(origineel bericht op be-more.nl)
Over een kerkdienst, kinderen en pinda’s enzo
Daar is weer een week voorbij. Waar zal ik eens beginnen want er is zoveel gebeurt. Zondag zijn we naar een kerkdienst geweest. Volgens mij was het een Pinkstergemeente uit de Engelse naam op te maken. Het enthousiasme van de predikant in combinatie met de microfoon op zijn hardst zorgde voor een lichte gehoorbeschadiging. Uiteraard kregen wij als blanken de beste plaatsen: in de plastic tuinstoelen vooraan naast de geluidsboxen. Weer een bijzondere ervaring rijker. Mooi om te zien hoe intens de Malawianen geloven. De boodschap daar was ik het dan weer niet zo mee eens. Maar goed, die ervaring heb ik in dit continent wel vaker gehad in een kerk. Een mooie bijzondere ervaring was het sowieso. Het zingen was echt supermooi.
Wat ook nog wel grappig was: Lisanne voelde zich op een gegeven moment niet lekker en had last van haar buik. Ze liep op een gegeven moment naar buiten voor even wat frisse lucht. Al snel kreeg ze een mannetje achter haar aan die de buikpijn/duivel uit haar ging drijven. Helaas heb ik dat niet gezien. In plaats van buikpijn kan er hier zo een duivel in je schuilen. Aan het eind van de dienst moest ik ook nog een verhaaltje houden. Haha, ik heb er maar wat van gebakken, maar lichtelijk opgelaten voelde ik mij wel.
Inmiddels ben ik ingedeeld bij de ECD: Early childhood development. Dat betekent de hele week vele kinderen om mij heen: gezellig!!! Af en toe wel een beetje druk, een beetje structuur is vaak niet zo te bekennen. En communicatie is natuurlijk ook wel een dingetje. Ach het zijn bijzondere conversaties zij in het chichewa en ik in het Nederlands. Haha. De grootste bandiet kon inmiddels al heel goed in het Nederlands herhalen: “Niet aankomen”. Hahahaha. Engels of Nederlands maakt in wezen niet zoveel uit. Ze begrijpen beide niet. Al praat ik uiteraard wel meer in het Engels tegen ze. Ook maken we schoon of maaien het gras bij de peuterzaaltjes. In dat laatste ben ik dan weer niet zo goed in. Met een soort van uit de kluiten gewassen schoffel al het gras “weghakken” of met een soort lang ijzeren “kapmes” over het gras heen maaien als een malle. Bij de eerste versie ploegde ik samen met Nina de hele grond om en bij die laatste versie hak ik drie sprietjes af in plaats van 50. De techniek heb ik al af proberen te kijken van de Malawianen, maar de techniek kopiëren is nog niet gelukt. Nina en ik hadden wel lol voor 10, maar het resultaat was wel een beetje bedroevend. De blikken van de passanten zeiden eigenlijk wel genoeg. Haha.
Dinsdag hadden we youthmeeting over homoseksualiteit. Homoseksualiteit is hier nogal een taboe. Het is niet in Malawi niet gelegaliseerd. Als je hier openlijk vooruit komt moet je naar de gevangenis. Dat vind ik zo’n bizar gegeven. Nou ja, het gaf in ieder geval genoeg discussies. Maar dat vind ik wel lastig. Als je iedereen zo hoort praten dan staan mijn nekharen in een mum alweer recht overeind. Qua denkwijze ga je dan gewoon 100 jaar terug in de tijd. Ik begrijp dat Malawi nog niet zo ontwikkeld is, maar ik kan mij er stiekem wel een beetje heel erg boos om maken. Moet ik niet doen, maar ja, dat is nog niet zo eenvoudig.
Deze week drie keer naar de childrenscorner gegaan. De weg er naar toe zorgt soms nog voor meer avontuur dan de childrenscorner zelf. Vooral als het net geregend heeft is het af en toe een beetje een gladde toestand. De modder zorgt af en toe voor wat glijpartijen. Ik ben er achter gekomen dat zelfs een simpele maisplant je redding kan zijn. Denk nu alleen wel dat de maisplant zijn laatste tijd gehad heeft. Gita en ik hebben er wat afgelachen afgelopen dinsdag. Onze kompaan Alinafe werd geloof ik een beetje moe van ons. Want gleden we niet uit over de modder dan struikelden we wel weer over een steen of lagen we bijna in een watertje. Uiteindelijk kwamen we met donkerbruine voeten en gespikkelde benen aan bij het speelveld: weer een grote modderpoel. Heel handig… als je renspelletjes wil doen. De spelletjes die we dan doen zijn wel erg leuk. Ik kom nog aan mijn dagelijkse gymnastische oefeningen. De liedjes erbij zijn soms wat bijzonder. Als ik dan vraag: wat zingen we nu eigenlijk blijkt het bijvoorbeeld over pinda’s te gaan. Haha. Ga je helemaal uit je dak bij een liedje over pinda’s. Ik vind het leuk. Die enthousiaste kinderen zijn erg leuk. Soms zie je niet eens meer hoe beroerd ze erbij lopen. Kijk je later thuis foto’s terug zie je dat de jurk met een paar draadjes aan elkaar hangt. Bizar dat dat soms niet eens meer opvalt. Je raakt erg snel gewend aan het beeld. Vanmorgen hadden we een meeting van de Elderly (de ouderen) van het dorp om namen te inventariseren van wie er hulp nodig hebben van LIYO. Als je dan al die oudere mensen ziet zitten op de grond, terwijl wij op een houten bankje zitten. Dan voelt dat zo niet goed. Die arme mensen zijn oud en stram en wij zitten met onze soepele ledematen (nou ja soepel) op een bankje. De omgekeerde wereld.
Voordat jullie denken dat mijn leven hier enkel bestaat uit alleen maar flaters en oenigheden. Dat valt wel mee hoor. We doen ook werkelijk nuttige dingen 
Maar het is juist ook leuk om hiliarische dingen te benoemen.
Nog steeds maken we genoeg meters hier. Wel meer dan vorig jaar. De omgeving is echt heel mooi. Het is heerlijk om in dat mooie landschap rond te lopen tussen al die Malawianen die van alles op hun hoofd of fiets vervoeren. Een goed moment om eens gesprekken te hebben met medevrijwilligers en members. Elke dag is het weer genieten. Nu is het weekend. Gisteren naar Zomba Plateau geweest. Echt een supermooie omgeving. Helaas was het nogal bewolkt, maar af en toe begon de zon wel te schijnen. Daar hebben we met een gids rondgewandeld en nog wat gedronken in een superluxe hotel. Morgen weer een nieuwe week. Benieuwd wat het voor ons in petto heeft.
Anne