(origineel bericht op be-more.nl)
Sawubona!
<strong>‘You don’t change Africa, Africa changes you’</strong>
Ik zit alweer een week in Zuid-Afrika…5 weken dichter bij Aidan…ik ben nu al verdrietig dat ik Afrika zal moeten verlaten, want Afrika zit in mijn hart. Ook ben ik blij dat ik mijn hartendief weer zal zien als ik Afrika verlaat. Een echte tweestrijd waarbij er geen winnaar of verliezer kan zijn.
Het voelt alsof ik hier al zoveel langer ben, omdat ik me vanaf dag één thuis voel. Dat is ook niet zo verwonderlijk aangezien een Tweeling zich snel thuis voelt op nieuwe plekken. Een Tweeling wordt gelukkig met nieuwe indrukken, nieuwe vriendschappen en nieuwe uitdagingen in zijn of haar leven. Het feit dat tweelingen genieten van verschillende situaties en mensen voegt toe aan hun nervositeit en dat betekent dat ze bijna constant onder spanning staan. Echter, als ze zich vervelen en niets te bekijken hebben dan zullen ze al snel de behoefte krijgen aan spanning en afwisseling. Dit is de Tweeling tweeslag, voortdurend tegenstrijdige emoties in een spontaan, maar prikkelbaar pakket.
Tweelingen zijn erg onafhankelijk. Ze zullen niet worden vastgepind door wie dan ook. Ze moeten de wereld ervaren op hun eigen manier. Verandering en vrijheid zijn uiterst belangrijk voor Tweeling sterrenbeelden, zij zullen nooit toestaan dat iemand hen overheerst. Ze zijn zeer onafhankelijk en vrijheid is essentieel voor hun geestelijk welzijn. Aan de ene kant, moeten Tweelingen gekoesterd, geliefd en verzorgd worden en aan de andere kant wil de Tweeling nieuwe dingen ontdekken. De Tweeling is erg veeleisend en als je niet kan bieden wat de Tweeling wil, zal ze al snel ergens anders op avontuur gaan. Om haar interesse te houden is zeker een uitdaging, maar niet onmogelijk, zodat ze de perfecte vrouw is voor de man die houdt van wat stimulatie en een uitdaging.
<u>Knuffels</u>
Iedere ochtend krijg ik knuffels en geef ik knuffels. In Afrika is het gebruikelijk dat je iedere morgen elkaar een knuffel geeft en vraagt hoe het met de ander gaat. Je hoeft dan niet al je problemen op tafel te gooien, maar het is wel een soort wederzijdse belangstelling naar elkaar toe. Ik moest er even aan wennen, maar nu begint de dag best fijn met al die knuffels. In Nederland begroeten we elkaar niet of een korte ‘hallo’ en we lopen alweer door. De Afrikanen nemen even de tijd voor elkaar. Weer een leerzame les voor ons Nederlanders.
<strong>Vrijdag</strong>
<u>Ziekenhuis</u>
Michel geeft ons aan dat we mee naar het ziekenhuis mogen. Het overheidsziekenhuis hier in de buurt. Ik stel me er alvast op in dat het shockerend zal zijn. Michel en Eureka hebben er een familielid door verloren. De zwager van Eureka is een aantal jaren terug 's nachts beroofd en daarbij meerdere keren beschoten. Zijn vrouw en kinderen waren getuige. Omdat de familie niet genoeg geld had om het particuliere ziekenhuis direct te betalen (je kan immers niet 's nachts naar de bank), is de man naar een overheidsziekenhuis gebracht. Daar heeft hij van 04.00 uur 's morgens tot 14.00 uur 's middags de volgende dag gelegen. Gewacht. Omdat zijn inwendige bloedingen door het lange wachten zo ver gevorderd waren, konden de artsen niets meer voor hem doen en is hij overleden. In Nederland had hij nog geleefd.
We rijden het parkeerterrein op. Al een kilometer ervoor zie je zieke mensen naar het ziekenhuis lopen. Michel laat ons zien waar de verschillende afdelingen zijn, aangezien we hier nog vaak zullen komen. Je ziet vele mensen wachten. Op stoelen, in de gangen, op bedden. Soms met alleen een gebroken arm, maar soms ook met steekwonden of erger. Het is er vies, verdrietig en het grijpt me erg aan. Dit heb ik alleen nog maar in films gezien. Ik zou het liefst willen schreeuwen en huilen tegelijkertijd. Maar ik hou me groot en loop door.
