Reisverslag Albanië.

Albanië
1

Van 28 mei t/m 8 juni ben ik in Albanië geweest (alleenreizende vrouw) en heb mijn familie, op hun verzoek, regelmatig op de hoogte gehouden van wat ik deed een meemaakte.

Dit verslag bestaat uit 7 mailtjes die ik, om het duidelijk en leesbaar te houden 1 voor 1 op het forum zal zetten.
Ik hoop hiermee mensen te kunnen bereiken die overdenken om ook naar
Albanië te gaan voor hun vakantie.
Hieronder volgt deel 1:

Hoi, hier mijn eerste impressie van Albanië, verbazend en mooi. De weg van Tirana naar Lusjhe is grotendeels een
tweebaaansweg met aan beide zijden een eenbaansweg de andere kant uit. Zonder enige waarschuwing middels
borden of wegbewijzering verandert het zomaar in een 1-baansweg met een niveau-verschil van enige centimeters.
om vervolgens na een aantal kilometers weer te veranderen in een tweebaansweg.

Vanaf Lushje naar Berat wordt het een 1-baans-weg met een wegdek vol gaten, een enkele keer een wegdek van een paar kilometer zonder gaten.

Het stadje Berat is prachtig, gisteren omhoog geklauterd naar het ford, 35 minuten steil omhoog.
Hoewel ik mijn tempo had laten zakken stampte ik nog steeds iedereen voorbij.
Het ford is de moeite waard, voor een deel wordt het nog steeds bewoond.
Na mijn bezoek aan het ford een mooi vezorgd terras bezocht waar ik heerlijk heb zitten eten.
Daarna nog wat rondgeslenterd en vervolgens terug naar het hotel.

Vandaag heb ik de taxi naar het ford
genomen en ben op hetzelfde terras iets gaan eten om vervolgens (rustig) naar beneden te lopen.
Ben naar een dakterras gewandeld waar ik gisteren ook een wijntje heb gedronken.
De uitbaatster, Margarita, vroeg gisteren of ik een Engelse was, op mijn antwoord dat ik Hollandse was trok ze een stoel bij en hebben we met armen en been geconverseerd om na tien minuten, al lachend, te
moeten concluderen dat we er geen zak van begrepen.

Toen ik vanmiddag binnenkwam zat ze te eten en heb ik geprobeerd, alweer, met armen en benen “eet smakelijk te zeggen” op een gegeven moment gaf ze aan dat ze het begrepen had, dus ik naar
het dakterras. Na een minuut of twintig kwam ze boven met een glas wijn en een maaltijd, bestaande uit twee heerlijke gegrilde worstjes, een mandje met geroosterd brood en veel tomaat en
komkommer. Ik heb de worstjes, de tomaat en de komkommer opgegeten met als gevolg dat ik twee keer heb zitten lunchen binnen een uur en dus vol zit tot aan mijn kruin.

Het is mooi en absoluut een aanrader voor mensen die eens iets anders willen en daarnaast een beetje avontuurlijk ingesteld zijn.
Ben gisteravond een jong stel tegengekomen, zij Nederlandse die met een reisgezelschap onderweg waren. Ik stond op het punt om af te rekenen toen er twee Nederlands sprekende dames binnenkwamen, die zijn bij mij aan het tafeltje komen zitten en behoorden tot hetzelfde reisgezelschap als dat jonge stel.
Na een minuut of vijf babbelen met die twee dames kwam er nog een ouder stel binnen in het restaurant. Ook van hetzelfde reisgezelschap en die antwoorden dat ze het restaurant waar de rest van het gezelschap at ogenblikkelijk verlieten omdat er iemand rookte.

Na nog een minuut of vijf babbelen met de beide dames zei de jongste van de twee, ik schat een jaar of 65, ook hier rookt iemand om vervolgens het asbakje op tafel te zien staan met mijn twee peuken er in.
Het asbakje werd zonder meer van de tafel verwijderd, want het stonk, na tien minuten.
Ze waren al in Gjirokaster, het blauwe oog en Butrinti geweest en er kon alleen maar" wel aardig" vanaf.
Ik mag toch hopen dat ik op die leeftijd niet net zo ben, azijnpissers.

Groetjes Tonia.

1 like
2

Reisverslag deel 2.

