Heb toen samen met mijn vrouw in 2007 vier maanden de boel mee helpen opzetten. Geweldige tijd gehad en gaan dus ieder jaar nog.
Goed bezig! Was daar enkele weken geleden, erg indrukwekkend, zag er goed uit en heerlijk gegeten 
Wie heb je daar nog gezien of gesproken?
Jeroen, Ingrid of de Balinese medewerkers Gedé, Iluh, Gustu? Ook nog met Thijs de founder kennis gemaakt misschien?
We gaan eind julli weer voor 4 weken.
3 advertenties van vrijwilligersorganisaties binnen 1 dag gepost, 3 van de vele duizenden zoniet 10duizenden vrijwilligers organisaties die Bali bevolken. Op Bali moeten zowat de meest verwende (wees)kinderen van heel Indonesië wonen. Of zouden de vrijwilligers organisaties niet verder kijken dan Bali. Sumbawa, Flores, Kalimanan enz of zelfs Java waar kinderen met schoenen van geleend geld naar school gaan, waar kinderen schoenen poetsen, waar kinderen plastic, ijzer, papier en glas verzamelen, waar kinderen aan stoplichten en malls aan het bedelen zijn, om aan geld te komen om ’s avonds te eten.
Nee, liever blijven al die vrijwilligers op Bali, waar ze voorzien zijn van alle gemakken en de luxe van het westen nooit ver weg is. Vaak om vrijwilligerswerk te verrichten wat ze zelf in stand houden
Citaat uit Site van PureForKids
http://www.pureforkids.org/?page=projecten&projectID=12&lang=nl
PURE! werkt op Bali samen met diverse kindertehuizen. De kinderen in deze huizen variëren in de leeftijd van 2 tot 18 jaar en komen vaak van Sumba, een eilandje voor de kust van Bali. In deze huizen zijn kinderen terechtgekomen die beide ouders of één ouder zijn verloren, maar ook kinderen waarvan de ouders niet in staat zijn om zelf voor deze kinderen te zorgen door hun zeer slechte economische en sociale situatie waar zij in verkeren. Als vrijwilliger kan jij jouw steentje bijdragen bij één van de kindertehuizen
Waarom worden die kinderen op Bali gehouden, stuur ze terug naar Sumba waar dikwijls nog familie woont. Maar nee, die kinderen moeten op Bali blijven als soort van (vrijwilligers)werk verschaffing:
Zie mijn blogbericht over vrijwilligerswerk (uit de Volkskrant magazine van zaterdag 13-06-2009)
**“Zielige kleine donkere kindertjes zijn lokaas, zij hebben een enorme aantrekkingskracht op vrijwilligers en dat begrijpen de mensen hier heel goed. Neem het weeshuisje waar Sanne oorspronkelijke naartoe zou gaan. Dat was het plan van een zakenman. Blanken worden hier gezien als wandelende pinautomaten, dus de komst van een blanke betekent automatisch geld. Die zakenman pikte gewoon 15 kinderen van straat, stopte ze in een uitgewoond pand en meldde bij de vrijwilligersorganisatie in Nederland dat hij een weeshuisje had.” **
“Dit is extreem maar kinderprojecten zijn wel een industrie geworden”
“De vraag naar vrijwilligerswerk creëert het aanbod. Je kunt je in veel gevallen afvragen wie of wat er het eerst was: de vrijwilliger of het weeshuizen.”
Verder wordt het vrijwilligerswerk veel mooier voorgesteld dan die in werkelijkheid is. In bovenstaande advertenties zie ik nergens dat enige kennis van de Indonesische taal een vereiste is (wat volgens mij een must is om kinderen fatsoenlijk te kunnen begeleiden), Ik ken genoeg verhalen van mensen waarbij het mis ging en gedesillusioneerd terug kwamen omdat communicatie gewoonweg niet mogelijk was. Iets wat ik nergens in bovenstaande advertenties terug zie.
