(origineel bericht op be-more.nl)
Nieuwe gebeurtenissen en een babyboom
Het begin van deze alweer nieuwe week verliep vrij rustig. Zaterdag zijn we naar de Oribi Gorge geweest. Een grote kloof en prachtig om te zien.
Zondag hebben we de middag door gebracht op het strand, heerlijk.
Maandag ben ik met Pilani naar het traumacenter in Isipingo geweest. Eigenlijk heb ik daar niet veel meer gedaan dan wachten. Bij Isipingo politiebureau is het traumacenter net nieuw opgezet door Bobbi Bear met behulp van de politie. Je moet dit niet voorstellen als een lux centra. Denk eerder aan een soort van bouwvakkerskeet of stacaravan waar twee bedden, een bank en wat speelgoed in geplaatst is. Hier worden slachtoffer(tjes) opgevangen. Tenminste… als die er zijn. Zijn zij er niet kun je zo een hele dag alleen maar wachten. Echt iets voor mij 
Ik merk tijdens het schrijven van dit weblog dat de dagen in mijn hoofd een beetje door elkaar lopen. Ik zal mijn best doen om het zo chronologisch mogelijk op te schrijven.
Dinsdag begon als een rustige dag. We zijn daarom aan het werk gegaan in het Bobbi Bear house. De voorraadkast moest nodig opgeruimd worden. Viola en ik (en later Sandy) hebben dat op een zeer Nederlandse en gestructureerde wijze ingevuld. Overal hangen nu naamkaartjes aan, alle babyspullen liggen bij babyspullen etc. Op deze manier konden we meteen kijken of we alles nog een beetje op voorraad hebben. Dit bleek later in de week goed van pas te komen. In de middag zijn we naar Kwamaktutha gegaan samen met Mildred en Bradley. Hier kwam een meisje van achttien die graag weer voor haar kindje van 5(!) wilde zorgen. Dit kindje zit nu in een ‘house of safety’. Mildred gaat kijken wat ze voor haar kan doen, maar ze zal nu ook moeten laten zien dat ze zelf voor haar kindje kan zorgen. Wij kijken er vrij raar van op, al deze jonge moeders. Maar je hoort het hier veel. In de avond zijn we er met z’n drieën op uitgegaan en hebben we lekker wat gegeten aan de Florida Road in Durban.
Woensdag zijn we voor het eerst naar ‘Scottburgh court’ (de rechtbank) geweest. Hier zal A. van 14 haar verhaal moeten doen. Zij is drie jaar geleden verkracht door haar buurman. Ze heeft al drie pogingen gedaan om dit aan de rechtbank te vertellen. De eerste twee keren viel zij flauw en de derde keer huilde ze alleen maar. Dit is haar vierde en laatste kans. Bij aankomst wordt A. een speciale kamer ingeleid. Dit is een kindvriendelijke kamer met een spiegelraam. Wanneer je in de rechtbank zit en de lamp is aan, kun je A. zien zitten. We moeten lang wachten. Er gaat van alles mis. Het videosysteem in de eerste rechtzaal werkt niet, wanneer er een andere rechtzaal beschikbaar is (na lang wachten) blijkt de vertaler weg te zijn. Al die tijd moeten wij, maar nog veel vervelender, A. wachten. We merken dat moeder en tante geen contact met haar maken en besluiten dit te doen. Ze moet zolang wachten terwijl zij zo zenuwachtig moet zijn. We besluiten haar wat af te leiden. Met de taalbarriere is het wat lastig, maar we zijn er gewoon naast gaan zitten en gaan tekenen en puzzelen met haar. Uiteindelijk worden we om half één eindelijk naar binnen geroepen. Zelf ben ik onder tussen ook hartstikke zenuwachtig. We zitten met z’n allen op het puntje van de bank en duimen. Mijn hartslag is ongeveer 130. En ze vertelt, geweldig moment!!! Ze valt niet flauw, laat af en toe een traantje (begrijpelijk), maar ze vertelt! Na een half uurt vertellen en vragen beantwoorden zegt de rechter