Eerst nog even een iets verdergaande indruk van dit land en zijn bevolking.
Het land is echt heel erg mooi, overwegend bergen, niet echt hoog maar
o zo steil en daarachter ineens grijze monsters waar zelfs nog wat
sneeuw op de toppen ligt.
De bevolking is uitermate vriendelijk en hulpvaardig, het prijsniveau is
naar onze begrippen verbijsterend voor 1.000 Lek heb je lekker gegeten
en 2 lekkere wijntjes gedronken, 1.000 Lek is even 7 Euro.
Yes, No, thank you en good kennen ze allemaal maar veel verder dan dat
gaat het niet, een enkeling daargelaten.
Desondanks willen ze proberen in contact te komen met je door te vragen
uit welk land je komt, als ze horen dat je uit Holland komt vinden ze dat prachtig.
Diegene die wel iets meer Engels spreken voeren daadwerkelijk een gesprek met
je en als je zegt dat je Albanie gaat promoten in Nederland zijn ze ontzettend
trots en blij.

Gisteren kwam er een dame van het hotel naast me zitten terwijl ze bezig
was met het beslag voor de Pizza, met armen en benen heeft ze me duidelijk
gemaakt dat ze niet rookte maar dolgraag wilde zien hoe ik een shaggie draai.
Dat plezier heb ik haar gedaan en er twee gedraaid, 1op normale snelheid en
1 heel langzaam, ze vond het prachtig.

Ik had ergens gelezen dat er na donker geen openbaar vervoer meer is en dat
een taxi niet of nauwelijks te vinden is.
Gisteravond tot kwart over negen heerlijk in een restaurant gezeten en genoten
van het uitzicht.
Onderaan de heuvel staat gewoonlijk een taxi, niet dus, ben naar het centrale
plein gelopen, vond alleen in het donker een kwartier naar het hotel klauteren een
griezelig idee, het is echt waar geen taxi meer te vinden, overdag staat het
centrale plein vol met taxi’s.
Ergo, er zat niets anders op dan alsnog in het donker omhoog te klauteren.
Normaal doe ik er een kwartier over, gisteravond tien minuten, vond het wel
jammer, om de vijftien meter staat er een lantarenpaal waarvan er nul werken
met als gevolg dat het barste van de vuurvliegjes, zou ik normaal de tijd voor
hebben genomen, nu dus niet.

Iedere avond hoorde ik een geluid dat ik niet thuis kon brengen, geen vogel
maar wat dan wel? Toen ik naar mijn huisje liep, opnieuw in het donker,
zag ik vlak bij het bordesje iets bewegen, de veroorzaker van dat geluid.
Een pad, maar wat voor 1. Het lijf was maar iets kleiner dan mijn hand en
geweldig dik.
Ik was te verbaasd om een foto te nemen, hoop van de week weer zo’n pad
te zien maar ga nu in het donker naar mijn huisje met de camera in de aanslag.

3

Reisverslag deel 3:

Gistermorgen om kwart voor zeven aanwezig op het centrale plein voor de bus naar
Gjiorkastra, geen bus te vinden, alle chauffeurs gevraagd, niente.
Een fles water gaan kopen en vervolgens aangesproken door de juiste chauffeur,
blijkt de bus naar Sarande te zijn en die vertrekt om acht uur.
Even een hotel ingelopen, een kop koffie gedronken en goed naar het toilet.
Vervolgens om half acht weer bij de bus alwaar een Albanese vrouw me aansprak.
Zij moest naar Sarande en wilde weten waar ik vandaan kwam, vervolgens wilde ze
een schaggie draaien, uiteraard volledig mislukt.

Vlak voordat de bus vertrok stapte ze in en riep: Hollandaise, om me vervolgens
een flinke hand onbespoten kersen te geven.
Dan blijkt dat ik ondanks mijn nieuwsgierigheid toch een echte onvervalste Nederlandse
Trutta ben, de vijf mooiste kersen opgegeten en de rest gekieperd toen ik in Gjirokastra aankwam.
Het gezelschap in de minibus (furgon) bestond behoudens mij uit vijf mensen uit Australië en
de rest uit Albanezen.
Bij de stop voor een kopje koffie of om iets te eten wisten al de Albanezen dat ik uit Holland
kom en zelf mijn sigaret draai, 6 mensen om me heen om daar naar te kijken, twee die het probeerden.

