(origineel bericht op be-more.nl)
Merry X-Mas in Mauritius
Er is nu al zoveel te vertellen over de dingen die gebeuren hier in Mauritius. Ik ga de moeite niet eens nemen om te proberen het op ‘papier’ te zetten, want dat gaat nooit lukken. En daarnaast zal het ook nooit zo leuk zijn als dat je er zelf bij was geweest. Maar ik zal jullie wel een mooi kerstverhaal vertellen.
Het was dagen voor Kerstmis en Lenneke liep de zolen van haar slippers om voor de hele familie cadeautjes te kopen. Ze ging naar Goodlands, naar Port Louis, naar Grand Baie en nog een keer naar Goodlands. Uiteindelijk had ze voor alle 21 leden van de Ballagee familie een presentje. Nog steeds had Lenneke het Kerstgevoel nog niet gevonden. Ook al liep ze al maanden in Afrikaanse winkels met kerstversieringen en hoorde ze al maanden in meedere Afrikaanse landen kerstmuziek. Voor Lenneke was het allemaal erg misplaatst, want nog nooit had zij een Kerstfeest gevierd zonder koud weer en warme kleren. “Misschien komt het Kerstgevoel helemaal niet” dacht ze toen ze de enorme stapel met cadeau’s aan het inpakken was. Het enige gevoel dat ze had sinds ze in Mauritius aangekomen was, was een gevoel van gemis, knagend verdriet en weemoed. Natuurlijk was het geweldig om iedereen weer te zien. Niet alleen familie had zij heel erg gemist, maar ook een paar handen vol met vrienden die zij had gemaakt tijdens haar bezoeken aan het prachtige eiland. Het gaf een warm gevoel te merken dat ze met open armen en als prinsesje ontvangen werd wat soms voor een nuchter Hollands meisje moeilijk kan zijn. Nu Lenneke zich er eenmaal aan over gegeven heeft, kan ze er makkelijker mee omgaan. Lenneke had bedacht om een paar dagen bij de familie te blijven in Cap Malheureux en dan zelf een appartement te zoeken. Vooral met de sterfdag van Nicolas, de verjaardag van Manu en de kerstdagen wilde zij niet alleen zijn en samen met het gezin zich erdoorheen worstelen. Ze woont nu met 10 mensen in één huis en dat is niet altijd fijn, alhoewel het wonderbaarlijk genoeg nooit krap aanvoelt. Dit voelt als een huis waarin geleeft wordt, waar iedereen alles deelt en waar je altijd zo naar binnen kunt lopen.
De dagen gingen voorbij en waren gevuld met eerste bezoekjes aan iedereen. Zo ook het eerst bezoekje aan het graf. En het verbaasde Lenneke niets dat er in de laatste 9 maanden sinds haar laatste bezoek niets aan het graf was gedaan. Het maakt ook niet uit, het voegt niets toe en het doet niets af aan de herrinneringen, de liefde, het gemis of de acceptatie van de dood van beide broers. Het eerste bezoek zat erop en viel gelukkig mee. Het knijpende gevoel in haar keel nam al wat af. Toch vond Lenneke het nog steeds moeilijk om over Manu te praten. Af en toe als er een fles van het één of ander werd opengetrokken en met de familie geborreld werd (wat bijna elke dag gebeurde), werd er over hem gesproken en gelachen. Toch kon Lenneke het moeilijk aan, er knaagde nog steeds iets. Iets ver weg waar ze niet helemaal bij kon. Dus gooide ze maar weer een glas Samos achterover en hoopte stilletjes dat het verdween. Lenneke trok in deze dagen veel met Bryan op, de jongste broer. Ze waren als vier handen op één buik en maakte veel lol.
