(origineel bericht op be-more.nl)
The Final Countdown!
Goedemorgen, het is de woensdag voor vertrek. Ik word wakker in een resthouse aan de andere kant van de heuvel. Doelstelling van vandaag is 15 geiten en dat besef wil om 05:50 nog niet komen. John heeft me ook niet echt moed ingesproken door te zeggen dat we moeten splitsen, heel veel geluk nodig hebben en dat we de voetbalwedstrijd misschien gaan halen. Hierdoor heb ik de aanvangstijd voor ‘geitenjacht’ verlaagt van 08:00 naar 06:30 uur om er zeker van te zijn dat de voetbalwedstrijd, met of zonder geiten, gehaald ging worden. Het was een warme nacht in een ‘bed’ zonder klamboe en een kleine ruimte. Na nachtelijk gespook van enkele Malawianen en een plasbezoek toch in slaap gevallen. Om 06:30 zaten we gedrieën aan het ontbijt; twee boterhammen, een geklutst ei en een kop thee (met of zonder melk). Nadat we bij het restaurant afscheid hadden genomen van de eigenaar gingen we onze ‘goathunters’ halen. Deze drie jongens, bekenden van John en Chipi, kregen in ruil voor een dag meelopen €2,- wat neerkomt op KW660. Dat is in Malawi véél geld, maar toch voel je jezelf een beetje schuldig als je 150.000KW op zak hebt om 15 geiten te kopen. We hadden afgesproken te splitsen waarbij John een groep vormde met één hunter en Chipi en ik samen met de andere twee op pad gingen. In gezelschap van een Azunge (blanke) was het moeilijker om geiten voor de juiste prijs te krijgen, en dat is wel hetgeen een echte Hollander wil. We stuurden de ‘goathunters’ vooruit om te vragen bij huizen of er een geit te koop was. Het is in Malawi namelijk niet mogelijk even naar een geitenfokkerij te gaan, want die bestaan niet. Na ruim anderhalf uur lopen en bij vele huizen te hebben geïnformeerd wordt er door één van de jongens gefloten en worden we middels handgebaren gesommeerd die kant op te komen. Hier krijgen we een grappige discussie tussen Chipi en een oudere vrouw waarbij er druk gebarend in mijn richting de prijs gedrukt en verhoogt wordt. Uiteindelijk komen we voor ‘mijn’, want wie betaalt is eigenaar, eerste geitje uit op een bedrag van KW6000, wat neerkomt op €18,-. Gelukkig verloopt de rest van de ochtend iets soepeler en in sneller tempo want het kwik stijgt snel naar +30 graden. Tevreden lopen we tegen het middaguur terug naar de bewoonde wereld met een winst van 10 geiten. De truck, waarin we de geiten richting de andere kant van de bergen gingen brengen, was geregeld voor 13 uur. Helaas had John aan de andere zijde minder geluk en kwam terug met twee geiten. In het dorpje kwam ik al snel de gehele ‘youth’ groep tegen die ingestapt was in de truck om ons te komen helpen. Met 8 jongens, 12 geiten en een colaatje voor iedereen reden we binnen 50 minuten terug naar Songolo. Na de geiten uitgeladen te hebben, en mijn voetbaltenue aangetrokken te hebben gingen we richting voetbalveld. Na een korte toespraak van de trainer werd het duidelijk dat ik ging starten samen met John in de spits in een 4-4-2 systeem. De gehele wedstrijd was een unieke ervaring waarbij de zandvlakte waar we op speelden, de toeschouwers die de lijnen voorstelden, het spelen zonder grensrechters, de grootste man van het veld zijn, de +/- 250 supporters de meest in het oog springende details waren. Dat de wedstrijd eindigde in 2-2 met een assist van mijn kant deed er verder weinig toe toen werd besloten dat er penalty’s genomen dienden te worden. Er was namelijk door de ‘Eerlijk Reizen’-familie (zie <a rel=“external” href=“http://www.be-more.nl/”>www.be-more.nl</a> voor meer info hierover) een geldprijs van KW3500 in het vooruitzicht gesteld voor de winnaar. Na vier genomen pingels was het mijn beurt en, net als bij alle anderen, ging het gejuich en gejoel onverminderd door. Een korte aanloop, vaste rechterhoek en een goal, 5-4. Soweto maakte hierna 5-5 en we gingen door met de shoot-out. Hierin scoorde Charles voor ons waarna Soweto miste en wij de winnaar waren van het prijzengeld. Alle toeschouwers kwamen op het veld om te dansen, springen, zingen, handen geven en omhelzen was misschien wel het moment dat ik nooit zal vergeten. Een onvergetelijke dag met de jongens aan de andere kant van de berg, de voetbalwedstrijd en een naderend afscheid in het vooruitzicht.
