Dag 11: Gisteravond hadden we de avond voor onszelf, na een klein dutje hebben we wederom tripadvisor geraadpleegd voor een goedkope, lekkere eettent op loopafstand. Nina’s Cafe zit goed verstopt in een achteraf straatje en ook hier een hoop westerlingen welke met hun Lonely Planet of smartphone de plek gevonden hebben. Wederom spraken de reviews de waarheid, heerlijk gegeten voor een prima prijsje. Ook de originele vietnam coffeefilters waren hier voor een klein prijsje te koop. Waar we bij de marktprijsjes na stevig afdingen toch besloten weg te lopen van deze filters, waren ze hier voor nog goedkoper geëtaleerd in een vitrine. Met een volle maag en twee old school koffiezetapparaatjes gingen we op zoek naar de massagesalon, aanbevolen door de vriendelijke dames van het café.
Helaas was alles al gesloten en konden we alleen nog afgaan op de neonbordjes, welke flink opvielen in de donkere straten. Een op het oog prima massagesalon kregen we een leuke deal aangeboden. Eenmaal binnen zag alles er netjes uit, maar helaas gebruikte ze hier olie gemaakt van schuurpapier en de vaardigheid van de werkneemsters waren ver te zoeken. Gelukkig namen ze onze benen wel even goed onder handen, deze hadden flink wat te verduren gehad op de motor. Lekker naar bed en de volgende dag na het ontbijt weer de motor op.
Een klein ritje richting Kings Palace. Een gigantisch groot complex waar veel koningen geleefd hebben en veel oorlogen gevoerd zijn. Van te voren wisten we dat dit complex altijd in restauratie is. Simpelweg omdat vrij weinig meer rechtop staat. Eerlijk gezegd viel het ons een beetje tegen. Een hoop bordjes met verweerde teksten waarop te lezen was dat voorheen op deze plek het huis van een van de koningen stond. De overige gebouwen waren dicht, bewoond, in restauratie of omgebouwd tot restaurant. Gelukkig hadden we ons zelf een beetje ingelezen van te voren en konden we ons met anderhalf uur een goed beeld vormen waar deze verhalen zich afgespeeld hadden.
Ondertussen was het al flink aan het regenen, dus gauw naar Quang en Hong. Ze stonden al klaar met de regenpakken en die hadden we nodig. Regen, de hele dag regen, heel veel regen. Geen moeson van een half uurtje. Gewoon ordinair Hollands kloteweer. Als we ook maar een beetje last van heimwee hadden gehad, dan was het nu compleet verdwenen.
Onderweg stopten we weer eens voor de inmiddels beroemde Sugarcane en ook liet hij ons een historische oorlogsplek zien. Een groot terrein, een aantal kilometers uit Hue, prachtig ingericht met planten bloemen en een groot monument in het midden. In een klein museum liet Quang ons foto’s en oorlogsrelikwieën zien, afkomstig van deze plek. Het bleek een legerbasis te zijn, die Hue diende te beschermen in de oorlog. In die tijd volledig platgebmbardeerd door de Amerikanen. Nu omgetoverd tot een herdenkingsplaats.
Tot slot vandaag een bezoek aan de Vinh Moc tunnels. Hier wisten we nog weinig van en we kregen kriebels bij de gedachte dat de hele tour in de tunnels zou plaatsvinden. Anders dan de Cu Chi tunnels, was dit een vluchtbunker voor de lokale bevolking. Hier werd niet gestreden en de totale lengte van de tunnels besloeg slechts enkele honderden meters tot een paar kilometer. Ook waren de tunnels veel ruimer opgezet, dus het gaf een veel minder benauwd gevoel. Op sommige stukken konden we beide zelfs rechtop staan.
Ondanks dat was het wederom allemaal erg indrukwekkend. Drie lagen, waarvan de echte schuilbunker tijdens de bombardementen zich op ruim 23 meter diepte bevond. Zes jaar lang hield de lokale bevolking zich hier schuil en ook was er een verloskamer waar door de jaren heen meerdere vrouwen hun kinderen baarden.
Na dit bezoek begon een lange rit. Nog steeds vergezeld door de aanhoudende regen reden we richting de Phong Nha Caves.*
Zelfs de bikers moesten onderweg hun rek en strek oefeningen doen om de rit vol te houden. Wij wisten, ondanks de pauzes, echt niet meer hoe we moesten zitten. Ver na zonsondergang kwamen we dan eindelijk aan. Gelukkig ruime kamers, twee tweepersoonsbedden en een heerlijk hoog plafond. Na even op te frissen gingen we op pad om te eten. We liepen een flink aantal eetgelegenheden voorbij, voordat we bij de vaste stek van de heren kwamen. Een grote ronde tafel werd volgezet met eten en na afloop een aantal biertjes. De laatste avond zorgde voor wat meer ontspanning en er werden wat raadsels op tafel gegooid door de Vietnamezen, maar daar hadden wij van terug. Tijdens net kraken van onze hersens viel opeens de stroom uit. Het hele dorp was zwart. Nu snapten we waarom we precies hier gingen eten. Binnen enkele minuten hoorden we een aggregraat aanslaan en als enige in net dorp konden wij vrolijk verder gaan. Het hele dorp leek uit te lopen richting ons café, maar na een klein kwartiertje was het dorp weer voorzien van stroom.
