(origineel bericht op be-more.nl)
Ssanyu
Na één maand Uganda voel ik mij echt thuis hier. Op zondag liep ik met Lisette door Masaka om boodschappen te doen en ik zei tegen haar: “Het lijkt net of ik door Den Haag loop. Ik weet alles te vinden, zeg de mensen die ik ken gedag en voel me ontzettend veilig”. Wanneer ik na het het weekend terug ga naar het project zeg ik ook altijd “Ik ga naar huis”. Want zo voelt het hier echt. Dit had ik niet verwacht.
Maandagmiddag zijn in Masaka de nieuwe vrijwilligers aangekomen. Er zijn bij onze groep vijf nieuwe meiden bij gekomen. Na een kennismaking bij de backpackers zijn we met Anthony mee terug naar Lwengo gereden. Hier hebben we hen de rolex geïntroduceerd en gezellig kennis gemaakt.
Dinsdagochtend ben ik samen met Lisette en Maaike HIV besmette kinderen wezen bezoeken. Dit is een jongen van 7 jaar en zijn zusje van 5 jaar. Beiden krijgen medicatie. Toch zien ze er allebei heel ziek uit. Het meisje is net ontslagen uit het ziekenhuis. Zij heeft hier in coma gelegen. Ze lag op een kamer met nog 4 andere HIV besmette kinderen. Van de totaal 5 kinderen die er lagen hebben het er maar 2 gehaald, waaronder dus dit meisje. Het jongetje is heel erg benauwd. Wanneer hij ademhaalt hoor je hem reutelen. Dit is de eerste keer dat ik bewust geconfronteerd word met HIV besmette kinderen en ik vind het best heftig moet ik zeggen. Ook al zijn ze onder behandeling, ze kunnen nooit oud worden of een normaal leven opbouwen. Na hen zijn we Mary wezen bezoeken. Zij is twee maanden geleden ontdekt tijdens de housevisits. Ook zij is besmet met HIV. Gelukkig hebben ze haar vroeg ontdekt en ziet ze er nu gezond uit door de medicatie die door Lwengo is gedoneerd. Verder was er nog een baby’tje van 4 weken. Zover wij weten is zij wel gezond. Ik heb haar even mogen vasthouden. Hierna zijn we op kraamvisite geweest bij de vrouw van Moses. Moses is de man die vorige week alle PACE- bijeenkomsten voor mij heeft vertaald. Zijn vrouw is vorige week tijdens een bijeenkomst bevallen. Hij is hier dus niet bij geweest. Zijn dochtertje is nu 1 week oud. Ook haar mocht ik vasthouden en even knuffelen. Toen ik vroeg hoe ze heette, vertelde de vrouw dat ze nog geen naam had. Ik stelde voor de grap voor om haar Joy te noemen. In Uganda is het namelijk onder de mensen die wat meer geleerd zijn (zoals Moses en zijn vrouw, hij is Village Healt Member, zij lerares) normaal om je kind een Engelse en Ugandese naam te geven. De vrouw en Rose vonden het een geweldig idee, aangezien de naam ook in het Luganda bestaat. Het moest alleen nog wel even aan Moses gevraagd worden. Woensdag werd Anthony door Moses gebeld. Moses zei dat hij er onwijs trots op was dat hij zijn dochter naar een Mzungu mocht vernoemen. Dus bij deze draagt zij de naam Joy–> Ssanyu. Met trots mag ik dus meedelen dat er een nieuwe Joy op de wereld is gezet. Dit is een voorbeeld van de leuke dingen die ik hier meemaak.
Woensdag was een rustig dagje. In de morgen ben ik naar de nieuwe PACE- bijeenkomsten geweest. Nu zijn er nieuwe dorpen die precies dezelfde trainingen krijgen als die van vorige week. Weer moest ik van Rose aantekeningen maken. Nu heb ik hetzelfde opgeschreven als vorige week. Beetje onzinnig naar mijn idee, maar toen ik dit aangaf werd het niet echt gewaardeerd. In de middag zijn weer de gehandicapten kinderen komen spelen. Ook heb ik weer een wandeling gemaakt om te genieten van het prachtige uitzicht en eventjes wat rust te krijgen. Helaas moet ik dit nu alleen doen, want Joyce is naar huis. In de avond hadden we voor het eerst weer de hele tijd stroom. We hebben Cluedo gespeeld nou. Nou Pap, moorden oplossen heb ik niet echt van jou geërfd. Maar goed, het was wel heel gezellig.
