(origineel bericht op be-more.nl)
Leven en overleven
M’n laatste blog vanuit Uganda. Sinds mijn vorige blog is er aardig wat veranderd op Foho. De jongens komen nu 5 dagen in de week (en elke dag zijn er 8-16 jongens!), de staff gaat zich veel meer met de jongens bemoeien, de jongens krijgen afwisselendere en meer gestructureerde lessen, het beloningssysteem werkt als een trein (er word bijna niet gevochten, iedereen wast zonder te zeuren en ze volgen allemaal de lessen), je ziet de jongens er gewoon van opleven.
We zijn nu dus bijna 5 dagen in de week bezig met de jongens en ik vind het heerlijk. Het is ook wel erg grappig. Het voelt namelijk meer als broers en dat levert vaak grappige situaties op. Wat mij enorm opviel (en ik vind het even leuk om te vertellen) is dat de sociale controle onder de jongens ook erg groot is… Het zijn natuurlijk allemaal pubers en die vinden het wel is grappig om me een klap op m’n kont te geven, maar zodra ze dat doen worden ze door 3 andere jongens flink aangepakt. Ook als er een kleinere jongen constant om me heen hangt en de anderen merken dat ik het niet leuk vind krijgt die gene ook een flinke duw te verwerken. Erg leuk om te zien, en heel moeilijk om dit allemaal achter te moeten gaan laten.
Na 6 fantastische maanden hier in Uganda zit mijn tijd er bijna op. En nee, heel simpel, ik sta niet te springen om naar huis te gaan. Als jullie mijn blogs hebben gelezen kon je zien dat woorden als fantastisch, superleuk en genieten de rode draad vormden. Niet alleen heb ik ontzettend genoten maar ik heb hier ook ontzettend veel geleerd en ik zou graag willen proberen een klein stukje daarvan over te brengen.
Hier maak je elke dag wat mee wat je bij blijft. Kleine momenten die het bijzonderst zijn: een brede glimlach van een van de boys als je even een hand op hun schouder legt, kleine Ciske die je voor de grap de hele dag his wife noemt, een knuffelmomentje met Fahadi, onze kleine ondeugd. De meest rare en open gesprekken bij de lunch met de lokale vrijwilligers, Ruth die zomaar zegt dat ze van je houdt en ondertussen de lekkerste maaltijden kookt, een spontane knuffel van Joyce, de mega borden eten als je 1 keer betrapt word op gapen (hier zeggen ze dat het een teken is van honger :P), te horen krijgen dat je er ‘smart’ uitziet terwijl je in je meest versleten trainingsbroek loopt, lol met Shafik tijdens het volleybal, de oudere jongens die maar wat graag helpen je af te kloppen als je onder de krijtstrepen zit, memorie spelen waardoor schoffies in schatjes veranderen… En zo kan ik nog uren doorgaan.
Het leuke is dat het niet zoveel uit maakt wat je doet en of het werk boeiend is, de mensen hier maken het leuk. En dat vind ik misschien wel het meest typerend voor mijn tijd in Uganda.
Mensen hier leven meer, natuurlijk ten koste van bijvoorbeeld hun gezondheid, maar ik denk dat dat het waard is. Kinderen worden vrij hard behandeld, in het begin kon ik daar heel boos over worden en me er druk om maken, maar misschien is ook dat wel goed. Misschien is het niet zo gek om je kind af en toe een tik te geven en aan het werk te zetten. Misschien is het niet zo erg om ‘maar’ 50 te worden. Misschien is een beetje overleven wel goed. Als je ziet hoeveel plezier en enthousiasme de straatjongens gooien in een potje voetbal. Als je je bedenkt dat dit hún moment is van de dag. Je geeft ze een tijd lang veiligheid, afleiding, zelfs plezier. Ze weten dat ze eten krijgen, ze weten dat ze zich moeten wassen, ze hopen op een Engelse les. En ze zien het zelf waarschijnlijk niet, maar ze hebben veel om trots op te zijn. Ik ben ontzettend trots op ze, ik hou van ze en ze zijn een voorbeeld voor mij.
Denkend aan Nederland zie ik veel meer somberheid dan hier. Klagen is hier niet oke. Dat is me in de kerk nog eens goed uitgelegd: Don’t complain easily. Een wond, gekneusde teen/rib/whatever, kopstoot, blauw oog, warmte, kou. Je klaagt er niet over. Neem even een paar seconden om te herstellen en doe dan weer mee. Opstaan en doorgaan. Dat merk je overal. Ook al is je familie overleden. Jij bent uitgekozen door God om te leven. Het is mooi om te merken hoe mijn denkbeelden zo veranderen over sommige dingen. Corrigerende tik not done? Misschien kun je je kind leren dat pijn hoort bij het leven, alhoewel dat in Nederland minder of zelfs niet geldt. Vechten nooit goed? Misschien moeten we de straatjongens juist leren vechten. Twijfel of God bestaat? Ik heb toch echt even gebeden voor alle dierbaren hier en thuis. Het is moeilijk te begrijpen, maar er gaat echt een wereld voor je open. Een wereld die veel mooier is dan dat vaak wordt geschetst.
Ik denk dat we in Nederland een voorbeeld kunnen nemen aan de mensen hier. Ik weet nu al dat ik me intens ga storen aan onze cultuur als ik weer thuis ben. Eigenwijs als ik ben zal ik zo lang mogelijk volhouden om niet terug te vallen in dat patroon. Gefrustreerd zal ik raken. Maar ik weet wel hoe het ook kan, ik heb een ander soort verdriet gezien dan dat we in Nederland kennen. De problemen die mensen in Nederland kunnen hebben zijn echt niet minder erg, maar wij zijn wat meer aangewezen op onze keuzes en mentale kracht. Doordat we gevangen zitten tussen leven en overleven. Omdat we niet weten hoe we moeten leven. Omdat we teveel keuzes hebben. Te veel schaamte kennen. Omdat we niet hoeven te vechten. Ons lichaam niet kennen. Schuw zijn, terugtrekken en alleen zijn altijd een optie is. Klagen wordt beantwoord.
Iedereen heeft problemen, de mensen hier weten dat. Omdat ze samen leven, privacy bestaat hier niet. Wat moet je dan? Gewoon leven, maak er maar het beste van, vandaag. Dankbaar zijn. Is het werk saai, dan ga je zingen, dansen, grapjes maken, gek doen. Zoals het motto vertelt dat bij FOHO hangt: don’t die today, die tomorrow.
Liefs en tot heel snel ziens,
Fleurtje
Ps. Omdat ik de copyright-wet behoorlijk overtreden heb wil ik even Tesse bedanken voor een groot deel van dit blog, je hebt heel mooi beschreven hoe het is, hoe het voelt en hoe het zal zijn, ik had het zelf niet beter kunnen doen ;). Je bent een schat en ik heb een heerlijke tijd bij Foho gehad mede dankzij jou.
Pps. Ik ben in de 6 maanden hier enorm gesteund door heel veel mensen en op heel veel manieren. Bedankt daarvoor, het deed me enorm goed om te merken dat zoveel mensen meeleven!