(origineel bericht op be-more.nl)
A long way to go
Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik me afvraag wat ik nou vind van dit land. Ik heb werkelijk waar geen idee. Ik wil hier nog lang niet weg, geniet elke dag en vind het hier ontzettend mooi. De volgende dag hoor je hoe de politiek werkelijk in elkaar zit en hoe de hoge pieten al het prachtige werk van Nelson Mandela in een korte tijd verwoestten, hoe vele kinderen niet leren hoe het leven nou echt in elkaar zit en ze het maximale er uit kunnen halen (neem het de ouders maar eens kwalijk) en hoe ‘positieve’ mensen de hoop in het verbeteren van het land langzamerhand verliezen.
Afgelopen dinsdag ben ik met Wilma (Be More) en twee facilitators (Lindiwe en Nothile) mee geweest naar een van OneVoice haar scholen in KwaMashu om twee workshops bij te wonen. OneVoice geeft workshops in Grade 8 en dat is de eerste klas van high school. De leeftijd in deze klas verschilt van 13 tot 19 jaar. Dit komt doordat kinderen altijd bij klas 1 beginnen of je nou 6 of 11 jaar oud bent. De gangen van de scholen zijn allemaal buiten maar wel overdekt en er is een ‘grasveld’ tussen de gangen. De aanhalingstekens zijn vanwege de hoeveelheid rotzooi die het grasveld meer op een vuilnisbelt laat lijken. Alle ramen staan open en kinderen gooien zonder enige schaamte al hun afval uit het raam. Vrij bizar. We gingen eerst naar het kantoor van de L.O. teachers (life orientation) die daar aan het chillen waren. Het regende namelijk en dan kan er natuurlijk geen gym gegeven worden. Ze hadden de kinderen naar 5 minuten maar weer in een lokaal geplaatst, wat moesten ze anders? Na het voorzichtig afwimpelen van de netball coach die mij en Wilma maar wat graag in haar team wou, vertrokken we naar een van de lokalen. Op deze school zitten alleen kinderen die benadeeld zijn in het voormalige regime en vooral meisjes werden vrij zenuwachtig van ons als blanke vrouwen. Ze pakten elkaar vast en begonnen wat te giegelen. Toen we het lokaal binnenkwamen moesten de meeste kinderen een beetje lachen en waren ze vrij onder de indruk van de camera’s. In het begin doken ze wat weg, maar sommige foto’s zie je hier en daar een kind stiekem poseren. De eerste workshop ging over problem solving. De klas (60 leerlingen) werd verdeeld in vier groepen en kregen per groep een probleem die een van de kinderen voor de klas moest voorlezen en samen bedachten ze dan oplossingen voor dat specifieke probleem. Voorbeelden zijn: zwangerschap in slechte leefomstandigheden; wie ga je dat vertellen en hoe ga je dat vertellen?, je hebt een soa opgelopen; aan wie ga je het vertellen en hoe neem je de stap om een test te doen? Het was erg interessant om te zien hoe serieus kinderen van deze leeftijd met deze onderwerpen omgaan. Plotseling begonnen alle kinderen te gillen, te lachen, te zingen en te dansen. Ik vroeg aan een klein meisje die naast me zat: “What’s happening?” She replied: “ARE YOU CRAZY?! IT’S LUNCHBREAK!!”. Dat is zeker weten iets wat we ook in Nederland moeten introduceren. De tweede workshop ging over TB en hoe deze ziekte in verband staat met HIV. Het was voornamelijk in Zulu dus ik kon niet alles verstaan, maar de kinderen waren erg geconcentreerd en stelden ontzettend veel vragen aan de facilitators over dit onderwerp. Na afloop vroeg een jongetje aan een van de facilitators of het oke was als hij ons een hand gaf. Ik gaf de jongen een hand en de hele klas begon te gillen en te lachen. Daarna volgde de rest en we werden luid en blij uitgezwaaid. Het was een erg bijzondere ervaring en ik hoop snel nog een van de scholen te bezoeken!
Een andere ervaring die vrij bijzonder was, was het bezoek aan home affairs om mijn visum te verlengen. Ik ben hier gekomen op een toeristenvisum wat drie maanden geldig is. In het vliegtuig heb ik aangegeven dat ik hier op vakantie ben, want over stage kunnen ze nogal eens moeilijk doen. Gister haalde Marlijn mij om 07:45 op en om 08:00 uur schreef ik me in op de lijst. De man wees ons een bankje aan waar we op moesten gaan zitten, er waren namelijk verschillende werknemers voor verschillende visa. Oke prima. Na zo’n drie kwartier vond ik het toch allemaal erg vreemd dat iedereen steeds opschoof behalve wij dus ik vroeg maar even na of ik niet alsnog in de rij moest gaan zitten. “Why didn’t you get in the cue?!” was de meneer zijn antwoord. Ja, dat betekent achteraan sluiten. Chill, bedankt. Er staan dus drie banken in dat hok die hetzelfde werken als een achtbaanrij. Het enige wat mist zijn de verwachte wachttijd bordjes. Één van de banken deed niet mee aan de wachtrij en in deze rij zat ook geen beweging. Deze mensen zaten er al voordat ik binnen kwam en na 1,5 uur riep een man: “ZIMBABWE” en ze stonden allemaal op en liepen naar binnen. Misschien had je erbij moeten zijn, maar ik vond het erg lollig. Na 1,5 uur was ik eindelijk aan de beurt en goed voorbereid als ik was vertelde de meneer mij dat ik een medisch onderzoek had moeten laten doen in Nederland inclusief xrays. Hier had ik nog nooit van gehoord en na 10 minuten leek het hem een beter idee om gewoon mijn toeristenvisum te verlengen, dan hoefde ik alleen een motivatiebrief in te leveren. Ik heb even geschreven hoe mooi het land is en dat ik nog helemaal langs de kust wil reizen dus dat ik iets meer tijd nodig heb. In 6-8 weken moet mijn visum geregeld zijn en tot die tijd mag ik hier gewoon blijven, dus ik ben weer voor enige tijd legaal!
