(origineel bericht op be-more.nl)
Mijn zevende week!
Zevende week:20 mei t/m Heb het gevoel alsof deze week echt ontzettend lang duurde! Niet dat ik dat erg vond natuurlijk! Het was echt een waanzinnig gezellige, leuke en drukke week met erg veel plezier! Maandag: Vandaag opgestaan met een super goed humeur! Niet nog steeds moe en zonder koppijn en duizeligheid! Ineke is back! Vandaag dus mooi niet naar Kampala maar lekker boodschapjes doen met de meiden en eventjes bij Frikadelle op internet. Meteen in Masaka 2 nieuwe koffers gekocht omdat mn tas uitgescheurd is door het gewicht (sorry broertje, je krijgt een nieuwe koffer van me). Daarna nog even bij Plot gezeten en met Kim gekletst. Later kwamen Sanne en Tamara ook naar Plot en rond half 5 zijn we terug gegaan naar backpackers. Daar stond de taxi al op ons te wachten. Eerst Inge opgepikt bij de bank en toen richting Kyotera. We hebben weer pas laat gegeten, weer iets opgehaald uit de stad ipv zelf koken. Abert kwam nog even langs en net nadat hij wegging rond half 11 kwam hij weer terug gerend dat er weer een vrouw aan het bevallen was. Er konden maar 2 assisteren, Tamara voelde zich niet zo goed, dus wij gingen met zn 3en loten. Inge en ik pakten het briefje met GO erop. Ik wilde eigenlijk wel heel graag assisteren maar ik ben 2 maanden bij Rakai en Sanne maar 1. Sowieso zou een avondje op tijd naar bed me niet slecht doen aangezien ik me pas sinds vanmorgen weer echt goed voel. Sanne is dus naar de bevalling gegaan met de belofte dat ze heeeel veel foto’s van de baby zou maken voor me.
Toen zij weg waren begon de lol pas echt. De stroom viel uit, Tamara lag op bed en ik zat aan de eettafel met mn zaklampje. Ineens zag ik iemand langs het raam lopen en met een zaklamp naar binnen schijnen. Uit reactie deed ik snel mijn lampje uit. Ik ben nooit bang in het donker maar nu deed ik het stiekem wel bijna in mn broek. Het hele dorp weet dat dit het muzungu huis is en ze denken allemaal dat we rijk zijn en dat er dus genoeg te halen valt in dit huis. De persoon verdween dus ik liep naar Tamara om het haar te vertellen. Kwartier later toen ik me op mn gemakje in stond te smeren met bodylotion hoorde ik ineens een keiharde klap. Nou serieus, mn hart sloeg over. Was het de lamp in Tamara haar kamer die kapot sprong! Zij was net zo geschrokken als ik en zat recht overeind in bed. Daarna liep ik echt helemaal niet meer lekker rond. Alles was donker, overal hoorde ik geluiden die ik niet kon plaatsen en waarvan ik ook niet zeker wist of het nou dierengeluiden waren of niet. Op een gegeven moment dacht ik zelfs voetstappen te horen vanachter het raam. De meeste mensen gaan van die lariam tabletten nachts hallucineren maar ik hoop toch echt van harte dat ik nu terwijl ik wakker was aan het hallucineren was. Ik had verschrikkelijk veel behoefte aan een sigaret maar no way dat ik nu nog in uppie buiten ging staan roken. Gelukkig toen ik Tamara lief aan keek kreeg ik toestemming om bij het raampje bij de wc te gaan staan roken. Lucky me. Lig nu in bed maar nog steeds te alert op geluiden om te gaan slapen. Hopelijk als de andere 2 meiden thuis zijn ik een iets rustiger gevoel krijg. Dinsdag: Vandaag moesten we <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://1”>om 8 uur</a> klaar staan om naar Kim toe te gaan. Natuurlijk waren we nog lang niet klaar toen de boda’s echt muzungu time 8 uur bij ons voor de deur stonden. Kim heeft een groot stuk land gekocht waar ze allerlei soorten groenten en fruit en koffiebomen heeft geplant. In het ziekenhuisje heeft ze een eigen afdeling