en ontelbare hutjes, mooie mud houses, hordes kinderen die nu meestal vriendelijk zwaaien. Zwaar bepakte ezels met koffiebonen, meel voor de injera, quat bladeren, takkenbossen etc, liepen af en toe in de weg. Sommige ezels lopen alleen zonder begeleider, kennelijk kennen ze de route. Boven aan een heuvel parkeerden we de motor en gingen lopend verder, de weg was te glad om verder te rijden. Nog een half uur klimmen en dalen door een adembenemend mooie omgeving, stilte, alleen het loeien van een koe, het geluid van een vogel, af en toe een groet van af een erf of lachende mensen die in koffie bonen plantage werken, en mijn bonkende hartslag……
Bij het huis van Desali was het hele dorp uitgelopen. Als een prinsje liep hij tussen de dorpsgenoten, z, n pet, inmiddels wat smoezelig geworden, op en het T-shirtje van Robin (nog) aan. Wat was ik blij toen ik zijn ogen inspecteerde en zag dat ze perfect schoon waren, geen spoor van irritatie of infectie. Wat hebben de ouders goed voor hem gezorgd onder deze beroerde hygiënische omstandigheden! De extra Terracortril die ik voor de zekerheid meegenomen had is niet nodig. De dankbaarheid van de familie en de Community richting het project is dan ook groot. Uitgeleide gedaan door het hele dorp begonnen we weer aan de wandeling terug, onderweg steeds staande gehouden door mensen die ook een vraag hadden of een doof jongetje presenteerden. Dit tot grote vreugde van Estefanos die hiermee bevestigd ziet dat nieuws zich hier goed verspreid.
3 uur zijn we onderweg geweest, ook de reistijd van de kinderen dus uit deze omgeving, langer nog, want de bus die hier rijd kruipt maar moeizaam omhoog hier. Estefanos zei dus nog maar eens, het internaat moet echt gauw klaar zijn willen we ook deze kinderen uit het achterland kunnen bedienen.
Masha(niet haar echte naam) krijgt een brief mee voor haar ouders dat ze as donderdag naar de oogspecialist kunnen gaan. Ik heb inmiddels veel opgezocht op internet over oogziekten in de tropen en hoop echt dat er voor haar nog iets gedaan kan worden. Ik ben erg benieuwd naar de diagnose.
Sisay heeft z’n dokters rondje en checkups gehad. Hij blijkt pleuritis te hebben en veel vocht achter z, n longen. 2 soorten antibiotica gehaald die moeten dat gaan verhelpen. Voor de voorlees sessie was hij nog te moe zei hij, ik heb ook niet meer aangedrongen, ook bij mij was de rek er wel uit…….
Ik wurm me tussen de geparkeerde Landcruisers door om te gaan ontbijten bij Lewi. 2 grote bronzen leeuwen staan voor dit (prima) restaurant/hotel. De leeuw van Juda, ere naam van Haille Sillasi duikt hier overal op. De grote NGO’s strijken hier ook neer in het weekend, vandaar al die grote auto’s met de bekende logo’s. In het ochtend zonnetje eet ik mijn omelet.
Helemaal blij word ik van de mail die ik krijg met belangrijke informatie voor AESDT, contact details van 2 organisatie, s waar zij veel aan kunnen hebben. Verrast ben ik door de uitnodiging van het Nederlandse Albert Schweitzer fonds om een interview te geven of een stuk te schrijven voor hun blad. 50 jr. geleden hoorde ik op school over het werk van Albert Schweitzer in Lambarene. “dat wil ik ook” dacht ik toen en heb daardoor voor de verpleging gekozen.Wat toevallig??
Op de markt in Awasa koop ik een traditionele zwarte koffiepot van klei, een onmisbaar gebruiksvoorwerp in Ethiopie. Prachtige gekleurde manden, gebruikt om voedsel in op te slaan, zijn helaas te groot om mee te nemen. De markt doet me denken aan de souks in Marakech en Kampala.
De zonsondergang aan het meer van Awasa trekt veel bezoekers. Ontspannen slenteren we langs de waterkant, overal zitten mensen te praten en te lachen en roepen ons vriendelijk toe. De bootjes op het meer glinsteren in de laatste zonnestralen. Op een drijvend terras zitten we zwijgend te genieten van de zonsondergang.
Bij een Italiaans restaurant zijn we ineens niet meer de enige Farengi. Dit is duidelijk een expat locatie. Het eten is heerlijk en we genieten van de heerlijke “zomeravond” in december. Omdat mijn heup wat opspeelt vandaag (na de motorrit en wandeling van gisteren) neem ik de Bahjat naar huis. Er stapt een jong stel bij mij in, de man vraagt (natuurlijk) wat ik hier doe. Hij reageert enthousiast en zegt dat hij social worker is en bevestigt dat blinden en doven echt worden achtergesteld hier. Er zijn nauwelijks NGO’s die daar aandacht voor hebben. Hij geeft zijn telefoon nr voor het geval ik meer info zou willen.
Twee sms’jes. Sisay vraagt of ik bij hem thuis kom lunchen, hij wil iets terug doen voor de goede zorgen zegt hij.
Sunshine heeft al contact gehad met Enovib, een van de doorgegeven instanties, blijkt dat de manager ook blind is, en heel graag uitgenodigd wil worden voor de manifestatie woensdag. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Nu zit het vooral mee.