(origineel bericht op be-more.nl)
Summer time
De dagen vliegen hier voorbij, hoogtijd voor een update van de blog.
De voorbije twee weken voelde ik me al veel meer betrokken bij de werkzaamheden op het project. De fase van observatie en aftoetsen loopt op zijn einde. De aunties in het trauma centre kennen je al wat beter, ze betrekken je meer bij de cases en de counseling. Er groeit een band van wederzijds vertrouwen, je leert stap voor stap hun gewoontes en gebruiken kennen en kan op die manier beter inspelen op hun verlangens die ze ten aanzien van me als student hebben.
Op het day-care centre bestaat mijn grootste activiteit nu in het helpen van Blanche (de eigenaresse van het dagcentrum). Enerzijds met het introduceren van een educatief programma en anderzijds meer administratief (helpen bij het registreren van haar dagverblijf). Geen gemakkelijke opdracht, de voorbije dagen werd ik nogmaals geconfronteerd met het feit dat alles hier echt bijzonder traag gaat en dat je blij mag zijn als je na een week al een mini evolutie hebt kunnen verwezenlijken. Het introduceren van de structuur bij de kinderen was een succes. Jammer dat we de verzorgster nog niet echt meekregen. Maar gisteren zagen we toch dat ze al een paar handelingen van ons had overgenomen. Indirect lukt het ons toch!
Na een rustig leesmomentje te hebben geïntroduceerd, om te kinderen even te laten wennen aan onze aanwezigheid, gingen we buiten imitatie oefeningen doen. (foto’s)
Hygiëne was het thema van deze week. We kozen bewust om dit als eerste thema aan te kaarten. Verder dan hen leren hoe hun handen te wassen en hun tanden te poetsen kwamen we niet. Dit was opzich al een grote uitdaging dat tot grappige scenario’s leidde.
13 november was het Diwali, dit is het Indisch kerstfeest. Alle Indische kinderen gingen die dag dan ook niet naar school. ‘s Avonds was er langs alle kanten vuurwerk te bewonderen.
Elke weekdag maakt Jenny een lunchpakket voor een jongetje. Hij woont samen met zijn moeder sinds 2 weken in een garage, na maanden op straat geleefd te hebben. Dankzij het centrum hebben we onderdak voor hen kunnen regelen. Op deze manier kan ze haar medicatie (aids) in nemen en bewijzen aan de social workers dat ze bekwaam is voor haar zoon te zorgen. Maandag zullen we haar vergezellen naar haar rechtzaak zodat ze toch op enige emotionele steun kan terugvallen. We brengen de jongen elke dag op school boterhammen zodat we toch zeker zijn dat hij 1 keer per dag te eten heeft. Woensdag was het haar verjaardag en ze nodigde ons voor deze gelegenheid allemaal bij haar in de garage uit. We brachten haar zelfgebakken brownies en een verjaardagskroon. Ondanks het feit dat ze in barre armoede leeft had ze voor ons taarten en allerlei lekkers gekocht. Ze is zo dankbaar voor wat we voor haar doen, we hopen echt uit de grond van ons hart dat de rechtszaak over het hoederecht maandag goed afloopt.
In het weeshuis (Ocean View) hebben we samen met de meisjes een twister gemaakt op een groot doek zodat we de kleuren en de lichaamsdelen samen kunnen aanleren. Het is hier nog steeds zoeken naar activiteiten om de tienermeisjes met gedragsproblemen te entertainen. Ze zijn het zo gewoon om heel de dag op hun bed te liggen dat het echt een hele uitdaging is om ze mee te krijgen en actief bezig te zien. Bij de jongens is het minder moeilijk. Echter het maken van twee ploegen om voetbal te spelen, klonk hen niet zo bekend in de oren.
De supervisor van Ocean View wil dat ik, als student orthopedagogie van alles in handen neem: de personeelsleden workshops geven over gedragsmanagment, de kinderen therapie geven, de ‘files’ aanvullen,… Op zich zou ik niets liever willen dan dit allemaal ondernemen, maar hiervoor heb ik wel basis informatie nodig van de kinderen, van de manier van werken van de personeelsleden, van de structuur, het programma,… Echter nog steeds geen dossier mogen inkijken en helemaal geen schema gezien, ook nog geen personeelslid werkelijk aan het werk gezien. De ‘opvoeders’, als je ze zo kan noemen, zitten van ‘s morgens tot ‘s avonds gewoon op hun stoel te praten en te eten.
Zonder achtergrond of leidraad van de kinderen kan ik niet aan hun trauma’s werken. Ik voel het soms echt borrelen in mezelf als de supervisor weer met zijn mooie woorden afkomt zonder daden. De supervisor betrapte ik op het roken in het bijzijn van de tienermeiden. Hun manier van werken kon ik niet langer meer aanzien, dinsdag vroeg ik een gesprek met de supervisor en de directeur aan.
