(origineel bericht op be-more.nl)
Daar ben ik weer…
Hallo lieve iedereen…daar ben ik weer met een bericht…het is een heel verhaal, dus ga er maar een avondje voor zitten 
Vrijdag 09-09-2011**
Ons wekkertje ging om 4.15 uur….pfff dat doe je ook niet voor je lol. Om 5.15 uur zaten we met zijn allen in de auto op weg naar de Murchison Falls. Onderweg hebben we veel geslapen ondanks de hobbelige rit. Om 12uur kwamen we aan bij ons verblijf Sambiya River Lodge. We hebben hier een korte stop gehad om te lunchen en zijn daarna vertrokken om opzoek te gaan naar de wilde dieren. Het is zo gaaf om door de natuur te rijden en om je heen wilde dieren te zien en sommige ook zo dichtbij. Overal langs de weg en in de bomen waren aapjes die vrolijk rondsprongen en als we langsreden snel in de boom klommen. In de open vlakte hebben we giraffe, buffels, olifanten, zwijnen, aapjes, anti-lopen, een soort hertjes, mooie vogels, krokodillen en nijlpaarden gezien. Vooral de olifanten en giraffe vond ik geweldig om te zien. Zo mooi om te zien hoe die beesten zich voortbewegen.
Na een lange dag, kwamen we om 19.00 uur aan bij onze Lodge. Jennifer en ik zijn gelijk gaan douchen en we konden genieten van een heerlijk warme douche en zijn daarna ons bedje ingegaan. We waren echt kapot.
Zaterdag 10-09-2011
De volgende dag zijn we om 5.15 uur opgestaan, snel ontbeten n om 6.15 uur zaten we alweer in de auto. Onze driver Marc wilde vroeg weg om te proberen de leeuwen te spotten. Om te zorgen dat 1 van de eerste zouden zijn, wilde hij de pond halen van 7.00 uur en op het nippertje hebben we deze gehaald. Onderweg spotten we de voetsporen van een leeuw, dus we waren dichtbij. En na een tijdje konden we de leeuw in de verte zien zitten….het was heel moeilijk om te zien, maar sommige hebben we leeuw goed op de foto gekregen. Op een gegeven moment stond ik met Marc naar de plek te kijken waar de leeuw lag en zegt hij “hij beweegt zijn staart”. Ik dacht echt hoe ziet hij dat?!?!? Ik zag namelijk nog niet eens waar het beest zat haha. Onze gids was echt geweldig…Elk dier zag hij en het was een goede chauffeur. Een professionele coureur is er niks bij.
Tussen de middag hebben we gelunched met Red Chilli en had ik een heerlijke toast met kip en garlic mayo…Lekker stinken haha.
Na de lunch gingen we met de boot richting de Murchison Falls (watervallen). Eenmaal daar aangekomen was het een hele klim omhoog, maar zo de moeite waard. Zo gaaf wat er in de vrije natuur te zien is. Het geluid van de watervallen en het uitzicht was echt geweldig! Ik had er wel uren kunnen zitten.
Met de auto zijn we teruggegaan naar Sambiya en hebben we weer onder een heerlijk warme douche gestaan. Om 19uur gingen we eten, een heerlijk 3-gangen diner; pompoensoep, rijst met tilapia filet in curry en als toetje een warm cake-je met thee.
’s Avonds begon het keihard te regenen en onweren. We proberen tijd te rekken om naar ons bed te gaan, omdat we niet door de stromende regen wilde, maar op een gegeven moment moesten we wel. Best een uitdaging om zo droog mogelijk bij het huisje aan te komen. Maar door de regen, hebben Jen en ik onze tanden gepoetst voor het huisje en konden we onze tandenpoets competitie voorzetten zoals we ook thuis doen.
Zondag 11-09-2011
Vandaag konden we iets later opstaan, 6.15 uur. We gingen 7.00 uur ontbijten en 8.00 uur gingen we op weg naar huis. Deze dag was verder niet heel boeiend, want het was vooral in de auto zitten, in de auto zitten en nog eens in de auto zitten. Tussen de middag hebben we gelunched bij Garden Hapiness (tentje in een groot winkelcentrum) en ze hadden hier heerlijke cappuchino en eten.