Zoals jullie weten reis ik hier met de beruchte taxibusjes. Gister stond ik ruim een half uur op mijn taxi te wachten en toen heb ik Marlijn maar opgebeld dat ik het niet vertrouwde. Zij en haar vriend konden mij gelukkig ophalen, want het bleek dat de taxichauffeurs staakten. Dat gebeurt hier zonder enige aankondiging en de schade was enorm gezien ze s’ochtends iedereen overal gedropt hebben maar er was geen manier om deze mensen weer terug te brengen. Ik hoef maar een kilometer of drie met de taxi, maar sommige mensen reizen 1,5 uur om op hun werk te komen. De stad was een grote chaos en hier en daar zijn wat rellen met politie geweest. Waar de staking nou precies om was is mij niet helemaal duidelijk, maar volgens mij had het te maken met de rol van de overheid in het openbaar vervoer. Taxichauffeurs willen zelf de controle hebben, maar omdat ze dan zelf prijzen gaan vaststellen wil de overheid ingrijpen en dat wordt niet gewaardeerd.
Dankzij deze gebeurtenis kon ik wel genieten van Marlijn’s diner dus achteraf pakte het voor mij goed uit. Sjorn (Marlijn’s vriend) is een Zuid-Afrikaan en kon mij erg veel vertellen over de geschiedenis en politiek van dit land. Hij vertelde mij dat hij van mening was dat als Nelson Mandela een jaar of acht langer aan de macht was geweest het land er waarschijnlijk een stuk beter uit had gezien en ik denk dat ik me daar bij aan moet sluiten. Marlijn vertelde me dat een van de presidenten (ik kan me niet meer herinneren welke) belooft had aan de bevolking dat er voor iedereen een huis zou komen. Dit is natuurlijk nooit haalbaar op gebied van geld, maar ook op gebied van bouwen zelf en toen de ‘zwarten’ aan de macht waren verwachtte een deel van deze bevolking dan ook dat zij de huizen van de blanken over zouden nemen. Er hebben mensen bij Marlijn op de deur geklopt, omdat hun huizen beloofd waren dus here they were! Je kan wel nagaan dat de teleurstelling enorm is geweest voor deze mensen. De politiek is ontzettend krom en corrupt en er zijn ontzettend veel verhalen en meningen over wat er nou werkelijk gebeurd binnen de regering, met als voorbeeld de verkrachting van de HIV-positieve vrouw door de huidige president Jacob Zuma. Als ik de verhalen hier over hoor en lees (of ze nou waar of niet-waar zijn, wat daar gebeurd is is hoe dan ook verkeerd) betrap ik mezelf op het schudden van mijn hoofd. Op deze momenten vraag ook ik me af hoe dit land zich moet ontwikkelen tot een welvarende gemeenschap en kan ik me voorstellen dat deze hoop verloren raakt. Ik denk dat ik gezegend ben dat ik samen werk met Marlijn die mij laat inzien dat er een begin kan zijn als je begint bij het begin en dat zijn de kinderen. Als je ouders niet geleerd hebben dat je afval in de prullenbak gooit, wie moet jou dat dan leren? En dat is where we come in. Ik heb het zelf mogen ervaren en ik ben er van overtuigd dat OneVoice en haar facilitators dat verschil maken.
Het is weer een lang verhaal geworden he?! Ik ga maar eens lunchen en vanmiddag verhuis ik naar een bed & breakfast aan de andere kant van de straat. Zo kan ik nog steeds chillen met mijn vrienden bij Tekweni en heb ik iets meer tijd voor school. Verstandig he? (Nu lijkt het net alsof deze keuze vrijwillig gemaakt is, intelligent als ik ben). Ik heb mijn collega’s al enig beschaafd Nederlands geleerd en het gaat ze aardig goed af moet ik zeggen!
Dank jullie allemaal voor het lezen!! Ik mis mijn vrienden en familie heel erg maar zoals jullie nu misschien begrijpen, vind ik het fijn dat augustus nog aardig ver weg is…