Hallo! Ik ben sarah en ik studeer sociaal-agogisch werk in brussel. Ik heb besloten mijn stage van dit jaar in ecuador door te brengen. Dat betekent dat ik mij voor 6 maanden in quito zal bevinden. Ben je geïnteresseerd in mijn avontuur in ecuador? Geen probleem, om de aantal dagen schrijf ik mijn reisverhaal neer op deze site! Enjoy!
TWO ROADS DIVERGED IN A YELLOW WOOD AND I, I TOOK THE ONE LESS TRAVELLED BY.
AND THAT HAS MADE ALL THE DIFFERENCE
from “the road not taken” - robert frost
9 september 2002
Het heeft meer dan een jaar geduurd om een stage in het buitenland te regelen. Veel opzoekingswerk ging gepaard met het versturen van lange mails en het eindeloos wachten en hopen op een positieve reactie. Toen die dan eindelijk kwam, kon ik enkel vreugdekreten uiten. En ook al ben ik nog niet op de hoogte van de plaats en de inhoud van mijn stage; dat geeft niet, want al deze onduidelijkheden maken deel uit van mijn avontuur. Een avontuur dat ik een tijd geleden niet voor mogelijk achtte. En nu zit ik hier op weg naar New York. Steeds verder en verder van mijn familie en vrienden verwijderd. En ook al doet het pijn ze achter te laten… dit is mijn kans. Mijn kans om de wereld te ontdekken, nieuwe culturen te leren kennen, mijn persoonlijkheid verder te ontwikkelen om uiteindelijk via al deze manieren mijn horizon te verbreden. En deze kans grijp ik maar al te graag. Want ondanks alle moeilijke momenten - waarvan ik zeker weet dat ze er zullen zijn -keer ik sowieso rijker terug naar België dan ik vertrokken ben.
Ondertussen blijft het moeilijk te geloven dat ik de komende 6 maanden aan de andere kant van de wereld zal doorbrengen… maar het is zo. We zien wel wat de toekomst brengt. America… here i come!
11 september 2002 (1)
Ik verblijf momenteel al enkele dagen in New York. Mijn vlucht is - ondanks de felle airconditioning - zeer goed meegevallen. Ik ben op de luchthaven van Zaventem - door de feiten van 11 september 2001- wel twee keer extra gefouilleerd, maar dat neem ik er maar bij. En ook de rare blikken van de mensen toen er bij bijna elk nieuw kaartje of pakje dat ik opende nieuwe tranen vloeiden, konden mij niet deren. Voor al die lieve dingen en die uiterst lieve woordjes ben ik ontzettend dankbaar.
Aangekomen op Newark Airport wist ik totaal niet wat ik van New York moest verwachten. De luchthaven zag er heel normaal uit! Het heeft uren geduurd alvorens ik “Ground Transportation” (zorgt voor transfers van de luchthaven naar bepaalde plaatsen) heb bereikt en dan uiteindelijk aan mijn hostel ‘ Chelsea International’ ben toegekomen. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met de 70 kilo bagage die ik met me mee sleurde… verspreid over 2 valiezen, 1 trekrugzak en een laptop.
Mijn eerste indruk van New York was helemaal anders dan ik had verwacht… de gebouwen leken niet zo hoog als beweerd werd en de drukte viel zeer goed mee. Het leek alsof ik nog steeds in Brussel was.
Mijn eerste dag ben ik - ondanks het feit dat ik uitgeput was- Manhattan rondgetrokken. Ik wou absoluut die dag nog boven op het Empire State Building staan. Wat een fantastisch uitzicht! Ik voelde me ‘on top of the world’… je zag heel duidelijk de honderden ‘streets en avenues’ waarin New York is opgedeeld. Heel ver in het zuiden zag je een gebouw met een Amerikaanse vlag… het symbool voor Ground Zero. Maar meer dan dat viel er door de omliggende gebouwen niet te zien. Misschien was dat wel beter zo.
Heel in de verte zag ik ook het vrijheidsbeeld, waar ik later in de week zeker nog heen zal trekken.
Sinds ik het Empire State Building heb betreden is mijn mening over New York lichtjes veranderd. Afhankelijk van waar je bent in Manhattan neemt New York verschillende vormen aan. Voornamelijk in het Uptown gedeelte, merkte ik hoe hoog de gebouwen wel niet waren en hoe druk en soms agressief het verkeer wel niet was.