Dag 12: vandaag lieten we alles achter in de hotelkamer en we ontbeten in dezelfde tent als de dag ervoor. Dit keer gewapend met poncho’s, de regen was nog steeds niet opgehouden. Na het ontbijt liepen we naar de boten richting de Phong Nha caves. Met een half uurtje in een, gelukkig overdekte boot kwamen we aan bij de opening van de grotten. Ontdekt door de Fransen ergens eind negentiende eeuw. Door de lokale bevolking gebruikt als schuilplaats voor zichzelf, materieel en wapens tijdens de oorlog. Er werd ons verteld dat met deze aanhoudende regen, de tour over een paar dagen wel eens afgeblazen kon worden, doordat het waterpeil zo hoog zou worden, dat de ingang van de grot afgesloten zou worden. We waren dus net op tijd.*
Eenmaal in de grot zagen we schitterende, met bouwlampen, verlichte stalagmieten en stalagtieten. De ‘World Heritage’-titel werd hier meer dan waargemaakt. Met een lengte van tientallen kilometers, was dit de enige manier om zonder paspoort Laos binnen te komen, echter zou je hoogstwaarschijnlijk verdwalen. De boot werd geroeid om uitlaatgassen en herrie te voorkomen, zo kon je in alle rust genieten van al het moois. Aan het einde van de tunnel klonk muziek. Hoewel een beetje ‘cheesy’, bracht deze lovesong van Phong Nha een extra tintje aan de indrukwekkende omgeving.*
Tot slot mochten we nog even aan wal, waar we al wandelend nog meer verlichte rotspartijen konden fotograferen. Iets waarmee een jong Duits koppel met een oude Canon-camera, aanzienlijk veel moeite mee had. Nadat we hadden uitgelegd dat er veel meer functies op de camera zaten dan alleen de Auto-knop, viel hun mond open van de ene mooie foto naar de andere.*
Tijdens de wandeling terug naar het hotel, zagen we de boel somber in. Het Hollandse weer van gister had plaatsgemaakt voor echte plensbuien, waar we in Nederland zelfs nog van opkijken. Iets meer dan een uur op de motor richting Dong Hoi’s treinstation en zelfs de regenkleding was niet afdoende. Doorweekt kochten we een kaartje voor de nachttrein van 19.28. Vervolgens hebben we verderop nog een laatste keer met zijn vieren gelunched en toen waren we voor het eerst in vier dagen weer samen met zijn tweetjes. Het restaurant zou op onze koffers letten, terwijl wij in een paar uurtjes Dong Hoi gingen verkennen. Op de lokale markt zorgde dit maal niet de blonde lange haren van mijn vrouw, maar het lange postuur van mij voor een hoop bekijks.*
Getergd door de regen lieten we ons bijtijds afzetten bij het treinstation. De eerste dag van onze vakantie waarbij we een paar uurtjes konden gaan vervelen. Hoewel de treintijden nog met een krijtje op het bord werden geschreven, was er wel gewoon WiFi. Na alle Facebookstatussen en Whatsapp berichtjes gelezen en beantwoord te hebben, konden we nog een uur onze multimedia induiken. Reizen met de NS is eigenlijk zo gek nog niet ;-).
Nu op de bovenste verdieping van een zespersoons slaapcabine, proberen om in slaap te wiegen met het geluid van het rails onder ons door. Morgenochtend vroeg aankomst in Hanoi!
Dag 13: een slechte nacht in de krappe, benauwde hoogslapers. Onze medereisgenoten waren ook niet erg begaan met ons lot van de bovenste bedden, we werden naar ons gevoel behoorlijk uitgelachen, bij een volgend station bleek er nog iemand een kaartje voor onze coupé te hebben. En zo waren we met zeven personen in een klein hokje. Vlak voor aankomst werden we opgeschrikt door een vreselijke melodie uit de speakers in het plafond. Toen de engelse versie kwam, bleek dit een promobericht te zijn voor de stad Hanoi.*
Met een ontbijt bestaande uit een zakje chips en een blikje cola, besloten we te wandelen naar het hotel dat we op het oog hadden. We konden een kleine kamer in een mooi, schoon en nieuw hotel krijgen, voor een leuk prijsje. Voor het ontbijt moesten we wel bij betalen, maar om 06.00u al de kamer in mogen, vonden wij een prima service. Er stond een goed werkende computer op de kamer, waar we op ons gemak onze plannen voor Hanoi nog eens konden uitstippelen. Na een douche en schone kleren, brachten we de was naar beneden en gingen we voor een rondje touroperators.*
Na wat offertes gekregen te hebben, besloten we om terug te gaan, gebruik te maken van het ontbijt en even lekker op bed te gaan liggen. De lange ritten op de motor en de slechte nacht in de trein, vroegen om wat extra rust.*
Na de hele middag bijgeslapen te hebben zijn we na een douche vroeg op stap gegaan in Hanoi. We vonden een leuk restaurant waar één tafeltje op het balkon stond, lekker romantisch! Na een goed avondmaal gingen we op zoek naar het Mid Autum Fest. Dit bleek een heel gebeuren voor voornamelijk kinderen en tieners. De straten rondom Hang Ma str waren volledig afgeladen met mensen. We konden niets anders dan meegaan met de meute. Koninginnedag in Amsterdam was er niets bij. Het bleef beperkt tot slechts enkele straten en hier kon men allerlei prullaria kopen, als het maar flikkerende lichtjes had. Toen we doorkregen dat er geen podium of iets dergelijks was, maar slechts met z’n alle langs alle kraampjes wurmen. Besloten we een massagesalon in te duiken en daar de motoritten en de slechte nachten weg te laten masseren. Na een goed uur stonden we weer helemaal fris op straat enbesloten we een kijkje te nemen in het Backpackers Hostel, dit zag er eerder op de dag uit alsof hier wel een feestje gegeven zou worden. En inderdaad, top 40 muziek, keihard uit opgeblazen speakers. We bestelden een biertje en keken wat rond bij de tours die hier werden aangeboden.
