(origineel bericht op be-more.nl)
10 dagen Zuid Afrika
10 dagen Zuid Afrika
Wat heb ik de afgelopen dagen gedaan, tussen de weekendtrips Drakensberg/Lesotho en de Safari en daarna? Ik moet er zelf ook even goed over nadenken want het het was heel afwisselend; maar ik heb natuurlijk mijn opschrijfboekje en potlood altijd bij me : )
Maandag, 17 december, de public day, was een heerlijk rustige dag met tot slot een etentje op een terras aan zee, vlakbij mijn hostel. (foto)
De dag erna ben ik naar een verzorgingshuis geweest. Het project Khanya Hospice is een nieuw project van Be-More en men is nog op zoek naar andere plekken waar volunteers ook kunnen helpen; a.s. januari komen drie nieuwe mensen naar dit project.
Als ik om 08.00 uur binnen kom in het verzorgingshuis, in de zitruimte zijn de bewoners, allen blanke Zuid Afrikanen, aan het eten, ze zitten er allemaal (16 bewoners of meer) en het eerste wat me opvalt is dat er zoveel (zwart) personeel aanwezig is. Ik zie er zo wel min. vijf plus daarbij nog degene die voor het eten zorgt, de nurse (blank), de schoonmaker is ook al bezig, kortom veel personeel. Het is een psycho geriatrische en somatische afdeling ineen. Ik kan gelijk al helpen met eten geven. Het is een eenvoudig huis, iedereen heeft een eenvoudige kamer.
Na het eten gaan sommigen hun eigen gang en anderen blijven zitten. Het personeel blijft voor een deel aanwezig en sommige bewoners krijgen extra aandacht; op een gegeven moment gaat de groep naar het terras met ook wel drie/vier verzorgenden.
Ondertussen loop ik in de gang en zoek de mensen in hun kamertje op om een praatje te maken; dat wordt gewaardeerd. Ik kan dan ondertussen ook de accommodatie zien en die is uiterst sober en als ik naar de rolstoelen kijk (foto) dan ben ik even licht verbijsterd, vergelijk natuurlijk onwillekeurig met de Nederlandse situatie; maar ze rijden.
De plekken voor de bewoners worden vrnl betaald uit eigen zak of door de kinderen. Sommigen krijgen een heel kleine bijdrage van de staat.
Maar het voornaamste wat me bijblijft van dit bezoek is de hoeveelheid personeel en de tijd die men voor de mensen heeft, misschien niet altijd quality time, maar TIJD.
Woensdag is een zgn. ‘vrijwilligersdag’ hetgeen betekent dat we met alle vrijwilligers van deze maand langs de diverse projecten gaan. Bovenaan deze weblog zie je de andere plekken: Mother of Peace voor weeskinderen, Bobby Bear voor misbruikte vrouwen, The Farm, Palm Tree, enz.
Het is een leuke en gezellige dag en het 21.00 uur als ik word thuisgebracht.
Donderdag ga ik nog een keer op pad met de care givers Thabile en Teressa. Weer langs het winkelcentrum om brood e.d. op te halen (foto), weer langs de patiënten, sommigen zie ik nu voor de tweede keer, weer door de mooie en af en toe wel heel armoedige rurale gebieden. Ik krijg de gang van zaken steeds meer te pakken en kan meehelpen. Af en toe deel ik een ballon uit of een balpen, speciaal voor de Kerst.
Het is wederom een heel mooie dag en met moeite realiseer ik me dat dit de laatste keer is geweest dat ik met hen op pad was.
Tja, want de volgende dag is het afscheid nemen. Het Hospice sluit met de Kerstweek, dat wist ik niet, maar zoals al eerder geschreven: het gaat toch altijd anders dan je verwacht….
Het is een mooi afscheid.
