(origineel bericht op be-more.nl)
Moshi
Hoi allemaal,
Na mijn vorige weblog in Arusha had ik gehoopt dat het ons allemaal iets makkelijker zou afgaan. Maar het tegendeel is waar. In Arusha hebben we t/m vrijdag eigenlijk niet meer gedaan als alle souvenirmarktjes afgaan. We hadden even een paar dagen nodig om bij te komen na de safari. Vrijdagochtend zijn we dan vertrokken naar Moshi. Dit ligt onderaan de Kilimanjaro. Ook hier hebben we weer een hoop meegemaakt, afgezien maar ook enorm veel gelachen (achteraf).
Vrijdag bestond vooral uit uitzoeken wat er allemaal te beleven valt. Op internet hadden we al gelezen dat je kon skidiven. Dit alternatief leek ons een goed idee, niet de Kilimanjaro beklimmen maar er voor hangen met een parachute. Echter kwamen we er in Moshi achter dat de piloot in 2008 verongelukt was en dus niet meer kan opstijgen. Met die wetenschap hoeft het voor ons niet meer en blijft skidiven dus op ons verlanglijstje staan. We hebben deze dag wel een tripje geboekt naar watervallen in een tropisch regenwoud voor op zondag.
Zaterdag heeft Michelle voor mij voor een dagprogramma gezorgd. Omdat Michelle een blaas ontsteking heeft opgelopen bestond deze dag uit een ziekenhuisbezoek. Nou geloof me, een bezienswaardigheid op zich om dit te mogen bekijken. We zijn naar het ziekenhuis gegaan wat het beste staat aangeschreven in Moshi. Waarom dit het beste staat aangeschreven weet ik niet… wat een hel. De receptie was niet bemand en alle bordjes waren enkel in het Swahili… Toen er ook echt niemand aan kwam bij de receptie dus zelf maar eens een rondje gaan lopen. Buiten iemand die op een aparte manier de vloer aan het dweilen was, kwamen we niemand tegen die er uit zag alsof ze in het ziekenhuis werkten. Gelukkig schoot een vrouw die Engels sprak ons te hulp en zij wist ons naar de dokter te brengen. Niks wachten, gewoon meekomen tot je voor de dokter zijn neus staat. En hier ben je dan niet de enige… Er lagen mensen te kreunen achter gordijntjes die niet groot genoeg waren om het bed te verhullen en een wachtkamer was er niet. De dokter hield spreekuur tussen alle zieke mensen en je kon je verhaal dus ook gewoon vertellen terwijl alle mensen meeluisterden. Terwijl Michelle haar verhaal deed zat er een jongetje achter me in een plastic zakje over te geven en lag er een blank meisje met een grote wond op haar been op het bed waar Michelle naast zat. Heerlijk! 
Wachten op je beurt kennen ze hier niet in Afrika en we hebben het dan ook heel wat keren moeten ontgelden toen er weer mensen vonden dat ze toch zeker een ergere klacht hadden, dus voorrang mochten nemen. Toen we wel aan de beurt waren werden we naar boven gestuurd, waarna we al vrij snel weer naar beneden mochten gaan om hier op een stoeltje te gaan zitten wachten. Na een tijdje gewacht te hebben waren we het wel beu en zijn we op onderzoek gegaan waarom we op een stoeltje moest blijven zitten. Er werd ons verteld dat we gewoon kon wachten tot onze 2 vrienden met het geld kwamen om het dossier te betalen. Toen we aangaven dan wel heel benieuwd waren wie de twee barmhartige Samaritanen zouden kunnen zijn die voor Michelle 60 dollar zouden neertellen, kwamen ze er in het ziekenhuis achter dat niet alle blanke mensen elkaar kennen. Het blanke meisje met de wond op haar been was gaan pinnen om haar dossier te kunnen betalen… en daar zaten wij dus vervolgens op te wachten. Na dit misverstandje konden we dan toch nog een keer naar de dokter. We moest wachten voor de ‘steriele bank’ waarop alle spuiten, gaasjes, pleisters etc. lagen. Toen wij weer aan de beurt waren kon Michelle weer met andere mensen er bij haar verhaal doen. Na het verhaal ging de dokter vragen stellen. Een van de vragen was hoe het zat met de menstruatie. Met een enigszins rood hoofd dus uitgelegd dat wij blanke meiden de pil gebruiken, waardoor we nu al drie maanden niet heb kunnen controleren hoe het zit met de menstruatie. Toen de dokter vervolgens doodleuk zei dat hij het niet had over ‘menstruation’ maar ‘macturation’ wat urineren betekend werd Michelle d’r hoofd nog een tintje roder. Vervolgens mocht Michelle op het bedje gaan liggen, waarna hij haar ging onderzoeken. Tijdens dit onderzoek kwam er iemand die ook de dokter nodig had doodleuk naast het bed staan om wat te vragen. Vervolgens kwam de dokter er achter dat het lab op zaterdag niet open was, dus dat de urine niet getest kon worden. Voor niks een paar uur in het ziekenhuis gezeten dus.
