(origineel bericht op be-more.nl)
Live the life you love, love the life you live
Na lange tijd schrijf ik een blog vanuit Nederland, jammer genoeg zal het ook direct m’n laatste blog zijn. M’n 2-maanden vrijwilligerswerk zitten er jammer genoeg er al weer op. De dingen die ik samen met alle vrijwilligers en members heb mogen mee maken, zou ik echt zo over kunnen doen. Ik vond het echt een mooie prachitge ervaring. Dat ik dit heb mee kunnen maken, alle avonturen die we hebben beleeft, de vele verschillende weekend trips en het dorpsleven in Punga-market. Je staat er niet echt vaak bij stil maar je denkt er vast wel eens is aan, hoe arm sommige mensen het wel niet hebben, dat zij moeten eten om te kunnen overleven/leven om te kunnen overleven, terwijl ik gewoon bij de super-snack of de Febo een krocket uit de muur kan plukken, omdat ik trek heb. Het mooiste vond ik dat we net zo woonden en leefden zoals de malawianen. lekker back to basic, in een simpel huisje waar heel soms de stroom bij uit valt.
In m’n 2e-maand zouden er twee nieuwe vrijwilligers komen, genaamd Steven en Gita. Deze maand zaten we met 3-mannen en 1-dame bij het LIYO-project. Steven ( één van de nieuwe vrijwilligers) had hiervoor al 2-maanden vrijwilligerswerk gedaan bij een ander project van Be-more in Malawi genaamd YODEP en daarvoor had hij ook al 2-maanden bij LIYO gezeten, voor hem zou het niet echt nieuw meer zijn, en hij had nog best veel ervaring. Daar was ik nog best wel blij mee. Voor Gita zou het de alle eerste keer zijn. Met z’n vieren en alle members zouden we er weer hard tegen aan moeten gaan. Iedereen werd ingedeeld in een afdeling, en bij alle afdelingen kreeg je een andere afdelingsleider. Een beetje variatie doet wonderen. Deze maand zat ik bij de H.B.C ( Home base Care) soort van thuiszorg.
Deze maand werdt er ook geruild van huisouders. Deze maand waren Pachalo en Watson aan de beurt. Eigenlijk zou Angela de huismoeder worden maar wegens omstandig heden, hadden ze er toch voor gekozen om Pachalo huisvader te laten maken. Het is op zich best wel gek maar toch wel weer mooi dat de members haast allemaal van onze leeftijdtijd zijn. Na 5-weken kwam ik er achter dat de pachalo gewoon 4-maanden ouder is dan mij, maar als je hem ziet, zou je denken dat tie 26-jaar zou zijn. De afrikaan is in dat opzichte nog best wel snel (eigenlijk te snel ) volwassen geworden. Angela heeft bijvoorbeeld al een kind terwijl ze nog maar 22-jaar is. Maar het wel echt typisch afrikaans. Wij denken er echt anders over, wat wij normaal vinden is voor hen taboe, en dat geld dan ook voor hen ook zo. De members hebben me vele mooie verhalen verteld over hun verleden en waar ze vandaan komen, wat ze voor scholing hebben gedaan, hun religie, wat ze over de toekomst denken en hoe ze er over denken, hoe ze bij het LIYO-project zijn gekomen enzovoort.
Paar van die verhalen hebben echt impact op me gemaakt, zo had ik ook mogen mee maken dat één van m’n vrienden me heeft verteld dat tie 3-dagen niks meer had gegeten, thuis had tie het echt heel zwaar, z’n vader was paar jaar geleden al overleden, en z’n moeder was paar maanden geleden overleden, nu woonden hij samen met z’n broertje. Gelukkige had één van de vorige vrijwilligers z’n studie geld betaald zo dat tie z’n studie kan afmaken, maar om aan eten te komen blijft een probleem in heel afrika. Zo vertelde hij dat tie er voor wou zorgen dat z’n broetje geen honger zou lijden, door zijn deel van het eten aan hem op te geven, en zelf niks te eten, en ook al wist tie dat tie het zwaar had, toch ging hij elke dag met een glimlach naar het LIYO-project toe, met de veronderstelling wat afleidening te krijgen en met de vraag hoe hij vandaag nou weer aan eten zou moeten komen.