Niettemin ben ik van mening dat de New Yorkers ontzettend vriendelijk zijn. Overal waar je komt, zijn de mensen bereid je te helpen of een praatje met je te maken. Van de vaststelling dat alle mensen je zo gehaast voorbij lopen, heb ik nog niets gemerkt. Misschien dat dit enkel op Wall Street merkbaar is…?
Terug op weg naar mijn verblijfplaats nam ik een vreselijk ongeluk waar; 2 auto’s en één brommer waren volledig vernield. Ik betwijfel of de bestuurders er levend zijn uitgeraakt. Maar ik heb het niet willen vragen… zo anders dan Brussel is New York dus toch niet.
Gisteren heb ik me een dagkaart voor het openbaar vervoer aangeschaft en heb ik rondgedoold in Midtown en Uptown Manhattan. Ik begin mijn weg hier al een beetje te kennen.
Ik trok ondermeer naar Central Park, Metropolitan & Times Square.
Central Park is een ontzettend mooi en groot park. Blijkbaar ben ik niet de enige die er zo over denkt, want heel wat New Yorkers komen er hun middagpauze doorbrengen. Als je in het park verblijft, waan je je niet in New York.
Metropolitan is New York’ s grootste museum. Je vindt er alle soorten kunst afkomstig uit alle hoeken van de wereld; van beeldhouwwerk tot schilderijen en belangrijke fotografische werken. Het is er zo uitgebreid, dat het onmogelijk is alles aandachtig te bekijken en er niet te verdwalen. Dit museum is een must voor alle kunstliefhebbers!
Na een meer dan 3u lange tocht langs de verscheidene kunstwerken, rustte ik - net als vele anderen - wat uit op de trappen van het museum, waar enkele “black guys” een heuse acrobatische show uitvoerden. Dit allemaal onder groot gejuich van het publiek. Entertainment alom in New York, lijkt het.
Op Times Square werd ik overdonderd door alle lichtjes, televisieschermen en de ontelbare groepen mensen die er aanwezig waren. Dit is echt wel de place to be als je ‘s avonds iets wil beleven. Helaas was alles er zo duur, dat ik besloot terug te keren naar mijn hostel. Niet te geloven hoe duur het leven hier is. Voor een broodje betaal je hier minstens 5 dollar en voor een film in de cinema, betaal je niet minder dan 10 dollar!
Het hostel waar ik in verblijf is ideaal om heen te gaan als je alleen reist. Het is perfect gelegen en je ontmoet er ontzettend veel mensen van uit de hele wereld. Zo leerde ik er al mensen kennen van Seattle, Australië, China, Ierland,… en zelfs van Gent! Het beloofde een gezellige avond te worden… Wie had een jaar geleden gedacht dat ik op dit moment met een hoop verschillende mensen op het dak van een hostel naar het schitterende uitzicht van de stad zou kijken? Ik alvast niet. Maar ik had het niet anders gewild.
11 september 2002 (2)
Vandaag ben ik zoals vele andere toeristen naar Ground Zero getrokken. John (de persoon van Seattle) en ik zijn helemaal rond Ground Zero gewandeld. De hele plaats was afgebakend door hekken en politieagenten. Van de echte plaats viel dus niet erg veel te zien. Maar meer dan puin was er ook niet.
Er zijn twee dingen aan Ground Zero dat ik nooit zal vergeten.
Eerst en vooral werd onze aandacht getrokken door al het stof dat rondvloog; het was op bepaalde ogenblikken onmogelijk om je ogen open te houden. De lucht was gevuld met stof, papiertjes en kiezelsteentjes die door de felle wind rondvlogen. Soms was het bijna niet mogelijk om recht te blijven staan! Als ik denk aan al het stof in de lucht, dan vraag ik me af hoe verschrikkelijk het vorig jaar niet moest geweest zijn; nu was het tenslotte al onhoudbaar.
Het tweede dat me steeds zal bijblijven zijn alle bloemen, kaartjes, foto’s, teksten en spullen van de mensen die omgekomen of verdwenen zijn. Wanneer je een foto ziet met volgende tekst: “my daddy, my angel, we will be together again” word je toch even stil. Als je je dan meer dan duizend van die tekstjes inbeeldt, kan je pas beginnen te begrijpen hoe de sfeer die middag op Ground Zero was.