Donderdag was het weer tijd voor housevisits. Samen met Rita heb ik 4 gezinnen bezocht. Alle 4 waren ze er even slecht aan toe. Het eerste gezin bestond uit een man van 20 jaar, vrouw van 19 jaar en kind van 1 maand. Ze leefde in een hut van 2x4meter, zonder keuken en latrine. Beiden hebben geen baan, dus er is geen inkomen. Soms werkt hij voor een boer en verdient hiermee 2000 Shilling. Omgerekend is dit 60 eurocent. Hier leven ze dan van. Ik vind het vreemd om met dit gezin in aanraking te komen. Ze zijn jonger dan ik, maar moeten toch een gezin onderhouden. Toch lijken ze vrede te hebben met het weinige dat ze hebben. Lwengo gaat hen helpen door een huis voor hen te bouwen en zij mag elke dinsdag naar women’s club komen. Hier leren vrouwen crafts maken waarmee ze inkomen kunnen vergaren. Het tweede gezin was een vrouw van 69 jaar, die voor haar twee kleinkinderen zorgt. Het huis en keuken zijn ook bij hen heel primitief. Zij heeft geen inkomen. Ze is te oud om te werken. De vrouw had 9 kinderen, waarvan er nog maar 1 in leven is. Het derde gezin was een vader met 2 kinderen. De moeder is 11 jaar geleden overleden toen de jongste 1 jaar was. Beide kinderen zijn maar 1 jaar naar school geweest. Ook dit gezin heeft geen inkomen. Het laatste gezin was een oma met haar kleinzoon. Deze jongen is nooit naar school geweest. Er is geen geld voor. We hebben hem geadviseerd om naar de government school te gaan, want dit is gratis. Het huis waarin ze leven is al ingestort, dus zijn ze naar de keuken verbannen. De vrouw ziet er niet uit of ze nog oud gaat worden. Wij hebben hebben aan de jongen gevraagd wat zijn plan is, maar dit heeft hij niet. Deze jongen is 14 jaar en wordt hoogstwaarschijnlijk al snel wees. Ik weet niet hoe deze jongen zich dan ooit moet gaan redden. Lwengo gaat proberen al deze gezinnen te helpen door te zoeken naar manier om aan inkomen te komen en nieuwe huizen voor ze bouwen. Na de housevisits hebben we een nieuwe planning gemaakt voor deze maand. Hierna ging het heel hard regenen. Hierdoor konden we niets meer doen.
Vrijdagochtend zijn we vroeg naar Kampala vertrokken. Hier onze spullen bij de red chilli achtergelaten. Daarna nog even Kampala in voor souvenirs. In Kampala is het echter veel drukker dan in Masaka. Met oversteken word je gewoon omver gereden. Dus degene die zijn souvenir vanuit Kampala krijgt mag mij erg dankbaar zijn, want ik heb mijn leven ervoor gewaagd. In de middag liepen we nog langs de Joy Supermarket. En wat vind ik daar… echte chocolade. Gelijk 3 marsen, 2 zakjes M&M’s, 2 chocolade brownies, 2 chocoladerepen en een kitkatchunkie ingeslagen. Zo, ik kan de komende week er weer tegenaan.
Zaterdagochtend zijn we vroeg naar Jinja vertrokken om te gaan raften. Ik …… 7 kleuren in mijn broek, letterlijk en figuurlijk ;). Het was extreem gaaf, maar ook heel eng. Ik weet zeker dat het waterpeil in de Nijl flink gedaald is. Alles zit nu in mijn maag. Misschien is raften wel het engste wat ik ooit heb gedaan. Het zwemvest en de helm waren te groot voor mij dus deze moesten strak aangetrokken worden. Daarna gingen we de raft in. De gids gaf even wat uitleg en toen ging het echt beginnen. Ik zat uiteindelijk met zijn vieren in een boot. Niemand wilde met ons in de boot, want ze vonden ons maar mietjes. Uiteindelijk hadden wij de stoerste boot. We zijn van de vijf stroomversnellingen er drie keer omgekieperd. We waren niet echt zwaar genoeg. De gids zag wel aan mijn ogen dat ik een beetje bang was, dus elke keer voordat we de versnelling ingingen ging hij extra strak mijn zwemvest aantrekken. Bij de eerste keer zeg ik tegen hem. “Niet zo strak ik kan niet eens meer ademhalen”. Geeft hij als antwoord: “Onderwater hoef je toch niet adem te halen, dus dat is niet erg”. We hebben wel een foto cd besteld, maar deze is uiteindelijk niet goed gebrand. Dus geen foto’s voor ons.
In de avond zijn we terug gegaan naar de red chilli. Snel een mars gegeten als avondeten. Daarna slapen.
In de ochtend hadden we een warme douche. Ik heb er heerlijk een kwartier onder gestaan. Dit was echt mijn laatste warme douche. Nog drie weken en dan heb ik mijn eigen douche.
Heel veel liefs,
Joy