Nog eens terug naar die advertentie van PureForKids
*
van Sumba, een eilandje voor de kust van Bali
Ik weet niet wie ze hier voor de gek proberen te houden, maar Sumba ligt bijna 750 kilometer meer naar het oosten, waar je eerst nog voorbij Lombok en Sumbawa moet, bovendien is dat “eilandje” 2 maal zo groot als Bali.
Het mes snijdt van twee kanten.
Aan de ene kant ben ik het absoluut met je eens dat Bali een van de meer welvarende eilanden van Indonesie is, en dat hulp daar het minst hard nodig is.
MAAR:
Hoe je het ook went of keert, mensen helpen kost geld. Je hebt toch je materialen nodig om je weeshuis of schooltje te runnen. Waar komt dat geld vandaan?
De mensen die gebruik maken van de faciliteiten hebben geen geld, anders zouden ze uberhaupt de behoefte niet hebben. Diegene die betalen dus zijn de westerlingen.
In sommige gevallen (we noemen geen namen van stichtingen) betalen de vrijwilligers. Bovenop hun vliegticket en vaccinaties betalen ze bv 750 ‘bemiddelingskosten’ aan een organisatie, waar ze in sommige gevallen kost en inwoning voor terugkrijgen. Zelfs mensen die nog nooit op Bali zijn geweest, snappen wss wel dat kost en inwoning veel minder waard is! Een vrijwilligers moet diep in de buidel tasten om werk te mogen doen, en wilt inspraak hebben over waar hij/zij terecht komt. En Bali is nu eenmaal populairder en spreekt meer tot de verbeelding dan bv Sumba.
In andere gevallen (we noemen wederom geen namen van stichtingen) betalen sponsoren voor de faciliteiten voor de ‘hulpbehoevenden’. Sponsors willen weten waar hun geld blijft, en wederom is Bali op zo’n moment tastbaarder dan andere eilanden. Iedereen kent Bali immers, dus het is gevoelsmatig makkelijker daar geld aan te geven! :wub: Tot slot is het ook een stukje vertrouwen en cultuur: communicatie met een locale medewerker/vrijwilliger op Bali in het Engels gaat voor velen makkelijker dan communicatie met het locale dorpshoofd op Sumba in weet-ik-welke-taal. Stichtingen willen weten wat ze opzetten en waar hun geld blijft (en terecht!), en kiezen derhalve vaak gemakshalve voor Bali (niet terecht).
Zover mijn ervaring.
Ik ken de voorgeschiedenis van dit topic op WW niet, maar ik vind inderdaad dat “vrijwilligerswerk in arme landen door Westerlingen” ronduit verboden zou moeten worden als het niet gaat om werk dat tenminste gedurende 12 maanden door eenendezelfde persoon verricht wordt en waarvoor minimaal een HBO-opleiding vereist is.
Alle andere vormen van vrijwilligerswerk “daar” zijn m.i. niet alleen egoistisch, maar zelfs destructief. Bovendien is het over het algemeen Big Business waar slechts enkele gepriviligeerden behoorlijk aan verdienen.
Lees in dit verband ook eens het boekje “En je ziet nog eens wat” van Renske de Greef en, als je het nog wist, vallen de schellen je van de ogen.
Ik heb ooit eens hier op het forum geschreven:
Vrijwilligerswerk is alleen maar weggelegd voor mensen die daadwerkelijk iets toevoegen aan een project, deze projecten opzetten en sturen voor langere tijd en het liefst over meerdere jaren mbv de lokale bevolking die dan in dit geval optreden als “tijdelijke” vrijwilliger. In plaats van een duiventil te runnen met elke maand nieuwe buitenlandse vrijwilligers die steeds maar weer opnieuw moeten worden ingewerkt, die bovendien werken volgens hun eigen werkwijze en eigenaardigheden, waarvan ik mij niet kan indenken of dit nu zo bevorderlijk is voor kinderen en/of gehandicapten. Men kan beter het idee overwegen deze “lokale vrijwilligers” zekerheid bieden tot een vast inkomen en het volgen van een doelgerichte opleiding die hun de mogelijkheid geven om niet alleen hun gezin maar in vele gevallen ook nog de helft van de familie te onderhouden.