De laatste ronde werd aangekondigd, dus snel haalde ik nog twee biertjes, dit werden er vier, want de laatste ronde was blijkbaar happy hour. Vervolgens werd de muziek afgezet en een meer dan dronken ‘tour operator’ brulde in het rond dat we hem moesten volgen, ach, waarom ook niet. En zo liepen we met een hele groep door de smalle straten van Hanoi richting een Irish pub, waar bovenin een klein discotheekje zat. Een DJ draaide dezelfde nummers van de vorige locatie*in een andere volgorde uit wederom opgeblazen speakers. Van een lege zaal veranderde de kleine bovenverdieping al snel in een dansende menigte en tot onze verbazing liep binnen een mum van tijd de halve zaal rond met lachgasballonnen. Leuk om te zien hoe de een de grootste lol haalde uit dit ouderwetse, maar nog steeds gebruikte anestheticum en de ander geen idee had hoe ze dit gas tot zich moesten nemen. Nadat ook hier de muziek werd afgezet en de ‘tour operator’ zijn eigen sigaret niet meer kon aansteken, besloten we om af te haken van deze kroegentocht en terug te gaan naar het hotel. Toch nog een leuke wending en alsnog een lange dag.
Dag 14: een kleine kater bij het ontbijt, dus een late check out. Op weg naar het station voor kaartjes richting Sapa. Op Seat61.com hadden we alle informatie gevonden over hoe waar en wat. Helaas, ondanks low-season en de positieve verhalen op seat61, waren de soft-sleepers voor vandaag al vergeven en we wilden niet nogmaals in een 6-berth hard sleeper overnachten, dan maar een kaartje voor de volgende dag. Twee x soft sleeper: 600k VND/p. Helaas deed de ATM het niet, ze zou de kaartjes vasthouden. Vier ATM’s verder hadden we eindelijk geld, maar toen bleek het loket pauze te hebben, dus maar iets gaan eten. De derde poging om de kaartjes te kopen werd alweer gestaakt, dit keer was de dame achter het loket van het B-gebouw er heilig van overtuigd dat we hier geen kaartjes voor de volgende dag konden kopen, terwijl een paar uur eerder een andere dame de kaartjes toch echt voor ons had klaarstaan. Goed, dan maar naar het A-gebouw. Onderweg eindelijk toegegeven om mijn baard, welke ik van plan was vier weken te laten groeien, af te scheren en zo hadden we na enkele uren eindelijk onze treinkaartjes. Zo is een dag toch alweer snel gevuld!
Terug naar het hotel, koffers gepakt en verhuist naar een goedkoop hostel, waar we eerder een kijkje hadden genomen. Alles was uiteraard wat minder luxe, maar het was schoon en hier hadden ze prima prijzen voor een tour richting Ha Long Bay. Nadat we deze geboekt hadden werden we erop attent gemaakt dat er gratis lokaal bier geschonken werd op het dak van het hostel. Dat lieten we ons geen twee keer vertellen! Een gezellige start van de avond met andere backpackers. Nadat het bier op was en met grote trek, gingen we op zoek naar goed en veel eten. Dit hadden we al snel gevonden. Een BBQ op straat, waar je je mandje kon vullen met bijna alleen maar vlees, wat na de BBQ in een hotplate op je tafeltje belande. We hebben ons helemaal rond gegeten en de rekening was hier ook naar, maar dat kon ons niet schelen. Flink aangesterkt liepen we nog een rondje om het grote meer om het eten te laten zakken, om daarna weer onder de lakens te kruipen.
Dag 15: vandaag een onverwacht dagje Hanoi, de trein zou om 21.00 vertrekken, dus we hadden de hele dag. We besloten om wat musea te bezoeken, waaronder een gevangenis. Door Fransen gebouwd en gebruikt en later door de Vietnamezen om Amerikaanse piloten van gecrashte B-52 bommenwerpers op te sluiten. Onderweg gelijk een kijkje genomen bij Vietnam Airlines, hier zou een goedkope shuttlebus vertrekken richting Hanoi airport. Dit ter voorbereiding op onze onvermijdelijke terugreis. Helaas hadden we geen tijd meer voor het vrouwenmuseum, want onze cooking class stond op het punt van beginnen. Samen met nog een Indiaase jongedame gingen we op richting de lokale markt. De chef, die duidelijk bedreven was in zijn vak, liet ons allerlei koopwaar zien en we mochten bij allerlei kraampjes proeven. Terug in het restaurant hadden we met zijn viertjes genoeg ruimte in de grote keuken. Papaya salade, springrolls en sauteed chicken stonden op het menu. Alles mochten we, na uitleg, zelf maken. De springrolls waren uiteraard de grootste uitdaging. De chef had er zin in en begon zich een beetje uit te sloven door allerlei leuke garnituur te maken van de ingredienten op tafel. Na de ruim twee uur durende kookles mochten we alles lekker zelf opeten. Tot slot zijn we samen met de dame uit India terug maar de markt gegaan om wat ingredienten voor thuis te halen.
