(origineel bericht op be-more.nl)
Mijn eerste dagen bij OneVoice
Het is al snel na het vorige berichtje, maar ik heb gisteren en vandaag alweer zoveel meegemaakt dat ik mezelf er toch weer even aanzet om jullie ervan op de hoogte te brengen.
Zoals de echte locale Zulu-bevolking ze hier dagelijks gebruikt, reis ook ik vanaf gisteren elke dag met de taxibusjes naar kantoor. En wat een ervaring! Met een hele hoop zenuwen stond ik dus gisterenmorgen op Florida Road te wachten op een busje. Suzanne, de stagaire die hier voor mij zat, had een prachtig documentje gemaakt met hoe alles hier in z’n werk gaat, dus ik wist eigenlijk wel tot in detail hoe ik een busje moest nemen. Maar ik ken mezelf en ze mogen het me nog zo goed uitleggen, ik zal daar op het moment van de waarheid toch met gierende zenuwen staan, wat dus ook nu het geval was. Het eerste busje zag ik aankomen, maar ik had nog even tijd nodig om me mentaal voor te bereiden dus stak ik voor deze mijn hand nog niet op. 2 minuten later kwam de volgende en het was nu of nooit, dus zonder het goed en wel te beseffen ging mijn hand de lucht in. Het busje stopte, en gelukkig stapten er ook wel een heleboel mensen af, waardoor ik snel een plaatsje had. Na enkele mislukte pogingen om een zeteltje open te klappen en een hoop rare blikken als gevolg daarvan, zat ik semi comfortabel tussen de Zulu’s. Wanneer je een plaatsje gevonden hebt om te zitten (of om te staan) dan klop je op de schouder van de persoon voor je, geef je hem 5 Rand en die geeft dat dan voor jou door naar de chauffeur. De eerste stap was gelukt en ik zat erop. Nu moest ik er ook wel nog af, en dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ze hebben hier namelijk geen vaste haltes voor zo’n busjes, je steekt je hand op als je erop wilt en je roept de straatnaam of de naam van een gebouw wanneer je er weer van wil. Een hele opgave als je geen flauw idee hebt waar je ergens bent of hoe de straten hier noemen. Ik wist alleen dat het busje op de grote baan links moest afslaan en ik dan BOTANIC moest roepen. Het zou maar zo gemakkelijk zijn als het ook echt van de eerste keer zou lukken, mijn busje reed namelijk rechtdoor in plaats van naar links (de hele andere kant uit dus). Na 2 minuten twijfelen heb ik dan maar gewoon STOP geropen en ben ik er alsnog van geraakt en heb ik op goed geluk de juiste weg naar kantoor gevonden. Het terugkeren gisteravond ging dan gelukkig wat vlotter, al moest ik er dan wel 2 nemen omdat ze weeral de verkeerde kant opgingen. Het is ook heel bizar hoe ze er hier in slagen om een ritje van 10 minuten makkelijk tot een half uur te rekken. Je mag namelijk gewoon 10 meter van iemand anders gaan staan langs de kant van de weg, dan zal het busje voor jou stoppen, terug wegrijden en 10 meter verder opnieuw stoppen voor iemand anders <img src=“http://s0.wp.com/wp-includes/images/smilies/icon_smile.gif?m=1129645325g” alt=“” /> Bizar, ik zie het bij ons nog niet gebeuren!
Nog iets waar ik ook heel hard aan zal moeten wennen is de echte “African Time”, iedereen doet hier alles op z’n dooie gemak en niemand heeft haast. Dit valt niet alleen op hier op kantoor (waar alles kalm en op het gemak gebeurt), maar ook gewoon langs straat lopen is voor mij een hele uitdaging, ze lopen hier namelijk allemaal heel erg traag. Ik wist het van mezelf niet, maar ik wandel echt stevig door en ik heb constant de neiging om iedereen hier voorbij te steken. Tempo aanpassen dus en achter je voorganger blijven, want ze kijken je gegarandeerd met een blik aan van: “He, waar gaat dat blondje zo snel naartoe!”