opgericht voor ondervoede kindjes en door middel van de eigen verbouwde gewassen kan ze hun van genoeg voeding voorzien. Ze heeft vrouwen die geen inkomen hebben en dus erg arm leven, geleerd om op het land te werken zodat ze op die manier toch nog een inkomen hebben voor hun gezin. Een hele mooie win-win situatie dus. Echt een waanzinnig mooi en goed project wat ze opgestart heeft. Het land heeft ze kunnen kopen door heel veel donaties die ze vanuit Nederland gekregen heeft van vrienden en kennissen. De koffiebomen waren net vorige maand geplant in kuilen tussen net geplante peanutbomen. Wij gingen het onkruid weghalen uit de kuilen zodat de koffieboom genoeg ruimte om te groeien krijgt. Ook hadden we oude bananenboomtakken bij ons om die over het jonge plantje heen te zetten voor schaduw. We hebben <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://2”>van 10 tot 12</a> op het land gewerkt en we waren helemaal kapot. Het was echt verschrikkelijk warm die dag (rond de 30 graden) den we stonden volop in de zon te werken. Zelfs de ugandese vrouwen hadden het zwaar. Na 12 ploften we neer in een soort open kamer, lekker uit de zon. We gingen met alle werknemers en Kim lunchen. Kim waarschuwde vast, pak wat je pakken kan en eet door, anders is er niets meer over. Nou ze had gelijk. Er stond gratis eten op tafel en zelfs brood (een luxe item voor de lokale mensen) dus binnen een kwartier was alles op terwijl er voor een weeshuis aan voedsel op tafel stond. Tijdens het eten speelden we bingo met de ugandezen. Kim had een hele zak met oude kleding die weer her en der van andere mensen gekregen had. Als iemand bingo had mocht hij of zij 2 kledingstukken uitkiezen. We speelden het zo totdat iedereen uteindelijk bingo had en dus iedereen mocht wat uitzoeken. Zo leuk om te zien hoe blij ze waren met die kleren! Echt alsof ze de jackpot wonnen! Na de lunch gingen we met Kim mee naar huis om te kijken hoe zij woont. Ze woont samen met haar ugandese vriend en in de loop der jaren 6 verstoten kindjes in huis genomen. Het was op het begin niet eens de bedoeling dat ze hier zou blijven wonen maar nadat ze 2 kindjes in huis had genomen en zij haar als moeder gingen zien, kon ze natuurlijk niet meer anders. Ze vertelde dat ze de kindjes wel een keertje mee naar Nederland genomen heeft maar dit was erg veel gedoe. Rond 3 uur gingen we op de boda terug naar Kyotera want <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://3”>om 4 uur</a> zouden Julius en John ons ophalen om ons mee te nemen naar Kabalungi (het project waar ik vorige maand zat) en wilden ons graag nog even opfrissen enzo. We waren pas na half 4 thuis en we moesten <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://4”>alle 4</a> in de badkamer zijn. Voor het eerst waren we blij met the african time want de jongens waren er pas om kwart voor 5. We moesten nu anderhalf uur op de boda zitten en we waren <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://5”>alle 4</a> nog zo naïef om te denken dat het wel mee zou vallen. Na 3 kwartier hadden we al gigantische kramp in onze bovenbenen en liezen en ontzettende pijnlijke kont. Je rijd over zo onwijs veel hobbels en kuilen en berg op en af, terwijl met z’n 3en helemaal tegen elkaar aan geplakt zit. Tussen 5.30 en 6.00 waren we in Kabalungi aangekomen. Ik werd meteen helemaal plat geknuffeld door Lidia. Ik had niet overdreven dat de locals in Kabalungi leuker en warmer zijn want de 3 meiden werden ook gelijk met een knuffel en blij gezicht begroet. Ik was super blij om de kleine Ata weer te zien. Hij kwam gelijk