Terug in het hostel hadden we nog wat tijd om gebruik te maken van het gratis happy hour op het dak, voordat we met de taxi richting het station moesten.
We deelden onze ruime coupé met zachte bedden samen met twee Duitse dames. Na een gezelllig gesprek probeerden we wat te slapen, maar ondanks het extra comfort, was het moeilijk echt goed te slapen.
Dag 16 t/m 19: vier dagen op trektocht met de Sapa Sisters!*
Enigzins uitgerust werden we met een Fors Transit richting Sapa gereden. Na een douche en een ontbijt werden we opgehaald door Su, een van de Sisters. Onze koffers bleven achter, dus met slechts met één set schone kleren in onze kleine rugtassen begonnen we aan de eerste dag. Bijna 15km door de highlands van Sapa in de volle zon. Verbrand en doorweekt van het zweet kwamen we na ruim zes uur wandelen aan in de eerste homestay. De spaarlampen, het westerse toilet en de koelkast waren de enige tekenen van enige beschaving in dit houten hutje. We namen een douche en zagen Su haar kleren wassen in een kom met ‘mountainwater’. We besloten dit ook maar te doen, gezien onze beperkte voorraad kleren, back to basic! 's Avonds hadden we een uitgebreide maaltijd aan een tafel waar vijf verschillende talen werden gesproken. Nederlands, Frans, Engels, Vietnamees en het lokale dialect van de man en vrouw des huizes. Deze avond hebben we ieders eetgewoontes leren kennen en wij hadden nog een hoop te leren. Van kippenbloed tot kippenpoten (de echte poten, met nagels en al). Van ongeboren duiveneitjes tot het hele hoofd van de kip. Alles werd hier gegeten. Op het hoofd en de poten na, hebben we alles geprobeerd.*
De volgende dag was er gelukkig meer bewolking, waardoor de wandelingen een stuk aangenamer werden. Toch brak het zweet ons weer uit. Zeker toen een steen van enkele tientallen kilo’s welke wel steun gaf aan onze 21-jarige, zwangere, maar slechts vijftig kilo wegende Su. Maar niet aan de 95 kilo van mij. De steen rolde met een vaart naar beneden, gelukkig de andere richting op, dan Su. Gelukkig bleef het bij wat schaafplekken en rolde ik niet, net als de steen, richting het paar meter lager gelegen rijstveld.*
De tweede homestay was een stuk luxer en als echte nomaden begonnen wij weer onze kleren te wassen. De derde dag was nog bewolkter, maar door de hoge luchtvochtigheid was het weer zweten geblazen. Het uitzicht was er niet minder om. We konden geen genoeg krijgen van de rijstvelden en berglandschappen om ons heen. Ook deze dag was mijn inschatting wat betreft goede stenen, wat minder. Buffalovlaaien kunnen blijkbaar ook grijs zijn. De laatste avond werden we vergezeld door twee stellen uit Spanje en Frankrijks. Op de Franse toerist na eerder deze trek, waren dit de enige toeristen die we ontmoet hadden. Echt het idee dat we ook hier weer in het echte Vietnam waren. Dit keer zelfs geen WiFi en zelfs geen iPad in de buurt om te verhalen op te schrijven, omdat de tassen al propvol zaten.
De laatste dag van onze vierdaagse trektocht was een modderige. De hele nacht regen, zorgde voor slipperige paden. Na een stevige wandeling van twee uur, konden we niet meer vertellen waar de grond ophield en waar onze schoenzolen begonnen. Na de lunch zouden we opgehaald worden door een busje, maar deze belde met de mededeling dat hij niet meer verder zou rijden. De weg was zo slecht dat we hem tegemoet moesten lopen.*
Terug op ons startpunt konden we eindelijk weer schone kleren aan. De twee t-shirts van mij konden na de motorritten en deze trektocht, regelrecht de prullenbak in. De schoenen van mijn vrouw waren na de tweede dag gescheurd aan de onderkant van de zool, dus ook deze konden de vuilnisbak in. Al met al weer genoeg ruimte in de koffer.
Nadat we zijn afgezet bij het treinstation, aten we nog wat met de vier mensen uit Frankrijk en Spanje. Vervolgens zaten de volgense toeristen uit Duitsland ons alweer op te wachten in de 4-berht softsleeper van de SP8-trein terug richting Hanoi.
Morgenochtend meteen doorreizen naar drie dagen Ha Long Bay, waar de supertyfoon hopelijk al weg is of niet meer gaat komen.
Tot volgende keer!