Eindelijk was het dan zover… Zaterdagochtend, de dag van Kerstavond was begonnen. Toevalligerwijs ook de verjaardag van Manu. Er moest die dag nog zoveel gebeuren dat Lenneke geen tijd had gehad om naar het graf te gaan. Pas ’s avonds, toen ze op het punt stond om naar de avondmis te gaan, was ze er klaar voor. In Goodlands had ze een héle mooie grote kunstbloem gekocht voor op het graf. In Mauritius heeft het geen zin om echte bloemen neer te zetten. Helaas was het al laat en moesten Lenneke en de helft van de familie zich haasten om op tijd te zijn voor de mis. De andere helft van de familie heeft een ander geloof of vond het niet nodig om te gaan. Toen Lenneke aankwam bij de kerk was het al bomvol met mensen. De kerk is één van de meest bekende in (noordelijk) Mauritius en dus erg druk bezocht met feestdagen. De kerk met het rode dak is een icoon, waar toeristen op af komen als vliegen op stront. De mis werd vanwege de verschrikkelijk grote opkomst buiten gehouden, gelukkig had Lenneke zich goed ingesmeerd met Deet. Het was de bedoeling dat Lenneke na de mis naar het graf zou gaan, maar omdat de mis in het Frans was en ze daar nog net niet genoeg aan gewend was om alles te verstaan en omdat het gezang niet om aan te horen was, besloot ze tussendoor naar het graf te lopen. De moeder van Manu vond het niet echt een goed idee dat Lenneke in het donker daar heen ging, maar Lenneke kon het niet over haar kart verkrijgen om op de zijn verjaardag niet even langs te gaan. Het was een hele beproeving om dezelfde route te lopen als op de dag van de begravenis, weer met bloemen in je hand en waarbij je ook langs de plek van het ongeluk komt. Na ongeveer 8 minuten lopen, kwam Lenneke bij de begraafplaats aan wat donkerder was dan ze had verwacht. Gelukkig is Lenneke niet verschrikkelijk bang aangelegd dus liep ze gewoon door totdat ze op de goede plek was. Met het geruis van de zee op de achtergrond en in het zwakke licht van een lantaarnpaal knielde Lenneke bij Manu neer en stak ze de bloemen in het zachte zand van het graf. Nog steeds vond ze het moeilijk om te praten. Ze zou best iets willen zeggen, maar ze kreeg het er niet uit. Welke halve zool praat er nu tegen een hoop zand met een kruis erin en wat nepbloemen? Welke andere halve zool praat er nu niet tegen de rustplek van een geliefde alleen maar omdat hij dood is?? Daar heeft ze een punt en het enige wat ze fluisterd, is: “I’m sorry.” Het lukt haar niet. Eenmaal terug bij de kerk was de mis nog steeds niet afgelopen, maar Lenneke probeerde niet eens meer om het te verstaan. Ze was als verdoofd, stond alleen maar te staren en verzonken in gedachten. Deze dag, dit feest, Manu had hier moeten zijn, hij zou dit geweldig hebben gevonden, ze hadden Kerst samen moeten vieren. Ze zouden alles samen doen, dat was het plan. En voor ze het goed en wel doorhad rolde er een traan over haar wang. En toen nog één en nog één. Ze kon niet meer stoppen, het deed te veel pijn.
Na een hele tijd en heel wat tissues, was Lenneke klaar en de mis gelukkig ook. Ze mochten naar huis. Het oude vertrouwde Pavillon. Lenneke heeft wat gegeten en daarna is ze met Bryan op pad gegaan. Langs de buren, familie en bekenden. Overal kregen ze wat te drinken en in Pavillon is het algemeen bekend dat Lenneke Samos drinkt, dus iedereen had het koud staan. Ze eindigde bij familie thuis waar iedereen verzamelde en het op de één of andere manier voelde de sfeer als oud en nieuw. Er hing een soort spanning in de lucht. Iedereen was heerlijk aan het borrelen, kletsen, lachen en gek doen toen iemand zei: “Nog 10 minuten!” Lenneke begreep het niet helemaal. Het was ongeveer kwart voor elf en over tien minuten zou het dus waarschijnlijk middernacht zijn. Er werd haar verteld: “We kunnen nooit wachten op Kerstochtend want we willen de cadeau’s zo graag. Dus gaan we op Kerstavond lekker lang door, zodat we om 00.00 uur alle cadeau’s kunnen uitpakken.” En het was ook zoals oud en nieuw. Om twaalf uur gaf iedereen elkaar zoenen en wensten elkaar “Merry X-Mas” waarna iedereen cadeautjes in de handen werd geduwd. Na de cadeau’s gingen ze de straat op en herhaalde ze het ritueel.
Lenneke voelde zich veel beter en genoot van alle mensen op straat. De sfeer was op en top feestelijk en iedereen was blij. De herinneringen van degene die er niet meer zijn, werden uitgesproken en er wordt om gelachen. Er werden verhalen, verkeerd uitgesproken gezegdes en nog veel meer verteld. Het was de perfecte manier om een stukje van hen bij het Kerstfeest te betrekken. De manier om te proberen <em>ze </em>en <em> het</em> in leven te houden. En uiteindelijk lukt dat op die manier wel, want het leefde weer volop in ieders hoofd en hart. En zo zal het voor altijd zijn en blijven.
Kerstavond in Mauritius is iets wat Lenneke nooit meer zal vertgeten. Er werd muziek gemaakt op straat en iedereen die belangrijk is voor de familie was aanwezig. De hele avond werd er gedanst, gekletst, gelachen en gehuild. Ze vormden met z’n allen een eenheid. Jong en oud en nog veel jonger en veel ouder. De bende van Pavillon. Een zooitje ongeregeld met allemaal hetzelfde motief: Genieten.