(origineel bericht op be-more.nl)
Het Kanya Hospice in Umkomaas
Gisteren hadden we volunteersday wat inhield dat we alle 6 projecten van Be-More bezochten…heel indrukwekkende omdat ieder project weer een heel eigen inhoud heeft, bijna niet te vergelijken met elkaar. De bevlogenheid van de werkers raakt me nog iedere keer, wat hebben de mensen die (vast) werken in de projecten een compassie voor hun werk…enorm!!!
Het is teveel nu om ieder project te beschrijven, en dat kun je trouwens nalezen op de weblogs van Be-More, maar 1 project wil ik toch even noemen; Bobbi Bear; dat is een tijdelijke opvang en begeleiding van misbruikte (of mishandelde en of verwaarlooosde) kinderen. Een soort van crisisopvang dus ook…stukjes ervan doen me aan mijn ‘eigen’ pleegzorg denken…namelijk de crisisdienst en de acties (kinderen opvangen) die erop volgen en uitgevoerd worden door de vrijwilligers.
Het centrum is gesponserd door Alicia Keys, en is echt het meest mooie gebouw van alle projecten…alles is aanwezig, ziet er schoon en netjes uit, is goed over nagedacht etc. etc…Op Youtube kun je er iets over zien, of misschien nog op Uitzending gemist.
Een van de bevlogen (blanke)vrouwen hield een hele indringende toespraak, ze liet een enorme bewogenheid en ook erkenning zien naar de vounteers. Het raakte me diep en voelde me ontroerd omdat ik haar enorme passie zag…daarnaast ben ik hier door de vele indrukken ook bijna continue moe, dus komen alle emoties ook meer binnen…
Omdat ik vandaag naar het Kanya Hospice in Umkomaas zou gaan, bleef ik bij Bobbi Bear slapen.Omdat er even geen babys zijn, sliep ik heerlijk alleen op de babykamer. (nadat ik uit eten ben geweest in Durban…en we zalige coctails hebben gedronken…;))
Ik werd vanmorgen om 7 uur opgehaald door de taxi richting Umkomaas. We reden langs de kust, waar je kunt 'Cage Diven with Sharks”, d.w.z. In een kooi in de zee onder water gaan, terwijl de haaien om je heen zwemmen, gelokt door vleesresten…(lijkt me niks) ook gewoon seadiven is mogelijk…heb me voorgenomen om dat met Sjaak te gaan doen…dan weet je dat meteen schat…!!
Je kunt er veilig in zee zwemmen omdat ze er netten hebben om de haaien tegen te houden…hmmm…
In het Hospice werd ik heel gastvrij ontvangen door de werkers en door een heel vriendelijk Nederlands echtpaar, die via Be-More gewerkt hebben voor het Hospice en nu op eigen gelegenheid helpen als vrijwillgers. Omdat ze al vaak in ZA geweest zijn hebben ze me veel vertelt over het Hospice, de groottte van het gebied wat de care-givers en nurse ‘bewerken’', 50 x 200 km!!
80/90 % van de ‘patienten’ is HIVpos., een minderheid heeft kanker. Ook gesproken over de enorme corruptie, arm en rijk, in dit mooie land en over onze kinderen en de Nederlandse/ZA verschillen…etc. Erg leuk om deze hartelijke mensen te ontmoeten…!