Dag 11: Gisteravond hadden we de avond voor onszelf, na een klein dutje hebben we wederom tripadvisor geraadpleegd voor een goedkope, lekkere eettent op loopafstand. Nina’s Cafe zit goed verstopt in een achteraf straatje en ook hier een hoop westerlingen welke met hun Lonely Planet of smartphone de plek gevonden hebben. Wederom spraken de reviews de waarheid, heerlijk gegeten voor een prima prijsje. Ook de originele vietnam coffeefilters waren hier voor een klein prijsje te koop. Waar we bij de marktprijsjes na stevig afdingen toch besloten weg te lopen van deze filters, waren ze hier voor nog goedkoper geëtaleerd in een vitrine. Met een volle maag en twee old school koffiezetapparaatjes gingen we op zoek naar de massagesalon, aanbevolen door de vriendelijke dames van het café.
Helaas was alles al gesloten en konden we alleen nog afgaan op de neonbordjes, welke flink opvielen in de donkere straten. Een op het oog prima massagesalon kregen we een leuke deal aangeboden. Eenmaal binnen zag alles er netjes uit, maar helaas gebruikte ze hier olie gemaakt van schuurpapier en de vaardigheid van de werkneemsters waren ver te zoeken. Gelukkig namen ze onze benen wel even goed onder handen, deze hadden flink wat te verduren gehad op de motor. Lekker naar bed en de volgende dag na het ontbijt weer de motor op.
Een klein ritje richting Kings Palace. Een gigantisch groot complex waar veel koningen geleefd hebben en veel oorlogen gevoerd zijn. Van te voren wisten we dat dit complex altijd in restauratie is. Simpelweg omdat vrij weinig meer rechtop staat. Eerlijk gezegd viel het ons een beetje tegen. Een hoop bordjes met verweerde teksten waarop te lezen was dat voorheen op deze plek het huis van een van de koningen stond. De overige gebouwen waren dicht, bewoond, in restauratie of omgebouwd tot restaurant. Gelukkig hadden we ons zelf een beetje ingelezen van te voren en konden we ons met anderhalf uur een goed beeld vormen waar deze verhalen zich afgespeeld hadden.
Ondertussen was het al flink aan het regenen, dus gauw naar Quang en Hong. Ze stonden al klaar met de regenpakken en die hadden we nodig. Regen, de hele dag regen, heel veel regen. Geen moeson van een half uurtje. Gewoon ordinair Hollands kloteweer. Als we ook maar een beetje last van heimwee hadden gehad, dan was het nu compleet verdwenen.
Onderweg stopten we weer eens voor de inmiddels beroemde Sugarcane en ook liet hij ons een historische oorlogsplek zien. Een groot terrein, een aantal kilometers uit Hue, prachtig ingericht met planten bloemen en een groot monument in het midden. In een klein museum liet Quang ons foto’s en oorlogsrelikwieën zien, afkomstig van deze plek. Het bleek een legerbasis te zijn, die Hue diende te beschermen in de oorlog. In die tijd volledig platgebmbardeerd door de Amerikanen. Nu omgetoverd tot een herdenkingsplaats.
Tot slot vandaag een bezoek aan de Vinh Moc tunnels. Hier wisten we nog weinig van en we kregen kriebels bij de gedachte dat de hele tour in de tunnels zou plaatsvinden. Anders dan de Cu Chi tunnels, was dit een vluchtbunker voor de lokale bevolking. Hier werd niet gestreden en de totale lengte van de tunnels besloeg slechts enkele honderden meters tot een paar kilometer. Ook waren de tunnels veel ruimer opgezet, dus het gaf een veel minder benauwd gevoel. Op sommige stukken konden we beide zelfs rechtop staan.
Ondanks dat was het wederom allemaal erg indrukwekkend. Drie lagen, waarvan de echte schuilbunker tijdens de bombardementen zich op ruim 23 meter diepte bevond. Zes jaar lang hield de lokale bevolking zich hier schuil en ook was er een verloskamer waar door de jaren heen meerdere vrouwen hun kinderen baarden.
Na dit bezoek begon een lange rit. Nog steeds vergezeld door de aanhoudende regen reden we richting de Phong Nha Caves.*
Zelfs de bikers moesten onderweg hun rek en strek oefeningen doen om de rit vol te houden. Wij wisten, ondanks de pauzes, echt niet meer hoe we moesten zitten. Ver na zonsondergang kwamen we dan eindelijk aan. Gelukkig ruime kamers, twee tweepersoonsbedden en een heerlijk hoog plafond. Na even op te frissen gingen we op pad om te eten. We liepen een flink aantal eetgelegenheden voorbij, voordat we bij de vaste stek van de heren kwamen. Een grote ronde tafel werd volgezet met eten en na afloop een aantal biertjes. De laatste avond zorgde voor wat meer ontspanning en er werden wat raadsels op tafel gegooid door de Vietnamezen, maar daar hadden wij van terug. Tijdens net kraken van onze hersens viel opeens de stroom uit. Het hele dorp was zwart. Nu snapten we waarom we precies hier gingen eten. Binnen enkele minuten hoorden we een aggregraat aanslaan en als enige in net dorp konden wij vrolijk verder gaan. Het hele dorp leek uit te lopen richting ons café, maar na een klein kwartiertje was het dorp weer voorzien van stroom.
