(origineel bericht op be-more.nl)
Ons rondreis, het verslag (beetje laat maar toch).
Ga er even voor zitten want ondanks dat ik niet te veel wilde schrijven, is het toch een behoorlijk verhaal geworden!
Zaterdag 10-09-2011:
Vandaag vertrekken we! Henk is zo vriendelijk om ons naar het station te brengen, vanwaar we met de trein naar Schiphol reizen, in de hal staat Sandra al op ons te wachten. Met z’n vieren wandelen we naar de vertrekhal, waar we onze koffers in checken, gelukkig zijn de paar kilo die onze koffers te zwaar zijn, geen probleem. Het is al behoorlijk druk, en we moeten in een lange rij aansluiten, om door de douane te kunnen, gelukkig worden we naar een andere hal geleid waar het minder druk is en we al snel door de douane zijn. Nu begint het wachten tot we vertrekken, nog een laatste Hollands bakkie en een broodje. Dan kunnen we instappen en vertrekken we, eerst naar Istanbul waar we moeten overstappen.
Alles verloopt vlot, geen problemen en na iets meer dan twee uur kunnen we in het volgende vliegtuig instappen voor het laatste stukje van de reis naar Entebbe.
We hebben een prachtig uit zicht op de ondergaande zon, zo boven de wolken.
Deze vlucht heeft wel wat turbulentie, Sarah vertelde later zelfs dat ze twijfelde of ze haar 40e verjaardag nog wel zou kunnen vieren! Zo erg vonden wij het niet en we landen ook weer zonder problemen op Entebbe. Nadat we een visum hebben aangeschaft á $50,= en onze koffers hebben verzameld gaan we naar buiten waar we door iemand van Be-More, Jeroen, worden opgewacht. Na een voorstel rondje brengt hij ons naar Entebbe Guest House, waar we en ook hij zelf zullen overnachten. Als we dan eindelijk, het is al rond 02:30, moe in bed vallen, slaapt iedereen al snel.
De aan-reis dag is in ieder geval, soepel en gladjes verlopen!
Zondag 11-09-2011:
Na wat uitgeslapen en ontbeten te hebben krijgen we van Jeroen, lokaal bekent als Ben want Jeroen kunnen ze hier bijna niet uitspreken, informatie over het programma en het reilen en zeilen in Uganda.
Daarna komt Kim, niet zijn originele naam maar dit kan iedereen wel uitspreken vandaar Kim, ons halen voor de fiets tour door Entebbe.
Het is wel even wennen want in Uganda rijden ze links, een erfenis van de Engelse kolonisatie!
Kim leidt ons door Entebbe, we bezoeken een paar lokale markten waar groenten, fruit, vis, hout houtskool en nog veel meer wordt aangeboden.
Verder laat hij ons de haven zien, waar we in een klein restaurantje lunchen.
De tocht leidt ons verder door Entebbe, langs het vliegveld met VN locaties en naar de Botanische tuin.
Dit is een prachtig park aan de rand van het Victoria meer. Kim geeft veel uitleg over de geschiedenis en de diverse bomen, planten maar ook de “wild life”. Zoals over de apen die er te leven, maar ook “spider city” een stukje van het park vol spinnen ook grote, Sandra was er niet blij mee!
Na wat gedronken te hebben keren we terug naar ons hostel, het was warm vandaag en heuvel op en af heeft ons aardig afgemat!
Als we nog wat op de veranda zitten uit te puffen, komt Steven aan, hij zal ons de komende twee weken onze chauffeur en gids zijn en ons door Uganda leiden.
S’avonds proberen we te voet nog wat van de stad te verkennen, de stroom is uitgevallen in Entebbe wat vaker schijnt te gebeuren in Uganda maar iedereen schijn er aan gewend te zijn en i.p.v. elektrische verlichting zie je over kaarsjes petroleum lampen en vuurtjes. Na een uurtje lopen zijn we weer terug, drinken nog wat op de veranda waarna we lekker naar bed gaan.
Maandag 12-09-2011:
Vandaag vertrekken we uit Entebbe, via Kampala naar Masaka, onderweg zullen we de evenaar passeren.
Kampala op een maandag, voor ons leek het een chaos! Zoveel verkeer, zo druk!
We bezoeken een paar marktjes en wandelen wat door de stad. Ook het vertrek uit de stad kost de nodige tijd van wege de drukte, het lijkt wel de A7 in de spits! Iets na de middag komen we bij de grens tussen het noordelijk en het zuidelijk halfrond aan: de equator of de evenaar. We eten daar bij een restaurantje en bekijken diverse souvenirs winkeltjes, ja ze weten wel gebruik te maken van dit “equator crossing point” om de toerist wat te proberen te verkopen. In de meeste auto’s of bussen die hier stoppen zitten dan ook toeristen, die hier ook wat rond kijken, wat eten en wat souvenirtjes aanschaffen.
We laten ons overtuigen dat een draaikolk(je) van het weglopen van het water inderdaad verschilt ten noorden, ten zuiden of zelfs op de evenaar. Uiteraard kost deze demo ook een paar dollar!
En Sarah koopt haar eerste ansichtkaartjes. Tegen de schemering komen we aan bij Masaka Backpackers waar we zullen overnachten. Hier krijgen we ook een Oegandese maaltijd voor geschoteld, zeer uitgebreid met diverse gerechten, heerlijk.
We vermaken ons nog in het eetzaaltje tot we naar bed gaan.
Dinsdag 13-09-2011.
Vandaag gaan we naar één van de projecten die door Be More wordt ondersteund: BFFF (Blessed Foster Familie Foundation). Hier zullen Ulrike en Sarah na de rondreis vier weken hun vrijwilligers werk gaan doen. We worden aan diverse mensen voor gesteld die zelf vrijwilligers zijn voor het project en men laat ons zien waar o.a. aan gewerkt wordt. Zoals een klas lokaaltje en een bureautje voor de BFFF administratie, ook is er begonnen met een soort eerste hulp post op te zetten. Daarna worden we naar het “Dutch palace” gebracht zo wordt het vrijwilligershuis(je) genoemd omdat er tot nu toe vrijwel alleen Nederlandse vrijwilligers woonden, dat gaat straks dus veranderen met twee Oostenrijkse vrijwilligsters.