Hij was gewoon van binnen gebroken, ouders verloren, nauwlijks eten, en toch nog een beetje hoop op de toekomst. Toen ging er bij mij een knop om, ik renden terug naar het huisje, pakten wat geld en had een ontbijtje voor hem gekocht, zodat in iedergeval nu wat in z’n maag zou hebben, eigenlijk heeft tie er niks aan, dat wist ik zelf ook, het was handiger geweest als ik een zak rijst of iets dergelijks had gekocht, dat is teminste voor een lange termijn, maar daar kom je niet even aan. In de tussentijd dat ik wat eten aan het kopen was, waren ze op eens met z’n drieeen. Ik had het ontbijt aan Amigo gegeven, ik had het speciaal voor hem gekocht, en tot m’n verbazing wou die alles gaan delen met mijn en de andere.
zoals bijvoorbeeld dat sommige hun ouders al op vroege leeftijd hebben verloren, en nu de rol van het ouderschap op zich nemen, of dat ze er echt helemaal alleen voor staan, geen ouders, of broers of zussen, maar toch gewoon door blijven vechten voor hun toekomst.
Ik had dat eigenlijk ook kunnen zijn. Als je alle verhalen zo hoort, en alles wat ziet en wat er om je heen gebeurt, doet dat wel iets met je. Soms wordt je wel eens keihard geconfronteerd met de werkelijkheid, hoe arm de mensen hier eigenlijk zijn. Dan denk ik bij mezelf hoe verwend ik eigenlijk ben en hoe goed ik het eigenlijk wel niet heb. En dat de mensen hier van dag op dag leven, in vuilnisbakken zoeken naar een beetje eten, omdat vervolgens met elkaar te kunnen delen, of dat ze voor de afleiding van afval een voetbal in elkaar knutselen om te kunnen voetballen of om te kunnen korfballen.
Ik vond het mooi om te zien dat de mensen zo trots zijn, ook al hebben ze niet zo veel of ze hebben niks ze zijn niet verwend of asociaal, alles wordt gedeeld, en iedereen wordt met respect behandeld. Daar kan ik nog veel van leren. bijvoorbeeld dat je alleen al op bezoek komt, vinden ze al helemaal mooi, of dat kinderen vragen of je een foto van ze maakt, en later aan hen laat zien terwijl ze of verlegen zijn of keihard in de lach schieten, met trots naar de foto kijken, en ervan genieten, dat je een foto van hen hebt mogen maken. Gewoon alleen dat je tijd voor hen maakt, en ze aan dacht schenkt, en altijd met je willen spelen. Soms is het wel vermoeiend maar meer hebben ze niet. Het is dat ik zelf ook zwart ben, maar hoe vaak gebeurt het dat je een maand lang omringd bent met blanke mensen die van ver komen speciaal voor hen om ze te helpen/ stimuleren. En natuurlijk overal waar je loopt hoor en zie je muziek. de Malawiaan is trots op z’n land.
En het mooiste is dat iedereen, echt trots is om te werken voor het LIYO-project. Ook met tijdens vrijwilligersdag vond ik dat LIYO ver boven alle andere projecten uit stak, ook al is het niet zo gemoderniseerd zoals bij YODEP, het heeft echt gemotiveerde en gedreve members die samen met de vrijwilligers er iets van willen gaan maken. Zoals The Director William Zegt “think out of the box”
Sinds ik terug ben, merk ik echt hoe goed wij het eigenlijk wel niet hebben, we zijn hier in Nederland eigenlijk nog best wel verwend. We zijn bijna voor alles verzekert, kunnen op vakantie, iedereen kan naar school, als er wat aan de hand is wordt er direct werk van gemaakt. Als je ziek bent of je hebt wat anders ben je direct welkom bij je huisart voor de juiste medicatie, of je wordt door verwezen naar het ziekenhuis ect, ect ,ect. Dat schijnt in veel landen niet zo te zijn. Hadden ze het maar, was het maar anders gegaan, was alles maar eerlijk verdeelt. Dat maar een kleine percentage van de wereld het voor het zeggen heeft, terwijl er miljoenen kinderen sterven per dag omdat de oogst van dit jaar verpest is Maar in veel landen heerst er jammer genoeg een grote wolk van armoede.
Nu ben ik terug in Nederland, en kan ik alleen nog iedereen bedanken voor alle belangstelling en vooral voor de gulle financieele gave die het project heeft ontvangen van alle sponsoreren.
Zikomo kwambiry!