We moeten met een meisje naar de afdeling Gynaecologie. Wat er precies met haar gebeurd is weet ik niet. Ze is denk ik 9 of 10 jaar oud en loopt moeilijk. Ze krijgt een lichamelijk onderzoek in de hoop dat het genoeg bewijs oplevert voor de rechtszaak. Ik zou haar het liefste willen knuffelen. Het is bizar dat dit kleine getraumatiseerde meisje door zo’n ziekenhuis moet lopen en dan ook nog zo’n onderzoek moet doorstaan. Zonder papa. Zonder mama. Alleen.
In de wachtruimte hangen shockerende posters. Er hangt één poster die mijn aandacht trekt. Er staat een luier met bloed op en de tekst ‘sex with children doens’t cure Aids’. In Afrika denken sommige mensen (gelukkig nu een stuk minder dan vroeger) dat sex hebben met een maagd/kind het geneesmiddel voor HIV/Aids is en daarom seks met kinderen gerechtvaardigd is.
<u>Tree Clinic</u>
Meteen na het bezoek aan het ziekenhuis worden we afgezet bij De Tree. Dit is een gigantische grote en mooie boom waar iedere vrijdag vrouwen, mannen en kinderen van de omgeving bij elkaar komen. Ze bidden en zingen samen. Bobbi Bear deelt er eten, kleding en speelgoed uit. Ik kan er niets van verstaan want alles is in Zulu. Afrikaans lijkt veel op Nederlands, maar Zulu verre van. Zelfs de blanke Afrikanen die al jaren bij Bobbi Bear werken kunnen geen Zulu. Toch geniet ik van het zingen en de mooie klanken. Ik geniet van de Afrikaanse zon die eindelijk schijnt. Gedurende de Tree spelen we met de kinderen. Als ik een boterham uit mijn tas pak is hij meteen uit mijn handen gepakt door een meisje. Ik had het ook kunnen weten. Niet zo slim Viola.
<u>Eerste call-out</u>
Als we na de Tree bij Bobbi Bear zijn afgezet, besluit ik even een power-dutje te gaan doen. Sandy sluit aan. Binnen 5 minuten horen we Sanne roepen dat we direct in de auto moeten stappen omdat er een call-out binnen gekomen is. Een blanke Afrikaanse vrouw is verkracht en zit op het politiebureau.
Onderweg naar het politiebureau heb ik het met Michel over hoe kinderen en vrouwen die een traumatische ervaring hebben meegemaakt, leren hier mee om te gaan en niet constant met angst leven dat het weer gebeurd. Michel vertelt over een jongetje van 5 jaar oud die ze begeleid. Hij lag 's nachts bij zijn ouders in bed te slapen toen er twee mannen in de woning binnen drongen. Ze hebben zijn vader neergeschoten en zijn moeder zwaar mishandeld en meerdere keren verkracht. Ze hebben haar o.a. mishandeld door een teaser op haar geslachtsdeel te plaatsen. Het jongetje van 5 jaar oud heeft het allemaal gezien. Ze hebben het alledrie overleefd. Het jongetje heeft echter erge gedragsproblemen en probeert op school al zijn vriendjes constant te mishandelen. Hij is zo bang dat het weer gebeurd, dat hij daardoor met iedereen hetzelfde wil doen. Een jongetje van 5 jaar oud! Michel hoopt dat het met de jaren beter zal gaan.
Bij het politiebureau zit de vrouw in een soort stacaravan langs het politiebureau, waar slachtoffers van seksueel misbruik hun verhaal kunnen doen. Als we binnen komen heeft ze al een verklaring op papier geschreven. Ze is erg emotioneel. Het is hartverscheurend. Ik ga langs haar zitten en Michel aan de andere kant. Ze is 67 jaar en is een blanke Afrikaanse. Terwijl ze naar huis liep is ze door een donkere man meegesleurd in de rietvelden. Daar heeft hij haar kleren uitgedaan, verkracht en vervolgens beroofd. Ze is geen rijke vrouw. Ze heeft een oude spijkerbroek aan, slippers en een oude trui. Ze lijkt ouder dan 67 jaar. Ze woont al 2 jaar in die wijk en loopt dagelijks van de supermarkt naar huis. Net zoals wij van Bobbi Bear naar de supermarkt lopen. Ze begrijpt niet waarom het haar moest overkomen, juist omdat ze iedereen ook kent. Als Michel weg loopt om te bespreken met de politie wat er moet gebeuren, vertelt ze me dat ze 2 jaar geleden ook al beroofd is. Toen heeft ze haar geld gegeven en bleef het daarbij. Michel vertelt me later dat de laatste tijd een beroving gecombineerd gaat met mishandeling en/of verkrachting, terwijl dit vroeger alleen bij een beroving bleef. De misdaden worden gewelddadiger. Michel zelf is ook eens beroofd en daarbij twee keer neergestoken. Normaalste zaak in de Afrikaanse wereld.