Maar dit wordt nu allemaal tenietgedaan door de vele vrijwilligerorganisaties die Bali bevolken en bovendien allemaal hun hengeltje uitgooien in de grote vrijwilligersvisvijver. Samenwerken kunnen/willen ze niet want iedereen denkt aan zijn eigen portemonnee.
Ik ben het daarom 100% eens met RosaArbil die schrijft:
Alle andere vormen van vrijwilligerswerk “daar” zijn m.i. niet alleen egoïstisch, maar zelfs destructief.
Eindelijk nog eens iemand die naast Serikambelo, vrijwilligerswerk durft te bekritiseren en daar ook nog eens voor uit durft te komen op dit forum, dat wel lijkt vergeven van goeddoeners die kritiek slecht of niet kunnen verdragen.
Dank u hiervoor.
:kus:Zitten we hier met een stel mensen die daadwerkelijk een ander die hier wat willen weten steun of hulp kunnen bieden of is dit egotripperij. Zo van “als ik mijn zegje maar heb gedaan!”
Ik ben geen wereldverbeteraar, maar ik probeer een ander wel te helpen als dit binnen mijn mogelijkheden ligt.
Natuurlijk is het beter als je voor een langere periode vrijwilligerswerk kan bieden. En natuurlijk is ook beter als je de taal spreekt. Vanzelfsprekend is het een pluspunt als je een groot empatisch vermogen hebt en de ander probeert te helpen.
Diverse vrijwilligers heb ik voorbij zien komen en gaan, met MBO-HBO-SPH enz.
Er zijn er die meer kapot maken, dan je voor mogelijk kan houden.
Maar er zijn ook vrijwilligers die met de juiste instelling en gereedschappen willen helpen om een medemens te laten delen in …
De kinderen, ouders en ook de mensen (medewerkers-collega’s) kun je laten delen in datgene wat je kunt bieden.
Natuurlijk zijn er vele profiteurs en…
Maar generaliseren en alles over één kam scheren is kortzichtig en ook zeer egocentrisch.
Een glimlach van een kind/vader/moeder is mijn beloning.
Hou op met zeuren, als je wilt helpen doe je dat, een stok kun je altijd wel vinden om een hond te slaan.
Je slaat er anders nogal op los met die stok.
Ja en je moet natuurlijk niet aan de “vrijwillig” verdiende boterham (nasi goreng) van dat soort organisaties komen…:biggrin:
1 like
Ik was enkele weken geleden in Uganda. Ik heb o.a. het gebied bezocht waar een land-slide heeft plaats gevonden: het regende zeer hevig, modderstromen kwamen naar beneden en huizen en mensen werden bedolven. Ik bezocht o.a. het VN-kamp waar de “vluchtelingen” waren opgevangen. Het was allemaal zo goed om te zien: het waren allemaal Ugandezen die daar rondliepen, van A tot Z: de lui met de Rode Kruis-hesjes, de geuniformeerden, iedereen kwam gewoon uit Uganda. Godzijdank, mag ik wel zeggen: deze mensen hebben hier een betaalde baan en het voorbeeld voor henzelf en de bevolking is: wij kunnen dit zelf.
Later liepen wij de berg op om de met modder bedekte zones beter te kunnen bekijken. Wij kwamen een aantal Ugandese soldaten tegen. Hun taak is om de lijken uit de modderlaag te graven. Er was godzijdank geen blanke bij.
