(origineel bericht op be-more.nl)
Nieuwe week, nieuwe indrukken
Vandaag begon de dag weer om half 7. We zijn eigenlijk altijd stipt om 8 uur op het project, maar eigenlijk kan je ook keer om 9 komen want dan heb je nog niks gemist. Vandaag moesten we alleen voor de poort wachten. Eerst merkte je wel dat er iets was maar door de taal krijg je niet alles mee. Het bleek dat de sleutels gejat waren. Ze gaan dan ook vaak bij de jongens vragen of zij wat weten. Meestal is dat ook zo. Dan hebben ze anders jongens iets zien doen ofzo. Maar verder hebben we niet echt meegekregen of de sleutels ook weer terug zijn.
<strong>Outreach</strong>
Vanochtend zijn we samen met Donation de straat opgegaan. In zijn auto rijdt hij door de stad om jongens aan te spreken of juist jongens die hij kent verder over te halen om naar I Care te komen. Direct de eerste paar jongens die hij al vaker hadden gesproken gingen met ons meer naar het Hope center. Ik kan je zeggen de geur in de auto was echt misselijk makend. Het valt ook niet te omschrijven. De geur van auto’s, lijm en weet ik wat meer. Ik heb de raam open gezet want ik moest echt bijna overgeven. Hopelijk zijn deze jongens morgen ook weer op het hope center te vinden. Je weet namelijk maar nooit of ze weer terug komen. Daarnaast hebben we zo nog jongens aangesproken en zijn we door wijken gereden waar we beter niet de auto uit konden. Dit mocht dan ook niet maar wilde Donation ons toch de sfeer van de wijk of straat laten zien. We kwamen ook eens jongen tegen op de straat die het hele traject van I Care al heeft doorlopen maar uiteindelijk zelf de keuze heeft gemaakt weer terug op de straat te gaan. I Care biedt hem een tweede kans aan maar vreemd genoeg staan deze jongens hier niet om te springen. Het lijkt wel een soort van watjes gedrag als je naar een opvang toe gaat.
<strong>Kort bezoekje aan mother of peace</strong>
Omdat ik in de middag even naar het ziekenhuis ben gegaan voor specialist bezoekje( verder alles goed en heb weer medicijnen gekregen) kon ik i.v.m. de tijd van mijn coördinator niet direct terug naar Durban. Voor mij geen probleem want zo kon ik even mee naar een ander project in Zuid Afrika, Mother of Peace. Direct bij aankomst merk je al een heel groot verschil met mijn project. De kinderen op dit project komen direct op je afgerend, gaan je beklimmen, willen met je spelen en willen foto’s maken. Bij de jongens van I care, die dan ook wat ouder zijn, moet je echt vertrouwen winnen. En dat gaan niet binnen een week.
Een van de kindjes van mother of peace kwam direct naar mij toegelopen en is de hele tijd, ik denk maar een half uur, bij me gebleven. Maar toen alle kindjes naar hun huisje moesten toen wilde ze niet bij me weg. Hihi het was zelfs zo erg dat ze gewoon aan me bleef plakken. Toen heb ik haar maar samen met een andere vrijwilliger naar haar huisje gebracht en haar daar aan de huismoeder gegeven. Zo zielig! Ze begon echt zo hard te huilen. Ik ken haar nog maar net. Zo kan je eigenlijk toch ook wel zien dat het helaas een ongezond gedrag is dat deze kinderen vertonen. Hoe lief het eigenlijk ook is en hoe blij je ze dus met aandacht kan maken.
Vanavond nog lekker uit eten geweest met Lars en Aniek. Nu toch echt even rusten want wil snel van de infectie af.