(origineel bericht op be-more.nl)
Bo bo!
Bo bo!
Zo, het YODEP tijdperk zit er alweer op! Ik blijf in totaal voor twee maanden in Malawi, waarbij ik me de eerste maand heb ingezet voor het project YODEP en de tweede maand zal helpen bij een ander project genaamd Mawa Otisamala.
Als ik terug kijk op verleden maand zijn er veel dingen gebeurd en heb ik veel dingen gedaan. Allereest wilde ik nog vertellen over de kerkdienst van vorig weekend, aangezien de eerste poging tot het bijwonen van een dienst mislukt was. Vorige week zondag gingen Sophia en ik samen met een member naar de Thundu CCAP Church; een van de vele kerken bij ons in de buurt. Aangezien onze member te laat was, gingen we zelf maar. Uiteindelijk kwam hij halverwege de dienst aanzetten, haha how typical… Maar om eerlijk te zijn had ik het niet erg gevonden om een deel te hebben geskipt, omdat er in Chichewa werd gesproken en het ook tamelijk lang duurde (dik 2 uur). Op een gegeven moment was ik stiekem een beetje aan het suffen, totdat ik door had dat mensen zich naar ons hadden omgedraaid. Een vriendelijk vrouw naast me (die mij al eerder een Engelstalige bijbel in de handen had gedrukt en heel erg duidelijk aangaf waar we steeds waren) fluisterde ons toe dat we moesten opstaan en onszelf moesten voorstellen. Hemeltjelief! Dus wij vertelden met rode hoofden wie we waren en wat we hier kwamen doen. Hierna ging ik opgelucht zitten, totdat we naar voren moesten komen zodat “the father” ons welkom kon heten. Ik sprak enkele woorden Chichewa tegen hem en dat sloeg aan (succes is hierbij eigenlijk altijd gegarandeerd). Als ik terug kijk op deze dienst vond ik het bijzonder om mee te maken. Samen staan mensen sterk en bieden ze elkaar steun. Wat verder nog vermeld moet worden was dat het koor ongelovelijk mooi zong, wauw! Dat vind je hier veel in Malawi, mensen met gevoel voor zang en dans. Als we met kinderen dans spelletjes doen, worden wij als azungu “keihard gedisst”. Het zit er gewoon ingebakken. Ik zit nu trouwens in ons vertrouwde internetcafe, waar nu een man luidkeels aan het zingen is. Het kan allemaal.
Maar verder over de member waar wij mee naar de kerk zijn gegaan. Zijn naam is Joy en heeft samen met enkele anderen YODEP opgezet. Hij is nu eigenlijk geen member meer, maar werkt nu voor Be More. Wij zijn gisteren bij hem wezen eten, met zijn vrouw Jane en kinderen. We hoorden via via dat Jane zich flink had ingezet voor ons, en dat was te proeven! We kregen (ongelovelijk veel) rijst, spagetti, tomatensaus, ei, vlees en boontjes voorgeschoteld! We zaten in de woonkamer met voetbal op TV (hoe universeel!). Het was top! Daarna gingen we nog even kort bij een ander project langs, waarbij ze een feestje hielden. Onderweg kwamen we het nachtleven tegen. De Malawianen kunnen echt feesten! Mensen gaan gerust door tot 5 uur, waarbij de muziek ook helaas tot laat op een hoog volume word gehouden. En dat terwijl ze hier veelal om 5 uur opstaan. Het was in ieder geval een top avond!
Nu verder over het ontwikkelingswerk wat hier wordt gedaan. Wat ik tot nu toe heb meegekregen is dat het ontzettend makkelijk is om hulp te bieden. Maar wat het complexe eraan is om je hulp duurzaam te laten zijn en dus een groot verschil te laten maken. Zo stonden Sanne en ik laatst met Charity (een Malawian Member) in een kamer waarbij het raam werd afgedekt door een blackbord. Ik vroeg verbaasd waarom ze het zo gebruikten. Charity dacht eerst dat het raam geen ramen bevatte, bleek uiteindelijk niet zo, en zei daarna dat het zonlicht zo goed werd tegen gehouden. Kranten, hout en bladeren genoeg in de wereld om dit probleem te verhelpen! Maar nee, het bord was ideaal. En dat terwijl het door een andere vrijwilliger is aangeschaft (ene Peter) en het erg goed voor andere doeleinden kon worden gebruikt. Als klap op de vuurpijl vond ik die ochtend ongeveer zeven fietsen in de kamer tegenover. Charity vertelde dat ze kapot waren en ze geen geld hadden om ze te laten maken. Dus nu staan ze daar maar, terwijl wij dezelfde ochtend twee uur hebben gelopen (ik moet hierbij melden dat ik met een maiszak op mijn hoofd heb gelopen en voorbijgangers onder de indruk waren, jaja aardig geintergreerd kun je wel zeggen hoor!) om HIV infected en orphans eten te brengen. Ja, de moed zakte even in mijn schoenen. Ik denk dat het belangrijk is dat wanneer je hier een verschil wil maken, je er voor een lange tijd met je neus op moet zitten en mensen bij de hand moet nemen. Ook moet je jezelf afvragen of hetgeen wat je wil verbeteren nodig is. Denk bijvoorbeeld aan het schenken van een tractor, terwijl er geen geld is voor benzine en men niet weet hoe ze met het apparaat om moeten gaan. Naar mijn weten kan je hier niet aan de slag gaan als je je Westerse knop nog aan heb staan.Daarom heb ik deze definitief voor de komende maand uitgeschakeld! Op Mawa is een geitenproject gestart, waarbij mij is gevraagd om hier aan bij te dragen. Malawianen weten ongelovelijk veel over mais. De kennis wordt per generatie overgedragen en hierbij steeds vergroot. Dit is nog niet het geval bij geiten. Men geeft ze niet voldoende en/of de juiste voeding, zorgen niet voor stalling, geven de dieren niet de mogelijkheid om meerdere keren op een dag te kunnen drinken en weten niet hoe ze ze moeten melken. De vrijwilligers hebben duidelijk laten merken dat we de mensen in de community bij de hand moeten nemen, zelf over de geiten moet beginnen te praten en alles vaak moeten herhalen. En vooral (dit is misschien wel het belangrijkste) volhouden! Ja, helpen is moeilijk. Je kan wel geld of andere producten in iemands hand drukken, maar zo werkt het niet. De mentaliteit en het systeem zal veranderd moeten worden. Maar deze twee moeten dan wel afgesteld zijn op de normen en waarden en cultuur van hier. Ja, kom daar maar eens achter. Het is een ware uitdaging, die onzettend leerzaam, bijzonder maar ook hartstikke leuk is!
Tot slot hebben we verleden weekenden weer de rijke azungu uitgehangen. Mulanje Mountain was ongelovelijk mooi, grensverleggend (lees; aardige uitputtingsslag) en gezellig. Dat weekend daarop zijn we naar het Zomba Plateau gegaan, wat ook een overweldigende natuur te bieden heeft. We hebben daarnaast een kleine lift gekregen en zelfs paardgereden (nogmaals, rijke azungu…). Dit weekend ga ik samen met een andere vrijwilliger naar Blantyre, waarbij ons eerste obstakel het overleven van een volgepropte mini busje zal zijn!
Ik zal jullie snel weer op de hoogte brengen van het geitenproject en het koeienproject wat vorige week opgestart is bij YODEP (hier zal ik dan wat meer over vertellen).
Fijn weekend iedereen en top dat jullie zo leuk reageren, bedankt!