Gjirokastra: Nauwelijks uit de bus gestapt en daar stond een klein mannetje driftig te zwaaien met een kaartje van Kotoni B en B, waar ik geboekt had, ben dus in de taxi gestapt.
Nog geen twee minuten later stapten er twee van de vijf Australische mensen in, zij hadden de taxi geregeld + nog 1 voor de andere drie Australiërs.
Bedankt voor de rit en mee willen betalen, wilden ze niets van horen.
Vervolgens Vita en haar man leren kennen, Vita is de eigenaresse van Kotoni en haar man bood me een kop koffie aan, uiteraard zei ik ja, kreeg een kop koffie zo ongelooflijk sterk dat mijn krullen ter plekken in de houding gingen staan.
Daarna rond gaan wandelen in Gjirokastra, wat een schitterend stadje is dat, volgens de bewonders het steilste stadje is van heel Europa, mijn kuiten waren het er geheel mee eens.

Ik was vastbesloten niet weer een roteind omhoog te klauteren naar een fort maar mijn benen
besloten anders, heb ik achteraf geen spijt van.
Terwijl ik vanaf de muren een foto maakte van Gjirokastra kwamen er drie meisjes op me af
rennen die ook op de foto wilden.
Foto gemaakt, vervolgens kwam er nog een knulletje aanrennen dus opnieuw een foto gemaakt.

Het oudste meisje vroeg of ik Italiaans of Engels was, mijn antwoord: Nederlandse werd volledig genegeerd. Opnieuw de vraag of ik Italiaans of Engels was met hetzelfde antwoord.
Het oudste meisje werd een beetje boos tot haar moeder uitlegde dat Nederland ook een land in Europa is, dat is tenminste wat ik er uit op kon maken.
Daarna stonden ze me alle vier aan te kijken of ik van mars kwam.

Wordt vervolgd.

4

Reisverslag deel 4:

De reis van Berat naar Gjirokastra duurt maar liefst 4.5 uur, na een kilometer of twintig buiten
Berat begint de furgon tegen de bergen op te klauteren en dat blijft doorgaan tot Gjirokastra
dat veel hoger ligt dan Berat.

Het land wordt vrijwel geheel met de hand bewerkt, mannen en vrouwen en in de weekend ook
de kinderen bewerken het land met schoffels, harken en andere handmatige attributen.
Heel af en toe zie je een stokoude tracktor maar verder niets.

Ik dacht een bergmeer op te zien duiken maar bleek even later een half vergane
olieboor-installatie te zijn, het bergmeer bestaat uit een paar honderd vierkante
meter pure olie, ongelooflijk.
Overal wordt alles gewoon langs de berm gemieterd, onder Hoxha waren de mensen
verplicht om alles schoon te houden toen het regime in elkaar storte zijn ze daar mee
gestopt, we zijn tenslotte vrij.
Deze houding is tot op heden ten dage niet meer goed gekomen, de buschauffeur opent
een raampje en lazert een plastic tasje uit de auto, dit prachtige land wordt ongelooflijk
vervuild door de mensen.

Vanmorgen om zeven uur met een taxi naar het Blauwe oog gegaan, wist niet beter dan
dat het vlak bij Gjirokastra lag, niet dus, 44 kilometer en dan nog drie kilometer over een
alsfaltweggetje dat het meeste wegheeft van een veredeld geitenpad.
Het Blauwe oog is werkelijk schitterend, een hele diepe bron met een onwaarschijnlijke kracht
die een complete snelstromende rivier produceert.
Stikvol met libellen die gitzwart lijken maar in het zonlicht van een prachtige staalblauwe
kleur blijken te zijn.

Voor 28 Euro ben ik met de taxi naar het Blauwe oog gegaan, waar de taxichauffeur op me bleef wachten om vervolgens weer terug te gaan naar Gjirokastra, de hoofdweg, voor de bus naar Berat.
We waren er om tien over negen, de bus kwam om half tien en al die tijd is de chauffeur bij me gebleven om zich er van te overtuigen dat ik in de juiste bus kwam.
Kun je dat indenken voor 28 Euro? Heb 35 Euro afgerekend en voelde me toch nog spekkoper
tegen zo’n prijsje zoiets moois zien.

Had Dherme en Korca nog op mijn programma maar het is onmogelijk om dat in 1 dag te doen.
Ga in plaats daarvan dinsdag raften, ben benieuwd.
Deze mail komt later binnen dan bedoeld, er was weer stroomstoring, een heel gewoon ver-
schijnsel in Albanië.
Ga nu naar mijn bedje en morgen weer lekker slenteren door Berat.

Groetjes en trusten Tonia.