Nadat Michel terug is gekomen verteld ze aan de vrouw dat ze direct naar het ziekenhuis moet voor een inwendig onderzoek en om PEP te krijgen. Het is van cruciaal belang dat ze binnen 72 uur het medicijn PEP krijgt. PEP is een medicatie wat je immuumsysteem helemaal afbreekt en vervolgens weer opbouwt. Het is erger dan chemo. In Afrika gaan ze er vanuit dat indien je verkracht bent, de dader seropositief is (aangezien 51% HIV/Aids heeft). Indien je PEP binnen 72 uur inneemt, heb je 80% kans dat je het HIV-virus niet krijgt. De kuur duurt 28 dagen. Dus nadat je verkracht bent, ben je ook nog 28 dagen dood en dood ziek. En alsof het niet al traumatiserend genoeg is, moet de vrouw nadat ze in het ziekenhuis is geweest, ook nog aan de politie laten zien waar ze verkracht is.
<u>Meidenavond</u> <u>
</u>Na het politiebureau gaan we bij Michel pizza eten. Hier hebben we het drankspel ‘Kings’ gespeeld. Heel erg hilarisch. Gelukkig ging het me goed af en bleef het bij drie shotjes Gold Strike en me gebruikelijke Wodka Cola Light (In Afrika maar 6 euro voor een fles!). Daarna zijn we nog naar een bar gegaan voor blanke mensen. Ons plezier werd na een half uurtje alweer verstoord, omdat er iemand van onze groep uit het niets iemand op de grond duwde en uit de bar gezet werd. Tja, hij had verloren met ‘Kings’ spelen, dus had er een paar teveel op. Maar het was een geslaagde avond vol gezelligheid!
<strong>Zaterdag </strong>
<u>Zulu experience </u>
Zaterdag had ik een excursie genaamd de ‘Zulu Experience’. Ik werd met vier andere vrijwilligers opgehaald door een echte Zulu vrouw. We liepen met haar naar haar huis en werden hartelijk ontvangen met thee en roze cocoscake. Verrukkelijk! Vervolgens heeft ze ons haar community laten zien. We liepen door het zand en door het water. De omgeving was prachtig en de vrouw was heel open en vriendelijk. Toen we terug waren in haar huis, kwamen de kinderen van het dorp voor ons dansen en zingen. Het was geweldig mooi om te zien en te ervaren. Daarna heeft ze nog heerlijk voor ons gekookt, een echte Zulu maaltijd: markeel met curry en allerlei andere specerijen met stiff pap.
<u>Film Rough Aunties</u>
's avonds heb ik samen met Sanne en Sandy de film over de Rough Aunties van Bobbie Bear gekeken. Het is een film over Bobbi Bear en haar medewerkers. Ik neem de film ook mee naar huis. Ik ben meer te weten gekomen over de achtergronden van de medewerkers. Stuk voor stuk hebben ze een verleden met misbruik, agressie of verlies. Ik begrijp nu beter de drijfveren van deze krachtige vrouwen en mijn respect is alleen meer groter geworden.
<strong>Zondag</strong>
<u>Muziektheater</u>
Vandaag hadden we een dagje vrij. We mochten mee naar het muziektheater. Hier had Bobbi Bear kaartjes voor gekregen. Vergelijkbaar met de dinnershows bij ons. Je krijgt eten en drinken en tegelijkertijd wordt er opgetreden. Ik had er niet zoveel van verwacht, maar de zangers waren onwijs goed. Ze imiteerde Michael Jackson, Tina Turner, Elton John, Pink en Freddy Mercury.
<u>Vooruitzichten</u>
Volgende week zondag mogen we mee naar een echte Zulu kerk waar voornamelijk Gospel wordt gezongen. We zijn uitgenodigd door de politieagenten waar Bobbi Bear veel mee samenwerkt. Volgende week maandag gaan we samen met Brad schieten op het politiebureau. Daar heb ik onwijs veel zin in, want dat wil ik al lange tijd een keer doen. We gaan uiteraard nog naar het strand. De golven zijn onwijs hoog en de stranden zijn prachtig. Voor de rest zullen er nog genoeg dingen op mijn pad komen.
Ps. Goed nieuws! De foto’s werken weer…ik zet alleen voortaan alle foto’s op facebook, want de wifi verbinding is erg traag hier.
Bye Bye!