Na de voetbalwedstrijd, een lekkere maaltijd van Lizzy en een goede nacht stond dan toch echt onze laatste dag op het project op het programma. Een dag, die volgende planning, start met de finishing touch op het huis voor Margareth. Doordat we nog drie geiten misten zijn Malon en Tanja, samen met John, hiervoor op pad gegaan. Omdat we alle tijd nodig hadden begonnen we vroeg aan de bouw van het huis, 7:00 uur. Na een ochtend zwoegen met touw (lees; flinterdun gesneden autoband) en gedroogd gras hebben we het dak weten te realiseren. Na een afscheidsfoto hebben we het huis voor het laatst achter ons gelaten in de hoop dat Margareth met haar vier kinderen er nog lang en gelukkig leeft (het lijkt wel een sprookje). De lunch was vreemd, net als de hele dag, maar hier besef je pas dat het je laatste lunch is en dat eigenlijk alles misschien wel de laatste keer is hier in Malawi. Gek, hoe je in vier weken zo kunt wennen aan een compleet andere situatie. Veel zin om naar huis te gaan had ik nog niet, al wist ik zeker dat het afscheid me ook niet zwaar ging vallen. Het afscheid zelf was vooral veel woorden maar werden we ook bedankt met een klein presentje van de community. Een geweldig souvenir voor thuis welke met trots een mooi plaatsje krijgt. Echter, dat we toegezongen werden door de Youth was nog specialer. Aan het einde mochten wij ook nog wat zeggen en dat werd een hele speech waarbij we ook enkele, voor Malawi, grote cadeaus weg gingen geven. Dit haalde het helemaal niet bij mijn ervaringen de afgelopen vier weken, maar was wel erg leuk. Ongeveer honderd mensen hadden de moeite genomen ons gedag te komen zeggen. Hierna was er een door ons georganiseerde disco welke vooral door jongeren werd bezocht. Een leuke afsluiting van vier prachtige weken! Eenmaal weer in het vrijwilligershuis hebben we ons laatste diner met Lizzy en Falida genuttigd en ook hier afscheid genomen met enkele cadeaus. In de avond heb ik al mijn kleren weggegeven aan John en mijn koffer ingepakt. Oftewel alles was gereed om de volgende morgen definitief afscheid te nemen en met de taxi richting Zomba en vanuit daar naar Lilongwe te gaan. Voordat we weg reden nog de nodige foto’s gemaakt en afscheid genomen van Lizzy en enkele jongeren. Falida zat huilend in huis en wilde eigenlijk niet naar buiten komen. In Zomba hebben we afscheid genomen van Lewis, een hardwerkende projectleider, die het iets beter heeft dan de gemiddelde bewoner van de community. Echter hij is nooit thuis, leeft voor het project, doet alles voor het project en zijn enthousiasme en toewijding is een voorbeeld voor velen.
De drie dagen daaropvolgend waren weinig bijzonder ten opzichte van het project. Met souvenirs, uit eten met de gehele groep vrijwilligers en een olympische hockeyfinale op de TV in Mabuya Camp in Lilongwe was ik zondag klaar om naar huis te vliegen. Een vlotte vlucht, waarbij ik lekker heb kunnen slapen, zat ik een kleine 19 uur later zelf achter het stuur in mijn vertrouwde autootje terug naar Beesd. Terugkijkend op een wonderschoon, prachtig en avontuurlijk project waarbij Afrika mij met eigen ogen heeft laten zien dat het ook anders kan. Wij kunnen een keuze maken, hun hebben geen keus. Dat maakt het leven zo veel makkelijker…