(origineel bericht op be-more.nl)
Kerst in Zuid-Afrika
Afgelopen vrijdag vroeg ik Ros hoe laat er op kerstmorgen cadeautjes uitgepakt werden, want daar wilde we natuurlijk wel bij zijn.
Om 6 uur, maar waarom blijf je niet slapen dan weet je zeker dat je op tijd bent, was haar antwoord. Yeah, een sleepover, altijd leuk!
Dus zaterdag na een klusdag eerst terug naar de backpackers om wat te eten en bij te komen om vervolgens weer richting Palm Tree te vertrekken voor de nacht. Inmiddels waren alle cadeautjes, die door verschillende organisaties gedoneerd waren, onder de kerstboom uitgestald. Dat zag er echt feestelijk uit. De kinderen liepen er omheen te dralen. Alvast kijken wat er voor hem of haar was, of er al wat snoep te zien was enz. Maar alleen kijken want er aanzitten of vast wat uitpakken was uit den boze en iedereen hield zich daar goed aan. De uren werden afgeteld tot kerstmorgen.
Ook wij hadden wat cadeautjes onder de kerstboom gezet.
Na een disco werden zoals dat hoort bij een sleepover alle matrassen op de grond gelegd. Wij hadden het luxe, we sliepen op een soort van slaapbank. De film raponsel in de video en langzaamaan viel iedereen in slaap.
Op kerstmorgen om 6 uur wakker gemaakt worden door een kinderstemmetje dat zegt “Yeah it’s christmas” is erg leuk.
De cadeautjes mochten pas uitgepakt worden nadat er Happy Birthday was gezongen, het is tenslotte Jezus zijn geboortedag.
Vol enthousiasme stort iedereen zich op de kado’s. De oh’s en ah’s zijn niet van de lucht. De een begint meteen met spelen de ander is vooral druk met het gekregen snoep en chips. Voor alle kinderen zat er ook een setje nieuwe kleren bij.
Ook tussen de volwassenen worden er kleine cadeautjes uitgedeeld.
Bij Peter en Yvon in de villa genoten van een heerlijk kerst ontbijtje. Ondertussen begon het zonnetje te schijnen en vierde kerst in de volle zon in onze korte broek na een paar druilerige dagen.
Onze gekochte dvd met daarop een jaargang van de serie the cosby show viel in de smaak. Gelukkig lagen de matrassen er nog en konden we languit tussen alle kerstkado’s lachen om de Cosby’s.
Na dit alles toch nog even een schaduwzijde aan kerst vieren bij een Zuid-Afrikaans project waar ze deels afhankelijk zijn van giften en goede doelen acties.
In de loop van de morgen kwam er een vrouw met haar vriend, die de afgelopen weken druk zijn geweest bij het klussen aan het kampgebouw. Zij hadden voor ieder een kind een mooie stoffen tas gemaakt met daarop hun naam. Deze tas had ze laten vullen door familie en vrienden met kado’s, kleding en snoep. Op zich niks mis mee zou je denken… Dat is het natuurlijk ook niet. De cadeautjes waren goed uitgezocht en paste ook precies bij ieder kind.
Alleen zo jammer dat degene die de cadeautjes geeft dit ook echt wil weten. Ieder kind moest om de beurt met de gevulde tas op de foto bij de kerstboom. Dit als een bewijs of een soort trofee.
Je zag vooral bij de oudste kinderen, dat even voor de foto hun leukste smile opzetten, en vervolgens zich snel terug trokken.
Gerbrand had erg veel moeite met dit tafereel, hij zag dat de kinderen er last van hadden en kan niet snappen dat wanneer je iets goeds wil doen voor een project je er zo te koop mee wil lopen. Het liefst was hij er bij weg gelopen, ook bij mij gaan de haren overeind staan, maar ben door vorig jaar er al iets in gehard.
Soms heeft Ros en hebben de kinderen geen keus, hier niet aan mee willen doen is eigenlijk geen optie. Dat betekent dan ook: geen hulp, geen geld of geen kado’s voor kerst. Dus vooruit met je mooiste glimlach op de foto’s op ze liefst dankjewel zeggen en dan weer verder.
Gelukkig is niet iedereen zo, er lagen ook cadeautjes onder de kerstboom, geschonken door mensen die ze tussendoor even hebben afgegeven en verder niets.
Kerst middag vooral doorgebracht bij het zwembad van onze backpackers.
’s Avonds geskyped met onze familie. Dat geeft toch een beetje het gevoel dat we er bij zijn. Het blijft toch raar om kerst aan de andere kant van de wereld te vieren en om niet bij je familie te zijn.
Maar begrijp ons niet verkeerd:
WE KLAGEN NIET!!! We genieten nog steeds met volle teugen.
Gerbrand is blij met 10 dagen Palm Tree, zo heeft hij gevoel dat hij er wat kan betekenen en tijd heeft om de kinderen te leren kennen. Van de twijfels vooraf iets niets meer over.
Kamp komt steeds dichterbij, we hebben er echt zin, maar kijken stiekem ook al verder, over 4 dagen zijn we op zoek naar de big five in Addo elephant Park.
Al moet ik er nog niet aan denken dat ik dan eerst afscheid moeten nemen van de kinderen en de mensen hier. Maar het één kan nu eenmaal niet zonder het ander.