Daarna ging ons laatste stukje in en waren we om 17.30 uur bij Masaka Backpackers. Hier zijn we door Anthony opgehaald en om 19.00 uur waren we weer lekker thuis.
We hebben gerekend en dit weekend hebben we in totaal 26 uur in de bus gezeten.
Maandag 12-09-2011**
Een nieuwe week is weer begonnen en deze begon voor mij zonder stem. Voor de andere erg rustig, alleen ik vind het maar vermoeiend. Deze ochtend stond het Waterproject op de planning. Joy, Lisette en ik gingen naar een huis waar ze een watertank aan het bouwen waren. Het liep alleen deze ochtend iets anders doordat er niet een lokale vrijwilliger met ons mee was en het daardoor lastig communiceren was met de lokale bevolking. Daardoor was er voor ons niet veel te doen. Op een gegeven moment kwam Augustine, alleen was er helaas nog steeds niet veel te doen voor ons. We hebben stenen om de put heen gelegd, zodat de metselaars hier makkelijk bij kunnen, klei met cement gemengd en water gehaald. De lokale mensen waren bezig met de waterput te metselen en hier konden we niet bij helpen. Deze ochtend waren we daardoor tijdig klaar en vroeg weer thuis.
Na de lunch hebben Jennifer, Joy, Lisette en ik School Construction gedaan. De verfrollers waren alleen zo nat, dat we het idee hadden dat als we verf op de muren aan brachten, we het er alleen maar vanaf haalde. We zijn benieuwd hoe het er nu uitziet wanneer het opgedroogd is.
Toen ik thuis kwam heb ik een lekkere “douche” genomen met mijn vertrouwde teiltje en knietjes op de grond om mijn haren te wassen en voelde ik me weer lekker fris.
Voor het eten hebben Jennifer, Joy en ik nog even actief gedaan en onze buikspieren, billen en benen getraind.
Om 20.30 uur hebben we met Anthony besproken waar we ons sponsorgeld aan willen besteden. We zullen het gaan gebruiken voor 3 dingen; Schoolbankjes, het bouwen van een nieuw huis en het restoratie bij 1 van de Health Centres.
Dinsdag 13-09-2011**
Deze dag is mijn stem gelukkig iets meer terug, maar ik ben nog steeds niet heel goed verstaanbaar haha.
In de ochtend ben ik met Jennifer naar het Health Centre geweest. Het is lastig om te zien dat sommige dingen hier zoveel efficiënter zouden kunnen, maar dat het ook lastig is hier iets aan te doen. Het is hier een manier van werken die zij gewend zijn en doordat wij het in Nederland zo anders zien, vallen de verschillen extra op.
Het middag programma ging niet door, door het slechte weer. We zagen de donkere wolken al aankomen en deze veroorzaakten een storm en veel regen.
We merken dat we in het regenseizoen zitten. In de ochtend hebben we over het algemeen goed weer met zon en in de middag slaat het vaak om.
Dit was de eerste middag dat we ons ook echt verveeld voelde. De stroom viel ook nog eens uit om half 4, dus we zaten al vroeg in het donker. Daardoor waren we al snel moe, omdat het voor ons idee al heel lang avond leek en zijn we voor ons doen op tijd naar bed ingegaan.
Woensdag 14-09-2011**
De ochtend begon met het nieuws dat een jongetje uit het dorp van 3 jaar was overleden. Hij is in de nacht van dinsdag op woensdag aangereden door een auto en heeft het helaas niet gehaald.
In de ochtend ben ik met Jen, Joy en Lieke weer naar het huis gegaan die we aan het bouwen zijn voor de vrouw uit Roewanda. Deze keer hebben we het rasterwerk van bamboe-takken gemaakt waar straks de klei tussen komt. Het is gaaf om vanaf het begin te zien hoe een huis gebouwd wordt en hieraan mee te helpen.