Mijn gids vertelde mij wel dat er twee weken daarvoor ook Amerikaanse soldaten daar waren gekomen (wat doen die daar in godsnaam nou weer?) en dat die de berg ook op geprobeerd hadden te klimmen. Vervolgens had het in de kranten gestaan en was het op de radio geweest: de Amerikanen konden de land-slide bij de top niet in een dag bereiken. Ze hadden onderweg voortdurend geklaagd dat het zo’n zware klim was. De Ugandezen hadden allemaal hartelijk hierom gelachen. Mijn gids lag nog dubbel toen hij mij dit vertelde. Ik had inderdaad ook moeite met de klim en ik kwam maar halverwege. Maar die gasten die sprongen zo de berg op. De soldaten die wij tegenkwamen kwamen wij bij onze terugkeer tegen aan de voet van de berg: ze hadden “even een ommetje” gemaakt om op wat suikerriet te kauwen en daarna zouden ze weer teruggaan naar de top!
Dit is allemaal heel goed voor het zelfbeeld van een natie en in dit geval ook van een ras. Ik ben blij om te zien dat ze weten dat ze het zelf allemaal (veel beter) kunnen.
Ik vind het jammer dat wij op de t.v. beelden zien van blanke dokters in Haiti die het daar wel allemaal even fixen. Ik ben ervan overtuigd dat er ook lokale dokters zijn daar die heel veel mensen redden. Een enkele keer laat de NOS (ik had hier ook over geklaagd) wel beelden hiervan zien. Als Haitiaan denk je volgens mij, als je deze beelden ziet: ik wil dat mijn zoon of dochter later ook arts wordt, wij kunnen dit zelf.
In Uganda gingen wij aan de voet van de berg wat drinken bij een winkeltje. De man die daar werkte zei tegen mij: “Ik kan nauwelijks leven van de opbrengst van dit schamele winkeltje. Ik wil graag helpen bij deze modderstroom ramp. Heb je geen baantje voor mij?”
De enige egoïsten zijn de vele vrijwilligers en hun bestuur die zo nodig van Bali een derde wereld eiland willen maken. Want vergeet niet dat voor elke vrijwilliger die zijn eigen aanmeldt een Indonesiër buitenspel wordt gezet, een Indonesiër die dat geld zeer goed kan gebruiken. De kosten die moeten worden gemaakt voor het in orde brengen van werkvergunningen, kost en inwoning vervallen allemaal als vrijwilligersorganisaties lokale mensen aannemen. Maar jullie leven waarschijnlijk op die kosten van plusminus 800, - euro die de zogenaamde vrijwilligers zelf moeten inbrengen.
Denk niet dat ik iets tegen vrijwilligersorganisaties heb, want voor een organisatie als VSO, die ik op Java, Bali en Lombok van zeer dichtbij heb mogen meemaken kan ik alleen maar bewondering hebben. Maar voor die eeuwige hulp aan weeshuizen, Engelse les op Balinezen scholen verzorgt door duizenden maar dan ook duizenden vrijwilligers organisaties word ik moedeloos, kijk dan tenminste nog eens wat verder dan Bali, maar dat zal waarschijnlijk niet gebeuren, vrijwilliger ja, maar dan wel in relatieve luxe. (zie reactie 25 van Yeni)
Ik heb jaren op Java gewoond, wat betreft vrijwilligerswerk heb ik mijn persoonlijk steentje ondertussen wel bijgedragen, iets wat mij over beter gezegd ons heel veel irritatie en onbegrip heeft gekost. Maar nu naar 7 jaar kan ik zeggen dat onze “missie” meer dan geslaagd is. Maar ons “project” heeft daar zelf zeer hard voor moeten werken, een startkapitaaltje en sturing op de achtergrond was onze inbreng, want voor de rest hebben ze het helemaal zelf moeten doen.
Iets wat jullie als vrijwilligersorganisatie ook eens zouden moeten doen, want de Indonesiër moet zelf de verantwoordelijk pakken over zijn kinderen, volk en land, iets wat door jullie aanpak in het geheel niet gestimuleeerd wordt.
Onderstaand citaat van jou geeft precies aan dat jullie niets maar dan ook helemaal niets van de Indonesische cultuur begrijpen.
Een glimlach van een kind/vader/moeder is mijn beloning.
Ten slotte als jullie mij van egotripperij beschuldigen, zal ik altijd die stok vinden en zeker ook gebruiken om jullie te slaan.