opeens dat het lunchtijd is. Ongebrijpelijk wat frustrerend. Vertelt ze eindelijk en gaat hij lunchen. (is blijkbaar erg belangrijk die lunch…). Als ze eruit komt krijgt ze drie dikke knuffels. We hopen maar dat ze na de lunch verder vertelt. Na de lunch gaan we verder. En ze vertelt verder. En hoe!? Ze beantwoordt alle moeilijke vragen ook van de advocaat van de verdachte. Om 16.00 is het afgelopen want de rechter gaat naar huis ondanks dat er nog vragen zijn die gesteld moeten worden. De rechtzaak is nu uitgesteld tot november! Mijn hemel. En deze rechtzaak loopt al vanaf 2009… In de avond eten we sushi! (lekker…). En dit keer gelukkig niet weggeroepen;)
Donderdag was een drukke dag. In de ochtend zijn wij (Sandy, ik, Brad en Mildred) na court geweest omdat Mildred zou moeten getuigen. De rechtzaak ging echter niet door. Statement moest opnieuw genomen worden. In de tussentijd had Mildred een telefoontje gekregen. Nieuwe zaak. Suïcidaal meisje van 17 jaar (V.). Dit werd mijn eerste case die ik helemaal alleen zal volbrengen. (met ondersteuning van Mildred). Gisteren had haar oom haar gevonden terwijl ze bezig was een touw op te hangen. Ze wilde zichzelf hiermee verhangen. Het duurt even voordat ze loskomt en praat. Ze vertelt tevens in het verleden verkracht te zijn. Veel meer doen dan luisteren, gedachten uitdagen en tips geven kan ik niet. Ik merk dat ik het lastiger vind nu ik ‘niemand’ op de achterhand heb. Er zijn hier niet zo makkelijk psychiaters, psychologen etc. in te schakelen zoals op de OKB (of andere afdelingen binnen Helmerzijde). Na het gesprek gaat ze dan ook weer naar huis. Met mijn telefoonnummer en een nieuwe afspraak voor volgende week. Hopelijk doet ze hier iets mee.
In de tussentijd is Mildred gebeld. Er is een baby achtergelaten door haar 14-jarige moeder. Op naar Kwamakutha, comfortcentra. Het meisje wordt ± 1 jaar geschat en ziet er ziek uit, ontzettende rode wangen en hoesten. Viola en Sandy nemen haar mee naar de dokter en ik ga met Mildred naar een volgende counselingsessie.
Hierbij gaat het om een 20 jarig meisje dat verkracht is door haar broer. Na testen blijkt ze HIV-positief. Het is niet helemaal duidelijk of dit inderdaad door de verkrachting komt omdat het al vrij snel in het bloed te zien was. Normaal gesproken heeft het virus langer nodig voordat het aantoonbaar is in je bloed. Bij binnenkomst ga ik met haar praten en Mildred spreekt met haar moeder. Ze blijkt maar mondjes maat Engels te kunnen en daarbij kwam ik er al vrij snel achter dat ze dronken is. Een lastige opgave dus. Ze is gestart met drinken toen ze hoorde dat ze HIV-positief was. Ze wil graag van het drinken af, maar dit lukt haar zelf niet. Uiteindelijk spreekt Mildred met haar af om te kijken of zij een plek in de Rehab kan regelen. Brad haalt ons weer op en zet eerst Mildred af. Had ik al gezegd dat zij naast de zorg voor haar eigen drie kinderen ook nog 22 andere kinderen in huis heeft waar zij voor zorgt? Respect! Bij aankomst komen de kleintjes meteen aangerend, super leuk. Uiteindelijk ben ik pas rond half zeven terug. De baby blijft een nachtje. De volgende dag horen wij al vrij snel dat zij ook het weekend blijft, totdat er een geschikte opvang voor haar te vinden is. Ze wordt door een medewerker omgedoopt tot Nana, maar Diva zou een betere naam voor haar geweest zijn. Het is mij er eentje soms. Doordeweeks overdag heeft Thandi de zorg voor de kinderen in het Bobbi Bear house zodat wij kunnen helpen met andere zaken.