Na de lunch ben ik met Jen en Joy naar Alex geweest. Dit is een gehandicapt jongetje die hier in het dorp leeft en wordt opgevoed door zijn oma. Hij kan zichzelf niet voorbewegen en heeft continue verzorging nodig. Toen we aankwamen, lag hij helemaal alleen in huis. Zijn grootouders waren naar de begrafenis van het jongetje die deze ochtend overleden was. Het was zo aandoenlijk om Alex daar zo te zien liggen. Om hem heen lag bruin spul en dit zat op zijn gezicht, handen en benen. Waarschijnlijk was het zijn eigen ontlasting. Het was zo aandoenlijk om te zien en voor het eerst stond ik met tranen in mijn ogen. We konden niks doen, omdat het niet netjes is om dat te doen als zijn “ouders” niet thuis zijn. Daarom besloten we dat we de volgende dag terug zouden gaan om hem te wassen en een schoon tshirt-tje voor hem mee te nemen.
De andere meiden hadden ook een pittige middag. Zij gingen naar een kindje dat aids heeft, Sedia. De vorige keer dat zij bij haar langs gingen, hadden ze gezien dat haar zusje ernstige wonden had die verzorgd moesten worden. Zij hadden allerlei verzorgingsspullen meegenomen, maar helaas kwam haar zusje later uit school dan gepland en hebben ze de wonden niet kunnen verzorgen. Wel was de broer van Sedia thuis, die ook wonden had op zijn arm. Ze hebben hem meegenomen naar huis, om hem hier te verzorgen. Met een schoongemaakte wond en mitella ging hij weer naar huis.
Corinda vertelde dat bij Sedia thuis en in de huizen eromheen allemaal messen op de grond liggen en de jongens met stokken achter honden aanrennen en ze slaan, tot piepens aan toe. Het is soms bizar om te zien en te horen hoe mensen hier leven en hoe ze met dingen omgaan.
We hebben hier een jong katje rondlopen, die we gedoopt hebben tot Mzungu Cat. Vooral Lieke is er heel begaand mee. Toen we thuis kwamen, lag het beestje bijna op sterven. Ze viel steeds om, kon niet meer op haar pootjes staan en was aan het kwijlen. Lieke heeft een handdoek gepakt, 2 flesjes gevuld met warm water en de kat hier tussen gelegd. We dachten dat het niet lang meer zou duren, maar wonder boven wonder knapte het beestje op. We denken dat het onderkoelt was, want we zien dat Mzungu Cat ook heel vaak warmte zoekt bij het vuur in de keuken.
Al met al was het een heftige dag waar we veel confronterende dingen hebben gezien.
Donderdag 15-09-2011**
Mzungu Cat was alweer een stuk levendiger dan gister, maar ze blijft er wel zwak uitzien.
In de ochtend zijn we begonnen met huisbezoeken. Onderweg kwamen we de zoon van Augustine bloedend op een fiets tegen. Hij was helemaal slap en werd voortgeduwd door 2 vrienden. Hij was gevallen met de fiets en had bloed op zijn hoofd en er kwam bloed uit zijn mond. Hij is door Jingo op de Boda naar het ziekenhuis gebracht en Augustine is erachteraan gegaan. De magen van Jen en mij draaiden wel even 3x rond en ons eten zat zo ongeveer weer in ons keel. Ik weet wel zeker dat ik geen verpleegster wil worden.
Van der week toen Jen, Joy en ik gingen lopen, was de school net uit en kwamen er veel jongens langs op de fiets. Ze fietsen echt als gekken de heuvels af, soms met 2-3 man op de fiets, voeten en handen in de lucht en ik denk zeker dat ze wel 50 km per uur gaan. Met dat beeld en de jongen die we vandaag gevallen was, konden we ons wel een beeld vormen hoe hard hij gevallen kon zijn en ik kreeg al kippenvel bij de gedachten.