Helemaal mee eens!
Een aantal projecten waar ik op Bali aan heb meegewerkt draait nu zelfstandig. Een aantal andere projecten is aan een stille dood gestorven. Heel jammer, maar blijkbaar was de draagkracht onder de Balinezen niet groot genoeg om het voort te zetten. Moet je als vrijwilliger dan door blijven gaan naar iets waar geen vraag naar is? Nee, de vraag moet uit het volk komen.
Ooit heb ik in Bangladesh geassisteerd met het plaatsen van latrines. Konden zij dat niet? Tuurlijk wel! Maar het probleem was dat men er de nood niet van inzag, terwijl juist in dichtbevolkte hygiëne zo belangrijk is! Een stukje voorlichting, een voorbeeldfunctie, en vervolgens kunnen ze het prima af zonder je, gewoon met lokale middelen. Hulp is niet meer dan een duwtje in de rug…
Kijk en dat noem ik nu de boel besodemieteren, want wat staat er nu op de website van PURE
http://www.pureforkids.org/?page=projecten&projectID=12&lang=nl
PURE! werkt op Bali samen met diverse kindertehuizen. De kinderen in deze huizen variëren in de leeftijd van 2 tot 18 jaar. In deze huizen zijn kinderen terechtgekomen die beide ouders of één ouder zijn verloren, maar ook kinderen waarvan de ouders niet in staat zijn om zelf voor deze kinderen te zorgen door hun zeer slechte economische en sociale situatie waar zij in verkeren. Als vrijwilliger kan jij jouw steentje bijdragen bij één van de kindertehuizen.
Terwijl er 30 maart nog het volgende stond:
PURE! werkt op Bali samen met diverse kindertehuizen. De kinderen in deze huizen variëren in de leeftijd van 2 tot 18 jaar en komen vaak van Sumba, een eilandje voor de kust van Bali. In deze huizen zijn kinderen terechtgekomen die beide ouders of één ouder zijn verloren, maar ook kinderen waarvan de ouders niet in staat zijn om zelf voor deze kinderen te zorgen door hun zeer slechte economische en sociale situatie waar zij in verkeren. Als vrijwilliger kan jij jouw steentje bijdragen bij één van de kindertehuizen
Nadat ik er hun op wees dat Sumba geen eilandje is voor de kust van Bali, maar een eiland 2 maal zo groot als Bali en tevens 750 kilometer meer naar het Oosten ligt. Halen ze er zomaar een belangrijke regel over de weeskinderen van Sumba tussen uit. Ineens is hulp voor de weeskinderen van Sumba niet meer nodig, terwijl dat toch hun eerste doel was.
PURE! werkt op Bali samen met diverse kindertehuizen. De kinderen in deze huizen variëren in de leeftijd van 2 tot 18 jaar en komen vaak van Sumba
Waar zijn die kinderen nu ineens gebleven, teruggestuurd naar Sumba misschien, zoals ik voorstelde? Niet erg geloofwaardig in ieder geval en in mijn ogen heeft deze organisatie zijn bestaansrecht op Bali wel verloren.
Lees ook dit blog waarin de moeder-overste van de PURE! organisatie eigenlijk zelf perfect inzicht geeft in hoe de 'goede bedoelingen" van deze organisatie zonder professionaliteit of lokale kennis meer kwaad dan goed aanricht onder de armen van Cambodja.
Wat ik me de hele tijd al af vraag: bedoelde men in de eerste plaast Sumba, of bedoelde men Nusa Penida? Ik ben op Bali nog nooit een Sumbanees tegengekomen, maar wel veel mensen van Nusa Penida op zoek naar geluk.
Beide volkeren zien er anders uit dan de Balinezen, qua uiterlijk vallen ze echt wel op - gemiddeld genomen dan.
En die was met zijn weeskinderen naar Bali verhuisd? 
Ik sluit op zich niks uit, maar een weeshuis voor Sumbanese kinderen hoort mijns inziens op Sumba en niet op Bali.