Indonesiers zijn ook mensen , en een mens is een alles eter.
Zolang het niet( al te) giftig is zodat je naar de ziekenhuis of naar de hemel kan gaan , kan je alles eten. Je moet niet te veel pete eten , anders kan je niet zo maar gaan pissen als je op bezoek gaat bij jouw nederlandse vrienden/ of familie.
Bau pesing (nare geur) naar pete , en weet je dat je van jengkol een jengkolen (jengkol vergiftiging )kan krijgen ?
Ik krijg de rillingen als ik iemand soto babat (van maag ) of jeroan= ingewanden ziet eten , en de goreng usus ayam kering (krokant gebakken kippe darmen).
En goreng ceker ayam (krokant gebakken kippenpoten.)
Te veel om te noemen.Maar voor de liefhebbers is het toppunt van culinaire hoogstandjes.
Als ik exotisch wil eten ga ik boerenkool, stamppot en of zuurkool met lekkere runderworst nemen …
Wat er in Indonesia in het algemeen wordt gegeten zou ik zondermeer al je reinste bende willen noemen en volgens mij ongezond. Als je weet wat ze allemaal met het voedsel uitvreten zou je geen hap meer door je strot willen douwe. Komt nog bij dat heel veel Indonesische vrouwen niet kunnen koken. Ik ga maar weer effies uit mijn rijke ervaring wat materiaal omhoog halen om een en ander toe te lichten.
Laat ik voorop stellen dat ik geen voedingsdeskundige ben, maar wel een beetje oplet wat ik in mijn mond stop, wat voedsel betreft. In Nederland bestaat de gedachte dat alles wat er in Indonesia op tafel komt heerlijk is, dat komt omdat Indonesisch eten vrij goed bekend is in het Lage Landje. De loempia in elke snackbar, de drie stokjes met hompen gefrituurde varkenshaas zwemmend in de pindakaas, met daarbij stokbrood en wortelsalade, de tahuburgers van McDonald die in Indonesia volslagen onbekend zijn, en de sambal boontjes. Werden we in de 50’er jaren verrast door verrotte garnalen lucht op het trapportaal die de strijd aanging met spruitjes die plat gekookt werden. We kunnen achteraf stellen dat de trassi heeft gewonnen. Ik heb wel eens de eer om bij Indo’s uitgenodigd te worden op kumpulans, nou wat daar allemaal op tafel komt is bijna niet te geloven, culinaire hoogstandjes. Dat kom door de eerste klas ingrediënten die er in Nederland te verkrijgen zijn en vermoed ik vaak dat die Indische vrouwtjes meer van hun keuken dan hun man houden, op zijn beurt vind hij dat ze vrouwtje fantasties kan koken en alleen daarom… Het enige wat mij verbaasd zijn de grote hoeveelheden vlees en het aantal gerechten dat geserveerd wordt, voor mij overbodige luxe. Daar ik in Indonesie woon en eet wat de pot schaft is dit veelal vegetarisch, dat lijkt mij gezonder, ik zie me al met zo een pens die over de broekriem bulkt rondlopen.
Ik verwonder me er vaak over wat de gewone man/vrouw in Indonesia eet, vaak niet meer dan rijst alleen, wat gedroogde vis of een gebakken eitje met ze vieren dr bij, sambal of kecap en krupuk, Soms wat soep van groenten bij de rijst dan heb je het wel gehad. Men eet liever wat de kaki5 langs de deuren uitventen, nasi goreng, mie bakso enzovoorts, hoeft moeder niet te koken. De kwaliteit van dat eten door kaki5 verkocht is veelal dubieus. Het deel van de Indonesiërs dat werk heeft kan van geluk spreken, want die kunnen zich voor 24 uur in de kantine voldouwen, zo sparen ze geld uit om andere dingen te doen. Die andere dingen houdt meestal schulden afbetalen in. Voorbeeld: een bekende ene T. werkt in ploegendienst op een textielfabriek, verdiend 500.000 Rp per maand, heeft een sepedamotor op de reutel gekocht kost haar elke maand 400.000 om af te betalen, heeft een HP’tje en SMS’t voor 40.000 Rp per week, dat is al meer dan het totale loon. Benzine voor de motor, eten waar doen ze het van ? Indonesiërs gaan graag en massaal naar recepties, kunnen ze eens goed eten.
Bent U wellis op een pasar in Indonesia geweest ? Wat een stank hè, niets anders dan verrotting en bederf, moet je die slager zien met die rooie massa voor zich, ik kan er geen biefstukkie in ontdekken. Keuringsdienst van waren ? Nou die kijken alleen naar haram/halal en dat wordt door ulama’s gedaan, zit er babi in of niet? In Indonesia zal iemand die op de pasar verkoopt als zn andijvie verlept of ze boontjes verschrompelen, die dingen echt niet goedkoper aanbieden nee ze gaan rustig door tot het helemaal niet meer kan en donderen ze het ter plekke weg. Wat een handelsinstinct zeg.
Ik zelf heb wel eens citroenzuur nodig om munten te reinigen, ik haal dat in een winkel die allerlei chemicaliën verkoopt dat in eten wordt verwerkt, nou als je ziet wat daar allemaal over de toonbank gaat, wor je bang van. Kleurstoffen, conserveringsmiddelen noem maar op. Moet je zien hoeveel ajinomoto er in dat land gebruikt wordt, per eetlepel gaat dat. Monosodiumglutamaat schijnt een link goedje te zijn. Ik heb er nooit last van gehad, maar heb wellis verhalen gehoord.
Zo weet ik er nog wel een paar, maar kom eerst maar es op adem en ga dan eens nadenken over dat lekkere eten in Indo.