Extra mooi omdat het ook het afscheid is van Thulani, de mannelijke ass. nurse. Ik ben zo blij voor hem en dat zijn ook de collega’s van het Hospice. Hij heeft een baan gekregen in een ziekenhuis, kan zijn opleiding afmaken, krijgt een redelijk salaris en pensioen. Kan hij uit zijn vrnl dienende rol stappen, want hij moest met name de nurse naar de diverse patiënten en naar het ziekenhuis, voor medicatie en bemiddeling, brengen voor vervoer en ook voor veiligheid zorgend. Heel fijn dus voor hem. Heel jammer natuurlijk voor het Hospice, maar er is al een opvolgster, G.T. , die eigenlijk Glen-Rose heet en die al eerder een assisterende en vertalende rol had voor de nurse.
We zitten met ons allen bijeen achter tafels in een kring. De pastoor is ook gekomen. Hij praat heel mooi. We bidden kort met elkaar. Daarna zegt de manager aardige dingen, vooral natuurlijk voor Thulani, maar ook voor mij. Met presentjes. Echt een waardig en hartelijk afscheid. (foto)
Kort daarna word ik opgehaald voor de Safari trip. Dat is even slikken, het gaat hard dan.
Het Safariverslag hebben jullie inmiddels ontvangen.
De dagen daarna:
Na een overnachting bij de ’ meiden van Mother of Peace’ , maandag 21 december ga ik nog een keer een verzorgingshuis bezoeken. Ik vind het prettig om nog iets te kunnen doen voor het Hospice; ik word opgehaald door een medewerker van het Hospice. Dit keer naar een uiterst luxe complex met super luxe appartementen en aanleunvilla’s. Ik ga naar de ziekenafdeling die overigens weer heel sober is. Uiteraard alles privé gefinancierd en ik zie alleen blanke Zuid Afrikanen als bewoners. Ook hier is de ziekenafdeling voor somatische en psycho geriatrische bewoners. Ik knoop weer enkele gesprekjes aan met de bewoners en sommigen vinden dat erg leuk, anderen zijn te ziek om het echt te bevatten. Ook hier weer veel (zwart) personeel. (Ik kom later nog wel terug op mijn zwart/wit vermeldingen.)
Het hoofd van de afdeling, een stevige blanke dame die precies weet wat ze wil denkt eigenlijk dat dit niet een goede plek is voor vrijwilligers, ‘vrijwilligers willen liever de arme mensen helpen’ in plaats van de rijke Zuid Afrikaan en misschien heeft ze daar wel gelijk in, hoewel het op zich een interessante afdeling is om te helpen, voor zieke mensen helpen geldt geen onderscheid in rijk of arm, blank of gekleurd.
Daarna word ik opgehaald, ja vervoer gaat hier altijd per taxi of wordt verzorgd door de mensen van het project, dat is bij de prijs inbegrepen; reizen met de trein is te gevaarlijk en voor de taxi busjes moet je wel precies weten waar je moet zijn, en word ik gebracht naar Durban city. Ik ga vier dagen/nachten blijven in een ruim appartement, samen met Angela, een vrijwilligster van I care, een project voor straatkinderen. Ook de Kerstdagen ben ik hier.
Er is een zwembad. Wat een verandering; we zitten vlakbij de Florida Road een brede straat met veel eettentjes, wat een andere wereld en ook de supermarkt heeft 10 x zoveel producten als de Spar in Umkomaas waar ik drie weken gewoond heb.
We maken een lekkere salade en met wat kaarsen wordt het heel gezellig.
Ik kom hier een beetje bij van alle (mooie en fijne) herinneringen.
We lopen nog een keer naar het Olympisch Stadion (2010), (foto) gaan naar de Victoria Streetmarket (foto met Angela) en zo gaan de dagen, heel rustig voorbij.
Het is de avond van 27 december, de maan is vol, de bewaker zit op de veranda, met stok en pepper spray. Gebruikt hij die vaak? nee, gelukkig niet. Hij zit er de hele nacht.
En dan wordt het zo langzamerhand tijd voor de laatste nacht Zuid Afrika. Morgen naar het vliegveld.
Het thuisfront wacht, en ik ook hoor.
Nog één weblog te gaan.