(origineel bericht op be-more.nl)
The Pearl of Africa
The Pearl of Africa zo wordt Uganda ook wel genoemd. Een land dat naast alle armoede en ellende schitterend is; de hoogste bergketen van het continent heeft, de oorsprong van de Nijl, de grootste hoeveelheid apen, mooie nationaal parken waar nog geen massatoerisme is.
Naast het vrijwilligerswerk in het Kyothera hospital, zijn de weekenden om te ontspannen. En dat is soms ook wel nodig omdat het vermoeiend is, mentaal en fysiek. Afgelopen weekend zijn wij naar het Nationaal park Murchisons Falls geweest. Het was een lange rit van 10 uur naar dit park, maar het was zeker de moeite waard. We zijn twee dagen op safari geweest en dan zie je dat de natuur daar nog niet is aangeraakt door mensen. De ‘big Five’ hebben we niet compleet kunnen zien omdat de neushoorn in Uganda is uitgestorven door de oorlog. Verder zien we nijlpaarden, vele soorten vogels (waarvan ik de namen niet heb onthouden) en krokodillen. Tijdens de safari zitten we op het dak van het busje. Met de wind in onze haren en het felle zonnetje op ons gezicht, voelt dit echt als een geweldige vrijheid in de natuur. Naast de safari’s maken we ook Nile cruise. Nijlpaarden liggen in groepen bij elkaar en met hun oortjes komen ze net boven het water uit. De Nijl is een niet echt schone rivier. Tegen de horizon zien we grote groepen giraffen. Vanaf de Nijl zien we de prachtige watervallen van Murchison. Wat een machtig natuurgeweld is dit. Met enorme kracht stroomt het water tussen de rotsen naar beneden en komt een enorm schuimbad tevoorschijn. Terwijl we aan land stappen voor de hike onweert het en zien we de flitsen boven de waterval. Het uitzicht na 1,5 uur is echter schitterend. Daarom verdiend dit land zeker de naam van deze blog! We verblijven de nachten in een resort wat erg luxe is. Ik ben 1 nacht heel bang geweest omdat ik dieren rondom en op ons hutje hoorde. Achteraf bleken dit apen te zijn;) Na dit weekend vertrekken we weer richting Masaka en eenmaal buiten het park zien we de harde werkelijkheid weer van het echte Ugandese leven; kinderen in gescheurde kleding staan te bedelen buiten het park en roepen ’ Mzungu mzungu’. Ik heb me af en toe ook schuldig gevoeld dat ik snel weer alle luxe gewend ben.
Het werken in de kliniek is zo anders dan in Nederland. Ik help bij de verpleegkundigen, bij HIV spreekuren, op de operatiekamer en ik ga mee op huisbezoeken. Laatst ben ik op ‘food training’ mee geweest. Dit is zo bijzonder. Met een brommer (de boda boda) reizen we een uur om bij een afgelegen vissersdorpje te komen. Onderweg zie ik een levensloze vrouw liggen en ik roep dit naar de bestuurder van de boda boda. Niemand stopt bij de vrouw (terwijl er genoeg mensen op straat waren) en mensen lopen er gewoon voorbij. Wij schakelen de politie in die een kijkje gaat nemen. Ik vraag aan de bestuurder waarom er niemand stopt. De uitleg is dat Ugandezen bang zijn om te stoppen omdat ze zelf dan kosten moeten betalen. Dit is hard om te horen. Vanuit de heuvels rijden we naar beneden naar het Victoria meer onder een strakblauwe hemel. Naast mij flitsen bananenbomen voorbij. Wat een schitterend plaatje is dit en ik geniet hier enorm van. Uiteindelijk komen we aan in het dorpje en sommige mensen hebben nog nooit blanken gezien. Dit is zo raar; kinderen aaien over mijn armen en benen om te zien hoe dit voelt. We kunnen echter niet beginnen met de training omdat er een begrafenis is van een kindje van 1 jaar. Ik zie het houten kistje achterop een fiets voorbij komen; heel indrukwekkend. Wij wonen de begrafenis deels bij omdat dit een gewoonte is. Heel het dorp loopt leeg. De vrouwen huilen allemaal. Het kindje wordt begraven achter het hutje van de familie. Direct na de begrafenis komen de locals in een grote kring om ons heen zitten. Er gaan foto’s rond van ondervoedde kindjes zodat mensen het ook kunnen herkennen. De training is erop gericht dat kinderen voldoende voedingsstoffen binnen krijgen. Zolang kinderen borstvoeding krijgen, zijn ze meestal niet ondervoed. We zien in dit dorp weinig ondervoedde kinderen. Wel kinderen met enorme dikke buikjes. Deze hebben wormen en krijgen kuurtjes daarvoor. Na de training verlaten we het dorpje onder een schitterende bloedrode zonsondergang.
Soms gebeuren er hier ook kleine wondertjes. Laatst zag ik een vrouw die een keizersnee heeft gehad waarbij haar kindje is overleden en waarbij de uterus (baarmoeder) is geruptureerd. Ze had veel bloed verloren. Toen ik haar voor het eerst zag, keek ze mij met lege en holle ogen aan. Ze lag tussen vijf andere vrouwen met baby’s. Ze liep 's middags rond in de tuin van het ziekenhuis. Toen ik de volgende dag met doktersvisite weer bij haar kwam, was ze enorm ziek. Ze was bijna in shock en dr. Ambrose vertelde mij dat ze septisch was. Ze moest op haar rug komen liggen en kon dit zelf niet. De verpleegkundigen hielpen haar niet eens. Daar kan ik me hier soms boos over maken. Dit soort patienten liggen gewoon op een ziekenzaal zonder monitoring/zuurstof/lopende infusen etc. Ik was heel erg benieuwd of ze het weekend zou overleven. Maandag zie ik tot mijn grote verbazing dat het goed gaat met haar. Ze was van het weekend wel heel ziek geweest en niemand dacht dat ze het zou halen. Maar ze is nu aan de verbeterende hand. Ik had dat weekend veel aan haar gedacht. Maandagmiddag heb ik nog gesprek in de tuin gehad met haar wat ik niet meer zal vergeten. Ze is even oud als ik; twee kinderen verloren en twee kinderen van 6 en 4 jaar oud. Wat een tegenstelling met mijn leven waar alles op rolletjes gaat meestal…
Ik wil jullie nog bedanken voor de reacties van mijn vorige blog. Aangezien dit mijn derde week al weer is, hoop ik nog een blog te schrijven voordat ik Uganda verlaat. Tot de volgende keer!
Liefs Marita