Het Huisje bestaat uit: drie slaapkamertjes (twee één-persoons en één twee-persoons kamertjes) een woonkamertje met een bank en twee stoelen, en een gang/keuken. Achter het huis is een binnenplaatsje waar een regen ton staat, (de watervoorziening) en een stelling t.b.v. de afwas/was gelegenheid, maar dit is ook de “badkamer”. Jezelf wassen moet zoals vele Ugandezen zelf ook uit een wasteiltje. De wc is achter de binnen plaats, een klein hutje, voor zien van een deur voor de privacy, de wc zelf is een gat in de grond afgedekt door een plank met daar aan een steel. Er is wel elektriciteit van twee (kleine)zonnecollectoren, echter in de woonkamer hangt een aanwijzing voor het gebruik van de elektriciteit: “let op: niet meer dan drie lampen tegelijk aan doen!” . Echt Back tot Basic!
Hier krijgen we ook een lunch, die we nuttigen in de “dining room”, een tafel met bankjes er omheen in een hutje, van bamboe muren en van een rieten dak voorzien.
Na de lunch worden we in groepjes op gesplitst en gaan aan het werk, we helpen “fuel saving stoves” te maken, dat zijn lemen oventjes waar d.m.v. brandhout op gekookt kan worden. Verder gaan we op bezoek bij hulpbehoeftige families/oudere vrouwen, waarvoor we water moeten gaan halen in jerrycans bij lokale waterpunten zoals een beekje of waterpoel een paar kilometer verderop, ook worden de binnenplaatsjes aangeveegd.
Als we weer terug zijn worden we hartelijk bedankt voor onze komst, onze interesse aan het project en de verrichte werkzaamheden en wordt er nog even een groepsfoto gemaakt als herinnering. Daarna gaat het weer teug naar de Backpackers, waar we s’ avonds moe en onder de indruk van deze dag, op de veranda nog wat met elkaar napraten samen ook met Steven en Joseph de eigenaar van Backpackers.
Woensdag 14-09-2011.
Vandaag gaat de reis naar Lake Mburo, een wildpark waar we onze eerste game drives (safari rit) zullen maken. Voor we bij de plaats komen waar we zullen overnachten, die ligt al diep in het park, zien we al diverse dieren. Bij Rwonyo Tented Camp aangekomen, waar we inderdaad in tenten zullen overnachten, lopen de wrattenzwijnen, de Poemba’s, en de bavianen rond de tenten. Bovendien zou het zelfs kunnen dat er hippo’s (nijlpaarden) s’ nachts rond lopen op zoek naar gras!
We zijn vroeg dus er is wat extra tijd om een, niet ingepland boottochtje, over het meer te maken. De ranger die de boot bestuurt, verteld ons de van alles over de dieren die we zien en weet ons op de juiste plekken te laten kijken om tussen het riet of struiken de nodige dieren te spotten.
We zien veel hippo’s, visarenden, kingfishers en zelfs een krokodil.
Daarna maken we onze eerste gamedrive en zien veel zebra’s, diverse antilopen en verschillende soorten herten en een buffel, die maar schoorvoetend de weg vrij wil maken. Bijna terug bij het de tenten steekt er plots een hippo de weg over, op zoek naar een lekker stukje gras. We gaan terug naar het meer om daar bij het restaurantje te eten, het is ondertussen al pik donker het is ook al 19:30!
Na het eten weer terug naar de tenten, waar nog een kampvuurtje voor ons brandt, waar we nog een halfuurtje rond zitten met z’n viertjes. Daarna, voorzien van onze zaklampen, met z’n allen naar de wc en wasbak om onze tanden te poetsen. Met z’n allen want we moeten ongeveer 100 meter verder op naar de toiletten en de wasbak, het is pikdonker en er liepen vanmiddag tenslotte bavianen en zwijnen rond en mogelijk ook nog hippo’s. Dus met z’n vieren want samen zijn we sterk (en durft niemand te zeggen dat hij/zij niet alleen durft!) 
De wekkers gezet want we moeten morgen weer vroeg op, met zonsopkomst wil Steven al op weg zijn voor de ochtend gamedrive!
Donderdag 15-09-2011.
Sandra komt ons wakker maken want we hebben nog een kwartiertje tot het vertrek! Onze wekker, de telefoon, is niet afgegaan want de accu was leeg! We moeten ons dus haasten want we moeten zo weg. Met iets vertraging gaan we op pad, het dak van de bus weer omhoog geklapt, zodat we staand in de bus een prima uitzicht op de wereld buiten de bus hebben en toch niet in de, eventueel later op de dag, brandende zon hoeven te staan. We zien weer veel dieren, zoals kuddes buffels, zebra’s en veel antilopen, helaas lukt het niet om de eland-antilope te spotten, alleen van heel ver af.
Na de gamedrive gaan we op weg naar Bwindi, waar we morgen de gorilla-trekking zullen gaan doen.
Het is een lange rit, helemaal naar het westen tegen de grens met Rwanda, waar de regenwouden met de berg-gorilla’s zijn. We ontbijten en lunchen onderweg ergens in restaurantjes, waar we tevens onze camera’s en telefoons zo veel mogelijk opladen, want in de tent hadden we geen elektriciteit en wie weet wanneer we weer de kans krijgen. De reis naar Bwindi leidt ons over geasfalteerde wegen, de grote (snelwegen) maar ook over wegen, waar overigens hard aan gewerkt wordt, maar die nog niet meer dan alleen maar rode grond/leem zijn. Als deze zo droog zijn als nu op sommige plaatsen, is het soms zelfs zo stoffig dat een dikke mist er niets bij is. We zien bijna niets meer en de stof komt ondanks de gesloten ramen toch nog binnen. Tegen het eind van de middag komen we aan in een klein dorpje, wat het meest gunstig ligt gezien de twee verschillende start punt van de volgende dag. We slapen weer in tenten onder een afdak, maar deze keer is elke tent voorzien van een aangebouwde wc en warme douche en wastafel, een echte badkamer dus.
Het Wagtail Eco-Safari Camp, zo als ons hotel heet, lijkt midden in het regenwoud te liggen met overal planten, struiken en hoge bomen. Hoewel het dorpje niet in, maar wel in de buurt van het regenwoud ligt, doet het terrein van het hotel wel lijken als of je er midden in zit. Het begint eind van de middag te regenen en hard ook nog, dit maakt het sneller donker maar ook kouder. Door de regen lijken we nog meer in het tropische regenwoud te zijn.
Na een lekker diner en nog wat napraten, wacht ons een aangename verrassing. Het is in vergelijking met de plaatsen waar we tot nu toe waren echt koud en erg vochtig, en als we naar bed gaan blijkt iedereen een warme kruik in bed te hebben liggen, door het personeel er in gelegd om het bed lekker voor te warmen. Door de kou en het vocht in de lucht zeker niet overbodig, vooral de dames waren zeer tevreden met de warme kruik!
Vrijdag 16-09-2011.