5

Reisverslag deel 5:

Eerst even terug naar zaterdagavond in Gjirokastra, daar ontmoete ik twee
Duitse vrouwen die hun vakantie begonnen waren in de Noord-Albanese bergen.
Ze wilden daar veertien dagen wandeltochten houden, edoch ze hebben alleen maar
plensende regen en ontzettende kou meegemaakt.
Dus besloten ze af te zakken naar de kust en vanaf daar naar Gjirokasta te gaan.

Zij vertelden me dat de Noord-Albanese bergen nog veel woester zijn dan de Zuid-
Albanese bergen waar ik dus verblijf.
De Albanezen leven daar in de bergen onder de meest primitieve omstandigheden,
vlak voordat de winter invalt gaan ze vrijwel allemaal naar het dal omdat ze anders
op zeker volledig afgesloten worden van de buitenwereld.
Hele gebieden zijn daar alleen te voet bereikbaar en dan nog alleen met de begeleiding
van een ervaren gids. Dat is het gebied waar de Tosken wonen en waar na de ineenstor-
ting van het Hoxha regime de bloedwraak zijn intrede weer heeft gedaan.

Berat: Gistermorgen besloot ik naar het kerkje te gaan, dat ligt vlak onder het fort
op een vooruit springende rotspunt. Langs de weg het richtingbord opgezocht en
vervolgens naar boven geklauterd, alle trappetjes naar boven die ik kon vinden,
het enige wat ik niet gevonden heb is dat kerkje.
Ik liep overal tegen gesloten hekken aan, het enige waar in in geslaagd ben is
tot 3x toe hetzelfde groepje jonge Albanezen tegen te komen, die waren in dat
oude stadje bezig met het schetsen van de gevels, overigens prachtig om door-
heen te slenteren.

Officieel scheidt de Osumi-rivier het moslim en het christen gedeelte van elkaar,
niets is minder waar, de Osumi scheidt alleen maar twee stadsdelen.
Moslim, Christen, Orthodox Albanees het maakt allemaal niets uit, iedereen
krioelt door elkaar, iedereen begroet elkaar, vrouwen en mannen geven elkaar een hand.
Uiterlijk is er ook helemaal niets wat wijst op geloof, geen zware baarden, geen gesluierde
vrouwen, geen mensen die kettinkjes dragen met kruisjes eraan.
Hierover lezen/horen of er midden tussen lopen zijn echt twee totaal verschillende dingen.

Voor wat betreft het raften, inderdaad ben ik vandaag voor het eerst van mijn leven wezen
raften, jeetje, wat een sport is dat. Je zit echt niet alleen maar te zitten, je werkt je het lazarus.
Waar mijn kuitspieren afgelopen week hebben gevraagd wat ik aan het doen was zullen het
morgen mijn armspieren zijn die dezelfde vraag stellen.

Bij het raften was ook een jong Engels stel en die vertelden me, net zoals de beide Duitse
dames die ik in Gjirokastra ontmoette, dat hun familie en vrienden wekenlang heeft geprobeerd
om een vakantie naar Albanië uit hun hoofd te praten.
In DAT land zouden ze beroofd, in elkaar geslagen en vermoord worden, als ze voor de helft
hadden geweten hoe het echt is waren ze waarschijnlijk meegegaan.

Dit is mijn laatste reisverslag, nu nog twee dagen lekker slenteren in Berat en daarna weer
richting huis, vele indrukken en mooie belevenissen rijker.

Wel te rusten en tot vrijdag of daarna, Tonia.

6

Riesverslag deel :

Dit moet ik toch echt nog even mailen.
Vanmorgen vanaf mijn hotel linksaf gegaan naar nieuw Berat, daar had ik vorige
week een heel leuk t-shirt gezien maar het zaakje was gesloten.
Het zijn piep-piepkleine winkeltjes met net zulke kleine etalages.
Enfin het door mij bedoelde t-shirt was nergens meer te bespeuren dus ben
ik de weg overgestoken en weer richting oud Berat gelopen.

Zag een gaaf t-shirt en ben het winkeltje ingelopen alwaar ik begroet werd
door de eigenaars, een mevrouw en een meneer.
Na de gebruikelijke vraag of ik Engels of Italiaans was bleken ze allebei
voor Holland te zijn tijdens de EK-voetbal.
Achterin hing een gordijn dus ik vroeg, met handgebaren, of ik daar kon
passen, antwoord nee.
De mevrouw, minstens drie keer zo breed als ik, verwees me achter zich-
zelf en beduide dat ik daar rustig kon passen.

