(origineel bericht op be-more.nl)
Eeuwig zou te kort zijn
Het is heel wat. Afscheid nemen van deze groep lieve mensen, waar we nu een maand mee opgetrokken zijn. Ik mag nog een weekje blijven, maar Michelle moest gisteravond afscheid nemen. En de kinderen moesten afscheid nemen van Michelle.
De eerste dag dat we hier aankwamen troffen we een groep verlegen kinderen aan, die niet goed wisten wat ze nu met ons moesten. Gisteravond werd er voor ons gedanst en gezongen en kregen we een prachtige toespraak van onze eigen Nelson Mandela. Die overigens nu alweer op school zit (zaterdag!) omdat hij een masterclass wiskunde mag volgen, die op de zaterdag en zondagochtend gegeven wordt.
Het is goed dat ik nog even blijf. Al was het alleen maar om wat tranen te drogen en een arm om wat kinderen heen te slaan. Wat dat betreft denk ik liever niet al te ver vooruit naar aanstaande zaterdag, als ik zelf op het vliegtuig moet stappen. Ik heb al gehoord dat er dan misschien wat jongens meemogen om me uit te zwaaien.
Het voelt als een familie hier achter laten. Maar gelukkig wel met een beetje meer perspectief dan voor onze komst. Er zijn nu wat dingen in beweging gezet, die niet meer te stoppen zijn. Maandag wordt er bijvoorbeeld gestart met de uitbouw van het huis om een extra badkamer en toiletten te realiseren. En er komen stapelbedden aan, zodat ze niet meer met meerdere personen in een bed of op de grond hoeven te slapen. En dat ze naar school gaan in hun mooie schooluniformen … Mede mogelijk gemaakt door de bijdrage van zoveel mensen in Nederland.
Het is gewoon geweldig om te zien dat met een beetje hulp het leven er opeens heel anders uit kan zien voor deze kinderen. Ook voor de baby, een jongetje, dat op 26 januari geboren is.
En het is goed om te weten dat er zoveel vrijwilligers in de rij staan om dit project te blijven ondersteunen. Maar echt, hoe lang je hier ook blijft: eeuwig zou te kort zijn.