Nog nooit heb ik zoveel verdriet en zoveel verbondenheid op één en dezelfde plek gezien. Nog nooit.
12 september 2002
Gisteren zijn we na Ground Zero via Wall Street naar Brooklyn getrokken om dan via de bekende brug Brooklyn Bridge naar Manhattan terug te keren. Brooklyn Bridge is een ontzettend mooie en aangename brug om over te wandelen. Van daar konden we President Bush zijn helicopter in South Manhattan zien landen.
Tegen de avond trokken we - via Chinatown - naar Little Italy, het Italiaanse gedeelte van New York. Nochtans vond je er in geen enkel restaurant de typische Italiaanse pasta combinaties die eigen zijn aan Europa.
Vandaag hebben we onze dag - tot nu toe- voornamelijk doorgebracht in het zuiden van Manhattan. Zo trokken we onder meer met de “Miss Liberty” ferry naar The Statue of Liberty en naar het buurteiland Ellis Island.
The Statue of Liberty was helemaal niet zo groot als we hadden verwacht. Misschien dat het uitzicht van op de kroon ons van mening had doen veranderen. Helaas was het beeld zelf - tijdelijk - niet toegankelijk voor het publiek.
Onder de felle zon lagen we achteraf op het gras voor het beeld te rusten. En toeval of niet; ik voelde de vrijheid. We all did.
Later op de middag hebben we nog wat door de stad rondgedoold. Het viel mij op hoe weinig internet cafés zich in New York bevinden. Voor een plaats dat zich “the master of the world” waant, scoort ze op verscheidene vlakken toch bijzonder laag.
Morgen verlaat ik New York en vlieg ik naar Quito in Ecuador. New York was een fantastische ervaring, maar echt missen zal ik het hier niet. Ik kijk te veel uit naar mijn nieuwe belevenissen in Ecuador. Hopelijk geraakt mijn bagage ook zo ver.
14 september 2002
Afgelopen donderdag hebben we mijn laatste avond gevierd in een Cuba bar. Blijkbaar zijn ze in New York toch niet zo streng met het opvolgen van hun wetgeving, want ik kon op elk moment waar ik maar wou een glas wijn bestellen. Ook voor iets anders had je geen ID nodig.
Na - alweer - een korte nacht, moest ik alles weer inpakken en afscheid nemen. Het was een moeilijk moment, maar veel tijd om te treuren kreeg ik niet, want een jonge Colombiaanse vrouw die dezelfde transfer nam als ik, zou eveneens de vlucht met mij delen. Ze bleek advocate te zijn en al heel wat landen in Amerika en Europa te hebben bezocht.
Aangekomen op Newark Airport was ik misselijk en kreeg ik van de vriendelijke man van de check-in 2 plaatsen in het vliegtuig in plaats van 1. Dankbaar dat ik was!
Op de luchthaven onderging ik alweer een heleboel ondervragingen en “fouillages”. Uiteindelijk bleek dat de President van Colombia zich op onze vlucht zou bevinden. Hij was naar NY afgereisd ter ere van 11-09. De vlucht van Newark naar Bogota (Colombia) en Quito is goed verlopen. Continental Airlines is zeker een aanrader voor lange vluchten.
Ondertussen leerde ik een aantal verschillende mensen kennen, waaronder twee Ecuadorianen en zelfs één Belg! Onvoorstelbaar hoe snel je contacten legt als je alleen reist!
Tijdens de landing in Quito (= gelegen in een vallei) kon ik massa’s lichtjes zien. Zeer impressionant!
Toen we eindelijk het vliegtuig mochten verlaten (na 8u), voelde ik mij nog slechter. Mijn lichaam kon de hoogte niet verdragen ( Quito ligt op ongeveer 2850 meter hoogte). Ik voelde mij duizelig en al wat ik deed was ontzettend vermoeiend. Blijkbaar hangt de last van de hoogte af van persoon tot persoon. De Belg die in Quito verblijft had er bijvoorbeeld geen last van, terwijl één van de twee Ecuadorianen zich voor de eerste maal wel misselijk voelde.
