(origineel bericht op be-more.nl)
Afrikaanse lessen
Vooraf aan mijn verhaal even twee updates:
-
De kippen zitten in het grote kippenhuis nu, ze zijn groot geworden! Gaat volgens mij super goed! Ik zal binnenkort foto’s op facebook plaatsen.
-
Nicolas is weer terug bij FOHO! Zo fijn gezelschap is het, ik ben er blij mee. Ook de staff lijkt het trouwens prima te vinden!
Na alweer meer dan twee maanden in Uganda te werken en leven kan ik jullie hopelijk wat wijsheid meegeven. Het leuke hier, is dat je elke dag wat meemaakt dat je bij blijft. Een speciaal moment, een glimlach van Jjuko: ‘are you ok?’, een knipoog van Shafik of een i love you van Mavin. Een stukje sugarcane krijgen van Nicolas, Fahadi die alwéér op je rug wil of vraagt: where is camera? Kate die ineens uit haar dak gaat met dansen. Ruth die weer te laat is met het eten, maar het dan weer zo lekker maakt en gewoon zo lief is dat je er niks van kunt zeggen. Een dag aan de slag bij de chicken house waarbij je de grootste lol hebt om de flauwste grappen met alle lokale vrijwilligers. Grote Shafik die 2 minuten met open mond staat te kijken omdat je een rok aan hebt vandaag: ohh, you look smart! (en dit zijn bijna allemaal voorbeelden van vandaag!). Het maakt niet zo veel uit wat je doet en hoe boeiend het werk is, met de mensen hier maak je het leuk. En dat vind ik misschien wel het meest typerend voor mijn tijd in Uganda.
Mensen hier leven wat meer, natuurlijk ten koste van bijvoorbeeld hun gezondheid, maar ik denk dat dat het waard is. Kinderen worden vrij hard behandeld, maar misschien is ook dat wel goed. Misschien is het niet zo gek om je kind af en toe een tik te geven. Aan het werk te zetten. Misschien is het niet zo erg om ‘maar’ 50 te worden. Misschien is een beetje overleven wel goed. Als je ziet hoeveel plezier en enthousiasme de straatjongens gooien in een potje voetbal. Als je je bedenkt dat dit hún moment is van de dag. Je geeft ze een tijd lang veiligheid, afleiding, zelfs plezier. Ze weten dat ze eten krijgen, ze weten dat ze zich moeten wassen, ze hopen op een Engelse les. En ze zien het zelf waarschijnlijk niet, maar ze hebben veel om trots op te zijn. Ik ben ontzettend trots op ze, ik hou van ze, ze zijn een voorbeeld voor mij.
Denkend aan Nederland zie ik veel meer somberheid dan hier. Klagen is hier niet oke. Dat is me in de kerk nog eens goed uitgelegd: Don’t complain easily. Een wond, gekneusde teen/rib/whatever, kopstoot, blauw oog, warmte, kou. Je klaagt er niet over. Neem even een paar seconden om te herstellen en doe dan weer mee. Opstaan en doorgaan. Dat merk je overal. Ook al is je familie overleden. Jij bent uitgekozen door God om te leven. Het is mooi om te merken hoe mijn denkbeelden zo veranderen over sommige dingen. Corrigerende tik not done? Misschien kun je je kind leren dat pijn hoort bij het leven, alhoewel dat in Nederland minder of zelfs niet geldt. Vechten nooit goed? Misschien moeten we de straatjongens leren vechten. God bestaat niet? Ik heb toch echt even gebeden hier voor alle dierbaren hier en thuis. Het is moeilijk te begrijpen, maar er gaat echt een wereld voor je open. Een wereld die veel mooier is dan dat vaak wordt geschetst.
Ik denk dat we in Nederland een voorbeeld kunnen nemen aan de mensen hier. Ik weet nu al dat ik me intens ga storen aan onze cultuur als ik weer thuis ben. Koppig als ik ben zal ik zo lang mogelijk volhouden om niet terug te vallen in dat patroon. Gefrustreerd zal ik raken. Maar ik weet wel hoe het kan, ik heb een ander soort verdriet gezien dan dat we in Nederland kennen. De problemen die mensen in Nederland kunnen hebben zijn niet minder erg. Wij zijn wat meer aangewezen op onze keuzes en mentale kracht. Doordat we gevangen zitten tussen leven en overleven. Omdat we niet weten hoe we moeten leven. Omdat we teveel keuzes hebben. Te veel schaamte kennen. Omdat we niet hoeven te vechten. Ons lichaam niet kennen. Schuw zijn, terugtrekken en alleen zijn altijd een optie is. Klagen wordt beantwoord. Iedereen heeft problemen, de mensen hier weten dat. Omdat ze samen leven, privacy bestaat hier niet. Wat moet je dan? Gewoon leven, maak er maar het beste van, vandaag. Dankbaar zijn. Is het werk saai dan ga je zingen, dansen, grapjes maken, gek doen. Zoals het motto vertelt dat bij FOHO hangt: don’t die today, die tomorrow.