vrolijk naar me toe kruipen en trok zich aan mn jurkje omhoog om opgetild te worden. Ook van hem werd ik uitgebreid geknuffeld. Het voelde echt alsof ik weer thuis was. De locals zeiden ook allemaal: welcome back home Ineke! Zo leuk! Het liefst wilde ik eigenlijk niet meer terug naar Rakai. Rond 8 gingen we eten en ik bereidde me alvast voor op de rolex waar ik totaal geen zin in had. Komt Lidia ineens naar me toe lopen: Ineke are u hungry already? Dus ik zeg maar beleefd yes ofcourse. Zegt ze daarna ineens: I’m preparing your last meal from last month, the baked patatoes! Ze was dus serieus de gebakken aardappelschijfjes aan het maken die ik vorige maand aan haar had laten zien hoe je het moest maken! Zooo waanzinnig lief! Ze zei ook nog echt: specially for u cause we missed u so much! Echt geweldig! Heerlijk gegeten dus! Julius en Nicolas (zijn beste vriend) waren buiten op ons aan het wachten tot we klaar waren met eten. Na eten zijn Sanne en ik biertjes aan de overkant gaan halen en hebben we nog met zn zessen gezellig een drankje gedaan. Half 10 gingen Julius en Nicolas richting huis en <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://6”>om 10 uur</a> kwam Barbra, degene waarvan de woonruimte is binnen lopen. Ook van haar kreeg ik een heel warm en enthousiast ontvangst wat me erg goed deed. Zij bleef ook zeggen dat ze me gemist had en blij was me weer te zien. Ze vroeg ook wanneer ik nou eindelijk weer helemaal terug kwam. Na gezellig met haar bijgepraat te hebben zijn we lekker ons bed in gedoken. Woensdag: Vandaag heerlijk zonder de problemen m’n bed uit gesprongen. Had er echt zin in! We waren speciaal dinsdag gekomen zodat we <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://7”>op woensdag</a> mee konden voor home visitings. Had de meiden er al helemaal op voorbereid dat ze nu echt Uganda zouden zien en hoe de leefomstandigheden van de mensen echt is. De meiden hadden er hierdoor ook erg veel zin in gekregen. Na het ontbijt kwamen Julius en Rachael aan. Rachael en ik vlogen elkaar gelijk om de hals. Was echt blij haar weer te zien. Met haar had ik vanaf de eerste week al de beste klik. Was haar echt als vriendin gaan zien waarmee ik ook meerdere malen lekker over jongens heb staan kletsen en over kleren en andere onzinnige vrouwen dingen. Ze zei ook gelijk kom wij gaan samen met de boda en toen we ons gingen verdelen per paar voor de home visitings trok ze me ook gelijk mee. Meteen heerlijk bij geroddeld terwijl we naar het eerste huisje liepen en bijgepraat over afgelopen 2 weken hoe het bij Rakai was enzo. Het eerste gezin had het best zwaar. Vader en moeder en 5 kids. Ze staken al hun geld in de education voor de kinderen waardoor ze amper te eten hadden en maar 2 liter water per persoon per dag. Die 2 liter is voor koken, drinken, wassen, kleding wassen en zelf voor handen wassen na toiletgang e.d. De keuken waren een paar stenen met hout ertussen en een pannetje erop naast de voordeur. Ze hadden we een latrine gebouwd maar ze waren niet verder gekomen dat een gat in de grond met wat latten eroverheen achter een paar struikjes midden op het erf. Wassen deden ze gewoon in de achtertuin als het ware. Vader en moeder sliepen op 1 matras met de jongste hummel van 1 en de andere 4 kindjes sliepen samen op 1 matrasje wat bijna geen matras meer te noemen was. Deze mensen konden duidelijk alle hulp gebruiken die wij ze konden bieden. Ze komen daardoor ook bovenop de stapel te liggen om de latrine verder af te bouwen, keuken te bouwen met een echte stove en een ruimte te creëren waar ze zich ongezien konden wassen. Het water te kort kunnen we helaas niets aan doen. Als de kinderen ouderen zijn kunnen zij mee helpen water halen op verdere afstanden en zij kunnen dan mee verdienen waardoor ze het water kunnen betalen. Het tweede huis was echt amazing. Geloofde eerst ook niet dat we echt naar dat huis gingen. Het was echt gigantisch! Zelfs Rachael was onder de indruk en was zelf ook nog nooit in zo’n groot huis geweest. Dit huis had 2 woon/zitkamers en 6 slaapkamers! 