(origineel bericht op be-more.nl)
terug in NL (vanuit Dubai)
Dag allemaal,
Wegens beperkte toegang tot internet schrijf ik nu pas weer wat en dat is dan ook meteen het laatste bericht want de 4 weken in Malawi zijn voorbij. De afgelopen twee weken is er nog vanalles gebeurd. We hebben het Mulanje massief (met de hoogste berg van Malawi) en het Zomba plateau beklommen, wat erg mooi was. Maar ook in ons ‘eigen’ dorpje is nog het een en ander gebeurd.
Aan de ene kant konden we wat meer inhoudelijk aan de gang omdat we de mensen beter hadden leren kennen en ook meer wisten wat er allemaal in de community aan de gang was. Zo hebben we een paar mensen bezocht die met een startkapitaaltje een kleine business hadden gestart (vleeskuikens en rijsthandel) en hebben daar heel goed over kunnen praten. Ook hebben we geholpen bij het bouwen van een maismolen, die als het goed is geld moet gaan opbrengen voor de community, zijn we verder gegaan met het geitenproject en hebben we overleg gehad over het opzetten van een moestuin bij de lagere school die geld moet opbrengen en de mogelijkheid geeft tot praktijklessen voor de leerlingen. Al dit soort ideeen lijken goede mogelijkheden om de ontwikkeling en de welvaart een stapje verder te helpen.
Maar ook is nog eens heel duidelijk geworden hoe arm Malawi eigenlijk is. De mensen van bovengenoemde projectjes hebben geen enkele buffer en er hoeft maar iets mis te gaan en ze zijn alles weer kwijt. Zo waren we de ene dag druk bezig een mooie voederbak voor iemands geitenstal te construeren, was de volgende dag hun halve huis weggevaagd door een enorme regenbui. En als bijvoorbeeld iemands dieren ziek worden is daarmee meteen zijn volledige bezit weg. En dan moet je nog bedenken dat mensen met dieren of ander soort extra business tot de meer welvarenden horen. De meeste mensen hebben alleen een maisveldje en niet genoeg geld voor fertiliser zodat ze waarschijnlijk niet genoeg gaan oogsten om zichzelf in leven te houden. Op die manier is het natuurlijk wel heel erg moeilijk om jezelf uit de armoede op te werken.
We hebben op de laatste dag een afscheidsfeestje gegeven met mooie afscheidsspeeches, ballonnen voor de kinderen, disco voor de jeugd en nog een donatie van onze kant: 350 kg mais voor de HIV/AIDS support group, waar vrouwen bij zaten die al dagen zonder eten naar bed gingen wat levensgevaarlijk is met hun zware medicijnen. We dachten, je kan wel aan duurzame investeringen enz willen doen, maar als iemand echt niets te eten heeft zal dat toch niet heel veel zin hebben. De oogst is over een paar weken al en hopelijk kan iedereen daarna weer hard aan de slag met het opzetten van zogenaamgde Income Generating Activities…
Al met al kijk ik terug op een heel interessante maand waarin ik in ieder geval kennis heb gemaakt met een prachtig land en hele lieve mensen. Ook geeft het weer veel stof tot nadenken over de zin en mogelijke manieren van ontwikkelingswerk. Nu ga ik eens kijken hoe ze er in Azie aan toe zijn :)…
Groeten Pieter