Het vliegveld van Quito was een enorme chaos!!! De meeste bagage lag op de grond, terwijl de rest zich via de band verplaatste. Toen ik een veiligheidsgordel, die ik rond één van mijn valiezen had vastgebonden, los zag liggen begon ik lichtjes te paniekeren. Gelukkig bleek uiteindelijk dat mijn valiezen het gehaald hadden en dat ze tijdens de reis dus niet waren opengegaan. Een hele opluchting! Wel heb ik twee van de vier veiligheidsgordels niet teruggevonden…
In de ontvangstruimte van de luchthaven stonden massa’s mensen te wachten, te roepen en te duwen. Gelukkig zag ik al snel een vrouw en haar dochter staan. Ze hielden een stuk karton vast met de naam ‘Sarah’ op en bevolen mij niet te bewegen. Al snel begreep ik waarom. Er kwamen opeens immers een aantal mensen op mij afgerend (om te helpen??). Toen ze aan mijn bagagekarretje begonnen te trekken, heb ik er mijzelf als het ware opgeworpen tot mijn Ecuadoriaanse familie mij kwam redden. Mijn aankomst in Quito was dus een uiterst rare belevenis!
Het appartement waar ik de komende 6 maanden zal verblijven, bleek zich op één van de drukste en grootste banen van Quito te bevinden. Het appartement zelf overtrof al mijn verwachtingen. Door de verhalen die ik van anderen had gehoord, verwachtte ik echt wel het ergste. Daarentegen viel alles dus zeer goed mee. Het is een zeer groot appartement; wel heel basic: zo werkt het gasvuur bijvoorbeeld met een grote gasfles die om een bepaalde tijd vervangen dient te worden, is er een steen om de was op te doen (!) en werkt de douche met een electrische ketel.
Het was fantastisch om die nacht mijn bed te zien! Moe maar voldaan ben ik er dan ook snel ingekropen.
Helaas heb ik bijna geen oog dichtgedaan (het lijkt traditie te worden). Mijn hart ging immers nog steeds veel te snel te keer door de hoogte. Bovendien was er enorm veel lawaai afkomstig van de drukke straat naast het appartement. Misschien dat oordopjes mijn nachtrust kunnen garanderen?
Het douchen met de electrische ketel verliep ook niet al te vlot; het water scheen maar niet warm te willen worden! Brrr…
Mijn belevenis hier vraagt dus een enorme aanpassing. Maar waar doe ik het anders voor?
Wat volgde was een overrompeling… talloze plaatsen werden mij getoond, talloze tips werden mij meegedeeld, … kortom een vloed aan informatie kwam op mij af!
Na een tocht van 2 uur met de auto (door Quito) vond ik dat de stad er op het eerste zicht leuk uitzag. Overal om je heen zie je kleine (soms erg vervallen) huisjes of zeer grote appartementsblokken omgeven door massa’s bergen. Europa en Quito zijn een wereld van verschil!
Nadien besloot ik met de familie mee naar Otavalo te gaan om er dit weekend de 70ste verjaardag van de vader des huizes te vieren.
Met andere woorden: net aangekomen, nog niet eens uitgepakt en alweer op weg naar nieuwe oorden!
Otavalo, een klein dorpje iets noordelijker en iets lager (ongeveer op 2600 meter) dan Quito, is bekend omwille van Ecuador’s grootste (indianen)markt, Poncho Plaza. Ik keek er erg naar uit!
Na een rit van ongeveer een anderhalf uur langs de meest prachtige berglandschappen ( inclusief een wondermooi meer) kwamen we aan in Otavalo. Daar maakte ik kennis met de hele familie en nog enkele studenten die eveneens in het huis verblijven/verbleven. Al bij al een groep van minstens 20 mensen!
Na talrijke conversaties (mijn Spaanse kennis valt ‘verbazingwekkend’ goed mee) trokken we naar de markt. Deze was onvoorstelbaar kleurrijk, groot en boordevol leuke indianenspulletjes; juwelen, kleren, zakjes, tapijten, schilderijen, … alles vind je er! Zelfs aapjes en andere diersoorten kon je op de markt kopen!
