(origineel bericht op be-more.nl)
Mijn eerste dagen @ Zuid Afrika
Hallo lezers,
Het is vandaag donderdag 8 december. Zondagmiddag ben ik door bijna de gehele familie Tibben uitgezwaaid op Schiphol nadat we nog even samen lekker bakje koffie gedronken hebben. Erg leuk dat ze daar waren.
Met Britisch Airways moest ik eerst naar London om vervolgens richting Johannesburg te kunnen. Deze reis duurde lang maar was zeker te doen, omdat de stoel naast me vrij was had ik lekker de ruimte… lekker toch !! Door vooraf in te checken had ik met beide reizen de mooiste plekken aan het raam. In Johannesburg verging me alles vlekkeloos, een “hulp” op het vliegveld bracht me naar de incheckbalie… maar toen kwam de aap uit de mouw dat hij er geld voor wou hebben. Vanaf Johannesburg was het nog een vluchtje van zo’n uur in een propvol vliegtuig.
In Durban werd ik netjes door Be-More opgewacht; Willie was door Loes op pad gestuurd om mij op te halen. De temperatuur was direct aangenaam, van 9 graden in Nederland naar 27 graden in Zuid Afrika is niet mis. Beau, ook een vrijwilliger, konden we ophalen bij een hostel aangezien zij al een dag eerder aangekomen was. Met ons drieën zijn we toen naar mijn eerste opvang gebracht, zo’n 140 km verderop; Blue Sky Mining. Hier heb ik dan ook mijn eerste verdiende biertje gedronken… best knap van mezelf dat ik de lange reis in mijn eentje volbracht heb.
Gedurende de dag kwamen de andere vrijwilligers binnen; Djuun, Danny, Wendy, Eva en Biba; 2 mannen en 3 vrouwen dus. De mannen gaan hetzelfde project als ik doen; Umthombo, een kinderopvanghuis. ’s Avonds hebben we een mooie strandwandeling gemaakt waar we vanuit de zee diverse krabbetjes zagen lopen, erg grappig. Aan het strand stonden grote waarschuwingsborden; geen verboden zoals geen patat op het strand… nee; je mag de aangeduide wapens niet mee nemen op het strand… toch net iets anders dan bij ons in Nederland.
Op dinsdag zijn de vrijwilligers uit elkaar gegaan… zo zie je maar hoe snel je vertrouwd raakt aan elkaar. Gelukkig zien we elkaar nog wel weer terug.
Danny, Djuun en ik zijn naar ons definitieve onderkomen gebracht; Hostel Tekweni. In ons appartement zit al een engels meisje, Grace. Zij doorloopt het Umthombo project gedurende lange maanden. Zij zet een project op waarbij de kinderen gestructureerd sexuele voorlichting kunnen krijgen… goed werk dus, zij gaat zelfs de taal in het Zulu leren. Op de hostel zitten veel buitenlanders die van de hele wereld komen. We hebben bijvoorbeeld een koort uit Nieuw Zeeland gesproken die de wereld over reizen. Het valt me op dat iedereen zo geïnteresseerd is in elkaar. Hierdoor gaat mijn peil van Engels beduidend verbeterd. Een aantal keren in de week is er op de hostel ook een braai waar je dan ook nog eens in contact komt met de lokale bevolking. Zo heb ik een buurman gesproken die bij de Grolsch fabriek werkt.
Op woensdag was dan mijn eerste dag bij Umthombo. Veel uitleg gehad en veel kennismakingen. Irene woont hier inmiddels al lang, maar morgen gaat ze even terug naar Nederland om Kerst met de familie te vieren. Voordeel is dat wij op haar auto moeten passen (erg “vervelend” dat we nu een eigen auto tot onze beschikking hebben).