Dag 12: vandaag lieten we alles achter in de hotelkamer en we ontbeten in dezelfde tent als de dag ervoor. Dit keer gewapend met poncho’s, de regen was nog steeds niet opgehouden. Na het ontbijt liepen we naar de boten richting de Phong Nha caves. Met een half uurtje in een, gelukkig overdekte boot kwamen we aan bij de opening van de grotten. Ontdekt door de Fransen ergens eind negentiende eeuw. Door de lokale bevolking gebruikt als schuilplaats voor zichzelf, materieel en wapens tijdens de oorlog. Er werd ons verteld dat met deze aanhoudende regen, de tour over een paar dagen wel eens afgeblazen kon worden, doordat het waterpeil zo hoog zou worden, dat de ingang van de grot afgesloten zou worden. We waren dus net op tijd.*
Eenmaal in de grot zagen we schitterende, met bouwlampen, verlichte stalagmieten en stalagtieten. De ‘World Heritage’-titel werd hier meer dan waargemaakt. Met een lengte van tientallen kilometers, was dit de enige manier om zonder paspoort Laos binnen te komen, echter zou je hoogstwaarschijnlijk verdwalen. De boot werd geroeid om uitlaatgassen en herrie te voorkomen, zo kon je in alle rust genieten van al het moois. Aan het einde van de tunnel klonk muziek. Hoewel een beetje ‘cheesy’, bracht deze lovesong van Phong Nha een extra tintje aan de indrukwekkende omgeving.*
Tot slot mochten we nog even aan wal, waar we al wandelend nog meer verlichte rotspartijen konden fotograferen. Iets waarmee een jong Duits koppel met een oude Canon-camera, aanzienlijk veel moeite mee had. Nadat we hadden uitgelegd dat er veel meer functies op de camera zaten dan alleen de Auto-knop, viel hun mond open van de ene mooie foto naar de andere.*
Tijdens de wandeling terug naar het hotel, zagen we de boel somber in. Het Hollandse weer van gister had plaatsgemaakt voor echte plensbuien, waar we in Nederland zelfs nog van opkijken. Iets meer dan een uur op de motor richting Dong Hoi’s treinstation en zelfs de regenkleding was niet afdoende. Doorweekt kochten we een kaartje voor de nachttrein van 19.28. Vervolgens hebben we verderop nog een laatste keer met zijn vieren gelunched en toen waren we voor het eerst in vier dagen weer samen met zijn tweetjes. Het restaurant zou op onze koffers letten, terwijl wij in een paar uurtjes Dong Hoi gingen verkennen. Op de lokale markt zorgde dit maal niet de blonde lange haren van mijn vrouw, maar het lange postuur van mij voor een hoop bekijks.*
Getergd door de regen lieten we ons bijtijds afzetten bij het treinstation. De eerste dag van onze vakantie waarbij we een paar uurtjes konden gaan vervelen. Hoewel de treintijden nog met een krijtje op het bord werden geschreven, was er wel gewoon WiFi. Na alle Facebookstatussen en Whatsapp berichtjes gelezen en beantwoord te hebben, konden we nog een uur onze multimedia induiken. Reizen met de NS is eigenlijk zo gek nog niet ;-).
Nu op de bovenste verdieping van een zespersoons slaapcabine, proberen om in slaap te wiegen met het geluid van het rails onder ons door. Morgenochtend vroeg aankomst in Hanoi!
Dag 13: een slechte nacht in de krappe, benauwde hoogslapers. Onze medereisgenoten waren ook niet erg begaan met ons lot van de bovenste bedden, we werden naar ons gevoel behoorlijk uitgelachen, bij een volgend station bleek er nog iemand een kaartje voor onze coupé te hebben. En zo waren we met zeven personen in een klein hokje. Vlak voor aankomst werden we opgeschrikt door een vreselijke melodie uit de speakers in het plafond. Toen de engelse versie kwam, bleek dit een promobericht te zijn voor de stad Hanoi.*
Met een ontbijt bestaande uit een zakje chips en een blikje cola, besloten we te wandelen naar het hotel dat we op het oog hadden. We konden een kleine kamer in een mooi, schoon en nieuw hotel krijgen, voor een leuk prijsje. Voor het ontbijt moesten we wel bij betalen, maar om 06.00u al de kamer in mogen, vonden wij een prima service. Er stond een goed werkende computer op de kamer, waar we op ons gemak onze plannen voor Hanoi nog eens konden uitstippelen. Na een douche en schone kleren, brachten we de was naar beneden en gingen we voor een rondje touroperators.*
Na wat offertes gekregen te hebben, besloten we om terug te gaan, gebruik te maken van het ontbijt en even lekker op bed te gaan liggen. De lange ritten op de motor en de slechte nacht in de trein, vroegen om wat extra rust.*
Na de hele middag bijgeslapen te hebben zijn we na een douche vroeg op stap gegaan in Hanoi. We vonden een leuk restaurant waar één tafeltje op het balkon stond, lekker romantisch! Na een goed avondmaal gingen we op zoek naar het Mid Autum Fest. Dit bleek een heel gebeuren voor voornamelijk kinderen en tieners. De straten rondom Hang Ma str waren volledig afgeladen met mensen. We konden niets anders dan meegaan met de meute. Koninginnedag in Amsterdam was er niets bij. Het bleef beperkt tot slechts enkele straten en hier kon men allerlei prullaria kopen, als het maar flikkerende lichtjes had. Toen we doorkregen dat er geen podium of iets dergelijks was, maar slechts met z’n alle langs alle kraampjes wurmen. Besloten we een massagesalon in te duiken en daar de motoritten en de slechte nachten weg te laten masseren. Na een goed uur stonden we weer helemaal fris op straat enbesloten we een kijkje te nemen in het Backpackers Hostel, dit zag er eerder op de dag uit alsof hier wel een feestje gegeven zou worden. En inderdaad, top 40 muziek, keihard uit opgeblazen speakers. We bestelden een biertje en keken wat rond bij de tours die hier werden aangeboden.