Vandaag, de gorilla trekking! Dit moet één van de hoogte punten worden van de reis, het schijnt een hele beleving te zijn zo dicht bij in het wild levende gorilla’s te kunnen komen en ze te zien in hun natuurlijke omgeving. Helaas zijn we door omstandigheden, opgesplitst in twee groepjes en starten we zo’n 25 km bij elkaar vandaan, dus Steven brengt Ulrike en Sarah weg en Sandra en ik worden door een lokaal gecharterde chauffeur naar het verzamelpunt gebracht. Steven met z’n 4WD bus, en Alex zo heet onze chauffeur in z’n Toyotatje, ja je raad het al geen 4WD! Dat we er ooit gekomen zijn vind ik nog steeds bewonderenswaardig van Alex, want als ik soms de weg zag, dan was ik er van overtuigd dat we verder moesten lopen! Ik was dan ook blij dat we er waren.
Bij het verzamel punt werden we gebriefd en gevraagd om niet mee te gaan als je ziek was om zo de gorilla’s niet te besmetten. Bovendien wordt uitgelegd dat de kans bestaat dat we de gorilla’s niet kunnen vinden, en dat na maximaal 4 uur lopen en de gorilla’s nog niet gevonden of bereikt, zijn de tocht wordt afgebroken om weer voor het donker wordt weer terug te zijn.
Ook kun je een helper/drager huren voor $15, - per persoon, hij zal je rugzak dragen en je assisteren bij het klimmen en klauteren. We hadden dit al diverse keren gehoord en gelezen, en hadden iedere keer het advies gekregen dit ook zeker te doen, dus dat hebben we ook gedaan. Goh, wat waren we blij dat we dat gedaan hebben dat was zeker geen overbodige luxe!
Verder blijken Sandra en ik de enigen in onze groep te zijn, de andere zes zijn niet op komen dagen! Een groep bestaat uit maximaal acht bezoekers, één ranger die de leiding heeft (bij ons was dat Matthias), eventueel per bezoeker één drager en als laatste een ranger met een geweer ter bescherming.
Wij hadden dus maar een klein groepje, Sarah en Ulrike waren wel met een volle groep van acht bezoekers, en de genoemde begeleiding.
Vanaf het verzamel punt moesten we, tot onze verrassing, naar het start punt zo’n 5-8 km verder op. Dit moest weer met je eigen vervoer, in ons geval dus weer met Alex en z’n autootje die zelfde “weg” gedeeltelijk terug en daar een stuk de andere kant op. Zo als ik al verteld had, had het gisteravond maar ook vannacht veel geregend, en dat was te merken aan de wegen. De lemen weg was soms erg glibberig en ik was verbaasd dat we door sommige plassen heen kwamen. Helaas niet door alle plassen, op een gegeven moment zaten we muur vast, we gingen niet meer voor of achteruit, en stonden tot aan de dorpels in het water en blubber.
Maar voor we het wisten doken er van alle kanten een paar jongens op, die de auto, nadat wij uitgestapt waren er uitgeduwd hebben. Wat zagen die jongens eruit zeg, door al dat rond spattende water/blubber, ze waren net zo rood als de “straat”.
Nadat ze wat geld hadden gekregen van de ranger die ook met ons mee reed gingen we verder naar de startplaats. Die lag in een klein dorpje aan de voet van een bergrug.
We moesten dus eerst de bergrug over, dit moest in de zon die al behoorlijk warm was. Dat maakte het bergklimmen knap lastig, wat sowieso al erg vermoeiend was. Eenmaal over de bergrug heen trokken we het regenwoud in, dit lag op de helling aan de ander kant van de berg. Via een nieuw gemaakt pad ergens op die helling, stonden we na ongeveer 1,5 tot 2 uur lopen bij twee rangers, de scouts.
De scouts gaan s’ochtends vroeg op pad om de gorilla’s op te sporen en de groepen met de bezoekers naar hen toe te leiden via mobilofoons.
Bij de scouts bleek op zo’n 3 meter afstand een “zilverrug”, een mannetjes gorilla, met een kleintje in de struiken te liggen. Allebei etend van de blaadjes van de struik waarin ze lagen. We moesten alles achterlaten, alleen de camera’s mochten mee en samen met de rangers slopen tot op 2-3 meter van de gorilla af, naar voren. Zo werd ook de gorilla gevolgd als hij wat verder trok om ergens anders wat eten te zoeken. Helaas waren er niet meer gorilla’s in buurt, die waren verder het dal in en daar konden/ mochten we niet heen.
Geweldig om van zo dicht bij zo een wild dier te kunnen bekijken, we hebben veel foto’s gemaakt en gefilmd. We trokken een paar keer achter de zilverrug en het jong aan, als ze een ander plaatsje zochten om te eten. Eén keer zagen we hoe de zilverrug plots opstond en zich op z’n borst trommelde zoals in de King Kong en Tarzan films, dat was toch even spannend want in de informatie brochures stond bv ook wat je moest doen als een gorilla een aanval doet! Ik geloof dat ook de rangers dit niet verwacht hadden, want ook die waren even niet meer zo rustig als daarvoor, maar het stelde verder niets voor en de zilverrug zocht een nieuw plekje om verder te eten.
Na een uur, een uur is max. wat je in de buurt van de gorilla’s mag blijven, gingen we weer op de terugweg. Eerst weer de helling omhoog die we zo’n 1,5 uur geleden waren afgedaald. Boven aan de helling in een alm hebben we daarna onze lunch gegeten, dit mag namelijk ook niet in de buurt van de gorilla’s. Daarna verder terug over de bergrug en weer naar beneden richting het dorpje.
Net voor het dorpje stopten we en werd in een korte plechtigheid, waarbij Matthias ons een certificaat overhandigde waaruit blijkt dat we de gorilla’s daadwerkelijk hebben bezocht.
Daarna gingen we weer uit elkaar, zij met hun vrachtwagen terug en wij weer naar het dorpje waar Alex met zijn, inmiddels weer gepoetste, auto op ons wachtte.
Nadat we, deze keer zonder vast te zitten, weer terug waren bij ons hotel kwamen de anderen ook al snel weer aan. Daar hebben we onder het genot van een kopje thee onze “avonturen” met elkaar gedeeld!
De eigenaar van het hotel kwam ook nog even langs om te checken of we het naar ons zin hadden en vroeg of we misschien ook van Ugandese traditionele dans hielden, anders konden ze dat nog wel voor ons regelen.
Na een heerlijke, warme douche, gingen we om 19:00 weer aan tafel voor het diner.
