(origineel bericht op be-more.nl)
Mijn eerste bevalling
Wow. Het is dus echt gelukt. Ik heb geassisteerd bij een bevalling. Ja, dat klinkt heel goed. Maar ik was bijna te laat geweest, zo snel ging het allemaal.
Neem in gedachten een schuur, met een voor- en achterkamer, die door een gordijn gescheiden zijn. In de achterkamer zijn de vrouwen verzameld, die de moeder bij de bevalling bijstaan. In de voorkamer zitten de kinderen tv te kijken.
De ambulance is gebeld, maar komt niet. Dat gebeurt hier wel vaker. Soms moeten mensen vijf uur op een ambulance wachten. Maar wat heb je daar aan als er een kind moet komen? Dat kind wacht niet.
De oudste jongen laat een bericht naar mij sturen, dat ik moet komen omdat de ambulance er nog niet is en er toch echt iets moet gebeuren. Ik zeg dat hij naar de buren moet gaan, naar Don en Linda, omdat Linda vaker baby’s gehaald heeft.
Dat doet hij dus niet. Want als ik vijf minuten later toch maar even polshoogte ga nemen, is Liinda nog niet gewaarschuwd. En zoveel verstand heb ik toch wel van bevallingen, dat ik zie dat dit niet lang meer gaat duren…
Ik ren naar Linda. Linda gaat haar handen wassen en de ringen er af halen, handschoenen pakken en een schaar en draad en rijdt dan met de auto snel richting a.s. moeder. Ik mee.
Gelukkig heb ik een enorme zaklamp mee, waarmee we kunnen zien hoeveel ontsluiting de moeder heeft. Dat blijkt genoeg te zijn, want nog geen twee weeen later (vijf minuten?) pers ze het kind er uit. Een jongetje. Groot kind!
Ik bind de navelstreng af en knip de navelstreng door. En daar staan we dan. In een schuur waar je niet vrolijk van wordt. Met vrouwen die geen geld hebben om luiers of babykleren te kopen.
Maar we zijn allemaal opgelucht en blij en bewonderen de nieuwgeborene.
Pfff…