(origineel bericht op be-more.nl)
Nolwazi zegt gedag
<strong>‘Every little body is a somebody’</strong>
Maandag kregen we te horen dat K. de hele week zou blijven, in plaats van dat ze alleen het weekend zou komen. Dit omdat haar woonsituatie niet zo goed is en ze merkbaar opknapt bij ons. Leuk, want het is een slimme meid en haar aanwezigheid is ook goed voor onze andere meid, N.
Sanne en ik gingen nog een laatste keer naar Folweni, om daar de laatste stickers te plakken en schoon te maken. Naast deze werkzaamheden hadden we ook plotseling de zorg over 2 pasgeboren katjes. Die had Sanne buiten in de regen gevonden, geen moeder of andere kittens in de buurt. Ze waren nog zo klein en zwak, de navelstreng zat er nog aan. We hebben ze binnen in een doek gelegd, drooggewreven en kannen met heet water er naast gezet, zodat ze het warm zouden krijgen. Na een uur waren ze gelukkig al wat meer actief, want inhield dat ze niet wilden blijven liggen en gingen piepen. In een poging de kleintjes te redden, hebben we ze naar de <em>SPCA</em> gebracht - dat is de dierenpolitie/dieropvang. Helaas kregen we daar slecht nieuws: omdat de katjes nog zo jong waren zouden ze het niet overleven zonder moeder. Besloten werd dan ook om ze in te laten slapen. Dat vond ik moeilijk, je probeert zo’n beestje te redden en dan moet het zo eindigen… Tegelijk vond ik het heel gek dat dit mij raakte, terwijl ik niet bij alle cases van kinderen emotioneel word. Ik denk dat het komt omdat die zaken meestal beter af lopen en omdat ik daar nog midden in zat.
<strong>Dinsdag, rustdag</strong>
Dinsdag was het noodweer! Het regende en stormde en er waren modderstromen op de weg. Nu zijn de grote wegen en de wegen in de steden wel geasfalteerd, maar de wegen in de townships niet. Daardoor was het voor de medewerkers te gevaarlijk om naar het huis te komen, dus ze werden gebeld dat ze thuis moesten blijven. Hierdoor was er ook niets te doen vandaag en hebben we de tijd genomen voor onze blogs, foto’s en het bijschrijven in onze dagboeken.
<strong>Lekker eten tussen de vissen</strong>
Ook vandaag was een rustige dag, waarin we wat klusjes hebben gedaan voor Eureka. Dit vond ik wel jammer, want ik had liever mijn laatste week nog lekker even hard gewerkt.
’s Middags zijn we met z’n zessen naar Ushaka gegaan, dit is een soort pretpark met ook veel waterattracties. Hier hebben we een beetje rondgesnuffeld in de souvenirwinkeltjes en ’s avonds zijn we gaan eten bij een heel leuk restaurant: Cargo Hold. In dit restaurant kon je de roggen, haaien en ander vissen vanuit het naastgelegen aquarium zien zwemmen. Het eten was heerlijk en ik heb een heel gezellige avond gehad!
<strong>Case en afscheid, een vreemde combinatie</strong>
Vandaag ben ik met Jackie langs het politiebureau van Amanzimtoti geweest voor de zaak van J., de jongen die door z’n halfbroer is verkracht. Het is namelijk zo dat de grootouders van de beide jongens de zaak proberen tegen te houden. Ze willen niet dat er een zaak wordt geopend tegen R., de dader. Jackie heeft hier geen boodschap aan; er is een misdaad gepleegd tegen een kind en het is haar plicht dat te rapporteren. Nu heeft de grootvader met de <em>captain</em> van het politiebureau afgesproken dat de zaak pas na de examens van R. wordt geopend. In de tussentijd loopt hij dus nog steeds rond. Jackie wilde naar het politiebureau gaan om de captain wat onder druk te zetten. Hij was er niet, daarom gingen we maar naar J. en zijn moeder. Daar vertelde Jackie aan J. wat de procedure is als hij naar het politiebureau zou gaan om zijn <em>statement</em> af te geven. De arme jongen werd steeds stiller en keek meer en meer ongelukkig. Hierna heb ik nog even met hem gepraat. Hij wilde weinig kwijt over hoe hij zich voelde en gaf aan nerveus te zijn voor het gesprek met de politie. Ik heb hem hierbij op zijn gemak gesteld en hem moed ingesproken. Wat een dapper kereltje, maar wat zit hij met zijn gevoelens, hij heeft zo veel moeite met praten over wat hem is overkomen. Ik hoop dat het praten met de psycholoog van Bobbi Bear voor hem een uitkomst biedt, want ik kan weinig meer voor hem doen omdat ik wegga.