Zeer veel toeristen waren er niet, waardoor ik extra opviel en enkele rare blikken kreeg. En ik, ik was even verbaasd! Veel kleine oude mensjes die op blote voeten door de straten wandelden met een uiterst zware lading op hun rug; die minstens twee maal zo zwaar en zo groot was als hen!
Maar ik vond het fantastisch!! In dit kleine Indiaanse dorpje zie je mij zeker nog terug!
Na een zeer vermoeiende dag was het tijd voor een typisch Ecuadoriaans hapje en drankje. Héérlijk!
18 september 2002
Die avond ben ik na het avondeten met enkele andere studenten naar een Buena Vista bar getrokken. Verbazingwekkend hoe snel toeristen elkaar vinden! Het was heel gezellig om met al die verschillende culturen kennis te maken ( Ijsland, Zuid-Afrika,…) en om informatie uit te wisselen over dit land.
Zondag begaven we ons naar het huis van één van de zes (!) dochters van de familie om er de verjaardag van de vader Germanico te vieren. Het mooie huis lag midden op de heuvel en het uitzicht over Otavalo was dan ook fantastisch! Er bevonden zich ongeveer 45 mensen in het huis; het is ongelooflijk hoe gastvrij de mensen hier zijn. Kom je even langs, dan wordt je onmiddellijk eten en drank voorgeschoteld en als ze niets meer over hebben dan maken ze gewoon snel een nieuwe voorraad klaar!
Ik heb zelf ook getracht een typisch Ecuadoriaans dessert te maken: kaas omringd door heel veel banaan, dat nadien in de frituur ging. Ik vond het persoonlijk niet de meest lekkere combinatie. Ach ja…
Tegen de late middag begon de vader met zijn groepje liedjes te zingen. Iedereen was aan de grond gekluisterd: heel mooie stemmen en prachtige gitaar maakten een verbluffend geheel!
Die nacht was net als de vorige kort: in Otavalo heb je niet het lawaai van de straat dat je wakker houdt, maar de haan die vanaf vier uur ‘s ochtends om het uur (zeker 5 minuten) de buurt wekt. Aarghhh….
Om zes uur moest ik dan weer uit de veren om met de eerste bus het drukke verkeer naar Quito tegen te gaan. Mijn eerste ervaring met de bus was zot! Een ander geschikt woord is er gewoon niet voor. Wanneer de bus langs je passeert roept iemand waar de bus heen gaat. Terwijl moet jij op de nog steeds voortrijdende bus springen om je dan al hobbelend naar je bestemming te begeven. Als je er weer af wil, moet je een teken geven of even roepen en dan “stopt” (lees: spring je er weer af) de bus aan de volgende hoek. Veel echte bushaltes zijn er dus niet; de bus neemt gewoon iedereen mee die langs de kant staat. Enkel in Quito vindt je soms haltes.
Het probleem met de bussen in Ecuador is dat er geen busmappen zijn, waardoor niemand echt weet welke bus waarheen gaat. Je moet gewoon aan de chauffeur vragen of de bus jouw richting uitgaat. Er zijn voor de gewone bussen ook geen vaste uren; je moet er gewoon op vertrouwen dat er wel een bus komt. Gelukkig zijn er wel heel veel bussen die alle kanten opgaan, maar dat maakt het allemaal weer verwarrend. Een hele aanpassing als je het vergelijkt met het openbaar vervoer in België!
Even later begaven Lucia (één van de dochters van de familie) en ik ons naar de afdeling “Sociaal Werk” van de Katholieke Universiteit (PUCE). Ik wist helemaal niet wat ik moest verwachten; ik had immers al meer dan een maand geen nieuws gekregen van de directrice (Mercedes ) die voor mij een stageplaats met straatkinderen zou regelen. Ik kon dus enkel hopen dat ze zich aan haar woord zou houden. Ik was dan ook positief verrast toen ik Mercedes eindelijk ontmoette. Ze stelde me verscheidene programma’s voor om met straatkinderen te werken. Ik koos er één uit dat mij het meeste aansprak. Ik zou met straatkinderen werken die in een opvanghuis verblijven. Ik zou ook ( zowel overdag als ‘s nachts) mee op pad moeten gaan in de straten van Quito, op zoek naar straatkinderen. Het programma betreft een begeleiding van enkele maanden, waarin het contact met de familie ook aan bod komt.
