(origineel bericht op be-more.nl)
Living in the world of not enough
We hebben vandaag de laatste dag FOHO gehad. Het was een erg leuk afscheid van onze FOHO collega’s, maar het afscheid van de straatkinderen viel zwaar. Zij gingen huilen, en toen hielden wij het ook allemaal niet meer droog. Het is heel aangrijpend om die stoere ventjes te zien huilen.
Ik ga in dit laatste blog geen samenhangend verhaal meer typen, maar wat punten noemen die hier erg opvallend en/of grappig zijn, en de dingen die ik ga missen.
Opvallende dingen in Uganda:
Verkeersborden zijn zo zeldzaam dat ze meteen opvallen. Ook heb ik in deze hele 4 weken 1 stoplicht gezien, in Kampala.
Ik heb Marvin en Joseph, de 2 straatkinderen die we het meest zien, een keer mee uit lunchen genomen. Een bord eten en een flesje soda kost nog geen euro per persoon. Maar ik heb die jochies nog nooit zo zien stralen.
Afgelopen weekend zaten we in een toeristisch resort bij Lake Bunyonyi. Bij toeristisch resort moet je je trouwens ook weer niet te veel voorstellen :-). Een fles water koste daar 3000 shilling. Maar 3 minuten buiten het ‘resort’, in een gewoon winkeltje, kost het 3 keer zo weinig. Helaas zullen de meeste toeristen daar nooit achter komen, omdat ze de dorpjes niet ingaan.
Het is zo’n andere wereld, met zulke andere regels. De globale regels heb je na 4 weken wel door (hoeveel kost de boda naar het centrum, hoe ding je af, hoe reageer je als er iemand op je afstapt), maar de subtielere regels duren veel en veel langer om door te krijgen. Ik kan nu weer beter snappen hoe moeilijk migranten het kunnen hebben in een andere cultuur. En hoe frustrerend het is om nooit helemaal in te kunnen burgeren.
Hier werken confronteert je ook heel erg met je eigen vooroordelen. Zo merk ik dat ik helaas nog steeds verrast ben als iemand hier een universitaire opleiding heeft gedaan.
Mensen hier zijn zo ontzettend afhankelijk van externe zaken. Elke dag is het weer een gok of er stroom is, of water, of telefoonnetwerk, of internet, of het regent en je dus nergens heen kan (want de wegen hier zijn zo slecht dat lopen, fietsen en boda rijden hier onmogelijk is met regen). Probeer zo maar eens een onderneming of stichting op te zetten. En probeer zo je economie maar eens op te bouwen.
2 baans wegen zijn hier 5 baans wegen. Je kan far left, left, middle, right en far right rijden, afhankelijk van het wegdek en de tegenliggers.
Dingen die ik ga missen:
Op de boda zitten. Een boda is een motor waar je achterop gaat zitten, alleen, met z’n 2en of met z’n 3en, en die je voor een klein bedrag naar je bestemming brengt). Dat is echt het ultieme gevoel van vrijheid.
De vrolijkheid en vriendelijkheid van de mensen als ze merken dat je een paar woorden Luganda spreekt. Ze beginnen gelijk hardop te lachen! Hoewel dat ook aan mijn uitspraak kan liggen natuurlijk 
De blijheid van de FOHO kinderen als we 's ochtends aankomen, en de lieve en hartelijke begroetingen, elke dag weer. En van de buurkinderen als we weer thuis komen.
Het wachten.
De zorgzaamheid van de straatkinderen.
Ons FOHO groepje.
De flauwe grappen met alle FOHO volunteers tijdens de lunch en onder het werk.
Mangosap en ananas.
Najjuko Annet (m’n Ugandese zelf).
Ik ga overmorgen weer naar huis. Het was weer een fantastische vakantie.