(origineel bericht op be-more.nl)
Thuis
Ja, ik had beloofd mijn laatste bericht te schrijven. Lastig om precies op te schrijven wat ik meeneem van de hele ervaring uit Uganda, maar ik ga het proberen. Geen mooi lopend verhaal, maar gewoon mijn gedachten.
Het leven midden in de community was super. 's morgens wakker worden en achter het huis de vrouwen al zien koken, wassen. De zon langzaam de mist weg zien branden. Als je naar de weg loopt al mensen langs zien komen, lopend of op de fiets. Kinderen op weg naar school die blijven staan om je aan te staren. 's middags en 's avonds de kinderen om het huis heen die graag allemaal aandacht willen.
Als je op weg gaat, alle kinderen die vanuit de velden met bananenbomen, het erf bij een huis of op straat op je af komen rennen en allemaal doei, doei muzungu roepen. Allemaal je hand vast willen houden als je langs komt lopen. Mannen die in deuropeningen of op bankjes hangen, vrouwen die op het land werken.
Het gebrek aan sommige dingen vond ik zelf ook leuk. Het klinkt raar, maar juist dat je merkt dat je het makkelijk zonder zulke dingen kunt doen, voelt goed. Geen douche, geen normale wc. (hoewel het in het weekeind wel goed voelde gewoon te douchen hoor). Dan hebben we nog de luxe gehad dat er genoeg water in de watertank zat en we dus niet zoals alle inwoners van het dorp naar de waterbron moesten lopen.
Het contact met de mensen vond ik het meest bijzonder. Ook al kun je dan meestal niet communiceren, je hebt toch op de één of andere manier contact gewoon door te lachen, via de lokale vrijwilliger of door een paar woordjes in het Luganda te wisselen. Ik heb met een buurvrouw samen foto’s zitten bekijken van mijn ouders, broer en zussen, en van haar man en kind die in Masaka woont, een stad op een uur rijden. De interesse in elkaar.
Maar ook de groep vrijwilligers waar ik daar mee zat, vond ik heel erg gezellig. We hebben het gewoon heel leuk gehad samen.
Natuurlijk zie je ook ellende, maar het is fijn dat het project daar ook wat aan doet. En ik daar dus ook aan mee kon helpen. Met je handen in de modder om een huis te bouwen, met jerrycans water sjouwen, Engels lezen met kinderen.
Mijn hart is gestolen door het gehandicapte meisje Shadiah dat zo blij was met aandacht en enthousiast ging springen, maar dat er ook zo slecht uit kon zien, het een keer zo koud had. Fijn om haar in elk geval aandacht kon geven maar ik zou zoveel meer willen doen. In Nederland zou ze zo’n ander leven hebben.
De mensen en dan vooral de vrouwen zijn de hele tijd bezig om te overleven, in die zin dat ze zorgen voor de kinderen, zelf eten verbouwen, elke dag weer water halen uit de bron. Er is weinig tijd voor echt andere dingen. Wat een ander leven!
Ik heb het idee gehad dat ik niet 4 weken, maar echt maanden ben weg geweest, zo in een andere wereld geleefd. Niet alles was makkelijk, maar als ik morgen weer zou kunnen gaan, zou ik het doen. De hele ervaring was niet alleen zoals ik verwacht, maar meer zoals ik gehoopt had dat het zou zijn.