Terwijl we gezellig met elkaar keuvelen, elkaar vertellen wat we gezien hebben en wat met elkaar grappen, worden we om ongeveer 21:00, als we net op het punt staan om te gaan slapen (allemaal moe van de vermoeiende dag) aangesproken dat de dansers op de binnenplaats, al ruim een uur, op ons wachten! Wij wisten van niets, maar schijnbaar was er n.a.v. de vraag van vanmiddag maar vanuit gegaan dat we de traditionele dans wel wilden zien. Dus wij er maar snel heen. We krijgen allemaal een stoel rond een kampvuur aan geboden. De woordvoerder vertelt ons het een en ander en geeft uitleg over de dansen. Eigenlijk wilden we gewoon naar bed maar uit beleefdheid kijken we rustig verder, tot het plotseling keihard begint te regen. We nemen afscheid omdat we denken dat het nu wel afgelopen zal zijn, en dat we eindelijk naar bed en de warme kruik kunnen want het is al weer best koud. Maar we worden mee naar binnen genomen, in de eetzaal worden onze stoelen weer neergezet en er wordt beleefd gevraagd of men verder zal gaan waar ze gebleven waren of dat we liever hebben dat men helemaal over nieuw begint! Steven heeft van de verwarring gebruik gemaakt en is naar bed gevlucht! Op ons (dringende maar beleefde) aandringen gaan ze verder waar ze gebleven waren, en na een toegift (de dans die we het beste vonden wordt herhaald)nemen we afscheid. We bedanken iedereen en na de nodige dollars en schillingen in het mandje gedaan te hebben, gaan we door de regen lekker naar bed.
Het is ondertussen al tegen elven, zou onze kruik nog warm zijn?
Zaterdag 17-09-2011
Vandaag gaat het weer terug richting Masaka, richting Masaka, maar niet helemaal, want we gaan naar Lwengo waar we het tweede project van onze rondreis zullen bezoeken. Lwengo is een van de projecten waar Be More het langst in Uganda mee samenwerkt, we zullen daar ook blijven slapen in de community. En zullen daar zondag met wat activiteiten helpen. Maar eerst moeten we, dezelfde weg weer terug die we woensdag hier heen zijn gekomen. Toen was het zo stoffig, nu na al die regen, is de stof weg maar hoe zal het gaan met de leem ?
Het gaat allemaal goed, we moeten wel af en toe wachten, o.a. omdat er een vrachtwagen stilstaat en niet meer verder komt op de natte lemen weg. Uiteraard gebeurt dit niet op een vlak stuk maar ergens op de weg omhoog, van één van de bergen waar we over heen moeten.
Zo moet er eerst een grote bulldozer aan te pas komen, echter die moet eerst langs de file die ontstaan is achter de vrachtwagen. En dat past niet overal, zodat er wat geschoven moet worden met auto’s, die naar voren, die naar achteren. Er wordt zelfs een stukje berm door de bulldozer verschoven zodat hij langs een andere vrachtwagen kan die in de bocht stil staat. Uiteindelijk is de bulldozer er langs en zien we hoe hij met zijn sjoffel de vast geraakte vrachtwagen met oplegger, voor zich uit duwt tot deze zelf weer verder kan. Geen lokale ANWB, gewoon de bulldozer die net nog met de weg aan het wek was, zo kan het ook!
Tegen de avond zijn de bij Lwengo, Jeroen (Ben) is er ook. In het vrijwilligershuis worden we voorgesteld aan de leidinggevenden van het project, zij zullen ons morgen ook begeleiden.
Nu wordt er voor een slaapplaats voor ons gezorgd, dat moet nu nog gebeuren hoewel men wist dat we zouden komen maar schijnbaar was niets zo als het leek want waar we zouden slapen daar slaapt al iemand anders. Op de andere locatie waar er ook twee zouden slapen, daar is de bewoner tegen aller verwachting in toch thuis, dus moet alles nog even aangepast worden. Ook nu begint het weer te regenen.
We krijgen een diner in het, nog lege vrijwilligershuis, de vrijwilligers zijn naar Masaka of op excursie. Hier krijgen we onze eerste “rolex”, Sarah had er al over gehoord en verteld en is dan ook direct enthousiast, want die moest ze nog eens proeven en die kans krijgen we nu. Een “rolex” is een soort pannenkoek met gebakken ei, gevuld met groenten en erg lekker. Verder is er brood, vers fruit en thee of koffie, we genieten er van.
Daarna gaan we naar onze geïmproviseerde slaapplaatsen, twee kamers met de bedden, de wc is weer een gat in de betonnen vloer in een schuurtje. Wassen kunnen we ons weer uit een teiltje met water uit een jerrycan, wat we kunnen halen uit een kraantje bij de put op het binnenplaatsje. Ook doen de verlichting het niet, de stroom is weer eens uit gevallen. Het is een grote tegenstelling in vergelijking met de laatste twee nachten, de tenten met eigen wc (met wc-pot) en warme douche en wastafel met stromend water! Hoe kan het verschil zo groot zijn! Welterusten.
Zondag 18-09-2011
Lwengo, vandaag niet uitslapen. Vooral Sarah heeft last van een ochtend humeur want, ondanks dat we pas om 9 uur, in het vrijwilligershuis, voor het ontbijt aanwezig hoeven te zijn, worden we al vroeg gewekt. Eerst om 03:00 uur als de elektriciteit weer teug is en onze lampen nog ingeschakeld bleken te zijn. Maar waar Sarah de meeste problemen had was de mobile wekker!
Een grote witte haan begint al om 5 uur de buurt te vertellen dat het over een uur licht gaat worden. Dit wordt uiteraard overgenomen door al zijn collega’s in de buurt. En in “snooze mode” wordt dit om het half uur (?!) herhaald tot het inderdaad licht is geworden. Goedemorgen!
Het ontbijt is prima, o.a. wit brood, fruit, een gekookt ei, thee en koffie. Maar hier hebben ze ook een broodtoaster en…. Nutella, heerlijk! S’avonds hebben we ons verontschuldigd bij de vrijwilligers, omdat we het laatste restje Nutella hebben opgemaakt, maar het was wel lekker!
Na het ontbijt, gaan we naar een familie waar we gaan helpen en “keuken” te bouwen.
Dit wordt gedaan zodat er niet meer in huis gekookt hoeft te worden, wat nu nog op een paar stenen wordt gedaan waar tussen een houtvuurtje wordt gestookt, met de risico’s van brand want de daken zijn vaak van bananenbladeren of gras/riet.
De keuken wordt een apart gebouwtje, waar voor eerst muren worden gemaakt, d.m.v. palen op de hoeken en verdeeld over de lengte van een muur in de grond te zetten, daartussen worden zowel aan de binnenkant als aan de buitenkant riet/takken gebonden. Dat “geraamte” wordt als het af is gevuld met leem, de rode grond die ze daar hebben, verstevigd met gras er in. Zo worden de wanden op gebouwd waarbij de dwars takken of het riet dient als houvast voor de leem. Dak van bananenbladeren of als ze het kunnen betalen van golfplaten er op, en de keuken is af! (dit hele project duurt wel ongeveer twee tot vier weken!