De laatste ronde werd aangekondigd, dus snel haalde ik nog twee biertjes, dit werden er vier, want de laatste ronde was blijkbaar happy hour. Vervolgens werd de muziek afgezet en een meer dan dronken ‘tour operator’ brulde in het rond dat we hem moesten volgen, ach, waarom ook niet. En zo liepen we met een hele groep door de smalle straten van Hanoi richting een Irish pub, waar bovenin een klein discotheekje zat. Een DJ draaide dezelfde nummers van de vorige locatie*in een andere volgorde uit wederom opgeblazen speakers. Van een lege zaal veranderde de kleine bovenverdieping al snel in een dansende menigte en tot onze verbazing liep binnen een mum van tijd de halve zaal rond met lachgasballonnen. Leuk om te zien hoe de een de grootste lol haalde uit dit ouderwetse, maar nog steeds gebruikte anestheticum en de ander geen idee had hoe ze dit gas tot zich moesten nemen. Nadat ook hier de muziek werd afgezet en de ‘tour operator’ zijn eigen sigaret niet meer kon aansteken, besloten we om af te haken van deze kroegentocht en terug te gaan naar het hotel. Toch nog een leuke wending en alsnog een lange dag.
Dag 14: een kleine kater bij het ontbijt, dus een late check out. Op weg naar het station voor kaartjes richting Sapa. Op Seat61.com hadden we alle informatie gevonden over hoe waar en wat. Helaas, ondanks low-season en de positieve verhalen op seat61, waren de soft-sleepers voor vandaag al vergeven en we wilden niet nogmaals in een 6-berth hard sleeper overnachten, dan maar een kaartje voor de volgende dag. Twee x soft sleeper: 600k VND/p. Helaas deed de ATM het niet, ze zou de kaartjes vasthouden. Vier ATM’s verder hadden we eindelijk geld, maar toen bleek het loket pauze te hebben, dus maar iets gaan eten. De derde poging om de kaartjes te kopen werd alweer gestaakt, dit keer was de dame achter het loket van het B-gebouw er heilig van overtuigd dat we hier geen kaartjes voor de volgende dag konden kopen, terwijl een paar uur eerder een andere dame de kaartjes toch echt voor ons had klaarstaan. Goed, dan maar naar het A-gebouw. Onderweg eindelijk toegegeven om mijn baard, welke ik van plan was vier weken te laten groeien, af te scheren en zo hadden we na enkele uren eindelijk onze treinkaartjes. Zo is een dag toch alweer snel gevuld!
Terug naar het hotel, koffers gepakt en verhuist naar een goedkoop hostel, waar we eerder een kijkje hadden genomen. Alles was uiteraard wat minder luxe, maar het was schoon en hier hadden ze prima prijzen voor een tour richting Ha Long Bay. Nadat we deze geboekt hadden werden we erop attent gemaakt dat er gratis lokaal bier geschonken werd op het dak van het hostel. Dat lieten we ons geen twee keer vertellen! Een gezellige start van de avond met andere backpackers. Nadat het bier op was en met grote trek, gingen we op zoek naar goed en veel eten. Dit hadden we al snel gevonden. Een BBQ op straat, waar je je mandje kon vullen met bijna alleen maar vlees, wat na de BBQ in een hotplate op je tafeltje belande. We hebben ons helemaal rond gegeten en de rekening was hier ook naar, maar dat kon ons niet schelen. Flink aangesterkt liepen we nog een rondje om het grote meer om het eten te laten zakken, om daarna weer onder de lakens te kruipen.
Dag 15: vandaag een onverwacht dagje Hanoi, de trein zou om 21.00 vertrekken, dus we hadden de hele dag. We besloten om wat musea te bezoeken, waaronder een gevangenis. Door Fransen gebouwd en gebruikt en later door de Vietnamezen om Amerikaanse piloten van gecrashte B-52 bommenwerpers op te sluiten. Onderweg gelijk een kijkje genomen bij Vietnam Airlines, hier zou een goedkope shuttlebus vertrekken richting Hanoi airport. Dit ter voorbereiding op onze onvermijdelijke terugreis. Helaas hadden we geen tijd meer voor het vrouwenmuseum, want onze cooking class stond op het punt van beginnen. Samen met nog een Indiaase jongedame gingen we op richting de lokale markt. De chef, die duidelijk bedreven was in zijn vak, liet ons allerlei koopwaar zien en we mochten bij allerlei kraampjes proeven. Terug in het restaurant hadden we met zijn viertjes genoeg ruimte in de grote keuken. Papaya salade, springrolls en sauteed chicken stonden op het menu. Alles mochten we, na uitleg, zelf maken. De springrolls waren uiteraard de grootste uitdaging. De chef had er zin in en begon zich een beetje uit te sloven door allerlei leuke garnituur te maken van de ingredienten op tafel. Na de ruim twee uur durende kookles mochten we alles lekker zelf opeten. Tot slot zijn we samen met de dame uit India terug maar de markt gegaan om wat ingredienten voor thuis te halen.
