(origineel bericht op be-more.nl)
Terugkijken
Lieve allemaal,
Eindelijk het moment van de laatste weblog. Stiekum heb ik het een beetje voor me uitgeschoven. Geen zin… mwa… maar vooral het definitief maken van het einde van de reis. Jep, ik ben terug en het is echt voorbij … 
Toch wil ik jullie niet mijn laatste ervaringen in Uganda ontnemen en de vele gedachten die ik had toen ik weer terug was in Nederland.
De laatste dagen in Uganda waren nog verassend gezellig en warm. De dag dat ik mijn laatste weblog heb getypt was de woensdag in de laatste week. Die avond hebben we inderdaad mogen genieten van een kampvuur boven op de berg met Rolexen, jembe’s, ongeveer alle lokale vrijwillligers en het schitterende uitzicht over het donkere dal en de heldere sterrenhemel daarboven.
Donderdag, een beetje brak van de Ugandese vodka, heb ik Prince geholpen met het beschrijven van A1 formaat posters. Hierop hebben we regels en richtlijnen voor docenten geschreven, die in de nabije scholen komen te hangen. Dit idee kwam weer uit de lucht vallen, zoals meerdere ambitieuze plannen van Prince.
'Smiddags, tijdens de laatste middag van het project was het weer tijd voor een hevige regenbui, waarin we mooi onze backpacks konden inpakken. Ook werden we door onze achterbuuf uitgenodigd voor een afscheidsfeestje met pompoensoep en casave (erg lekker!!).
Om 18.00 was het dan zover, de laatste rit van Lwanyi naar de Masaka Backpackers. De andere vrijwilligers drupten gedurende de avond ook naar binnen. Olly, Mandy, Britt, Lisette en Joy vertrokken de volgende ochtend om half 7 richting Queen Elizabeth National Park. Elien, Liore en ik hebben ze slaperig geknuffeld en uitgezwaaid. Britt en Mandy blijven nog 2 maanden en zitten op moment van schrijven op de helft! De rest vliegt een aantal dagen na het weekend terug naar NL of blijven nog een maand.
Twee uur later vertrokken we met de grote groep weer richting Kampala/Entebbe. Ze hebben ons (bijna 10 man) af kunnen zetten aan de rand van Kampala. Hier fixten we een bodaboda richting het centrum. Ik deelde met Niek een boda en het werd een soort ratrace met de andere boda’s wie er als eerste aankwam 
Helaas waren de boda drivers de weg kwijt, dus reden we twee keer langs de Gadaffi National Mosk en twee keer langs het onafhankelijkheidsbeeld. Na de bestemming bereikt te hebben, hebben we met een groep van 7 heerlijk (europees) gegeten en zijn daarna de craftmarket op gegaan… waar ik helemaal ben losgegaan
Helemaal blij met alle souvernir-aankopen pakten we 4 uur later een matattu richting Entebbe. 'Savonds weer heerlijk gegeten bij het tentje van het aankomstweekend en nog een briljante laatste avond gehad met lokale drankjes (soort dropshot) en gezellige ‘kroegjes’ (lees: betonnen schuurtjes met licht en geluid).
Zaterdag, redelijk brakjes, nog een uurtje aan het zwembad gelegen bij Victoria hotel, wat crafts gekocht en van iedereen afscheid genomen. Rond 15.00 uur vertrokken we met Kim en Jeroen weer naar het vliegveld waar de terugreis echt definitief van start ging.