Heb het shirtje over mijn eigen shirtje heen aangetrokken, het past niet alleen
het is zelfs iets te ruim, kan er dus nog in groeien.
Daarna zag ik het prijskaartje 17,000 Lek, over de 100 Euro, aan mijn stem
hoorden ze dat ik dat regelrecht verbijsterend vond en ze beduide dat de prijs
zou zakken.

Inmiddels waren er nog twee Albanese vrouwen binnengekomen die ter plekke
werd verteld dat ik uit Nederland kom.
De eigenaresse pakte een stuk papier en schreef: 17,000 - 2,000 is volgens mij nog altijd
15,000 Lek. Ik telde dus 15,000 Lek uit in briefjes van 1,000 Lek en zag vervolgens vier ver-
bijsterde gezichten, acht zwaaiende handen en vier verschillende stemmen die
allemaal, NO, NO, NO riepen.
De eigenaresse pakte twee briefjes van 1,000 Lek van die stapel en de rest werd
naar mij teruggeschoven.
We hebben met vijf mensen onwijs staan lachen over dit misverstand, ik denk dat
het prijskaartje 1,700 Lek had moeten zijn maar die 300 Lek extra heeft zoveel
plezier opgeleverd dat het veel meer waard was.

In schrille tegenstelling tot Griekenland en Turkije is er hier niemand die je aan-
roept om toch vooral zijn restaurant te proberen, niemand die zijn winkeltje uit
komt rennen als je even in die piepkleine etalage’s kijkt.
Je kunt in totale rust kijken en genieten.

Nu toch echt voor het laatst, zo veel dingen gezien, zo veel gelachen
om misverstanden, wat een ongelooflijke, heerlijke vakantie is dit geweest.

Groetjes Tonia.

7

Riesverslag deel 7:

Kan het niet laten nog 1 keer te mailen om twee hele eigenaardige dingen door te geven.

A) De Albaneze bevolking heeft een heel karakteristiek gezicht, geprononceerde neuzen,
ogen die heel dicht op elkaar staan en die vrijwel altijd iets van hoogte verschillen ten opzichte van elkaar. De beide Duitse vrouwen die ik in Gjirokastra ontmoette hadden het er ook al over, in het noorden is het precies zo.

Als je ikonen ziet, gisteren of tweehonderd jaar geleden geschilderd zie je precies die-
zelfde karakteristieken terug, vind ik ongelooflijk grappig.
30 jaar volledige afsluiting van de rest van de wereld (behalve economisch gesproken
China) zal deze karakteritieke gezichten ongetwijfeld nog verder ontwikkeld hebben.

B) Als je de weg van Berat naar Gjirokastra rijdt zijn de bergflanken bezaaid met
een sprietige plant waar een helgele bloem aan bloeit, dat geeft een ongelooflijk
zonnige en kleurrijke indruk.
Als je echter de weg van Berat naar Procarec volgt, dat was de weg die we namen om
te gaan raften, zijn de bergflanken van alle schakeringen groen, geen zonnige, gele
plant te zien, bij hoge uitzondering direct langs de weg.
Wel zie je die kant uit veel leisteengroeven, ik vermoed dat het daar iets mee te maken heeft.

Nu toch echt tot vrijdag en daarna.

Deze verslagjes geven weer wat een fascinerend land Albanië is en dat het er compleet veilig rondreizen is, ook als vrouw alleen.

2 kleine tips: ga nooit naar het toilet op een terras, zoek een hotel, ga daar iets drinken en naar het toilet.

Zorg altijd dat je toiletpapier bij je hebt, is vaak mondjesmaat aanwezig en soms helemaal niet.

Ik hoop dat mensen die de tijd nemen dit te lezen er van genieten en ook naar Albanië willen
voor een hele bijzondere vakantie.

1 like
8

Tonia, wat een leuk verslag! Bedankt! Ik hoop dat andere mensen hier ook iets aanhebben!

9

Er zouden zeven reactie’s moeten zijn maar ik zie alleen de jouwe, de rest is spoorloos.

10

Dat zijn de verschillende verslagen die je na het eerste bericht geplaatst hebt :slight_smile:

11

Dat is toch wel stom te noemen van me. Ik hoop ook dat er mensen zijn met plannen voor Albanie die iets hebben aan deze verslagjes en misschien wel over de streep zijn getrokken.

