(origineel bericht op be-more.nl)
Mijn eerste dagen op de Rehab zitten erop - tijd om te genieten van het weekend
Hoi allemaal,
Ondertussen is het vrijdagsmiddag 17.00 uur. Ik ben weer terug in het B&B in Durban na drie dagen op de Rehab te zijn geweest.
Bedankt trouwens voor alle leuke reacties op mijn weblog.
Dinsdagmiddag ben ik richting de Rehab vertrokken. Ik zat achterin een truck met allemaal eten van de voedselbank. Het zag er niet echt smakelijk uit trouwens. En daarnaast deelde ik de ruimte met twee jongens die de zondag waren weggelopen van de Rehab tijdens een uitstapje naar de kerk. Een derde jongen keert niet terug. Hij is al eerder weggelopen en dan heb je je kansen hier verspild. Één van de jongens was een pittige. Ik werd uitgemaakt voor leugenaar, ik werd nagepraat, ik was zus en zo. En ondertussen was hij een beetje aan het praten met de andere jongen in het Zulu. Regelmatig werd er gelachen. Zouden ze het over mij hebben? Ik kan jullie zeggen: dan duurt 45 minuten lang.
Bij de Rehab aangekomen, helaas geen ontvangst door de werknemers. Gelukkig wist ik waar mijn slaapkamer was en ben daar dus maar naar toe gelopen. Verder een beetje om me heen gekeken enonnenorden met het uitpakken van mijn tas. Even later kwam Jonathan, een vrijwilliger uit Duitsland. Hij heeft me gelukkig het één en ander verteld. Ook daarna weinig inititiatief van de werknemers contact met mij te zoeken. Ben dus maar naar hen toegegaan. Erg enthousiast waren ze ziet. Blijkbaar gaat het hier nu eenmaal zo. Heb er maar aan te wennen, wat niet zo gemakkelijk is. Wat hebben stagiaires en nieuwe werknemers in Nederland het dan goed.
Beetje de kat uit de boom gekeken, wat jongens aangesproken en een balletje in de basket gegooid. En toen was het etenstijd. Ik heb me even voorgesteld. En ook de jongens gingen staan om daarna hun naam te zeggen. Sjemig, ga ik ze ooit onthouden? Ga mijn best doen. In totaal zijn er nu 22 jongens in de Rehab wat ik me heb laten vertellen. voor het eten nog even een kort gebed en toen was het aangevallen geblazen. Alsof ze hier niets te eten krijgen, zo snel hadden de meesten hun eten op. En terwijl er nog een aantal aan het eten waren, werden tafels en stoelen al met veel bombarie weggezet. Dat is trouwens een algehele tendens, lawaai maken en schreeuwen. Van 5.30 uur in de morgen tot 21.00 uur schreeuwen ze (volgens mij kunnen ze niet op een normaal volume praten), lachen ze en dagen ze elkaar uit. Na het eten heb ik samen met de twee huisvaders en Jonathan gegeten. De twee huisvaders zorgenadat en nacht voor het reilen en zeilen daar. Ze slapen elk in één van de twee slaapzalen. Petje af!
Nog een beetje rondgedwaald en toen maar eens een douche gepakt. Nachtkleding aan en rond 21.00 lag ik mijn bed. Het was goed geweest voor vandaag. Best pittig, al deze indrukken.