Na de lunch, krijgen we te zien hoe watertanks, om regenwater op te vangen, worden gebouwd.
Deze worden gemaakt van stenen, die eerst zelf worden geperst van zand en cement, deze worden tot een reservoir gemetseld. De binnenkant wordt waterdicht afgesmeerd en aan de zijkant wordt een put gemaakt waar een aftappunt wordt gecreëerd. Het regen water wordt van het dak van een woning in de gebouwde tank geleid, zo wordt het reservoir van 10.000 liter gevuld. Dit zodat de vervuilde water punten, de beekjes of waterpoelen niet of minder gebruikt hoeven te worden.
Het regen water is schijnbaar toch zoveel schoner dan het andere water wat gebruikt wordt.
Later bezoeken we op de boda-boda (motorfietsjes) ook nog de school die nieuw gebouwd wordt, voor zo’n 500 tot 1000 kinderen van klas 1 t/m 7, zoals het school systeem dat hier kent. Ook bezoeken we wat hulpbehoevenden en door het project ondersteunde gezinnen en vrouwen.
En laat met het kippen project zien, waar families zo’n vijftig kippen krijgen, zodat met de eieren die ze leggen wat aanvulling of het voedsel komt en vooral om de resterende eieren te kunnen verkopen zodat er wat geld verdiend kan worden t.b.v. het gezin.
Daarna gaat het terug naar het vrijwilligershuis, daar zijn een aantal vrijwilligers weer terug, en maken we kennis en eten daar met elkaar. Daarna gaan we terug naar ons slaapplaatsen om weer te genieten van de nachtrust.
Maandag 19-09-2011
Ook vanochtend was Sarah’s “lievelingswekker” weer actief, net als gisteren. Maar nu met het verschil dat die reuze haan voor de deur op de binnenplaats stond! Hij was zeker bang dat we hem niet zouden horen!
We wandelen weer naar het vrijwilligershuis en zien veel kinderen in uniformen naar school gaan.
Na het ontbijt nemen we afscheid van de vrijwilligers en de begeleiders. Eén van de vrijwilligers zullen Ulrike en Sarah ook weer tijdens hun verblijf bij BFFF ontmoeten, Sabine nu bij Lwengo, zal daarna in dezelfde periode als hen ook bij BFFF meewerken. Van de begeleiders krijgen we als bedankje en aandenken, alle vier een handgemaakt mandje, erg aardig en attent.
We worden dan met de auto, door Anthony, naar Masaka Backpackers gebracht. Het was nog wel even passen en meten eer we al onze koffers en tassen in de auto kregen, één koffer moest dan ook achterin op schoot!
Bij Backpackers krijgen we dezelfde kamers als de vorige keer, Ulli doet eerst de was en daarna gaan we allemaal even om beurten even douchen.
Na een cappuccino of een kopje thee, bestellen we een taxi en gaan naar Masaka. Daar wandelen we wat rond, Sarah koopt postzegels en post de eerste kaarten. Als we opzoek willen naar “Frikadellen” een schijnbaar leuk en goed restaurantje met, dat was een voorwaarde (gratis) internet, lopen we Augustin van het BFFF tegen het lijf. Hij laat zijn afspraak voor wat het is en brengt ons naar het restaurantje. We drinken en kletsen nog wat samen, waarna hij ons weer verlaat en opzoek gaat naar zijn afspraak en wij wat te eten bestellen en natuurlijk even gaan internetten.
Als het langzaam donker wordt, laten we ons weer met een taxi terug brengen naar de Backpackers, daar komt ook Jeroen met z’n vriendin nog even op bezoek en we kletsen wat en hebben veel lol met elkaar. Ook Joseph voegt zich weer af en toe even bij ons. Later gaan Jeroen en z’n vriendin (sorry ik ben haar naam weer vergeten), terug naar Masaka waar zij wonen, maar Jeroen komt later nog heel even terug als hij Steven ook naar de Backpackers brengt, die komt terug uit Entebbe. We maken nog wat lol en bespreken het programma van de volgende dag en na wat drankjes gaan we allemaal weer lekker slapen. Deze keer moet het beter zijn als de laatste twee nachten met die “reuze haan”.
Dinsdag 20-09-2011
Helaas werden we ook deze nacht niet gespaard, deze keer geen haan, maar de hond van de eigenaren. Mogelijk was het de volle maan, maar in elk geval heeft hij ons met z’n geblaf behoorlijk lang en vaak wakker gehouden.
Gelukkig heeft iedereen er last van gehad, gedeelde smart is immers halve smart!
Na een overheerlijke pannenkoek met of zonder ananas van Rosie, en een lekker bakkie, laden we onze koffers weer in de bus en vertrekken we. Voor Sandra en André een afscheid van de backpackers, want wij zullen hier niet meer terug komen deze reis, Ulrike en Sarah zullen hier mogelijk de weekeinden nog een aantal keren doorbrengen.
Ook vandaag weer een lange rit voordat we in Murchison Falls National Park aan zullen komen. Hiervoor moeten we meer naar het noorden, en hoe dichter we bij de plaats bestemming kommen hoe warmer het wordt.
In een dorpje in een prachtig restaurantje, kunnen we in een soort prieeltje met een paar heerlijke stoelen in de schaduw genieten van onze lunch. Later zullen we in een dorpje, het laatste voor we het park in rijden, nog wat boodschappen en water inkopen. Daarna rijden we het park in waar we door een poort heen moeten, die een beetje doe denken aan een poort van Jurassic park! Een maal binnen komen we op en langs de weg een aantal keren bavianen tegen, die het bos weer in vluchten als we te dichtbij komen. Eindelijk komen we bij ons resort, Sambiya River Lodge aan. Het is buiten onder tussen snik heet! We checken in en het personeel brengt onze koffers naar onze huisjes, een stenen huisje met een golfplaten dakje een bouw constructie zo als hier zo veel gebruikt wordt. Het is er binnen iets koeler al buiten, s’ avonds zou het precies andersom zijn.
Het is nog vroeg en we verkennen het terrein een beetje, en drinken een frisje op het terras bij het hoofdgebouw, waar ook het restaurant is. In het restaurant, hangen aan het de dakconstructie diverse vleermuizen. Af en toe vliegen er een paar zenuwachtig heen en weer.
Het is een net geheel, het personeel is vriendelijk en behulpzaam en loopt allemaal in een soort uniformen/pakken zoals in een chique hotel, maar het geheel straalt toch wel iets van een vergane glorie uit. Maar gezien de andere locaties waar we al overnacht hebben is dit voor ons al gerust luxe te noemen!
