(origineel bericht op be-more.nl)
Mijn laatste week bij Khanya Hospice
Over luxe gesproken (zie vorige blog), zondag ging ik samen met de dochter en schoonzoon (Colleen en Clint) van mijn gastouders (Neil en Pam) naar de moeder van Clint die samen met haar vriend een huis hebben aan het strand, in Ballito, de Beverly Hills van Zuid-Afrika… Ze waren hier voor een paar dagen op vakantie en wij kwamen langs voor een lekker dagje strand. Twee huizen verder stond er een McClaren en een Ferrari geparkeerd, dus je kunt nagaan: Het is een rijke buurt. Heerlijk aan het strand gelegen en natuurlijk de golven getrotseerd. ’s Avonds met Clint en Colleen meegegaan naar hun kerkdienst. Wat een ervaring was dat; een heleboel jonge mensen met hun armen in de lucht (het was net een popconcert), een live-band (echt goede muziek!) en een pastoor met een goed gevoel voor humor gaf een mooie speech. Ik had nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar het was echt een mooie en leuke kerkdienst.
Van de luxe naar de armoede, want maandags gingen we met een andere Hospice-project mee. Dit project werd wel door de overheid gefinancieerd, en wordt gedraaid door een oude vrouw Maureen. Echter, zij wordt ook ouder, dus het hospice sluit eind dit jaar. Dit project gaat naar de echte ‘rural areas’, dieper het land in, in de bergen, zonder elektriciteit en stromend water… Vreselijke armoede en afschuwelijke verhalen… Onder andere over een vrouw van 22 jaar die sinds haar 18e HIV had door verkrachting. Deze verkrachting heeft zij destijds gemeld bij de politie, maar ‘ die kon niks voor haar doen’ omdat ze geen ID had (wat belachelijk is, want dat moet gewoon aangegeven worden, ook in Zuid-Afrika)… Echter is het nu natuurlijk veel te laat om het nu alsnog aan te geven. Dit was echter niet het enige afschuwelijke leed wat dit meisje had meegemaakt… Nog voor dat ze geinfecteerd raakte met HIV had ze al 3 miskramen gehad, door verkrachtingen… En daar lag ze dan, 22 jaar oud, op de grond, vergaan van de pijn, zonder geld en zonder ID en geboorte-certificaat…
Woensdag met Wendy, de Engels-sprekende verpleegkundige meegeweest op pad naar de terminale kankerpatienten die Khanya Hospice ook bezoekt. Allemaal blank, vaak een oudere leeftijd en een stuk rijker dan de HIV/AIDS-patienten, wat het ook heftiger maakt… Het staat veel dichter bij je; de kanker, het Engels en de vergankelijkheid van het leven… De verpleegkundige vertelde dat ze met elke patient probeert goede vrienden te worden, zij wordt een deel van hun leven. Het was heel interessant om deze patientenpopulatie van Hospice een keer te zien, en ik heb super veel respect voor de verpleegkundigen in dit veld, maar zelf zou ik denk ik dit werk niet kunnen doen… Zeker niet in Zuid-Afrika, waar actieve euthanasie absoluut uit den boze is, waar mensen alleen maar wachten op de dood ‘totdat God hun haalt’ met alleen wat morfine en een beetje water… Daar ben ik toch iets te Nederlands voor. Het recht om de controle over je eigen leven en dood in handen te hebben, we mogen onze handen dichtknijpen…
Verder was het een week vol nieuwe ervaringen en lekker eten. Zo heb ik een bunny chow, Thais onwijs scherp gerecht met curry in een kwart brood (en dan bedoel ik echt boterham-brood!), mijn eerste KFC (dat moet wel hier in ZA, aka KFC-land), appelflappen bakken en pasta maken voor Neil’s birthday.
Mijn maand bij Khanya Hospice zit er al weer op. De tijd ging zo snel, maar tegelijkertijd heb ik zoveel meegemaakt en gezien dat het al voelt als 3 maanden… Ik ben erg blij dat ik dit project heb gedaan, want never nooit niet had ik zoveel van KwaZulu-Natal gezien als nu, rijdend door de rural areas met de care-givers langs de townships, en meegesleept worden door Neil naar zowel project-gerelateerde plekken als naar ‘the poor people’ (sarcastische quote van Neil voor de allerrijksten). De echte verhalen achter de HIV/AIDS-patienten en de fantastische, grappige en bijzondere verhalen van de Zuid-Afrikanen.
Morgenochtend vlieg ik naar Kaapstad, waar ik onwijs veel zin in heb, en woensdag zal ik gaan beginnen in de Rehab Centre van I Care samen met Eline en Yvonne. Ik kan niet wachten!