(origineel bericht op be-more.nl)
MZUNGU HEEFT HET KOUD
<u><strong>Laatste blogpost Uganda.</strong></u>
Zoals beloofd in mijn laatste bericht, hierbij nog een soort van samenvatting of nabeschouwing. Intussen ben ik al bijna drie weken terug thuis maar het went niet echt meer. Het loslaten van alle ervaringen en emoties zal nooit meer gebeuren of dan toch heel traag. Heel veel van die emoties keren terug bij het bekijken van de vele foto’s en video’s.
Ook hier is alles anders geworden, wat een drukte ! Alles is hier toch zo belangrijk maar soms met welk resultaat! Het klinkt nu heel anders als men zegt: er is honger in de wereld !
Velen vragen naar mijn ervaringen in Uganda. Het blijft heel moelijk dit op de goeie wijze over te brengen, zelfs met foto’s erbij! Stukje bij beetje probeer ik dat maar ik voel voor mezelf wel dat het niet lukt. Hoe breng je over dat een kind de restjes van onze gebraden kip opeet, inclusief beenderen? Of dat ik het niet aankon om binnen te gaan in de klas terwijl de leerlingen hardhandig werden aangepakt wegens ongehoorzaam? Weet wel dat die kleintjes het gewoon zijn om te vechten voor hun brok en dus tot het uiterste gaan…
Bij de verhalen komt dan de onvermijdelijke vraag of dat allemaal niet beter kan geregeld worden? Het is een beetje zoals in het TV-nieuws: alles wat niet naar onze normen is, komt het eerst aan bod en is voor ons verkeerd. Al wat de goede richting uitgaat vinden we normaal en wordt dan ook niet doorverteld. Maar er is heel veel positiefs in Uganda, er worden oplossingen gezocht… en gevonden. OK, niet zo snel als bij ons. Gelukkig zijn er heel veel scholen en komt er een mentaliteitswijziging op gang. Dit is het allerbelangrijkste!
Wat helpt het regentonnen uit te delen om regenwater op te vangen als iedereen het al honderden jaren gewoon is om water uit het dal te putten, ongezond water & kilometers ver weg maar het is hun manier sociaal kontakt met elkaar te onderhouden en al jaren de traditie. Ze worden er wel ziek van maar weten dat niet… vandaar onderwijs is van groot belang. Soms is dat wel om moedeloos van te worden, vele van die problemen kunnen wij eenvoudig oplossen met onze technische middelen en kennis. Het hoeft zelfs niet overdreven veel te kosten, idem voor alles wat gezondheidsproblematiek aangaat, idem voor vele dingen.
Soms ben je dan heel blij als je al die onbezorgde kinderkopjes ziet, want dit is toch de toekomst. Ben je heel blij omdat mensen gewoon dank zeggen al is het maar dat je water bent gaan halen, al is het maar dat je hen bezoekt, al is het maar dat je ze spelletjes aanleert, en ga zo maar door…
De weblogs van de vrijwilligers die nog een maand langer bleven en de anderen die toegekomen zijn als wij vertrokken blijf ik met veel belangstelling volgen. Iedereen is het erover eens dat één maand verblijf daar ter plaatse veel te kort is, en ook iedereen wil terugkeren. We zien wel wat de toekomst brengt. Uganda laat mij nooit meer los! Voor mezelf was het wel weer wennen aan het snelle en helse levensritme van hier! De eerste week was ook het eten van hier moeilijk te verteren (maar zeker smakelijker). Het ergste was de koude temperatuur wat zich wel vertaalde in zware hoestbuien. Maar dat is al alllemaal vergeten.
Dank aan iedereen die mijn blog volgde, die sponsor wilde zijn of nog wil zijn, en misschien tot volgend jaar…
Wordt vervolgd
Jos