Ik ben met 1 care-giver, (soort ‘verzorgende’) en een oudere nurse, beide Zulu-dames, de heuvels ingereden…richting de patienten… Iedere dag doen ze dit, auto volgeladen met brood/taart, wat ze gedoneerd krijgen van supermarkten, omdat het net over tijd is…en met incontinentiemateriaal en vpk. materialen; ik kreeg flasbacks van mijn wijkverplegkundige carriere…;))
Het eerste bezoek was in een rondavel waar een hele zieke HIVpos man lag, maakte een erg verwaarloosde indruk, rook naar urine en lag op een vervuild bed… had bijna geen spullen. Zijn broer zat buiten. De dochter bleek voor hem te koken. Zijn medicatie werd besproken, zijn eten en drinken, en een sociaal praatje…en hij kreeg een zak met brood. Daarna naar een oma met een groot varken voor de deur, dat geslacht wordt als het volwassen is…ze had een gezwel en liet dat aan de nurse zien, alles werd besproken, medicatie, eten/drinken, contacten etc. Zo ging het maar door, mensen waren blij met de bezoekjes en heel open in de gesrpekken. Het ging helaas bijna allemaal in het Zulu, niet te verstaan, wel vaak voor me vertaald.
Als ik me goed herinner was iedereen die we vandaag bezocht hebben Hivpos, en gebruikten medicatie. Sommige hebben vragen over een uitkering, waar de care-givers dan op ingaan, of het idee afwijzen…
Ik kan en mag weinig praktisch doen; soms en hand vasthouden, een praatje maken, voedsel uitdelen,… dat is het. Dat stukje aandacht is dan wat ik geef, en dat is waardevol houd ik mezelf voor, en is niet altijd gemakkelijk!! Soms jeukten m’n handen toen ik bij een vrouw kwam met een hersenbloeding die in bed lag, het was al middag, en de dames van de kerk waren langs geweest om voor haar te zingen en te bidden, en ik vroeg me zelf af of ze niet haar bed uit kon;is namelijk beter voor je bloedsomloop en ter preventie van doorliggen…maar nee, de moeder van de vrouw vond het niet nodig…toen de nurse het vroeg, er stond wel een rolstoel naast het bed, in verwaarloosde toestand, zou die echt gebruikt worden ;)??
De huizen waren soms alleen van golfplaten en van binnen behangen met doeken, met kippen romdom de woning, ik heb vandaag echt heel veel armoede gezien, en ben weer doordrongen van het feit wat voor een groot onrecht dat is…sommige huisjes van aangestampt leem, klein, benauwd, mensen levend onder onhygienische omstandigheden…
In bed lag een heel dun meisje van 28 jaar, HIVpos. En liet haar wonden op haar benen zien, de nurse deed er niets aan, ze had haar verbandjes er zelf afgehaald en liet de wonden drogen aan de lucht…ze was een stubborn patient…ach ja… zij kent haar pappenheimers beter …maar ik had graag die wonden verbonden…
Meisje van 6 jaar bezocht, woont met haar moeder en oma en broertje in een hutje, ze is misbruikt door haar overleden vader en heeft aids…ze keek me met grote bange ogen aan, en ik mocht haar hart voelen wat veel te snel klopte, bleek ze altijd last van te hebben. Ik weet niet of ze daarvoor een dokter ziet, maar haar ogen blijven me nog bij…die angst… Buitengekomen liep ik bijna tegen het graf van haar vader aan die in de tuin begraven lag…dood en leven zo dicht bij elkaar, ik ken dat wel van mijn tijd uit het hospice, mar deze omstandigheden zijn zo verschillend…
Ik vond dit een van de meest indrukwekkende dagen tot nu toe, en ben superblij dat ik dit mee kon maken. De Zuludames vertelden dat het hebben van Aids nog altijd als een stigma kan werken…en dat er nog heel veel onbekend is over het krijgen van aids…kortom er is nog veel voor te lichten!!
Teruggekomen op het Hospice werd ik door het vriendelijke echtpaar meegenomen naar een markt waar de plaatselijke bevolking souvenirs verkochten. Zij waren naar het strand geweest, zeewater is 20 gr!! En ze hadden walvissen gezien!! Ze hebben me weer bij Bobbi Bear gebracht, waar ik weer in de babykamer slaap…
Morgenochtend vertrek ik om half 7 voor een trip naar de Wildcoast en hoop walvissen, dolfijnen en misschien haaien te spotten!!!
Welterusten,
XX Marianne