Gisteren en vandaag waren dus mijn eerste dagen op kantoor. Ik werk me nu nog vooral zo goed mogelijk in, wat heeft de stagaire voor mij allemaal gedaan, waar zijn ze nu mee bezig, hoe zit alles hier in elkaar, … Daarom heeft Marlijn (mijn stagebegeleidster) mij vandaag wat meer uitleg gegeven over OneVoice en mijn mond viel er gewoon van open.
OneVoice houdt zich hier vooral bezig met het het geven van workshops in een heleboel scholen in de provincie KwaZulu-Natal. De verschillende worskshops worden in principe gegeven aan grade 8 en 10 en grade 9 en 11. Dat komt bij ons ongeveer overeen met het 2e tot het 5e middelbaar, maar het grote verschil is dat je hier op school niet samenzit met mensen van je eigen leeftijd, maar met degene die op hetzelfde leerniveau als jou zitten. Het komt hier dus heel vaak voor dat er in grade 8 jongeren zitten van 13 jaar, maar ook van 18 jaar. Dat zou bij ons helemaal niet werken volgens mij!
De workshops die ze aan de jongeren geven gaan over HIV, Tuberculose, gender issues, tienerzwangerschappen, …
Ze proberen in het hoofd van die jongeren een “behavioural change” te stimuleren door hen op een heel interactieve manier te leren dat je hier ook nog het recht hebt op een mooie toekomst hebt wanneer je besmet bent met HIV of TB, op je 13e al een kind hebt, of simpelweg gewoon wanneer je een vrouw bent, en dat je het heft in eigen handen moet nemen (en hoe je dat kan doen) om jezelf van een mooie toekomst te verzekeren.
Als je weet dat 1 op de 3 inwoners van de provincie KwaZulu-Natal hier besmet is met HIV, vele jongeren maar 1 of geen ouders meer hebben, als oudste van een gezin voor hun 6 jongere broers/zussen moeten zorgen, of gewoon op straat leven, geven velen van hen de hoop op een toekomst al op wanneer ze nog op school zitten en komen ze daardoor nadat ze klaar zijn met school op straat, in de prostitutie of in de drugswereld terecht. OneVoice wil hier op inspelen door die jongeren op hun school 1x in de week op een interactieve manier te leren hoe ze met al dit moeten omgaan, welke rechten ze hier als meisjes hebben, hoe ze als jongens met meisjes horen om te gaan, en hoe ze het streven naar een zekere toekomst moeten aanpakken.
OneVoice houdt zich dus niet meteen bezig met iets waar je op korte termijn de impact al meteen van kan zien (zoals het uitdelen van eten of kleren aan daklozen), maar wel iets dat op lange termijn voor vele jongeren hier een heel groot verschil kan maken.
Het is moeilijk om voor ons in te beelden hoe het hier echt allemaal zit en hoe erg sommige mensen het hier hebben, maar mij werd het daarnet toch direct duidelijk hoe hard ze hier proberen om rond te komen, en op welke manier vele jonge meisjes dit hier bijvoorbeeld vaak aanpakken. Ik stond vanmiddag buiten onze toch wel “versterkte burcht” rond kantoor te wachten tot de poort openging en er kwam een heel schaars gekleed jong meisje naar mij toe gelopen, ik had haar al even in de gaten en ze deed naar alle mannen in de voorbijrijdende auto’s teken om te stoppen zodat ze kon instappen. Het was me meteen duidelijk wat haar bedoeling was, maar toen ze mijn richting uitstapte voelde ik me toch wel even ongemakkelijk. Ze passeerde me zonder me een blik te gunnen en zei: “You do know this is my street!” WOW!!!
Zo nu weten jullie ook een beetje waar ze zich hier allemaal mee bezig houden op kantoor, dus genoeg van die zware lectuur. Dit weekend staat er namelijk al een van mijn eerste tripjes op het programma. Ik ga samen met Eline en nog enkele meisjes van andere projecten naar de Wild Coast en ik heb deze morgen al heel vriendelijk een lift aangeboden gekregen van de manager van mijn B&B (Marc) om me straks naar Wentworth te voeren, zodat ik deze avond al bij de andere meisjes kan gaan slapen en ze ons daar dan morgenochtend heel vroeg allemaal kunnen oppikken. Ik kijk er naar uit!
Tot de volgende!
Salani Kahle!