Vrijdag ga ik samen met Ladyfair en Thuli op stap naar Umbubulu court. Een hele andere rechtbank als Scottburgh. Het is ouder en je wacht buiten totdat je een soort van klein wit gebouwtje in mag. (mega warm…). Ook de indeling is anders. De verdachte staat voor je tussen een soort van twee houten hekken. Het deed mij een beetje aan een film denken. Het ging hierbij om een verkrachting van een jong meisje. Bij binnenkomst blijkt al snel dat de zaak wordt uitgesteld omdat het dossier zoek is… Aangezien het die dag erg druk is wordt besloten dat we met de taxi terug gaan. Niet met een gewone taxi maar met een taxibusje waar veelal de mensen van Zulu afkomst gebruik van maken. Wat een tocht. Ik zit helemaal achterin het hoekje. Samen met Thuli vul ik anderhalve stoel terwijl twee andere (iets meer gezette dames) de overige twee en een halve stoel naast mij bezet houden. Als het busje vol is worden er plastic krukjes in het gangpad geplaatst. En mensen zitten bij elkaar op schoot. Onderweg zijn er geen haltes maar wordt gewoon lukraak overal gestopt wanneer iemand aangeeft mee te willen. Wanneer wij gevraagd worden over te stappen kom ik achter de verdachte te zitten van de zaak waar ik zojuist ben geweest. Krijg er toch een beetje een ongemakkelijk gevoel bij. Thuli vertelt mij later dat zij daarom liever niet de taxi nemen, al helemaal niet met een slachtoffertje. Zij worden vaak bedreigd of het slachtoffertje wordt onder druk gezet om niet te praten. Na een lange rit, met ik denk wel 100 stops kom ik weer veilig aan.
Later op de dag vertrek ik met Sandy en Mildred naar weer een ander traumacenter bij weer een ander politiebureau (hier ben ik even de naam van kwijt). Hier komt een meisje met haar oma die Sandy al kent van maandag. Zij is toen met haar naar het ziekenhuis geweest i.v.m inwendig onderzoek van dit meisje. (ze is verkacht door haar stiefvader). Het is een vrolijk ding en je merkt er eigenlijk weinig aan. Midred praat met haar oma om haar te steunen. Oma doet aangifte terwijl haar dochter (moeder van dit meisje) dit niet wil doen. Mildred heeft een drukke dag. Terwijl zij bezig is met counseling houden Sandy en ik de wachtende kinderen bezig met kleuren en spelletjes. (Het was vandaag een beetje Nederlands weer vandaar dat we het niet naar buiten konden, helaas).
Zaterdag staan we vroeg op. Hier wordt mede voor gezorgd door ‘little Diva’, maar ze slaapt best goed door. We helpen eerst met brood smeren voor de support group en gaan dan met Mildred en Brad mee naar een park in Durban. De baby gaat gewoon mee zodat wij allemaal kunnen gaan. Het is namelijk een bijzondere dag. Een van de slachtoffers waaraan Mildred counseling geeft heeft uitgesproken op de radio dat zij verkracht is. Dit heeft enorm veel ter weeg gebracht. Negentig nieuwe mensen hebben zich gemeld. In het park is een samenzijn georganiseerd. Hier zijn verschillende ‘social workers’ aanwezig. Ieder van hen krijgt een gesprek en wordt vervolg zorg aangeboden. Helaas konden wij vandaag niet zoveel betekenen omdat de meeste vrouwen alleen Zulu spreken. Maar de baby vond het leuk in het park. We merken vandaag dat ze enorm opknapt. Ze begint te lachen, leert kruipen en kan een beetje lopen als je haar vasthoudt. Een groot verschil met de eerste dag, toen zat ze alleen maar op dezelfde plek. Haar gezichtje had een soort emotieloze uitstraling. Fijn om te zien! In de tussentijd hebben Ladyfair en Eureka zelfstandig een man staande gehouden die onder de naam van Bobbi Bear donaties ophaalt en dit naar alle waarschijnlijkheid in eigen zak steekt…
Vandaag zijn we met Ladyfair naar de Zulukerk geweest. Ladyfair bind ons haar vast in een doek. Dit is een teken van respect. Wat een geweldige belevenis en wat een welkom. Er wordt gezongen, gedanst en gebeden. Ontzetten moeilijk om te beschrijven hoe het is. Iedereen komt naar ons toe. We krijgen knuffels en handen. Buiten wordt er samen geluncht. We hadden voor Ladyfair en haar familie (lunch) geregeld. Als bedankje. Helaas worden we dan opgeroepen door Eureka. Er is nog een babytje binnen gebracht op het politiebureau. Achtergelaten door zijn moeder en zijn vader zit in de gevangenis. Hij is nog maar drie maanden en heeft ontzettende honger bij binnenkomst. Veel last van krampjes nadien. Het werd vanavond een waar huishouden van Jan Steen. Begon de één te huilen, huilde de ander en andersom. Het duurde dan ook even voordat wij allemaal gegeten en gedronken hadden. We hopen dat ze beiden goed slapen vannacht!
Nu ik klaar ben met dit blog heb ik het gevoel dat ik de helft nog niet genoemd heb van wat er gaande is hier en wat ik mee heb gemaakt de afgelopen week. Het is ook niet allemaal te beschrijven