Na vorig jaar de ‘klassieke’ route van Tehran-Kashan-Esfahan-Yazd-Shiraz-Persepolis te hebben gereisd wilde ik dit jaar wat andere steden bezoeken.
Ik had een enkele vlucht Tehran geboekt via Ukraine Air en zou wel zien wanneer ik terug zou gaan. Vorig jaar in de trein van Ankara naar Tehran heb ik een aantal Iraniërs ontmoet die ik dit jaar wilde bezoeken. Eerst een paar dagen in Tehran doorgebracht, musea bezocht en afgesproken met mijn Iraanse vrienden.
Meerdere dagen te gast geweest bij een gezin in Karaj. Die hebben me onder anderen de omgeving daar laten zien en me meegenomen naar een moskee voor het vrijdaggebed. Ik heb met ze paardgereden in het noorden van Karaj, kortom, ongelofelijk hartverwarmend weer.
Daarna ben ik naar vrienden in Hamedan (vroeger Ecbatana) gereisd en daar een paar dagen doorgebracht. Ook zij hebben me heel veel laten zien. Wat dat betreft werd ik een beetje geleefd… Ik vond Hamedan wel de moeite waard. En het is niet zo heel warm daar. Sla de Ali-Sadr grotten maar over, ‘vastly overrated’ volgens de Lonely Planet en je moet er niet aan denken om daar in het hoogseizoen uren op je beurt te moeten wachten.
Vervolgens ben ik doorgereisd richting Kermanshah om de rotsinscripties van Bisotun te fotograferen. Helaas worden de inscripties gerestaureerd en het zicht wordt je behoorlijk ontnomen door een gigantische stijger. Gelukkig kon ik van een afstandje en met een telelens toch nog redelijke foto’s maken.
In Kermanshah wonen veel Koerden en omdat daar waarschijnlijk niet heel veel reizigers komen was ik een publieke attractie. Zo werd er aan beide kanten letterlijk en figuurlijk aan me getrokken, ik moest mee, ik moest mensen fotograferen, ik moest werkelijk van alles. Na een dag ben ik al weer verder gereisd, waar ik achteraf een beetje spijt van heb, want er is genoeg te zien.
Een van mijn andere reisdoelen was Sush, het oude Susa, net zoals Hamedan een van de oude hoofdsteden van het Perzische rijk. Ik liet me afzetten door de bus en reed met een jongen naar het hotel dat wordt aangeraden door Lonely Planet. Inmiddels was het bloedheet, bijna 50 graden. Maar erger was dat het hotel dicht was. En ook het enige andere hotel was gesloten!
Daar stond ik dan, in het uitgestorven, stoffige en lelijke Sush… Met wat moeite vond ik een levende ziel, een jonge taxichauffeur die me een heel stuk terug kon rijden naar Dezful. Spannende momenten in zijn ‘crappy’ taxi die voortdurend dreigde stil te vallen op de lege verlaten weg.
Dezful vond ik een verademing. Het was nog steeds bloedheet, maar net als de locals heb ik de verkoeling gezocht in het water van de rivier de Dez, stiekem in korte broek! Ik vond Dezful fijn, het staat niet in de Lonely Planet, maar ik raad een bezoek aan.
Mijn plan was om van daaruit het vliegtuig te nemen naar Kerman. Dat ging dus niet, de enige vlucht ging naar Tehran. Een binnenlandse vlucht van 32 euro en 47 minuten. Opstijgen, razendsnel je eten naar binnen stouwen en weer landen.
Weer terug in hotel Firouzeh dat wordt gerund door mr. Mousavi. Een eenvoudig hotelletje met een erg fijne sfeer en Mr. Mousavi is super, een wandelende wikipedia die vrijwel alles voor je kan regelen. Mijn top choice! Alleen hij kan een directe terugvlucht naar Amsterdam voor je boeken bij Iran Air. Dat lukt je zelf haast niet. Geweldig!
Door omstandigheden heb ik mijn reisplan aangepast en ben ik nog een paar dagen in Tehran gebleven. Op de laatste vrijdag van ramadan was het Quds Day, het jaarlijkse protest tegen Isr… of beter gezegd een pro Palestina optocht/betoging. Dit keer extra heftig vanwege de gebeurtenissen in Gaza. Met een andere reiziger heb ik de hele optocht meegelopen, talloze vragen van talloze nieuwsgierige mensen beantwoord en geweldige foto’s gemaakt. Heel spectaculair om dat mee te maken!
Helaas is het niet gelukt om het museum in de voormalige Amerikaanse ambassade te bezoeken. Eerst mochten we niet, toen opeens wel (voor 7 dollar) en daarna plots weer niet, ook al boden we 20 euro de man. Ook dat is Iran… 
Wel kan ik zeggen dat ik binnen de muren van het complex ben geweest.
Op de laatste avond heb ik bovenop de Milat toren afscheid van Tehran genomen. Daar was die avond een ramadan festival aan de gang, een extra bonus vanwege de gezellige drukte en de leuke ontmoetingen met wederom talloze nieuwsgierige Iraniërs. En het is waanzinnig om van bijna 300 meter hoogte boven Tehran de zon onder te zien gaan.
Vorig jaar en nu soms nog krijg ik de vraag of Iran niet een heel gevaarlijk land is. Ik zeg inmiddels altijd ja. Omdat ze mijn hart weer hebben gestolen. Wat een geweldig volk!