S’avonds genieten we met z’n vijven van het diner, en maken zoals elke avond een hoop lol en uiteraard wordt het programma van de volgende dag weer besproken. Om 06:00 uur zullen we morgen ochtend vertrekken verteld Steven, dus iedereen gaat er op tijd weer in. Bovendien is er maar tot 22:00 uur (elektrisch) licht, de generator draait van 19:00, dus van zonsondergang, tot 22:00 uur en s’ochtends van 05:00 tot 07:00 (zonsopkomst) dus snel nog even de fototoestel en camera accu’s opladen zodat we morgen genoeg capaciteit hebben om veel foto’s te kunnen maken.
Als we weer terug wandelen naar onze huisjes, loopt er iemand van het personeel voor ons uit en als we naar binnen gaan wandelt hij weer terug.
Woensdag 21-09-2011.
Om 04:45 gaat de wekker, ja we moeten er vroeg uit want om 05:30 gaan we ontbijten en om 06:00 is het vertrek. Dus in het donker met een zaklampje naar de wc en de wasplaats. Als ik even later uit de wc stap, staan Ulrike en iemand van het personeel 15 meter verder op voorzichtig om een hoek van het douche/wasplaats gebouwtje te kijken. Als ik vraag wat er aan de hand is, hoor ik dat er tenminste vijf buffels rond de toiletten en de douches staan. En schijnbaar is een buffel alleen, zonder z’n kudde, onberekenbaar en nog al spichtig! De man verjaagt de buffels één voor een door schreeuwen en kluitjes grond naar of tegen ze aan te gooien. Hij verteld dat we in het donker nooit alleen naar buiten mogen vanwege de buffels die hier veelvuldig s’ nachts rond lopen opzoek naar voedsel! Daarom liep er iemand van het personeel mee gisteravond toen we van het hoofdgebouw naar onze huisjes gingen!
Na het ontbijt, toast met jam en onze Nutella, ja we hebben van de week zelf ook een pot gekocht, vertrekken we naar het gebied waar we de game drive zullen hebben. Na een klein uurtje rijden komen we bij een pontje, waar we de Nijl zullen oversteken en aan de andere kant begint de game drive. We zijn niet de enigen, het is al druk en we kunnen pas met de tweede oversteek mee. Dat is jammer, verteld Steven, want dan rijden er dus al diverse andere wagens en dat schrikt het wild toch wat af.
Wel maken we een prachtige zonsopkomst boven de Nijl mee, een paar mooie plaatjes waard.
Als de we eenmaal aan de overkant zijn, wordt al snel het eerste wild gespot, zo zien we die ochtend kuddes buffels , zebra’s en ook veel giraffes en diverse antilopen. Steven probeert ook leeuwen te vinden voor ons, en vraagt al zijn collega’s die we tegen komen of zij al leeuwen hebben gezien en zo ja waar. Maar niemand die we tegen komen heeft leeuwen gezien. Bij het water van de delta zien we weer grote groepen nijlpaarden, veel watervogels en visarenden. In de verte ook een groep olifanten. Prachtig het wild van zo dicht bij te kunnen bekijken en we maken dan ook veel foto’s.
Niet alleen het wild is mooi maar ook het landschap, van jungle tot savanne hier in Murchison Falls is het er allemaal.
Tegen twaalven zijn we weer teug bij het pondje en na de oversteek, gaan we naar Red Chili rested Camp, waar we bij het restaurantje wat eten, en “vrij ”zijn tot 14:00 uur. Onder een palm boom bij het terras liggen drie wrattenzwijnen in de schaduw te slapen, zij storen zich totaal niet aan de mensen om zich heen! Maar schaduw is wel wat je nodig hebt, want het is snik heet!
Om twee uur vertrekken we weer, we gaan weer terug naar de oversteekplaats, maar deze keer niet naar het pontje. Vanmiddag zullen we een bood tochtje maken op een van de boten, naar de Murchison Falls. De watervallen waar de Nijl door een nauwe spleet naar beneden raast.
We varen over de Nijl redelijk dicht bij de oever, en men verteld ons over de omgeving en de dieren in en bij het water. Zo zien we weer nijlpaarden in overvloed, maar ook diverse (water)vogels en een aantal krokodillen. De krokodillen liggen eerst een beetje verscholen onder struiken of in het gras, maar sommige zijn zo aardig om zich ruimschoots te laten zien als ze het water in gaan.
Uiteindelijk komen we bij een klein eilandje voor de watervallen, hiervandaan hebben we een prachtig uitzicht op de watervallen. Na de nodige foto’s, worden we aan de oever afgezet, en gaan verder te voet langs de oever, al klimmend over het aanwezig pad naar de watervallen. De meesten gaan met de boot mee terug naar waar de boot ook gestart is, we zijn slechts met 8 á 9 personen die de klim naar de watervallen ondernemen. Komt dit omdat het zo lastig of vermoeiend is of door het bord bij het begin van het pad met de waarschuwing ”beware of the crocodiles!”
De toch is vermoeiend, mede door dat het erg warm is, in het begin liepen we nog in de schaduw van de bomen en struiken maar dat is niet altijd zo, en dan is het wel erg warm.
Maar het uitzicht maakt dit allemaal goed, we hebben prachtige uitzichten op de watervallen en genieten dus van het uitzicht, ook al is onze kleding klets nat van het zweet!
Uiteindelijk komen we bij de watervallen zelf, we hebben er ongeveer een half uur langer overgedaan dan men ons verteld had dat de wandeling zou duren. We zijn wel moe maar dat maakt niet uit, het is een machtig gezicht hoe die watermassa’s zo bulderend naar beneden storten. In de waternevel, krijgen we een heerlijke verkoelende douche en met het zonnetje in de nevel zien we prachtige regenbogen. Steven die met de bus van de op stap plaats naar de watervallen is gereden en daar op ons zou wachten, duurde het schijnbaar wat te lang en werd ongerust want het laatste stuk van het pad komt hij ons al tegemoet lopen, naar zijn zeggen om ons te zoeken! Het geeft niet, wij hebben genoten het panorama, en kijken onze ogen uit.
Na nog wat rond gekeken te hebben, vertrekken we weer naar ons verblijf, het begint al voorzichtig te schemeren. Wel vertelt Steven ons de ramen van de bus, ondanks de warmte, dicht te houden want tse-tse vlieg komt hier vooral met de schemering nog erg veel voor en daar wil je niet door gestoken worden!
Dat klopt wel want ook op het resort hadden ze veel lok plaatsen voor de tse-tse vliegen staan om ze te bestrijden en weg te houden bij de gasten.