1 slaapkamer was al bijna 2 keer zo groot als mijn kamer in den haag! Rachael was wel erg verbaasd toen ik dat zei omdat ze, ondanks ze weet dat wij blanken niet echt rijk zijn, toch had gedacht dat ik in een veel grotere ruimte woonde. Terwijl we vol bewondering rondliepen kregen we het verhaal van het gezin te horen wat veel minder amazing was. Het gezin bestond uit een vader en moeder en 12 kinderen. Een jaar geleden waren vader en moeder tegelijk door een ongeluk overleden en de kinderen <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://8”>van 3 tot 19</a> jaar bleven zonder ouders alleen achter. De vader was nog druk bezig met van alles te renoveren. De latrine was echt in keurige staat, evenals de bathing facility. Hij had de keuken net afgebroken om het opnieuw op te bouwen de dag voor hij overleed. Ze hadden dus geen keuken en het hoopje stenen met hout stond daarom dus ook midden op het erf waar de dieren ook liepen. De shed voor de dieren was ingestort maar de kinderen hadden geen geld om nieuw bouw materiaal ervoor te halen om opnieuw op te bouwen. De 11 geiten liepen dus los rond, onder andere door het kook gedeelte. Het varken hadden ze al moeten slachten om te verkopen voor geld voor voedsel en de biggetjes hadden ze opgesloten in de tweede latrine omdat ze bang waren dat ze gestolen zouden worden. De tante van de kinderen hielp hun in huis en hield alles wat in de gaten maar kon niet de gehele zorg op zich nemen omdat zij zelf ook al 8 kinderen heeft en geen man. De 3 oudste kinderen (20, 18, 16) studeerden wat veel geld kost maar hierdoor kunnen ze makkelijker een goede baan vinden waarmee ze hun broertjes en zusjes kunnen onderhouden. Het derde gezin waren een man en vrouw waarvan de 4 kinderen ook op school zaten. Zij leefden ook erg arm om schoolgeld te sparen. De vrouw maakte gelijk hele smeek bedes of we haar alsjeblieft wilde helpen. Haar man was een alcoholist en sloeg haar regelmatig. Zij bracht het geld in huis en kocht alle benodigdheden ervan. Ze sliepen beiden op een andere kamer en de vrouw deed iedere nacht haar deur slot. Ze vertelde aan Rachael dat iedere avond als haar man weer dronken was hij weer sex met haar wilde en dan erg ruw was. Daarnaast wilde zij niet nog meer kinderen met hem. Ze kon niet bij hem weg want het huis en erf stonden op zijn naam terwijl zij alles betaald had dus dan kwam ze zonder dak boven haar hoofd op straat te staan. Ze vroeg ons wel heel netjes of we haar wilden leren hoe ze een stove kon maken omdat ze geen keukentje heeft. Rachael en ik waren de laatsten die klaar waren omdat we voor elk huisje ontzettend ver moesten lopen. Toen we bij de plek aan kwamen waar we afgezet waren was er niemand van ons te vinden. Kennelijk waren ze de eerste groep al weg aan het brengen. Rachael en ik ploften ergens op een stoepje neer en zaten lekker verder te praten tot ineens mn string keihard omhoog getrokken werd door een kindje. Kennelijk stak net een randje boven mn broek uit en ze kennen hier geen strings dus de kindjes wilden waarschijnlijk kijken hoe dat nou zat. Rachael lag letterlijk over de grond te rollen van het lachen . Uiteindelijk kwam Julius aanrijden en konden we terug naar huis. Weer heerlijk geluncht en we hebben Lidia gelijk gevraagd hoe zij de aardappels zo lekker maakt zodat wij dat thuis ook kunnen maken. Na de lunch zijn we naar Nakyenyi gegaan zodat de meiden dat project ook even konden zien. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://9”>Om 4 uur</a> zaten we weer op de boda voor de lange rit terug naar Kyotera. Onderweg moesten we net als op de heenweg stoppen voor 2 gigantische grote plassen. De boda reden er langzaam doorheen en wij moesten er zelf maar langs zien te komen. Door glibberige modder lopen terwijl je de slappe lach hebt is geen aanrader. Als je 1 stap verkeerd zette aan de zijkant stond je gelijk stond aan je knieën in de modder. Sanne en Tamara verloren beide halverwege hun slippers terwijl we daardoor al helemaal niet meer uit de slappe lach kwamen. Julius en John keken geamuseerd toe hoe wij ons probeerde te redden. Toen we eindelijk bij de boda aankwamen zei Julius lachend: so how was the swim? Did u enjoyed? Om kwart over 5 kwamen we aan bij ons huisje. Sanne en Tamara gingen naar het marktje on verse groenten te halen, Inge ging vast pasta opzetten en de was doen en ik ging het huisje opruimen. Weer heerlijke tonijn met pasta salade gegeten! Rond 8 uur kwam Abert ons ophalen want hij wilde ons graag laten zien hoe de grasshoppers gevangen worden. Eerst hadden we iets wat we hem moesten laten zien. Bij de achterdeur hing een nest, waarvan wij dachten dat het gewoon een bijennest was. Toen Abert het zag schrok hij en zei dat dat een heel gevaarlijk soort wespen waren. Sanne en ik hebben daar meerdere keren onder zitten roken! Abert heeft het gelukkig gelijk voor ons weggehaald. Later die avond vonden we helaas nog 2 nesten in de badkamer. We hadden <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://10”>alle 4</a> echt totaal geen zin om naar die geasshoppers toe gaan maar gingen toch maar. We moesten eerst 20 min naar het huis van iemand uit het ziekenhuis lopen want die was bevallen van een tweeling. Super schattige kindjes! Een jongen en een meisje. Die vrouw had echt een ziek groot huis! Ze had zelfs een walk in closet en 2 badkamers! We keken onze ogen uit! Daarna moesten we 50 min naar de stad lopen! Sanne en ik hadden echt totaal geen zin, waren moe en werden daardoor super melig en stront vervelend! Om kleinste dingetje lagen we gelijk weer helemaal in de slappe lach. Tijdens het lopen werd de afstand tussen ons en de 2 andere meiden en Abert steeds groter en toen we langs het weggetje wat naar ons huis leidde kwamen was de verleiding ontzettend groot om stiekem weg te glippen. Helaas had Inge de sleutel en die liep naast Abert. We sjokten toch maar door in de hoop dat het snel voorbij zou zijn. Ondanks dat we geen zin hadden, hadden we in ieder geval wel waanzinnig veel lol. Rond 10 uur waren we bij de grasshoppers. Groot veld met waanzinnig veel grote felle lampen waar de grasshoppers op af kwamen. Er stonden allemaal grote tonnen op de grond met aluminium platen er schuin boven op waardoor de grasshoppers naar beneden gleden de bak in. Tamara, Inge en Abert liepen wat sneller door en Sanne en ik zaten nog steeds in onze vervelende melige bui. We bleven maar giechelen en konden ook niet meer stoppen. Sommige grasshoppers zaten op de zijkant van de tonnen en wij gingen ze proberen te pakken en in de ton gooien. Iedere keer als we eentje wilden pakken en hij bewoog gilden we het uit waarna de slappe lach weer volgde. Had op een gegeven moment zo de