We hoorden van Jingo en Augustine dat de jongen veel schaafwonden heeft op zijn armen en hoofd, zijn neus gebroken is en er iets kapot is in zijn mond, maar we konden er niet helemaal uit opmaken hoe het met hem gaat. We hopen dat het niet te ernstig is.
Na de lunch zagen we de donkere lucht alweer en begon het weer te regenen. Helaas hield de regen aan en ging ons middag programma niet door. Hierdoor zijn we niet naar Alex geweest en morgen ochtend vertrekken we naar Lake Manoni, dus we gaan proberen sowieso volgende week bij hem langs te gaan.
Verder hadden we een rustig avondje, hebben we onze tas ingepakt voor het weekend en stond op het menu Rolex.
Vrijdag 16-09-2011**
Vandaag was de dag dat we naar Lake Buyonyi gaan. Om 8.45 uur zijn we door Anthony afgezet bij de MainRoad waar we opgepikt werden door Joseph(eigenaar Masaka BackPackers) met het Masaka BackPackers busje. Om 14.30 uur kwamen we aan bij Lake Buyonyi wat echt een soort paradijs was. Als we niet beter zouden weten, zouden we denken dat we in Thailand waren. Nadat de kamer/tent indeling was gemaakt en we onze tassen hadden uitgepakt, gingen de bikini’s aan en was het sun&swimming time. Heerlijk om weer eens helemaal in het water te zijn. Helaas was het zonnen niet van hele lange duur, want de wolken kwamen snel om de hoek zeilen.
Na het zwemmen hadden we een heerlijke douche (dan wel met lauw water, maar het was goed te doen) en we voelden in sinds tijden weer echt schoon.
’s Avonds werd ons geduld op de proef gesteld met het wachten op het eten….nadat we besteld hadden duurde het 3,5 uur voordat de borden op tafel kwamen. Het is dan ook wonderbaarlijk dat wanneer het eten op tafel komt, het niet eens heet is. Je vraagt je dan echt af “hoe krijgen ze het voor elkaar…we wachten 3,5 uur en dan is het niet eens warm :-s”.
Het eten smaakte me goed, alleen vond mijn maag het iets minder lekker. ’s Nachts is de pizza er helaas in 4-5 etappes uitgekomen à arme Jen. Ze was echt super lief voor me!
Zaterdag 17-09-2011**
De volgende ochtend voelde ik me wel iets beter. We zijn met zijn zessen gaan hiken naar het bijna hoogste punt van Lake Buyonyi omdat hier het uitzicht prachtig zou zijn. Doen we boven kwamen, was dit zeker zo. Het was ons wel een klim. Door de regen in de nacht was alles erg modderig, waardoor vooral het eerste stuk erg zwaar was. Ik ben er ook achter dat ik geen conditie heb, poeh hé. Het was een klim van ruim een uur, maar het was dubbel en dwars de moeite waard. We konden over heel het gebied uitkijken en zien dat het gebied uit allemaal eilandjes bestaat.
Naar beneden gingen een stuk makkelijker en waren we binnen een half uur terug (ook omdat we een ander weggetje hadden genomen).
Toen we terug kwamen, kwam de zon nog een beetje door en hebben we hier nog eventjes van kunnen genieten, maar helaas weer niet van lange duur.
In de middag speelde m’n maag weer op en ben ik om 16.30 uur naar bed gegaan, waar ik die avond niet meer uitgekomen ben. De andere hebben heerlijk gegeten bij een restaurant een stukje verderop. Ze hadden een buffet met rijst, rivierkreeftjes, rundvlees, groente, lekkere wijntjes…Smullen!!! En Ellis de schat heeft alles betaald omdat ze aankomende dinsdag jarig is.
Jen was weer echt een schatje. Voordat ze wegging heeft ze me verzorgd van een lampje, flesje water en een beterschapskusje.
Helaas moest ik er die nacht nog een keer uit, omdat de toast met pindakaas het ook niet heel fijn vond in mijn buik.
Zondag 18-09-2011**
Vandaag is het een feestje, want Jennie heeft een jaar met Ivar