Eenmaal terug gaan we allemaal lekker douchen, om weer wat opgefrist aan het diner te verschijnen.
We eten weer samen in het restaurant, en hebben weer de grootse gein met elkaar. Zoals ook elke avond wordt het programma voor morgen weer door genomen en er wordt besloten nog wat vroeger als vanochtend te vertrekken zodat we met de eerste shift de Nijl kunnen oversteken.
Dus nog vroeger op, weten de buffels dat ook?
Natuurlijk loopt er weer iemand van het personeel mee naar ons huisje als we weer gaan slapen, we weten nu waarom!
Donderdag 22-09-2011.
Nog vroeger op deze keer!
Deze keer gaan we met z’n tweeën samen naar de toilet, met onze zaklampjes schijnen we voorzichtig in het rond. Ik loop toch niet zo ontspannen als gister ochtend, na dat verhaal met al die buffels om ons heen. Maar we spotten geen beesten. Sandra en Sarah hadden een ander plan en naar later bleek zijn zij naar het hoofd gebouw gegaan om daar op het toilet zich te wassen, i.p.v. naar de “buffel toiletten”!
We vertrekken inderdaad nog vroeger als gisteren en zijn zelf als eersten bij het pontje!
Ook deze keer weer een prachtige zonsopkomst, terwijl we met de eerste oversteek aan boord staan.
Ook deze keer rijdt Steven ons door prachtige stukken natuur en zien weer veel antilopen, zebra’s en natuurlijk giraffen. Dat zijn toch ook prachtige beesten hoor zo een lang nek in het wild! Deze keer hebben we meer geluk als gisteren en we spotten een aantal keren leeuwen. Eén keer stopt Steven plots langs de kant van de weg, stapt uit en klimt op de bus, turend naar alle antilopen en zebra’s in het veld naast de bus. Hier zitten leeuwen fluistert hij. Als we vragen waar en hoe hij dat weet, legt hij uit en zien we ook, dat alle dieren naar één bepaalt punt kijken. Allemaal, hoe verdeeld ze of in groepen ze ook van links naar rechts in het veld staan. Ook krijsen de vogels wild door elkaar, dat klopt ook niet zegt Steven. Als we de blikken van de beesten naar één punt trekken, daar moeten de leeuwen zitten, legt hij uit.
Het is net National Geographic Channel, waarbij de presentator de kijkers uitlegt wat er gaat gebeuren! En inderdaad als we even wachten komt er op ongeveer het kruispunt van de blikken van de dieren, een leeuwin met vier welpjes uit het gras te voorschijn! Ze lopen rustig richting een aantal stuiken en na een paar minuten verdwijnen ze daar in. Onder tussen zijn er al een paar andere bussen en Jeeps ook bij ons komen staan. Als de eerste Jeep verder wil rijden, komt de leeuwin alleen weer uit de stuiken en wandelt op d’r gemakje de weg over, gaat zelfs nog even op de weg ongeveer 15 meter voor de eerste auto zitten. Later loopt zij, aan de andere kant van de weg, verder de savanne weer in. De buffels een stuk verder op houden haar goed in de gaten.
Na een tijdje rijden we voorzichtig langs de ander auto’s en busjes verder. Dat was een mooi moment die leeuw van zo dicht bij te kunnen zien, Sandra wilde heel graag leeuwen zien dus dat is gelukt! Geweldig dat het Steven opgevallen was dat al die besten die leeuwen zo in de gaten hielden, en daarmee voor ons keurig aangaven waar de leeuwen zaten.
Die zelfde ochtend stuiten we ook op een groep olifanten, deze keer niet zo ver weg maar vlak bij en op de weg op zo’n 20 meter voor de bus. Ook hier blijven we een tijdje staan om ze uitgebreid te kunnen bekijken.
Als we, tegen twaalven deze tweede game drive weer afsluiten met de oversteek van de Nijl, hebben we twee zeer geslaagde game drives gehad. En de dieren die we graag wilden zien hebben we uitgebreid en van dichtbij gezien. We lunchen weer het restaurant waar we gisteren ook hebben gegeten, het is er nu wel een stuk rustiger als gisteren. Na het eten gaan we terug naar ons resort, het is al weer erg warm. We besluiten allemaal eerst even wat te gaan slapen, na deze twee vroege ochtenden. Later die middag, na een douche genieten we van een drankje op het terras tot we gaan dineren. Na het eten zitten we nog wat bij elkaar in de lounge, en om half elf gaan we weer moe maar vol van de prachtige dagen naar bed. Morgen begint de terug reis naar Entebbe waar de reis zal eindigen. We zijn de laatsten die gaan slapen, en één man was schijnbaar de pineut en moest op blijven tot wij naar bed gaan. Hij loopt, zo als elke avond iemand, weer met ons mee tot aan de huisjes. Iedereen is nog even in het hoofdgebouw naar toilet geweest, dus we hoeven niet meer in het donker naar de “buffel toiletten”.
Vrijdag 23-09-2011.
Vandaag konden we “uitslapen” om 07:00 uur zitten we allemaal weer aan tafel en genieten van het ontbijt, daarna pakken we de spullen en begint de terugreis naar Entebbe.
We moeten daarvoor weer door Kampala, en zijn benieuwd of vandaag weer zo druk zal zijn als vorige week maandag. Het lijkt wel wát rustiger te zijn, maar het is nog steeds een drukte van je welste. Op ons verzoek brengt Steven ons naar de handcraft market, zodat we nog wat leuke souvenirtjes kunnen kopen. Maar eerst bezoeken we een winkelcentrum in Kampala, waar we bij de supermarkt wat te heten halen om zo tijd wat meer tijd te hebben voor de souvenirjacht.
De supermarkt is megagroot, daar is onze Dekamarkt niets bij vergeleken. Er is ook gewoon van alles te krijgen in de supermarkt, het hele winkelcentrum zou trouwens niet misstaan in een westers land. Het hele winkelcentrum lijkt helemaal niet te passen in Uganda, in ieder geval in onze beleving past het helemaal niet bij wat we de laatste twee weken allemaal hebben gezien. Een heel vreemde gewaarwording!
Daarna rijden we door naar de handcraft market, een (vast opgesteld) souvenirmarktje, waar we na wat onderhandelen een aantal leuke souvenirs hebben gekocht.
Daarna gaat het verder voor het laatste stukje van de autorit, op naar Entebbe. We moeten weer door het drukke verkeer en pas als we weer buiten Kampala zijn kunnen we weer normaal doorrijden.
