Geef jij geld aan bedelaars in Indonesië? Of geef je uit principe geen geld?
Stem hierboven en licht eventueel hieronder je antwoord toe!
In Indonesie wordt niet zo vaak gebedeld. Al zijn er soms wel bedelende kindjes op het strand van Kuta. Die geef ik uit principe geen geld. Kinderen horen naar school te gaan (Indonesie kent geen lesgeld, al moeten ouders wel betalen voor de boeken en de schooluniforms), en als je geld aan kinderen geeft weerhoud dat ouders ervan om kinderen naar school te sturen.
Kinderen die om pennen ‘bedelen’ sla ik ook meestal over. Ik geef liever pennen, speelgoed of woordenboeken direct aan het schoolhoofd, dan komt het beter terecht. Kinderen die vragen worden overgeslagen.
Wel zijn er mensen die je dingen willen verkopen, of vervoer aan willen smeren. Soms koop ik wel eens iets kleins wat ik eigenlijk niet nodig heb om iemand te steunen, en vaak geef ik het dan weer weg.
Ik rook niet, maar als ik naar afgelegen dorpen ga neem ik soms sigaretten mee om uit te delen. Mensen vragen daar vaak ook om. Ik zie dat niet echt als bedelen, het is onderdeel van hun cultuur om samen te roken of betelnoten te kauwen. (Ookal doe ik het beide niet ;)). Ook geef ik vaak een donatie aan de kepala desa, of bij het bezichtigen van iemands huis aan de oudste man des huizes.
wij hebben in Jakarta wel een enkele keer gegeven maar later op Java hebben wij de zeepjes en tandpasta vanuit de hotels meegenomen, aan de kinderen uitgedeeld. Op Bali hebben wij niets gegeven omdat de kinderen aan vrouwen worden uitgeleend om te bedelen.
Wij hebben project namaste in het leven geroepen, waar we ook heen gaan in Azie, proberen we ter plekke te helpen, in weeshuizen, scholen e.d.
Bekijk onze website: www.projectnamaste.nl
Dit jaar hebben we op een school met blinde, dove en kinderen met het down- syndroom geholpen, ze hadden kale, lege leslokalen, en nu hebben ze van ons schommels, keyboard’s, gitaren, drumstel, pingpongtafel, schaakstukken in braille en leren voetballen, het hele jaar bezig om geld bij elkaar te krijgen, en dan ergens waar het maar nodig is helpen.
Ons motto: alle beetjes helpen
Ik heb eigenlijk niet de behoefte aan bedelaars te geven in Indonesie. In steden als Yogja en Surabaya, Pamekasaan (Madura), Manggar (Belitung) zie je nauwelijks echte bedelaars. Maar in Jakarta is het erg. Vrouwen met babys in de armen, nee, zelfs kinderen van een jaar of 9 met hun baby zusje in de armen staan langs de kruispunten te bedelen. Maar baby en baby zusje is ingehuurd bij oom of tante om zo wat bij te verdienen. Natuurlijk zijn deze mensen arm. Maar dit gedrag moet je niet steunen. Zoek een gezellige familie op die arm is (in jouw ogen, want dat moeten we niet vergeten: Wij vinden ze arm. Zij niet altijd) en als je er weer komt geef ze kleren die je over hebt. Doen wij met vriendin haar moeder in Jakarta en met mensen op Belitung. Dan weet je waar het blijft
In navolging van mijn Indonesische vrienden geef ik aan bejaarden en nooit aan kinderen.
In Jakarta zeker wel! Vooral als je in de auto zit komen ze regelmatig met hun hand op naast je auto staan. Dit zijn vooral jonge moeders met kinderen, gehandicapten en oude vrouwen. Ook in Kota is mij al meerdere keren om geld gevraagd.
Ik geef zelf geen geld. Als ik wat geef, dan liever zoiets als een hotelzeepje, haarknip of pen. Bereid je er ook op voor dat er waarschijnlijk een hele groep kinderen achter je aan komt lopen als je wat aan één kind geeft.
Daarnaast, zoals Jenny ook zegt, het geld komt vaak beter terecht als je het bijvoorbeeld aan een schoolhoofd geeft…
Ik geef ook nooit aan bedelaars waar dan ook ter wereld maar geef wel vaker iets anders. Afgelopen jaar op Sumatra bijvoorbeeld schriften, pennen en iets lekkers via de leerkrachten aan kinderen op een school daar en in Amerika bijvoorbeeld een ontbijt aan een dakloze. In Indonesië verder ook de gebruikelijke zeepjes, tandpasta, tandenborstels etc die je in je hotels krijgt maar ook laat ik onderweg vaak kleding achter e.d.