De straatkinderen worden opgevangen onder het mom van “safehouse”, dit wil zeggen dat zolang ze bij ons zijn ze niet op de straat zwerven. Eën van de straatkinderen noemde zichzelf Jonh (dit is zijn westerse naam). Hij is twaalf jaar en zat achter de computer te typen. Met een te wijd en vies shirtje is het echt een straatkindje. Hij is twaalf maar ik had hem negen jaar geschat, zo iel zoals hij er uit zag. Eénmaal met hem aan de praat merkte ik dat hij al goed Engels kon. Hij was bezig om de juiste letters op het scherm ook op het toetsenbord te vinden, een software programmaatje gaf aan of het juist of onjuist was. Hij was dan ook al redelijk handig met de computer en de printer. Paint op de PC kende hij nog niet, de tekening die we hiermee gemaakt hebben gingen we toen deze af was samen ophangen op het kantoortje bij de ingang… hij was SUPER trots (en ik ook).
Verder zie ik de jongens veel poolen, surfen en voetballen. Ik heb gekozen om de jongens de voetballen te gaan begeleiden, vrijdag is er een belangrijke wedstrijd. In een groter kader kunnen de beste jongens uit Durban geselecteerd worden voor een wereldkampioenschap in Engeland, volgend jaar. Onder bepaalde voorwaarden kunnen ze geselecteerd worden, één daarvan is dat ze natuurlijk niet meer verslaafd mogen zijn aan de lijm, dat ze naar school gaan en dat de resultaten goed moeten zijn. Vervolgens gaat de organisatie er om heen hiermee aan de slag om er voor te zorgen dat de papieren om naar het buitenland te kunnen te regelen, dit is erg, erg tijdrovend en bijna onmogelijk.
Vorige week was een voetbaltalent van 14 jaar over de teen gereden door een auto, zijn teen moest helaas geamputeerd worden… erg zielig. Irene van Umthombo heeft hem (uiteindelijk) ondersteund om naar het juiste ziekenhuis te kunnen. Zelf de politie liet het ongeluk met deze jongen zoals het was zonder hulp te geven.
Het opvanghuis is 24 dag en 7 dagen in de week open. De straatkinderen kiezen zelf wat ze willen; of op straat of opgevangen worden. Als je wilt blijven slapen om je voor 21:00 uur binnen zijn, anders ben je te laat. In stapel bedden slapen de oudste jongen bij elkaar, de jongste jongen bij elkaar en de meiden apart. Danny is vandaag al een keer op straat geweest, wij als westerlingen met een shirt met Umthombo er op zijn een punt van herkenning in één van de armzaligste buurten van Durban. De kinderen komen naar ons toe, dat is het idee. Onderling zien ze dan ook wel dat de opvang goed is met (naar mijn idee) goede regeltjes. Aantal voorwaarden zijn er zeker wel en die zijn bijvoorbeeld dat je je naam en afkomst moet vermelden. Ook het lijmsluiven is dan niet meer aan de orde.
Vandaag ging een meisje van een Engels stel op pad met vier kinderen in het kader van “After Care”; kort gezegd betekend dit dat het kind terug gebracht wordt naar de familie en dat dit dmv een rapportage goed vastgelegd wordt. Meestal zijn dit de opa en oma aangezien de moeder niet in beeld is. Het kind gaat trouwens vrijwillig mee. Erg goed werk dus !
Wij als vrijwilligers gaan omstreeks 08:15 uur op pad naar het opvanghuis. Alle kader zit dan bij de ochtend meeting zodat duidelijk wie op de dag welke taken heeft. Omstreeks 16:00 uur gaan we dan weer naar de hostel en kunnen onze eigen tijd bepalen. Het is en blijft mogelijk om als vrijwilliger ook in de avond en/of in het weekend aan de slag te gaan, dit gaan we zeker doen. Misschien kan ik nog wel een avondje iets met muziek doen, wat mij natuurlijk erg leuk lijkt.
Gelukkig is er op de hostel Wifi zodat ik ook mijn Hyves, Facebook en Twitter kan bij houden. Periodiek zal ik deze pagina verversen mij wat ik meegemaakt heb.
Alle donaties die nog steeds binnenkomen: dank allen !
Groeten vanuit Durban,
Martijn Tibben