De tips van Schoentje in #3 zijn prima.
Starten in Chili lijkt mij om twee redenen het beste:
- je begint op zeeniveau en stijgt langzaam in hoogte. In de Atacamawoestijn is genoeg te zien om je een paar dagen te vermaken. Het is niet erg als je daarbij overdag op grote hoogte komt… bijvoorbeeld El Tatio geisers zijn fantastisch, liggen wel op 4900m ofzo… maar ze hebben verplicht zuurstof bij zich voor als mensen er niet tegen kunnen, en het gaat met name om de hoogte waarop je slaapt.
- je begint in een erg duur land, en eindigt in een lekker goedkoop land. Dat is veeeeeel prettiger dan andersom!!
Maak je niet al te druk om hoogteziekte. Het is absoluut niet te voorspellen wie er last van krijgt en hoeveel. Bij de meeste mensen is het even 2-3 dagen rustig aan doen, en dan is het over. Ze zeggen dat het helpt om genoeg water en cocathee te drinken, koffie en alcohol te vermijden, zware maaltijden en vlees even te vermijden, en wat meer te slapen.
Bij mij heeft de hoogte op verschillende reizen, verschillende effecten gehad, dus zelfs per persoon kan het verschillen.
- Een keer reisde ik naar San Pedro (daar kreeg ik last van duizeligheid, ogen die al snel niet meer konden focussen bij het lezen, hijgerig na een heuvel op klimmen), toen naar Uyuni en bleef ik maandenlang op grote hoogte (in totaal 4 maanden Bolivia + Peru). Al die maanden bleef ik wel last houden van snel kortademig gevoel, en snel moe en oud gevoel na een heuvel op lopen. Maar het was ook weer niet zo erg dat ik ervoor naar lagere gebieden hoefde te reizen. Mijn reisgenoot (die veel minder sportief was dan ik, dus ook dat zegt niks) had na San Pedro al nergens meer last van, alleen 1x bij overnachting bij Laguna Colorada (+4500m) tijdens de Uyuni-tour.
- 8 jaar later vloog ik van zeeniveau naar Cuzco (+3360m), had ik 1 avondje last van droge prikogen (oogdruppeltjes waren toen fijn) en een beetje een ‘dronken’ gevoel. Toen sliep ik eens extra uit, en had ik vervolgens nergens meer last van, de weken daarna op grote hoogte!
Dus zo zie je maar dat het enorm kan meevallen, en ook per persoon telkens anders kan gaan.
Hier lees je mijn verhaaltje over hoe San Pedro in 1997 was, en over de El Tatio geisers. Ik denk dat het stadje inmiddels HEEEEEL anders is, en vast wel meer uren water dan alleen maar tussen 16 en 20u! Ha ha… Maar die geisers zijn vast nog steeds net zo fantastisch.
Ik denk ook dat een maand voldoende is, ik zou ongeveer 7-9 dagen in Chili besteden en de rest in Bolivia. Zowel vanwege de kosten als vanwege de bezienswaardigheden en cultuur. In Bolivia zijn de verschillen met Europa veel groter, en dus (vind ik) interessanter.
De Salar de Uyuni en alles wat bij die tour hoort, is voor mij nog steeds een van mijn reis-highlights ooit, ook na vele andere landen gezien te hebben, echt bizar mooie en rare landschappen. Ook leuke foto-grapjes mee uit te halen, kijk maar eens hier. Door die lege vlakte lijkt het diepteverschil weg te vallen en kun je dus allerlei maffe foto’s maken.
Sucre vond ik een leuke stad. Sorata vond ik ook heel erg leuk!
Copacabana was in 1997 al zwaar toeristisch met bijna alleen maar pizzeria’s. Het zal nu wel nog erger zijn. Ik vond de eilanden in de Peruaanse helft van het meer wel heel bijzonder (ook al zijn de tourtjes erheen ook heel toeristisch), vooral de drijvende rieten eilanden van de Uros-mensen. Maar ik denk dat jullie daar niet aan toe komen… want dat is best een hele reis, dan moet je eerst naar Puno in Peru (ik geloof 6 uur reizen vanaf Copacabana). Maar wie weet zijn er tegenwoordig rechtstreekse tours vanuit La Paz ofzo.
Het helpt erg als je wat woordjes Spaans spreekt. Of neem een Point It boekje mee als je geen Spaans spreekt (een heel klein handig fotoboekje waarin je al het denkbare kunt aanwijzen om op die manier te communiceren, van een tweepersoonsbed tot een wc, en van een kip tot een garnaal, en van een trein tot een ezelkar).
Veel plezier met de voorpret en de reis zelf!