Meer weet ik zelf nog niet. Ik wacht gewoon af en zie wel wat de volgende week brengt. Dat is immers het moment waarop ik begin met mijn stage. Mercedes lijkt er in elk geval het volle vertrouwen in hebben…
De komende 6 weken zullen vrij zwaar worden; zo zal ik van 9u tot 12u10 Spaanse les hebben op de universiteit ( met enkele andere buitenlandse studenten) en zal ik in de rest van de dag/nacht op mijn stageplaats moeten doorbrengen. Ik ben benieuwd welke nieuwe avonturen mij nog te wachten staan….
Die avond heb ik mij het appartement eindelijk eigen gemaakt; uitpakken, foto’s ophangen (nu ben ik niet meer alleen ), inkopen doen,… Je vindt de meeste dingen wel in de supermarkt. Enkel aan kaas is er naar mijn mening een te groot gebrek. Kaas kost dan weer minstens 3 dollar, terwijl het fruit en de groenten hier (uiteraard) spotgoedkoop zijn.
Het is raar hoe duur sommige dingen hier zijn, terwijl andere dan weer bijna gratis zijn. Voor een busrit in Quito betaal je bijvoorbeeld 20 cent ( 8 frank!).
De rest van mijn tijd bracht ik door in het moderne gedeelte van de stad. Het oude deel heb ik nog niet bezocht. Daar wacht ik liever even mee tot ik mijn weg hier wat beter ken. De “Oude Stad” is naar het schijnt ontzettend gevaarlijk. Als zelf de Ecuadorianen er op hun hoede zijn, dan zegt mij dat genoeg.
Mijn verblijf hier valt tot nu toe zeer goed mee. Wel leer ik de ongemakken van Quito en mijn appartement kennen ( de frisheid ‘s avonds en ‘s nachts, geen warm water, het “fornuisje” dat maar half werkt, het water dat niet alleen langs het kraantje zelf vloeit, maar ook langs de zijkanten,… ). Ach ja, dat hoort er allemaal bij. En zolang het niet overheerst op de fantastische dingen die ik hier meemaak, zal ik er wel mee kunnen leven.
Gisterenavond bijvoorbeeld nam Francisco (één van de Ecuadorianen die ik op de luchthaven heb ontmoet) mij na een drankje in een Ecuadoriaanse bar met zicht op Quito, mee voor een tocht door de stad. Zo reden we heel Quito en omstreken rond, langs schitterende bergen en valleien met miljoenen lichtjes. De uitzichten waren adembenemend! Ik zou gewoon uren naar deze prachtige stad kunnen kijken. Ik denk wel dat ik mij hier de komende maanden kan thuis voelen. En als dan iemand van het thuisfront je wakker belt, kan je dag gewoon niet meer stuk!
). Op Santa Fé zijn we gaan snorkelen, maar er viel niet zo veel te zien. Enkel een paar reuze zeeschildpadden en andere grote vissen. Ik heb er wel de schrik van mijn leven opgelopen. Ik had natuurlijk wel al gehoord dat de mannelijke zeeleeuwen vrij agressief zijn én dat een week voordien ééntje van hen een bezoeker in de arm had gebeten! Dus… met dit in mijn achterhoofd, trachtte ik steeds hun territorium te ontwijken. Tegen het einde - iedereen was al met het motorbootje terug naar de grote boot - nam ik mij voor gewoon naar de boot terug te zwemmen. Ik begon mij rustig en nietsvermoedend door het water te bewegen tot ik op een bepaald moment een grote, mannelijke, vieze, blazende zeeleeuw op mij af zag ‘stormen’. Paniek alom, want hij kwam niet al te vriendelijk én met volle vaart op mij af! Ik begon natuurlijk te schreeuwen! Gelukkig was er een motorbootje van een ander jacht in de buurt! Zij zagen wat er gebeurde en de gids sprong razendsnel in het water. (ik wou er absoluut uit en hij dook er in….hehe) Hij begon met allerlei snorkelmateriaal naar de zeeleeuw te gooien, die hierdoor werd afgeleid. Ondertussen zwom ik aan een snelheid als nooit te voren naar dat bootje en kroop er in. Amai, wat een avontuur! Nu ben ik die andere gids eeuwig dankbaar. De zeeleeuwen zijn dus niet zo schattig als ze lijken.