'Snachts op Addis Abba heb ik mijn dagboek erbij gepakt en het volgende geschreven:
<em>"Dubbele gevoelens over het vertrek:</em>
<em>
Jammer dat ik vertrek, ik zal Uganda missen.</em>
<em>Natuurlijk de lokals van het project: Prince, Augustin, Gonzaka, Phiona, Boy, Frank, Geoffrey (2x), Hassan, Mike en vast nog meer jongens die ik vergeet. Daarnaast het bijna zorgeloze leven. Vroeg naar bed, vroeg uit bed, niets moeten, veel mogen, een haan die je wakker kraait, het geluid van kikkers en krekels waarbij je in slaap valt, het schitterende landschap -vooral Murchison Falls National Park en Lake Bunyonyi - het lekkere eten - Rolex, Chapatti’s, het verse fruit, de prijzen van het voedsel en het bier en de vodka natuurlijk. De bodaritjes, met schitterend uitzicht, het zingen van de Sound of Music met Becca en de wind in je haren -heerlijk gevoelg van vrijheid- Alle kinderen die blij naar je zwaaien en lachend schreeuwen ’ Byebye Mzungu!!', de gastvrije oudjes en gezinnen waar we even naar binnen mochten kijken, de mensen langs de weg, vaak met manden vol matoke’s, bananen of takken bossen en je dan nog een hand doen toe zwaaien, ondanks al het zware wat ze aan het dragen zijn. De vele gesprekken met lokals waardoor je een goed/beter beeld krijgt van hoe zij leven, wat zij belangrijk vinden in het leven en wat hun grootste uitdagingen zijn. Bizar… maar waar, het weggooien van alles om je heen - omdat het kan- De dankbaarheid van mensen, wanneer je alleen maar een glimlach laat zien, vooral wanneer je een paar woordjes Luganda kent zie je de meeste ogen meteen stralen en complimenteren ze je voor je uitspraak en bedanken ze je voor de moeite die je erin steekt om hun taal te leren en tenslotte de Ugandese cultuur waarin moslims en christenen wreedloos naast en met elkaar leven. </em>
<em>
Er zijn maar een paar dingen die ik niet zal missen van Uganda.
Een ding wat bovenaan staat is de vervuiling door onwetendheid en/of onnauwlettendheid. Afval verbranden zodat het land en het grondwater wordt verwaarloosd en vervuild, het verbranden van plastic waarvan de rook giftig is om in te ademen, de smerige uitlaatgassen van de auto’s en de boda’s en het stof wat opstuift wanneer er eentje voor je rijdt meteen zorgt voor een bruin gezicht.
</em><em>De hygiene vond ik zo erg nog niet, zo lang je weet dat er een einde aan komt, dat het tijdelijk is. De latrine was niet zo erg, het zal alleen wennen zijn straks weer door te moeten trekken in plaats van weg te lopen. Tien dagen je haar niet wassen heb ik inmiddels ook doorstaan en je voeten wassen in een teiltje is ook prima, zolang je maar geen jiggers krijgt.</em>
<em>Het gevoel dat er tegen je opgekeken wordt omdat jij een Mzungu bent - en dus rijk - is heel dubbel. Ja, wij hebben een heel andere economie en daarin ben ik een ‘arme student’, maar ik heb wel de kans gekregen om te studeren en er ook nog eens langer over te doen dan dat er voor staat. Hier wordt onderwijs gegeven in termijnen van 3 maanden, zodat ze per termijn kunnen betalen en als ze even geen geld hebben een tijdje later gewoon weer in kunnen stromen.</em>
<em>
De regen zal ik ook niet missen, puur dat we die in NL ook genoeg hebben. Het was heerlijk als de zon scheen en we lekker aan het werk konden want we baalden als het regende, omdat de wereld gewoon even stil leek te staan…" </em>
<em>
</em>Nu terug in NL, is het bijna jammer dat je veel dingen weer normaal gaat vinden, je valt gewoon snel terug in je ouwe leventje. Mensen vroegen me wel of ik daar altijd zou kunnen wonen. Ik zei nee, want met de gedachte dat het ook anders kan, dat het leven hier nu mijn ‘standaard’ is, zou ik daar denk ik niet gelukkig kunnen leven. Maar toch zal het me altijd bij blijven.
Nog even in het kort wat ik daar (met andere lokale en internationale vrijwilligers) gedaan heb:
*Lesgegeven aan volwassen Hiv/aids voorlichters over hoe je een school leidt.
*Kinderen op de ECD lesgegeven, in engelse letters en cijfers
*Ouderenhulp (Jaja Care)
*Stoves (oventjes) gebouwd en afgemaakt
*Voorstel geschreven voor het afbouwen en in gebruik nemen van de Health Clinic/Kliniek
*Voorstel geschreven voor het ophalen en verzamelen van afval
*Met omwonende kinderen gespeeld en een zwembad voor hen gevuld
en nog veel andere kleine dingetjes…
Al met al een geweldige ervaring en ik wil jullie dan ook heel erg bedanken dat jullie interesse hebben getoond in mijn leventje de afgelopen maanden!
Er staan een aantal foto’s op facebook, voor uitgebreide verhalen en foto-verslag ben je welkom in Groningen! Ik ben van plan, zodra ik meer foto’s van de andere vrijwilligers bij elkaar heb, een filmpje te maken met de hoogtepunten met een leuk ugandees muziekje eronder!
Vanuit mijn kamertje in Grunn HEEL ERG BEDANKT voor het volgen en jullie reacties en vast tot snel!
Liefs,
Philine