slappe lach daardoor! Helemaal toen ik Sanne ging filmen terwijl ze het niet door had. Ze sprong meters in de lucht terwijl ze hard gilde en ik heel erg moest lachen. Zie je het al voor je? 2 meiden van 22 en 25 gillend en in de slappe lach door wat sprinkhanen! Het ging echt nergens over! Na elfen waren we pas weer thuis en we waren helemaal bek af. Donderdag: Vandaag eerst mee met doctors rounds. Paar hele interessante gevallen gezien. Kindje met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsdelen, kindje met hoofdwonden tot op de schedel, kindje met malaria in zijn hersenen, vrouw van 5 maanden die zelfmoord heeft geprobeerd te plegen door vergif in te nemen wat in haar longen terecht is gekomen en een oudere vrouw met ver uitgezaaide baarmoederhalskanker. Rond 11 gingen we naar het huisje want Bennon (projectleider) wilde graag kennis met me maken, hij de andere 3 meiden al wel gezien. Tamara en Sanne waren op Nutrision outreach dus ik was alleen met Inge. Bennon had gezien dat 1 van onze stroomkabels gestolen was voor de koper en vroeg ons of we nog wel elektriciteit hadden. We hadden wel gemerkt dat het afgelopen week erg slecht was, als het licht aanstond en je wilde je telefoon opladen of je zette de waterkoker aan viel alles uit. Wij dachten gewoon tsja, its uganda baby. Terwijl wij weg waren was Kim in ons huisje geweest en een verlaat verjaardags kado voor Inge achtergelaten. Multigrain zout brood van brood! We hebben zooo lekker geluncht! We zouden <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://11”>om 12 uur</a> door Abert opgehaald worden voor inmunisation outreach maar om kwart over 12 ben ik maar lekker op de bank gaan liggen. Om half 2 werd ik wakker gemaakt door Abert die naast me stond. Hij was iets te laat zei hij. Bij de inmunisation gingen we alle kindjes voorzien van de juiste injecties. Tenminste dat was de bedoeling. Wij moesten al het papierwerk doen terwijl wij de taal niet voldoende kennen en de vrouwen geen Engels kunnen en nurse beatrice zat op dr luie dikke reed de baby’s te injecteren. Ze legde niets uit, we snapten er werkelijk geen bal van. Irritatie pijl <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://12”>van 1 tot 10</a> stond op 15. Rond half 5 zouden we opgehaald worden door Sunday, met hem konden we gratis meerijden naar Masaka. Abert kwam pas om kwart over 5 bij ons om ons op te halen terwijl we hem duidelijk hadden gezegd dat we 4 uur thuis wilden zijn vanwege de gratis rit. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://13”>Om 5 uur</a> belde Sanne dat ze taxi William had gebeld en dat hij <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://14”>om 6 uur</a> bij ons zou zijn. We hadden aan Beatrice uitgelegd dat we op tijd thuis moesten zijn. Toen Abert zei dat hij ons eerst terug zou brengen met de boda zei Beatrice serieus: why not me first? Inge en ik keken elkaar echt aan van zei ze dat nou serieus echt? Toen we bij het huisje aankwamen stond William er al dus hebben we als een malle onze tas ingepakt en zijn we naar Masaka gegaan. Morgen gaan Constance, Jolien en ik voor een weekendje naar Jinja! Eerst 4 uur met de openbare matatu naar Kampala en vanaf daar worden we <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://15”>zaterdag ochtend</a> <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://16”>om 7 uur</a> opgehaald om naar Jinja te gaan. Heb er zin in! In Jinja gaan we de big raften die je maar op 2 plekken van de wereld kunt doen! Savonds gaan we stappen met zn drieen en zondag bungyjumpen langs een waterval! Waanzinnig vet!