Tegen het eind van de middag, komen we aan in Entebbe. We wilden nog even pinnen maar moeten daarvoor een aantal banken af want de automaten zijn tijdelijk buiten gebruik en we slagen pas bij een geldautomaat op het vliegveld, die doet het wel.
Daarna weer naar het Alpha guest house, waar we weer zullen overnachten.
Nadat we onze koffers en tassen hebben uitgepakt uit de bus, nemen we toch enigszins met weemoed, afscheid van Steven onze reisgids en chauffeur de afgelopen twee weken. Er is ook in die korte tijd toch een leuke band onderling ontstaan, hij heeft ons veel verteld, uitgelegd over Uganda, haar inwoners, de bezochte locaties en de dieren die we gezien hebben. Bovendien hebben we een hoop lol gehad met elkaar, daarnaast is hij een prima chauffeur en heeft hij zijn best gedaan om ondanks de soms slechte staat van de wegen, ons niet te veel bloot te hoeven stellen aan die “Ugandese straat massages” zoals hij het door elkaar schudden door de kuilen in de weg noemde.
We ontvangen, als familie, nog een leuk presentje van hem en wij schenken hem zijn lang beloofde “baby gorilla” (een klein, uit hout gesneden gorillaatje).
Als hij dan vertrekt zwaaien we hem nog even uit, waarbij sommigen toch even een traantje moesten weg pinken!
Daarna brengen we onze spullen naar de kamers en gaan dan eerst nog even lekker buiten, in de schaduw van één van de bomen zitten en genieten nog even van de heerlijke temperatuur.
We raken aan de praat met de eigenaar van het guest house, die zijn horeca opleiding in Oostenrijk gevolgd blijkt te hebben, dat schept natuurlijk een band met twee Oostenrijkse in ons midden.
Als het begint te schemeren, gaan we douchen en kleden ons om. We maken de koffers gereed zodat ieder zijn eigen spulletjes weer heeft, en de spullen die Ulrike en Sarah niet meer nodig hebben zullen Sandra en ik mee nemen naar Nederland.
De avond brengen we door op het terras genietend van een drankje waaronder een wijntje die we nog over hebben.
Zaterdag 24-09-2011.
Bij het ontbijt hebben we geen slingers wel ballonnen, en wordt ik door iedereen gefeliciteerd want vandaag is het mijn verjaardag. Jeroen, heeft weer Nederlands brood mee voor het ontbijt wat hij bij een lokale bakkerij koopt, toch even lekkerder dan wit toast brood. We maken kennis met Kim, een Nederlandse die al een aantal jaar in Uganda woont en werkt met kinderen die ze opvangt en verzorgd. Daarnaast begeleid ze, met steun van Be more, het opzetten van een kinderafdeling in het lokale ziekenhuis in de buurt waar zij woont. Zij is hier omdat ze soms Jeroen assisteert of vervangt als hij soms eens niet kan of niet in de buurt is.
Na het ontbijt brengen Jeroen en Kim ons naar Entebbe Backpackers, waar het de bedoeling is dat Ulrike en Sarah samen met de andere vrijwilligers zullen verblijven tot ze maandag naar Masaka, naar hun projecten zullen gaan. Echter de boeking blijkt niet binnen gekomen of kwijt te zijn en ze zijn al volledig vol geboekt, alleen slapen in een klein iglo tentje zou kunnen! Maar daar hebben die twee geen trek in, dus gaan we zonder onze koffers uit de auto gehaald te hebben weer terug naar het guest house waar we net vandaan kwamen. Daar krijgen ze een andere kamer, en brengen we onze koffers daar heen.
Daarna zetten Jeroen en Kim ons af bij een hotel waar we, naar zijn informatie, goed kunnen lunchen en weer gratis internet hebben. Hij zet ons af bij het Lake Victoria Hotel, het meest luxe hotel van de stad!
Het ziet er dan ook prachtig uit, ook dit past eigenlijk niet in ons beeld wat we tot nu toe hadden van Uganda. We zoeken een plekje in de schaduw onder een rieten afdakje op het terras aan het zwembad. We genieten van een overheerlijke cappuccino en/of een bakkie thee. We bestellen lunch, 3x pizza en 1x vis voor Ulrike. De temperatuur is heerlijk, uit de schaduw en we genieten, kletsen en internetten wat. Onze zwemspullen hebben we niet mee, ander hadden we nog even kunnen zwemmen. Als later onze lunch komt, genieten we ervan.
Na de lunch en nog wat drankjes, verlaten we het hotel weer en besluiten op zoek te gaan naar het Victoria meer. We kunnen het meer vanaf diverse plaatsen zien maar moeten toch aardig zoek om richting een strandje te kommen. We wandelen langs de golfclub, richting het meer, door de natuur, maar uiteindelijk kunnen we langs deze weg toch niet bij het meer komen. Er zit een afgesloten terrein aan het eind van de weg , en we moeten dezelfde weg weer terug.
Als we weer terug aan de grote(re) weg zijn besluiten we terug te wandelen naar het Alpha guest house, want het loopt al tegen de schemering aan en we hebben ook niets mee om in te smeren tegen de insecten.
Eenmaal terug, is het al nagenoeg donker en aangezien niemand echte trek of honger heeft besluiten we weer hier te blijven en zitten we tot laat op het terras. Pas tegen 22:00 besluiten we naar de kamer te gaan, we moeten wachten tot ongeveer 23:30 dan zal Jeroen ons komen halen om naar het vliegveld te brengen.
Als hij er is laden we onze koffers in, en nemen Sandra en ik afscheid van Sarah en Ulrike. Zij wensen ons een goede reis en wij wensen hen nog veel plezier de komende vier weken bij BFFF.
Dan brengt Jeroen ons naar het vliegveld, waar ook Steven met de andere vertrekkende vrijwilligers is aangekomen. We lopen met z’n allen tot aan de ingang van de vertrekhal, daar nemen we afscheid van Jeroen, Steven en Kim. En na de koffer controle sluiten we aan in de rij om in te checken.
Zondag 25-09-2011
Na anderhalf uur zitten we in het vliegtuig en als ons vliegtuig opstijgt, zit voor Sandra en mij het Uganda avontuur, want dat was het toch ook wel een beetje, er op.
We hebben een mooie reis gehad, prachtige natuur en de wilde dieren gezien maar ook onder de lokale mensen gelogeerd en gezien en een klein beetje meegemaakt hoe men leeft.
Een prachtige maar zeker ook een indrukwekkende reis!
Onze terugreis verloopt rustig en na een tussenstop van iets meer dan twee en half uur, ook nu weer in Istanbul, landen we keurig op tijd op Schiphol.
Als we de koffers hebben en door de douane zijn, wacht daar Cas al op Sandra en Marcel en Leonie zijn er om mij op te halen.
Einde.