Zo he he, daar ben ik dan…het heeft een maand gekost voor ik hier eindelijk even voor kon gaan zitten, maar goed…het is dan ook een zeer interessante eerste maand geweest…Aangekomen in Mumbai ben ik vrijwel direct per trein naar Bangalore afgereisd. Bangalore, omdat ik hier aan de slag wilde als vrijwilliger en omdat ik hiernaast een klein ’ uitstapje ’ wilde maken naar het rampengebied van de Tsunami-hit…Een reis van 24 uur(!), maar beslist de moeite waard vanwege alleen al het mooie veranderende landschap en hiernaast ook nog andere reizigers ontmoet…
Eenmaal in Bangalore aangekomen ben ik gelijk doorgegaan naar een klein dorpje hier 30 km vandaan…Dressa Donna Village, een klein plaatsje op het platteland van Karnataka…de vrouw met wie ik al maanden contact had via de mail, miss John, had mij in haar berichten verteld over het geweldige project wat ik hier kon gaan doen…eenmaal daar aangekomen bleek haar ’ project ’ een klein schooltje te zijn waar ze lessen Engels gaf aan kinderen uit het dorp waarvan de ouders het lesgeld konden betalen…slechts 18 kinderen…na het grondig bekijken van dit project bleek dat miss John geen projectleider is, maar een vrouw van welstand op het platteland die haar enorme huis en grote jeep laat betalen door het geld wat zij van vrijwilligers ontvangt…het geld werd dus helaas niet gebruikt voor de kosten voor het project, maar voor haar eigen comfort…ik was hier dus ook snel weg, ietwat teleurgesteld.
Terug in Bangalore ontmoette ik een maatschappelijk werker die al jaren in samenwerking met artsen onderzoek doet naar de oorzaken en een optimale behandeling van blindheid …via deze man,
mr Philip Sudhakar, ben ik in contact gekomen met een jong Indiaas stel die een weeshuis heeft opgezet in het noorden van Bangalore…na enkele ontmoetingen met de kinderen leek het mij en de mensen van het weeshuis een uitstekend idee om hier een tijdje aan de slag te gaan als vrijwilliger…mijn taken bestaan voornamelijk uit het organiseren en uitvoeren van groepsaktiviteiten voor de kinderen en met behulp van de medewerkers aldaar geldinzamelingsacties houden om het weeshuis verder uit te breiden…ik schoot vol door te zien dat de kinderen met zijn tienen op de grond in 1 kamer moeten slapen. Het stel dat dit heeft opgezet, Mr en Mrs George Fernandez, hebben het zelf niet zo breed, maar zetten zich ondanks hun beperkte middelen in voor kinderen waarvan de ouders niet meer leven of die door hun ouders zijn verstoten…geloof mij , dit gaat aan je hart…
Naast het werken in het weeshuis is het natuurlijk zonde om niet de omgeving van Bangalore te gaan bekijken. Van een medereiziger hoorde ik dat Hampi beslist een bezoek waard is. Ook mijn reisgids raadde het aan hier een paar dagen heen te gaan. Hampi ligt 350 km noordelijk van Bangalore. Met de trein heb ik er 9 uur over gedaan. Ik kan dan ook zeggen dat het de moeite waard is. Het landschap kenmerkt zich door heuvelachtig en talloze tempels in alle vertes die je ziet. Wat bijzonder is hoe de natuur hier haar sporen heeft achtergelaten. Hampi staat vol met enorme rotsstellingen van een soort roodbruine kleur. De rotsen ( lees: enorme keien ) lijken door reusachtige handen op elkaar te zijn gestapeld.
Wat Hampi echter zo bijzonder maakt zijn de ruines van het ooit zo machtige rijk van Vijayanagar. Voordat het grotendeels werd verwoest door moslimse legers was hier een enorm koninkrijk gevestigd. De ruines zijn getuigen van vergane royale pracht en rijkdom. De koning Vijayanagar was een goede koning in die zin dat hij ook de minder bedeelden onder zijn volk liet meegenieten van zijn rijkdom. In Hampi staat een hele rij lage stenen tafels voor ruim 500 mensen. Deze zijn onder zijn bewind gebouwd voor de armen die hier eten kregen voorgeschoteld. Ook deze koning had ( zoals veel koningen uit die tijd ) niet alleen veel geld, maar ook veel vrouwen. Voor zijn harem liet hij een enorm bad bouwen waar de ladies de hele dag konden vertoeven. Als een vreemde het waagde het badhuis te betreden, kreeg hij onmiddellijk de doodstraf.
Op een heuvel aan de andere kant van de Thungrabada rivier ligt de bekende monkey tempel. De tempel is gewijd aan de god Hanuman, ook wel de koning van de apen genoemd. De tempel zelf is niet echt bijzonder, maar het uitzicht over Hampi is adembenemend. Je moet wel, net als mij, zeer gemotiveerd zijn om hiervan te willen genieten. De weg naar boven gaat via een trap met maar liefst ruim 600 treden. Boven kan je wel uitrusten hoor, haahhahaha…
Een tip voor mensen die van plan zijn naar Hampi te gaan; vraag naar het Mango Tree restaurant. Dit eettentje ligt aan de oever van de rivier en verschaft een schitterend uitzicht. Het eten is overigens zeer lekker en je vertoeft in heerlijke rustige sferen.
Nu helaas moest ik alweer terug naar het drukke Bangalore. Na een goede accomodatie te hebben gevonden voor een maand of twee ben ik de stad gaan verkennen. En wat voor een stad? Bangalore doet vooral niet onder voor metropolen als Bangkok of Kuala Lumpur als Zuidoost-Aziatische hoogvangers. Je kan er uren winkelen, op een terrasje vertoeven onder het genot van een delicieuze Peach Iced Tea ( mijn favoriete smoothy ) en heerlijk eten in een van de talloze restaurantjes. Uitgaan schijnt hier ook voor de fervente feestganger geen probleem te zijn. Ze hebben zelfs echte pubs waar ze bier tappen. Nou denken jullie in Nederland, nou zo bijzonder is dat toch niet? Oh maar zeer zeker wel, vooral als je lange tijd hebt rondgereisd in andere delen van India, sta je versteld van de faciliteiten die Bangalore biedt op het gebied van o.a. uitgaan en winkelen. Echter, naast deze bezigheden is er verder vrij weinig te zien in Bangalore. Het is nog een vrij jonge stad vergeleken met andere Indiase plaatsen en daarom telt het geen tempels met kleine kronkelstraatjes zoals het straatbeeld van vele Indiase steden is. Desalniettemin een verademing voor de westerling.
Enfin, vanuit hartje Bangalore zal ik dus mijn ’ carriere ’ ( ahum ) gaan maken als vrijwilliger in het weeshuis of the Helping Hands of India - Association. Wordt uiteraard vervolgd… reacties zijn van harte welkom.