’s Middags werden we door Ladyfair aangekleed in traditionele Zulu-kleding! Daarna gingen ze ons leren hoe we moesten dansen en toen moesten we ook ‘optreden’. Een van de nummers ging er over dat mannen niet weten wat ze willen, terwijl wij, vrouwen, ze alles geven. Edwin en Aron, twee mannelijke medewerkers, keken een beetje zuur, haha! Het was heel leuk om te doen en ik heb erg gelachen, vooral toen we op de foto gingen met z’n allen. Ladyfair, als volleerd model, gaf ons aanwijzingen over hoe we moesten poseren, heerlijk! Na het dansen en de foto’s, was het tijd voor iets wat meer serieus was: we kregen van Ladyfair en Zanelle onze Zulu-namen. Ik ga vanaf nu door het leven als <strong>Nolwazi</strong>, dat zo veel betekent als ‘kennis/wijsheid’. Ik voelde me erg vereerd dat we een Zulu-naam kregen en ben er heel erg blij mee.
We hebben vandaag ook afscheid genomen van de medewerkers en ze bedankt voor hun respect, openheid en warmte jegens ons. Het afscheid viel me zwaar, want wat zijn dit mooie mensen en wat is het vreemd om afscheid te nemen voor mensen die ik zeker beschouw als familieleden! Ook de lieve woorden van de medewerkers waarin ze ons bedankten, hielpen niet mee en ik kon mijn tranen dan ook niet bedwingen. De kinderen hebben we een cadeau gegeven; een foto van ons met een lief berichtje achter op. Ik heb de afgelopen week gemerkt dat zij er ook moeite mee hebben dat we weg gaan. J. moest ook erg huilen ’s avonds, hij wilde niet dat we gingen en dat hij dan alleen was. Arm mannetje, ik wil hem ook helemaal niet hier achter laten!
<strong>Terug naar Nederland</strong>
Vrijdag was het dan zo ver: ’s ochtends waren Simone, Lara en Marloes al vertrokken en ’s middags werden Sylina en ik door Bradley naar het vliegveld gebracht. Voor het zo ver was, heb ik nog lekker zitten kletsen met een paar medewerkers. Toen kwam het afscheid: iedereen zei dat we terug moesten komen en sommigen vroegen het ons zelfs te beloven. Ik vond het lastig om het echt te beloven, omdat je nooit weet wat er gebeurd. Maar ik zou heel graag terug willen komen, al is het maar om de medewerkers weer even te zien! Dus ik zei geen <em>‘goodbye’</em>, maar <em>‘hope to see you again’</em>.
De vlucht zelf was prima en hoe dichter we bij Nederland kwamen, hoe fijner ik het vond dat ik mijn familie, vrienden en Marcel weer ging zien! Opgewacht door een heel lief welkomstcomité was het dan ook heel leuk om thuis te komen.
<strong>De eerste dagen thuis</strong>
Jeetje, wat is het hier anders dan in Afrika, het weer (het is hier koud!), de ordelijkheid, de dagelijkse structuur… Het voelt heel vreemd om hier weer te zijn, het is net of ik niet weg geweest ben, zo vertrouwd zijn de mensen om me heen. Maar mijn hart en hoofd zitten vol met ervaringen en herinneringen, en de verhalen die ik heb zijn niet te tellen. Ik heb nog weinig rust genomen en heb daardoor ook nog geen tijd om alles te laten bezinken. Dat komt nog, denk ik.
Voor nu probeer ik weer te wennen aan het dagelijks leven, terwijl flarden van de kinderen, de medewerkers en Zuid-Afrika door mijn hoofd schieten…