Ik ben er sinds twee dagen achtergekomen dat Ocean View een gouvernementele organisatie is en Wentworth Victim Friendly Centre een non-gouvernementele. Ik ben enkel vanuit de universiteit ingeschreven en geregistreerd bij WVFC en niet bij het weeshuis. Hierdoor ben ik niet toegestaan om de dossiers door te nemen. Momenteel ga ik me dan ook meer focussen op het werk in het trauma centre en de ‘daycare’. Ik voel dat ze daar mijn hulp beter kunnen gebruiken. Het contrast tussen de ‘aunties’ die in een non-gouvernementele organisatie werken en helemaal geen loon krijgen en zij die in een gouvernementele instelling werken en maandelijks hun loon krijgen is zo immens. Deze laatsten doen letterlijk niets, echt schrijnend!
We hebben ons laten vertellen dat hier in Zuid-Afrika de hele grote shopping centres ‘the place to be zijn’. Aangezien het zaterdag pijpenstelen regende trokken we met de taxi naar de Gateway, een gigantische overdekte mall met meer dan 230 winkels, cinema, speelruimtes, restaurants,…
Het contrast tussen wat we dagelijks in het centrum zien, de buurt waar we wonen en dit shoppingcentrum was immens. We voelden ons tussen alle blanke mensen bijna niet meer in Afrika. Het was wel leuk om even de knop om te draaien en gewoon te genieten.
Zondag besloten we naar het strand te stappen, het was niet echt zonnig maar droog, perfect. In bepaalde buurten mogen we absoluut niet alleen stappen. Soms is dit wel lastig, je voelt je een beetje gevangen en hebt steeds een taxi nodig om je te verplaatsen. Naar Anasty beach was het perfect veilig dus genoten we ervan om vrij te kunnen genieten van de omgeving en even de benen te strekken.
Jenny haar zoon trouwt op 22 december, ze bereidt alles zorgvuldig voor zodat de dag onvergetelijk wordt. We gingen mee met haar op kleedjes-zoektocht. Niet makkelijk met hun maten 
Uiteindelijk heeft ze een naaister gevonden die haar jurk helemaal volgens haar zinnen zal ontwerpen.
In het trauma centre waren er deze twee weken weer verschillende heftige cases. (Bij de foto’s zit er één van de ‘trauma room’ bij.) Een oma die voor haar 4 puberende kleinkinderen zorgt omdat de ouders aan een overdosis zijn gestorven en het de zorg niet meer ziet zitten. De twee jongens komen in het midden van de nacht dronken thuis en komen via het badkamer raampje dat ze stuk hebben gemaakt binnen. De één spijbelt en de ander is zijn werk kwijt nadat hij in een gevecht verwikkeld geraakt. De granny van 70 kan de opvoeding fysiek en mentaal helemaal niet meer aan. De twee kleinzonen kwamen nadat we ze opbelden naar de trauma room en na lange gezinsbemiddeling kwamen we tot een akkoord tussen de granny en de kleinzonen.
Naast gezinsbemiddeling maken ook relatietheparie en doorverwijzingen naar afkickcentrums voor alcohol- en drugsverslaafden deel uit van onze dagelijkse activiteit.
Deze week was het even crisis in het centrum. Een 15-jarige jongen had op een middelbare school een andere leerling met een mes dood gestoken in het midden van de speelplaats. Enorm veel kinderen en ook de leerkrachten waren in shock en getraumatiseerd. Normaal gingen we op deze school de volgende dag langs gaan om al deze getroffen leerlingen counseling te bieden maar het leek de directeur beter om daar nog even mee te wachten tot het op school minder hectisch zou worden. De politie moest nog heel wat zaken uitklaren en de leerlingen zaten in het midden van hun examens. Volgende week zullen we ons hierin verdiepen. Deze morgen was er een vreselijke case op het centrum. Ik ga jullie de details besparen maar het kwam erop neer dat een vrouw de vriendinnen van haar dochters verkocht aan mannen. De meisjes zijn echter maar 11 jaar oud. De counseling gesprekken gingen er heel heftig aan toe, nu neemt de politie alles over omdat we niet meer bevoegd zijn om verder te werken met de vrouw. Ze brachten haar direct naar de cel. De kinderen zullen volgende week bij ons op therapie komen.
Maandag begint in de regio Wentworth de ‘16 days of activism against violence to women and children’. 16 dagen lang zullen in teken van dit thema allerlei activiteiten plaats vinden. Tussen de counseling gesprekken hebben we deze week de gaarkeuken een grondige opknap- en poetsbeurt gegeven. De container in felle kleuren geschilderd, heel wat kleren gesorteerd om volgende week aan de mensen op straat uit te delen, groeten gesneden en in de diepvries bewaard om soep te maken om deze vervolgens in de week te kunnen uitdelen, workshops voorbereidt… De drukte voelde deze week als ‘thuis’ aan, even de lakse mentaliteit langs de kant schuiven.
Vanavond gaan we met Jenny uitwaaien langs het strand en op een pittoresk plaatsje gaan eten. We love the summer