(origineel bericht op be-more.nl)
Uganda! Oli Otya!
Lieverds, jong en lui!
Oli otya? (hoe is het?). Omdat veel Ugandezen in de community slecht Engels spreken, moet ik mij uit noodzaak nogal eens wenden tot het Lugandees. Een erg (op het eerste gezicht) ingewikkelde taal die ik langzaam maar zeker onder de knie probeer te krijgen.
Eerst nog eens ff wat over het vervoer hier in Uganda. Afgelopen weekend een taxi naar Kinoni genomen. Wat een rit. Met tien man (inclusief bestuurder) in een normale personenauto. Vier van voren, zes van achteren. Marijke zat met een Ugandees op de bijrijdersstoel, ik zat met een ugandees op schoot (je kent ze wel met van die dikke billen). Maar we hebben het overleefd! De auto moest aangeduwd worden door een aantal omstanders voordat de motor aansloeg, na een paar kilometer moesten we stoppen omdat er rook van onder de motorkap vandaan kwam. Snel bij iemand een jerrycan water halen en afkoelen die handel. Weer de boel aanduwen en rijden maar. Na weer een aantal kilometer en alles rammelen wat rammelen kan, bam! lekke band, krijg nou de hik. Allemaal uit de wagen, nieuwe (oude) band erop en gaan. Niet veel later heelhuids thuisgekomen. Ik heb echt verschrikkelijk dubbelgelegen van het lachen (tot vervelends toe van sommige Ugandese medereizigers haha). Ongelofelijk! Het kan ook anders want vandaag had ik een prima taxi richting Masaka te pakken.
Gisteren hebben we (omdat het International Women’s Day was) een flink aantal vrouwen in het zonnetje gezet. Marijke heeft in samenspraak met de vrouwen een heerlijke lunch verzorgd en de vrouwen uit de community hadden een heel zang, dans en speechprogramma opgezet. Een heel gezellige dag! Voorderest van de week wat scholen bezocht waar we de komen weken gaan sporten en spelen. Ook nog een drietal stoves gebouwd en een aantal huisvisits gedaan, om te kijken hoe de mensen hier leven en waar gebrek aan is. Afgelopen week was dat echt een drama, want bij de oudere mensen waar we zijn geweest ontbrak het werkelijk aan alles. Geen stoelen, geen banken, geen matrassen, geen toilet, geen kleren, echt helemaal niks. Gelukkig glijdt de ellende die ik zie vrij gemakkelijk van me af, maar sommige medevrijwilligers hebben het er zichtbaar moeilijker mee.
Zelf vind ik het pijnlijkst om te zien, de jonge kinderen die vanaf dag een veel te weinig eten en drinken. Om ons huis en in de community leven er veel van zulke kinderen. Het is een heel groot probleem, te weinig eten en vaak heel erg eenzijdig. En dan zie je dus van die vreselijk bolle buikjes. Verbazingwekkend is dat sommigen er niet minder energiek door zijn, maar ze zien er wel vaak ziek, grieperig of koortsig uit.
Gelukkig komen we ook een aantal mensen tegen die vooral kansen zien in Uganda en er het beste van proberen te maken. Uganda is (mits het regent op zijn tijd) een heel vruchtbaar land en mijns inziens moet het makkelijk mogelijk zijn iedereen van dat land voldoende te laten eten. Wat ook een belangrijk probleem is is de ongeschooldheid van heel veel mensen, zeker in de plattelandsgebieden waar wij veel zijn. Ze zijn nooit naar school geweest en weten van niets en dan blijkt het dus heel moeilijk te zijn kansen te zien en te grijpen. Je blijft hangen in een vicieuze cirkel. Ook nu nog gaat een grote groep kinderen niet naar school, omdat de ouders het (basis)schoolgeld niet kunnen betalen. Voor de goede orde: in Nederland heeft elk kind gratis toegang tot basisonderwijs. De Ugandese overheid laat dus ook nogal wat kansen liggen. Gelukkig wordt er wel hard aan verbetering gewerkt, want de bouw van scholen loopt als een trein en het leraarschap staat in hoog aanzien (ook financieel).
Het gastgezin dat voor ons kookt en zorgt is fantastisch. We komen niets te kort en ze komen ook regelmatig voor een gezellig praatje. Edith, de huismoeder spreekt goed Engels dus het is erg goed communiceren met haar. Als ik dan weer eens wat beleefd heb (bijvoorbeeld in de discotheek haha) dan vertel ik dat aan ‘moeders’ zodat zij een en ander voor mij kan duiden. Zij vertelt me dan dat zoenen in het openbaar bijvoorbeeld heel ongebruikelijk is in Uganda en dan begrijp ik waarom het de vorige avond zo stroef liep op de dansvloer (en waarom op andere avonden zo vlekkeloos)!! Edith vindt dat soort verhalen natuurlijk prachtig!! Edith is getrouwd en heeft drie kinderen, waarvan er twee op een boarding school zitten (hele goede,dure scholen) die ze weinig ziet, omdat die kinderen intern worden opgeleid. Ze blijven bijvoorbeeld drie maanden op school en dan komen ze een maand thuis. In de weekenden kan ze op afspraak wel een bezoek brengen aan de kinderen.
Juist, weer een beetje een inkijkje in het Ugandese leven gekregen. Ik hoor ook graag eens hoe de vlag in Nederland erbij hangt!
Spreek jullie snel weer!!
Met vriendelijke groeten,
Kalema (die houden we er ff in)