Groetjes Tonia.

12

Nou Tonia, hier een reactie van mij. Wat je schrijft kan ik volledig beamen, omdat vorig jaar hebben mijn vrouw en ik door dit land getoerd en we stonden versteld van de mooie plekken en de vriendelijke bevolking. We wilden ansichtkaarten kopen en versturen, wonderwel kregen we die van de mevrouw in het postkantoor gratis, plus de postzegels. Enige was de adressen op de vijf ansichtkaarten schrijven en ze kwamen nog aan ook.
Dit land zou net als Roemenië meer gepromoot moeten worden onder de NL-ers. De Duitsers, zoals altijd, hebben dit land al ontdekt, want toen wij daar waren zijn we een aantal groepen motorrijders tegengekomen.
By the way, is de weg naar het Kaltermeer al klaar? -:wink:

13

Hoi, ik ken maar drie meren, het Shkodra-meer, het Ohrid-meer en het meer van Prespa.
Het enige dat ik zeker weet is dat ze, op een voor ons volstrekt onlogische wijze, overal en
nergens bezig zijn met wegen. Ik heb nog wel een echt een heel mooi bergmeer zien liggen maar daar was helemaal niets, geen huisjes, restaurantjes of wat dan ook.

14

Vond het hartstikke leuk om te lezen! Enigste nadeel lijkt me als je een dagje naar het noorden (Tirana, Durres bijv.) wilt en je bent afhankelijk van het OV dat het niet te doen lijkt.

15

Hoi Faltrecht, het is wel te doen maar bijna alleen maar met een overnachting in een andere stad. ik wilde van Berat naar Korcha, op de kaart is dat een afstand van niets.
Het openbaar vervoer in Albanië is heel anders georganiseerd dan wij gewend zijn.

De eigenaresse van het hotel vertelde me dat de bus van Berat naar Korcha eerst naar Elbasan gaat, dan naar Procacrec en daarna pas naar Korcha. Dat is een rit van vijf uur heen dus dat red je niet en 1 dag. Het land en de bevolking zijn echt de moeite ruimschoots waard maar het openbaar vervoer is iets geheel anders.

Ik heb geen rijbewijs en ben dus volledig afhankelijk van openbaar vervoer en vind het geen probleem mits je niet te veel wilt zien in te korte tijd.
Ook mijn plannen waren anders maar zijn niet zo uitgekomen en desondanks heb ik het een heerlijke vakantie gevonden.

Groetjes Tonia.

16

Ik vind het leuk om veel te zien op vakantie, als ik het naar mijn inziens gezien heb wil ik graag verder om andere dingen van het land te zien.

Wat is te veel de 1 vind het te veel en een ander weer niet. Dat het 5 uur duurt is best achterlijk lang vind ik persoonelijk. Zeker als de afstand best wel klein is.

17

Het ligt er net aan wat voor bezoek het is, als het een rondreis van bijvoorbeeld Tirana - Berat - Gjirokastra - Saranda - Vlora - Tirana is, dan is het allemaal goed te doen omdat je in de ochtend gewoon de bus kan pakken en niet meer terughoeft.

Wat Tonia heeft gedaan is Berat als basis hebben en van daaruit dagtochten gemaakt, dit is inderdaad wat lastiger omdat het openbaar vervoer maar tot 4 uur gaat en dan is het lastig terugkomen in Berat. Maar als je gewoon rondreist dan is het openbaar vervoer eigenlijk geen probleem.

Groetjes Jorik

18

Tonia, bedankt voor dit leuke verslag :slight_smile:

Ik herken Albanië er wel in, zoals ik het land zelf gezien heb. En ook toen tijdens het WK 2010 werd er leuk gereageerd op het Oranje voetbalteam. De douanier riep zelfs “Olanda Olanda” of zoiets naar ons haha.

19

Nouuu, toen ik woensdag voetbal aan het kijken was in het centrum van Tirana was het niet zo’n feest voor Oranje, iedereen was daar met een Duits shirt, Duitse vlag etc…

Maar zonder gekheid, ze vinden het erg leuk dat je uit Nederland komt en inderdaad de voetbalspelers van het Nederlands elftal zijn erg bekend :slight_smile:

20

Dat had ik gelezen dat Tonia Berat als uitvalbasis heeft genomen. Soms is het wel is prettig om een vaste uitvalsbasis te hebben zeker als het niet zo’n groot land is.