Woensdag was het parentsday. Ouders, grootouders, andere familie was uitgenodigd om in gesprek te gaan met de medewerkers van I Care. Willen ze de jongens wel of niet terug in huis nemen? Als ze daar niet voor open staan, dan gaan de jongens of naar kindertehuizen of naar the houses van I Care. Daar worden ze in één van de drie huizen geplaatst bij een huisvader en, of moeder. Van daaruit gaan ze onderwijs volgens en is er tijd voor verder resocialisatie. De jongens zochten maar weinig contact met hen. En van een aantal jongens waren er ook geen mensen geloof ik. De jongens zelf hadden de gehele dag vrij. En ik was zoekend naar mijn plekje. Geen idee wat van mij verwacht werd. Niets geloof ik, behalve beetje spelen met de jongens. Tsja, en hoe doe je dat als ze zichzelf wel vermaken met het weinige wat ze daar hebben? Een basketbalbord met bal, een skateboard en twee of drie ‘voetballen’. De echte voetbal mogen ze niet gebruiken, want daarmee zijn ramen en dakgoten kapot gegaan. En verder is communiceren niet zo makkelijk. Mijn Engels is nog niet zo goed en die van de jongens ook niet. En waar proberen ze je uit en wanneer zijn ze serieus? Poeh! 's morgens nog met één jongen naar de clinic geweest. Daar 2,5 uur gewacht om één buisje bloed af te nemen. Zo gaat het hier… Neem je tijd, geen haast. Je had de ruimte van de arts moeten zien. Overal papieren, dozen etc etc. 's avonds had ik het even te kwaad. Onzekerheid, doelloosheid en zinloosheid hadden de overhand. Wat doe ik hier? Waar is mijn meerwaarde? Ben ik hiervoor gekomen? Vinden de jongens het wel leuk dat ik er ben? Heb mijn tranen dus maar even laten gaan. Heb me maar niet meer buiten mijn kamer begeven. Morgen een nieuwe dag.
Gelukkig heb ik lekker kunnen slapen. Donderdag vroeg wakker door de jongens, dat wel. Nog maar even blijven liggen… Wat ik wel heel mooi vind is om te zien, is dat de jongens allemaal hun taken hebben. Eigen kleren wassen, koken, tuin bijhouden, vloeren dweilen, rotzooi opruimen, afwassen. En ik zie geen gemopper als het de tijd daarvoor is. Wat me wel opvalt is dat ze veel vrije tijd hebben. Nog geen idee wat ik daarvan vindt, al zie ik wel dat de concentratieboog erg kort is. Van 9.00 tot 12.30 uur bij een les aanwezig geweest. In plaats van schoolvakken krijgen ze hier skills aangeleerd om terugval te voorkomen, respect voor elkaar te hebben, zich niet te laten manipuleren door anderen ed. Een goed ding lijkt mij. De les werd in het Zulu gegeven, dus goed naar de mimiek, intonatie en het gedrag te kijken. Was bijzonder. 's middags bij een lesje Engels aanwezig geweest. Vraag me af in hoeverre de jongens kunnen volgen wat ze krijgen uitgelegd… Niet dat ik dat op de middelbare school kon… :-). En de rest van de dag opnieuw speeltijd. Nog wel wat leuke momenten van contact met wat jongens gehad. En zeker ook een aantallen uitdagingen, waarop ik helaas niet zo pedagogisch heb gereageerd geloof ik. Spijt dat ik daarna had. Ik wil dan helemaal niet zo reageren en toch doe ik dat. Iets meer ontspannen en herpakt naar bed gegaan.
Vanmorgen helaas wel weer met mijn ziel onder de arm opgestaan. Hoe hiermee om te gaan, er gebeurt zoveel in mijn hoofd en lijf. Even kort gebeld met Wilma, de coördinator hier in ZA, werkzaam bij Be More. Met haar afgesproken maandag en dinsdag nog bij de Rehab te zijn. Ook omdat ik het hier graag een kans van slagen wil geven. Woendag de vrijwilligersdag en dan gaan we langs andere projecten langs. Dan gaan we in overleg of ik de overstap wil maken naar een ander project.
Rond 10.00 uur met Jonathan vertrokken naar Durban. Tijd voor rust en ontspanning. En dat in de locale taxibusjes. Een erg leuke ervaring, al had ik dit zeker niet alleen gedaan. Ook niet een aanrader wordt me continue gezegd!
Opgelucht en blij om weer bij de B&B te zijn. Daar Alexandra en Agnes nog even gezien en gesproken. Heerlijk om me weer even in het Nederlands uit te drukken. Zij vertrokken even later voor een Safari welke ik in december ga doen. Boodschapjes gehaald: heel veel fruit, groente en calcium! Heerlijk na paar dagen van weinig groente en fruit. Rest van de middag al lezen, whatsappend ed doorgebracht. Morgen naar Mother and Piece, een ander project van Be More. Daar blijf ik slapen bij Manon om met haar zondag voor een Zulu experience op pad te gaan. Een kijkje in de keuken van een Zulu ofzo. We gaan het ervaren.
Ondertussen in het een erg lange weblog geworden zie ik… dus later meer…
xxx Yvette