Terug in het hostel hadden we nog wat tijd om gebruik te maken van het gratis happy hour op het dak, voordat we met de taxi richting het station moesten.
We deelden onze ruime coupé met zachte bedden samen met twee Duitse dames. Na een gezelllig gesprek probeerden we wat te slapen, maar ondanks het extra comfort, was het moeilijk echt goed te slapen.
Dag 16 t/m 19: vier dagen op trektocht met de Sapa Sisters!*
Enigzins uitgerust werden we met een Fors Transit richting Sapa gereden. Na een douche en een ontbijt werden we opgehaald door Su, een van de Sisters. Onze koffers bleven achter, dus met slechts met één set schone kleren in onze kleine rugtassen begonnen we aan de eerste dag. Bijna 15km door de highlands van Sapa in de volle zon. Verbrand en doorweekt van het zweet kwamen we na ruim zes uur wandelen aan in de eerste homestay. De spaarlampen, het westerse toilet en de koelkast waren de enige tekenen van enige beschaving in dit houten hutje. We namen een douche en zagen Su haar kleren wassen in een kom met ‘mountainwater’. We besloten dit ook maar te doen, gezien onze beperkte voorraad kleren, back to basic! 's Avonds hadden we een uitgebreide maaltijd aan een tafel waar vijf verschillende talen werden gesproken. Nederlands, Frans, Engels, Vietnamees en het lokale dialect van de man en vrouw des huizes. Deze avond hebben we ieders eetgewoontes leren kennen en wij hadden nog een hoop te leren. Van kippenbloed tot kippenpoten (de echte poten, met nagels en al). Van ongeboren duiveneitjes tot het hele hoofd van de kip. Alles werd hier gegeten. Op het hoofd en de poten na, hebben we alles geprobeerd.*
De volgende dag was er gelukkig meer bewolking, waardoor de wandelingen een stuk aangenamer werden. Toch brak het zweet ons weer uit. Zeker toen een steen van enkele tientallen kilo’s welke wel steun gaf aan onze 21-jarige, zwangere, maar slechts vijftig kilo wegende Su. Maar niet aan de 95 kilo van mij. De steen rolde met een vaart naar beneden, gelukkig de andere richting op, dan Su. Gelukkig bleef het bij wat schaafplekken en rolde ik niet, net als de steen, richting het paar meter lager gelegen rijstveld.*
De tweede homestay was een stuk luxer en als echte nomaden begonnen wij weer onze kleren te wassen. De derde dag was nog bewolkter, maar door de hoge luchtvochtigheid was het weer zweten geblazen. Het uitzicht was er niet minder om. We konden geen genoeg krijgen van de rijstvelden en berglandschappen om ons heen. Ook deze dag was mijn inschatting wat betreft goede stenen, wat minder. Buffalovlaaien kunnen blijkbaar ook grijs zijn. De laatste avond werden we vergezeld door twee stellen uit Spanje en Frankrijks. Op de Franse toerist na eerder deze trek, waren dit de enige toeristen die we ontmoet hadden. Echt het idee dat we ook hier weer in het echte Vietnam waren. Dit keer zelfs geen WiFi en zelfs geen iPad in de buurt om te verhalen op te schrijven, omdat de tassen al propvol zaten.
De laatste dag van onze vierdaagse trektocht was een modderige. De hele nacht regen, zorgde voor slipperige paden. Na een stevige wandeling van twee uur, konden we niet meer vertellen waar de grond ophield en waar onze schoenzolen begonnen. Na de lunch zouden we opgehaald worden door een busje, maar deze belde met de mededeling dat hij niet meer verder zou rijden. De weg was zo slecht dat we hem tegemoet moesten lopen.*
Terug op ons startpunt konden we eindelijk weer schone kleren aan. De twee t-shirts van mij konden na de motorritten en deze trektocht, regelrecht de prullenbak in. De schoenen van mijn vrouw waren na de tweede dag gescheurd aan de onderkant van de zool, dus ook deze konden de vuilnisbak in. Al met al weer genoeg ruimte in de koffer.
Nadat we zijn afgezet bij het treinstation, aten we nog wat met de vier mensen uit Frankrijk en Spanje. Vervolgens zaten de volgense toeristen uit Duitsland ons alweer op te wachten in de 4-berht softsleeper van de SP8-trein terug richting Hanoi.
Morgenochtend meteen doorreizen naar drie dagen Ha Long Bay, waar de supertyfoon hopelijk al weg is of niet meer gaat komen.
Tot volgende keer!