Zondag stonden dus de watervallen op het programma. Ze hadden ons verteld dat het een makkelijke tocht was, niet veel klimmen en dalen en het was gewoon te doen op slippers… Nou NIET DUS! Op onze slippertjes zijn wij begonnen aan deze tocht vol afzien! Het begon al met 45 min vol naar boven klimmen. Eenmaal boven aangekomen dachten we het ergste wel gehad te hebben, maar toen begon de survival pas echt. Over dunne, modderige, spek gladde paadjes moesten we dalen, klimmen, dalen en weer klimmen. Als je naar links keek zag je de afgrond van de berg en als je naar links keek zag je heel veel stekelbosjes. Op handen en voeten en soms bijna in de rug van onze gids zijn we soms naar beneden gegaan en Michelle heeft het gepresteerd om 3 keer vol onderuit te gaan in de modder. Na 1,5 uur op deze manier af te zien kwamen we dan eindelijk aan bij de watervallen. Ondertussen was het ook nog eens begonnen met regenen waardoor de modderige paadjes nog modderiger werden en dus nog lastiger waren. Onderweg nog ergens geschuild en als klap op de vuurpijl mochten we ook zelf gebrouwen bananen bier proeven. Ik heb een hele kleine slok geproefd maar ging werkelijk waar bijna over mijn nek zo vies was het! Aangekomen bij de watervallen was het wel de moeite waard. Een waterval van 90 meter hoog waar we zouden kunnen zwemmen en heerlijk kunnen relaxen. Nou ook dit ging niet door. De regen was alleen maar heftiger geworden en had zich geresulteerd in een typische Afrikaanse bui die niet te min was. De waterval was door de vele modder niet meer te bereiken van dichtbij dus hebben we er vanaf een afstandje onder een afdakje naar kunnen kijken. Na 45 min geschuild te hebben leek het er niet op dat de bui ging stoppen dus daarom besloten door deze bui terug te lopen. De terug weg was daar in tegen maar 30 min (de gids had voor een mooie wandeling gezorgd in de heenweg die dus enorm om was). Na 30 min waren we totaal doorweekt en aangekomen bij het beginpunt. Hier zouden we dan opgehaald worden door een taxi om terug te gaan naar ons hotel. Maar om het feest helemaal compleet te maken; door de vele regen kwam de taxi de berg niet meer op. We zijn nog zo’n 1,5 uur verder naar beneden moeten lopen om de taxi te bereiken. Na een hevige discussie of het wel veilig was om met de auto naar beneden te rijden (lees; modderige wegen, geen profiel op de banden en de afgrond van de berg naast de weg) was het (hakuna matata) natuurlijk veilig om naar beneden te rijden. Aangezien we geen keuze hadden (of nog 3 uur naar beneden lopen) zijn we maar ingestapt. Gelukkig was de verharde weg een paar 100 meter verder op en zijn we dus veilig naar beneden kunnen rijden. Na deze dag had ik het wel gehad met de hakuna matata instelling en hadden we het idee of dat al onze tripjes letterlijk in het water vallen.
Maandag hebben we een rustige dag gehad. We hebben een vliegticket geboekt terug naar Dar es Salaam, we hebben lekker wat rond gelopen en we hebben weer een paar uur in het ziekenhuis doorgebracht voor Michelle. Deze keer een privé kliniek waar dat het er allemaal wat beter aan toe ging en ze Michelle beter konden helpen! Michelle zit nu aan een cocktail vol pillen met de hoop dat het na 5 dagen weer over is. ’s Avonds heb ik een lekker massage genomen van een uur om de spierpijn van gisteren een beetje te verminderen.
Dinsdag stond lake Chala op het programma. Dit is een vulkanisch meer op de grens van Kenia. Dit was echt prachtig en voor de verandering een keer geen regen, en alles is gelopen zoals het zou moeten lopen. We hebben een wandeling van 3 uur gemaakt waarbij we een prachtig uitzicht hadden. Ondertussen voel ik wel al mijn spieren in mijn lijf maar het was zeker de moeite waard!
Woensdag zijn we naar een ‘hot spring’ geweest. Dit was te vergelijken met een oase in de woestijn. Na 1,5 uur hobbel de bobbel door de droogte gereden te zijn kwamen we (wel misselijk door de hobbelweg) uit bij een prachtig stukje water. Het is niet te omschrijven zo mooi en foto’s spreken voor zich… Hier hebben we heerlijk gezwommen in het kraak heldere water en lekker een paar uur zitten relaxen.
Vandaag zijn we weer naar Dar es salaam gevlogen. Hier zitten we nog t/m zondag en zondag gaan we met de boot naar Zanzibar. Daar nog even een week genieten van zon, zee en strand en dan zit het er al weer op.
Liefs Leonie