(origineel bericht op be-more.nl)
Taught to love
Het duurt even voor ik me besef dat het geklop op de deur niet plaatsvindt in mijn droom, maar dat het werkelijkheid is. Slaapdronken zoek ik mijn bril en het lichtknopje van de lamp naast het bed. M’n coördinatie gevoel is op een nachtelijk tijdstip als deze verre van intact, dus ik krijg het voor elkaar om met m’n ellenboog mijn deodorant, Deet en zonnebrandcrème van het nachtkastje af te stoten. Met een nachtstemmetje roep ik naar Bradley dat ik eraan kom en in mijn pyjama waggel ik naar de voordeur. “Er is een case”, zegt hij, terwijl hij de details op me afvuurt. Ik probeer ze in me op te nemen maar ik betrap mezelf erop dat ik nog niet echt wakker ben. “Geef me twee minuten om me om te kleden en dan kom ik naar de auto”, zeg ik tegen hem. Ik kleed me vliegensvlug om en gris snel een kauwgompje uit mijn tas.
Terwijl we in de auto zitten zorgt de adrenaline ervoor dat ik ontwaak en ik vraag Bradley opnieuw om de details. “De politie heeft een jongen van tien op straat gevonden. Zijn moeder is overleden, zijn vader is onbekend. Hij woont bij zijn tante, maar die zou hem uit huis hebben gezet”. Bij de afgesproken plaats komt de politie naar ons toegereden en bij stilstand van de auto komt het jongetje uit de achterbak gekropen. Hij ziet er redelijk goed uit en in half Zulu – half Engels knopen we een gesprekje met hem aan. Ik vraag hem of ik zijn vriendje mag zijn en blij knikt hij ja. We besluiten om hem mee naar huis te nemen, in ieder geval voor deze nacht. Morgen zien we wel verder.
Thuis geven we hem eten en ik stop hem in bad. Hij geniet zichtbaar als ik zijn haren en rug was. We leggen hem in een schoon bed en met behulp van Nanni die ook Zulu spreekt praten we nog wat met hem, bidden we voor hem. Tegen 3 uur ga ik weer terug naar mijn eigen bed. Ik kan niet meteen slapen en ik begin me af te vragen of er op dit moment íemand is, wie dan ook, die zich afvraagt waar dit jongetje nu verblijft. Ligt er iemand wakker voor hem, of is dat een ijdele hoop?
De volgende dag hebben we een Zulu bruiloft en samen met Jackie’s gezin zijn we uitgenodigd. We kunnen het jongetje niet echt in zijn vieze kleren naar de bruiloft laten gaan en snel kopen we voor hem een mooie broek en een overhemd, die hij zelf uit mocht kiezen. Opgedoft en wel proppen we ons met z’n negenen in de auto en hebben plezier voor tien.
Als ik de zaal binnenloop weet ik niet wat ik zie. De decoratie is die uit een Hollywood film. De bruiloft vindt plaats binnen een ‘welgestelde’ familie en dat is duidelijk te zien. In de zaal staan zo’n twintig grote ronde tafels, perfect aangekleed met linten en gedekt met zilverglanzend servies en glazen van kristal. In een zaaltje ernaast is een compleet altaar gebouwd. We hoeven niet bang te zijn íets te hoeven missen, want een live verbinding en een groot plasmascherm zorgen ervoor dat we ook in de eetzaal getuige kunnen zijn van het ‘ja woord’.
Het is over the top tot en met, maar wat enorm bijzonder om mee te maken. De zaal is uitzinnig en om het minste of geringste wordt er hard gezongen, gejuicht en geklapt. Men staat nog net niet op de tafel te dansen en ze hangen nog net niet in de kroonluchters. Alle donkere vrouwen zien er prachtig uit in de mooiste (Oscars rode loper waardige) jurken. Gospelmuziek vult de zaal en nadat het bruidspaar in de echt verbonden is, komen zij, dansend en swingend, over een rode loper door de eetzaal gelopen. Iedereen joelt, klapt en danst mee en de vrolijkheid is van alle gezichten af te lezen. De gigantische taart wordt aangesneden en het buffet wordt geopend.
Ik kijk naar de mensen met wie ik hier gekomen ben en die op dit moment mijn geliefde tafelgasten zijn. Het is een multiculturele tafel en met elkaar zijn we van ‘alle markten thuis’. Nederlands, Zuid Afrikaans, Indisch… Een meisje die doof is, een meisje met een lichamelijke beperking, een jongen van de straat… Ik kijk rond maar het zijn niet déze kenmerken die de boventoon voeren. Op dit ogenblik zijn we allemaal dezelfde: we genieten van deze bruiloft. We genieten van elkaars aanwezigheid, van de gospelmuziek, van de uitzinnigheid. Dan vraagt de ceremoniemeester om de champagne fles die op iedere tafel staat te ontkurken. Twintig kurken schieten de lucht in en luidkeels wordt er getoost op de liefde. Wit of zwart, jong of oud, arm of rijk: we danken voor de liefde en hopen met elkaar dat we die, in welke vorm dan ook, mogen geven en ontvangen.
Ik word helemaal warm vanbinnen en opnieuw weet ik: dit is een moment die ik niet zomaar vergeten zal.
“<em>No one is born hating another person because of the color of his skin, or his background, or his religion. People must learn to hate, and if they can learn to hate, they can be taught to love, for love comes more naturally to the human heart than its opposite</em>.” Nelson Mandela – Long walk to freedom.